Όταν μιλάμε για εκλογές στις Η.Π.Α. είναι σα να μιλάμε για τον ιππόδρομο…

Όποιο άλογο και να βγει πρώτο, η ζωή των ανθρώπων δεν αλλάζει, το άλογο που κέρδισε απλά δεν το ξέρει, το άλογο  που έχασε ποτέ δε θα μάθει γιατί το κάνανε κονσέρβα στα ιταλικά σούπερ-μάρκετ…

Μόνο καμιά πενηνταριά νοματαίοι πανηγυρίζουν ή σιχτιρίζουν τη νίκη της Μαύρης Θύελλας, στην οποία είχανε ποντάρει μια περιουσία…

Όταν μιλάμε για εκλογές στις Ή.Π.Α συνήθως τις σνομπάρουμε λέγοντας πως ό,τι και να βγει θα είναι το ίδιο…

Γιατί εμείς πχ  με τις  εκλογές μας, είμαστε μες στην περιπέτεια!

Κάπου υπάρχει ένα δίκιο. Ο Μπους έκανε τη Μέση Ανατολή American bar…

Η Χίλαρι υποτίθεται που είναι του δημοκρατικού, έπρεπε να διαφωνήσει…

Αντ’ αυτού τον κατηγορούσε ότι αυτός δεν τους απελευθέρωσε καλά εκεί κάτω, και πως αν ήταν εκείνη θα τους απελευθέρωνε καλύτερα…(τις μάπες τους πάντως οι ιρακινοί δεν τις γλυτώνανε…)

Και εντάξει την επόμενη δε θα είναι ο Μπους, θα είναι όμως σίγουρα κάποιο παρόμοιο γλυκύτατο απόβρασμα που θα ξεβράστηκε από κανένα  σαλούν της κακιάς ώρας…

Από την άλλη θα είναι η Χίλαρι (Καλάμιτυ Τζέην στο  χαϊδευτικό) και ένας περίεργος αφροαμερικανός, ο  Μπάρακ Ομπάμα…  

Μαύρος, μουσουλμάνος, φιλειρηνιστής, προοδευτικός (έτσι φαίνεται δηλαδή…) έχει  όλα τα προσόντα οι Αμερικανοί να μη θέλουν να τον βλέπουν στα μάτια τους!!!

Κι όμως προχωράει, νικάει, συνεχίζει…Κι έχει φτάσει στην πηγή…

Δεν πιστεύω πως θα αλλάξουν τα πράγματα δραματικά…Όμως είμαστε αναγκασμένοι να κυνηγάμε το καλύτερο για τη ζωή μας και των άλλων…Σίγουρα ο Όμπάμα δεν είναι κανένας άγιος. Αλλά θα του εμπιστευτώ την παγκόσμια ειρήνη με λίγη παραπάνω ελπίδα από τους προηγούμενους. Τι να κάνουμε, η Μητέρα Τερέζα πέθανε…

Γιατί  έχει μεγαλώσει δύσκολα, έχει νοιώσει την απόρριψη του μετανάστη, το  ρατσισμό, έχει προσπαθήσει για το  μέλλον του. Και είναι σπουδαίο μυαλό. Έχει γράψει ένα κάρο βιβλία την ώρα που ο  Μπους δε ξέρει να γράψει ούτε μήνυμα στο κινητό του. Και κυρίως, τολμά και μιλά για Ειρήνη, βλέποντας με τελείως διαφορετικό μάτι απ’ όλους τους άλλους, τα συμφέροντα της χώρας του. Αυτό μου αρκεί. Φτάνει να μη συμβιβαστεί. Κι ας αποτύχει!

Δε ψάχνω για ήρωες. Ψάχνω για ελπίδες.

Και μ’ αρέσει να παραδέχομαι ότι οι Αμερικανοί τουλάχιστον, παρά το συντηρητισμό τους, έχουν τη δύναμη να δίνουν ευκαιρίες στους ανθρώπους  που χύνουν αίμα γι’ αυτήν, έστω και αν δε γεννήθηκε στην Αριζόνα, αλλά σε κάποια γειτονιά της Ινδονησίας…

Εμείς?...

Από σήμερα αποφάσισα σοβαρά, να βρω τους βιορρυθμούς μου. Είναι βέβαια κομματάκι δύσκολο, γιατί ο σωστός βηματισμός προϋποθέτει πάνω απ’ όλα σοβαρότητα χαρακτήρος, αλλά πιστεύω ότι το 2007  με ευνοεί.

Ο Κρόνος, λέει, μπαίνει στην Παρθένο από 3 Σεπτέμβρη, και τα κάνει Πατρινό καρναβάλι!

Πρέπει να προσέξω, λέει επίσης, γιατί ο Κρόνος βοηθάει μεν στην ωρίμανση του ατόμου (αχνοφαίνονται οι βιορρυθμοί μου!!!) αλλά πρέπει επίσης να προσέχω συνέχεια, αν δε θέλω να γίνομαι ρόμπα όπου πάω!

Και καλά να είναι κάτι μικρό. Όπως πχ μια φορά που τα έπινα σ’ ένα μπαρ και από τη ζάλη χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα στο πάτωμα αγκαλιά  με το σκαμπό(ουουου) κι όλο το μαγαζί γύρισε προς το μέρος μου!

Και κεινη την ώρα μου ρθε το  μέγα  ερώτημα που κάπου είχα διαβάσει:

Όταν είσαι στενοχωρημένος, φορτισμένος από κάτι στη γωνιά του τραπεζιού, κανείς δεν ασχολείται…

Όταν νοιώθεις προδομένος, με μια ψυχολογία σαν της αρκούδας που δε μπορεί να κοιμηθεί με τίποτα, κανείς δε σου μιλάει…

Γιατί όταν κάνεις μαλακία όλοι γυρίζουν?

Αλλά ο Κρόνος μπορεί να φέρει και χειρότερα…

Σ’ έναν τύπο κάποτε με ένα σώμα ντουλάπα, με κοιλιά τυρρανόσαυρου, με χέρια τανάλιες και  με 2,5 μέτρα πατούσα, που πέρναγε κάτω από μια οικοδομή, το τούβλο αφού κινείτο στους αμείλικτους ρυθμούς της βαρύτητας, προσγειώθηκε στο δόξα πατρί , και πάρ’ τον οριζόντια τον Κίτσο το  λεβέντη…

Και το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα για κάποιους  είναι ότι δεν έχουν τον τρόπο να συμμετάσχουν ούτε σε μια κηδεία με σοβαρότητα, έστω κι αν είναι το κεντρικό πρόσωπο!

Γιατί ενώ σ’ όλους τους άλλους να κλαίνε σε σένα να γελάνε?

Ο Κρόνος επίσης είναι ο πλανήτης των σοβαρών αποφάσεων. Καιρός να γίνω άνθρωπος. Αυτό είναι εύκολο. Πώς θα πείσω τους άλλους είναι το θέμα…

Και ο Κρόνος, απ’ ότι λένε, σ’ ωριμάζει κι από πάνω! Και κάνω μια σκέψη…Είσαι ήδη ώριμος και σου σκάει ο Κρόνος…Σε ωριμάζει κι άλλο? Δηλαδή αν σκάσει τρεις-τέσσερις φορές έγινες σταφίδα!

Την ωρίμανση δεν τη φοβάμαι όμως, γιατί πιστεύω ότι κάπου εκεί είναι κρυμμένοι οι βιορρυθμοί μου…

Τότε, όταν δηλαδή οι βιορρυθμοί θα με κατακλύσουν (χεχε), θα μου δώσουνε και το χρυσό ρολόι, κειμήλιο της οικογενείας που μου ανήκει δηλαδή, αλλά λένε πως δεν είμαι ικανός ακόμα να το κρατήσω, και προς το παρόν απαγορεύεται σε μένα να μου δείχνει και την ώρα!

Γιατί ένα χρυσό σταυρό που μου έδωσαν, επίσης κειμήλιο του παππού, παραλίγο να τον κάνουν σφεντόνα στο beach bar του Πολατώφ (Θεός σχωρεστονε)  στη Γλυφάδα της Κέρκυρας όπου τον έχασα, ανάμεσα σε βότκες και διάφορα άλλα οινοπνεύματα…(ευτυχώς τον βρήκα, αλλά δε θυμάμαι πού τον έβαλα…)

Σε κάποιους όμως, ο Κρόνος αδρανοποιείται. Γιατί αν γεννήθηκες σκουντούφλης, το μόνο που θα σου δώσει είναι περισσότερες ευκαιρίες να βγάλεις το ταλέντο σου…

Γιατί, πέρα από τις εξομολογήσεις και τα λοιπά, αυτό που αξίζει περισσότερο απ’ όλα είναι τελικά να γελάνε οι φίλοι σου μαζί σου κι εσύ μ’ αυτούς!

Και ο Κρόνος ας έρθει! (αν ξεχάσει τους βιορρυθμούς μου, μα  την Παναγία θ’ αλλάξω ζώδιο! Χα!)

Αν αφιερώσεις τη ψυχή σου στην ανωτέρα βία…

Πάντα θα έχεις δίπλα σου τον λευκό άγγελο να σε ακολουθεί και  να σε προστατεύει…

Λοιπόν…

Πριν καμιά δεκαετία περίπου έκανα το παν να φύγω απ’ την Αθήνα και να πάω όπου να ‘ ναι! Και τα κατάφερα κι έφυγα!

Όταν πήγα στην Κέρκυρα, όπου έκατσα κοντά στα πέντε χρόνια, αν και περνούσα ζωή και κότα,  κάτι  μ’ έτρωγε μέσα μου να πάρω τα ιμάτιά μου και να  επιστρέψω στη γενέτειρά μου, καθώς είχα σκυλοβαρεθεί, ειδικά τον τελευταίο χρόνο. Και επέστρεψα!

Μετά, ήθελα να ξαναφύγω, γιατί κάτι δε μου πήγαινε καλά εδώ, και αποφάσισα να πάω θητεία. Για κακή μου τύχη (που όμως δε χρειάστηκα πολλές μέρες για να αλλάξω άποψη…) η θητεία μου ήταν λίγο πιο  κάτω…Το μακρύτερο που με στείλανε ήταν στον Πόρο για είκοσι μέρες…Δε μ’  άρεσε όμως κι ήθελα να φύγω!

Όταν τελείωσα κι από κει και επέστρεψα κανονικά πλέον εδώ στην Αθήνα κι έβλεπα ότι τα περιθώρια να περιπλανιέμαι έσφιγγαν, άρχισα να αγχώνομαι…

Ανεπιτυχείς προσπάθειες να επιστρέψω στην Κέρκυρα με κάθε τρόπο, να φύγω για τις Βρυξέλλες (όχι άλλο κάρβουνο), να πάω να μείνω κάπου έξω από την Πάτρα (αυτό πώς μου ‘ρθε?) να πάω να  μετακομίσω μόνιμα στα  Χανιά, τόπο καταγωγής(εκεί δεν είχα ελπίδα…), μια έκλαμψη να πάω στη Βενετία (μου πέρασε σε μια μέρα, και δεν ήξερα κι ιταλικά…) να πάω στο χωριό μου κάπου στην Ηλεία (μου πέρασε σε μια ώρα), μια απόπειρα  να πάω στη Θεσσαλονίκη πριν δυο-τρία χρόνια (απέτυχε παταγωδώς…) και άλλα, και άλλα…

Οι γύρω μου στην αρχή με έπαιρναν στα σοβαρά και με ωθούσαν, «Μπράβο, καλή  επιλογή κτλ…)

Οι δικοί μου με κοιτούσαν γουρλωμένοι, «Τι έχει το παιδί? Κτλ»

Μετά από λίγο με πήραν όλοι χαμπάρι…(μου κάνανε και παραγγελίες, ΕΛΕΟΣ!)

Και τελικά κατάλαβα ότι το νόημα δεν είναι στη φυγή. Γιατί η φυγή έρχεται από μέσα μας, είναι συναίσθημα, και δε λύνεται με μια απόδραση. Γιατί αν έχεις τάσεις φυγής, και στον παράδεισο να μετοικήσεις, σε δυο μήνες θα παρακαλάς να σε στείλουν στην κόλαση…

Παλιά έπαιρνα ένα σάκο στον ώμο, κι όπου με βγάλει ο δρόμος…

Μια αρχαία παροιμία όμως λέει, «Όποιος  ταξιδεύει μόνος του έχει συντροφιά ένα βλάκα…»

Και παρόλα τα ταξίδια από δω και από κει που έχω κάνει κατάλαβα πως «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…»

Η ζωή τελικά είναι ένας κύκλος…Ένας φαύλος κύκλος…

Θυμίζει λίγο τον Κρητικό λαβύρινθο…Κάθε φορά που χτυπάς τη μύτη σου σ’ ένα τοίχο, κάπου γελάει ο  Μινώταυρος…

Η μαγκιά όμως , κατάλαβα, δεν είναι να φεύγεις και να κλείνεις τα μάτια στο κακό που έρχεται…Η μαγκιά είναι να μένεις και να το αντιμετωπίζεις...

Μάλλον θα χάσεις, αλλά σίγουρα θα βγεις δυνατότερος…

Αυτά!

Ό, τι αποκτά η τόλμη σε τριάντα χρόνια, η γοητεία το χαρίζει σε λίγα δεύτερα…

Διαβάζω αυτή την περίοδο ένα βιβλίο σχετικά με τη διαμάχη Κικέρωνα-Κατιλίνα για την κατάληψη του ανώτατου υπατικού αξιώματος της Ρώμης.

Ο Κικέρων ήταν εύστοχος ομιλητής. Ως δικηγόρος είχε κερδίσει ένα σωρό δίκες, χαμένες από χέρι…

Ακολούθησε το δρόμο της πολιτικής. Τολμηρός, σοβαρός, μετρημένος, με κάτι επιχειρήματα κοντάρια! (με το συμπάθιο…) Κι όμως…

Ο Κατιλίνας ήταν ένας κατεστραμμένος πατρίκιος. Αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, μ’ ένα βιογραφικό σαν την χαρτοβιομηχανία  diana! Νταραβεριζόταν με ύποπτα τυπάκια, ξεμονάχιαζε μοναχές (πού ήταν το πρόβλημα? Πάλι μόνες τους ήτανε…) διαόλου κάλτσα, γοητευτικός και κομματάκι τρελλιάρης…

Κι ήξερε καλά το παιχνίδι της γοητείας, και τα  μυστικά της. Η έμφυτη ομορφιά καθοριστικό αβαντάζ. Και μετά το παρασύνθημα. Πας σε κάποιον. Τον κόβεις τι ρόλο βαράει. Αν είσαι γατόνι έχεις μάθει κανά- δυο σκόρπια πραματάκια.

Τον ξεκινάς ανάλαφρα. Τον χαλαρώνεις. Αρχίζει να σου μιλάει. Τον διακόπτεις για να μη δείξεις αδιάκριτος. Του εκμυστηρεύεσαι δήθεν μια προσωπική σου ιστορία (που ο κόσμος έχει τούμπανο δηλαδή!). Αυτός σε συμπαθεί, σε πονάει, σου ανοίγεται σαν ποταμός, κι ενώ τον έχεις «κερδίσει», πλέον τον κρατάς και στο χέρι!

Ο κόσμος τον λάτρευε. Εκτός από τους πολιτικούς. Γιατί οι πολιτικοί μοιάζουν με τους μελλοθάνατους. Δεν ελπίζουν τίποτα παρά μόνο στο επόμενο τηλεφώνημα. Όπως έγραφε όμως ο Μακιαβέλι σε μία από τις τελευταίες επιστολές του «δεν υπάρχει μεγαλύτερη απελπισία απ’ το να μην έχεις λόγο να δημιουργείς νέες ελπίδες». Κι η πλειοψηφία του λαού είχε ελπίδες, έφτιαχνε καινούργιες, φανταζόταν, με παραμυθά τον υπέροχο Κατιλίνα!

Το αποτέλεσμα της ιστορίας δε μας ενδιαφέρει. Τι κι αν ο Κικέρωνας τον έστειλε να κάνει παρέα στον παππού του? Τι σημασία έχει αν ο Αλκιβιάδης πούλησε δυο φορές την πατρίδα του? Τι σημασία έχει αν η (αξιαγάπητη…) Νάντια του survivor τα φτιαξε με  τον απόγονο του Βεληγκέκα?

Αυτό που μένει τελικά είναι η αίσθηση που προκαλείς. Το άρωμα που αφήνεις, αυτό θα θυμούνται οι άνθρωποι για σένα, αυτό θα καταγράψει η ιστορία…

Γιατί τα αποτελέσματα είναι θέμα συγκυριών. Αν ζούσε τώρα ο Κατιλίνας μπορεί να ήταν πρωθυπουργός της Ιταλίας, έμπορος κοκαΐνης στη Βενεζουέλα, ή απλά στη θέση του Σαντάμ Χουσεΐν…

Γιατί το τέλος έχει πολλές οπτικές. Η γοητεία όμως είναι μία, απόλυτη, διαχρονική και χαρακτηρίζει ο,τι κάνει κάποιος, είτε καλό, είτε κακό.  

Γιατί το παν τελικά είναι, ο,τι κάνεις να το κάνεις με στυλ…

Τελικά νοιώθω ώρες ώρες ότι ζω σε μια ξένη χώρα...

Δίπλα μου γίνονται κοσμοιστορικά γεγονότα κι οι δικοί μου κοιτάνε μην τυχόν και τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι...

Για τους γραφικούς Γαλάτες όμως ο ουρανός ήταν μια έξοδος από την καθημερινότητα. Ένας φόβος ο οποίος επινοήθηκε από κείνους για να μην καταντήσουν αλαζόνες σαν τους Ρωμαίους ή αντιπαθητικοί για τους αναγνώστες, μιας κι είχαν λύσει μια για πάντα, μέσω του μαγικού ζωμού το ζήτημα της ανεξαρτησίας τους...

Όταν η Βρετανία μπήκε στην ΕΟΚ, η Γαλλία επέβαλε να μπει σαν "Ηνωμένο Βασίλειο" για το λόγο ότι στο γαλλικό έδαφος υπήρχε η Βρετάννη. Η Γερμανία απαίτησε από την Αυστρία να μπει ως Αυστρία και όχι ως Γερμανική δημοκρατία της Αυστρίας που λεγόταν ως τότε.

Κι εμείς, όχι μόνο δεν καταφέραμε να υπερασπιστούμε το όνομα "Μακεδονία", απέναντι σε μια χώρα κακομοίρα, αλλά δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα και την ονομασία του αεροδρομίου σε "Μ. Αλέξανδρος".

Την ίδια ώρα ο λεβέντης μας, που αυτοαποκαλείται πρωθυπουργός, έκανε αναίμακτες βολτούλες στις χώρες που εντάχθηκαν τώρα στην Ε.Ε., την Κροατία και την Σλοβενία.

Κι οι μεταρρυθμίσεις συνεχίζονται...

Βολεύουν ο,τι να ναι, αρκεί να φέρνει προς γαλάζιο...

Οι τραπεζίτες αγοράζουν την περιουσία μας μισοτιμής...

Πωλούνται τα πάντα. Η ΔΕΗ, μέχρι πρότινος η πιο κερδοφόρα εταιρεία του κράτους, ξαφνικά έγινε σκάρτη...

Ο ΟΤΕ άχρηστος. Πώς οι άλλες εταιρείες βγάζουν τ' άντερά τους, κι η COSMOTE βγαίνει μείον?

Η Ολυμπιακή κλείνει. Οι εργαζόμενοι εκεί δεν τους αρέσουν, πιθανώς γιατί δεν τους ψηφίζουν...

Αγροτική, Εμπορική? Για πέταμα...Άλλο αν οι τράπεζες βγάζουν ανά δεκάλεπτο, σαν τα καζίνο, χιλιάδες ευρώ...

Οι φόροι ανεβαίνουν για όλους. Για τις πολυεθνικές κατεβαίνουν...

Τα χρέη της Εκκλησίας χαρίστηκαν. Τα χρέη της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ, και του Άρη επίσης...

Διαλύουν τη δημόσια και δωρεάν παιδεία...

Πουλάνε όσο-όσο το λιμάνι του Πειραιά...

Τα διόδια σύντομα διπλασιάζονται...

Από τότε που βγήκαν, δεν έχουν φτιάξει ούτε ένα πηγάδι...

Κι ο ουρανός παραμένει στη θέση του...

Μέχρι να μας πέσει στο κεφάλι!

Είναι πέντε περίεργοι τύποι.

Ο πρώτος δεν είναι πολύ έξυπνος. Κάνει παρέα με τις γιαγιάδες του και τη βρίσκει. Η παρέα που έτυχε να έχει είναι για φάπες. Οι σεξουαλικές του ορμές εξαντλούνται στο «χαίρω πολύ». Αντί να τον μαζεύει η γιαγιά του, τη μαζεύει αυτός. Έχει μια «περίεργη» προφορά και έχει βλέμμα σαν την αγελάδα του Αρναούτογλου (ή τον ίδιο)

Ο δεύτερος, κι αυτός, είναι λίγο «τρίκι τρίκι μάνα μου». Επίσης με «περίεργη» προφορά, είναι, υποτίθεται λίγο έξυπνος. Είτε γυναίκα του φέρεις μπροστά του, είτε ένα κιλό πατάτες, γι’ αυτόν είναι ακριβώς το ίδιο. Το τσουλούφι προδίδει τον trendy χαρακτήρα  του: Ευφυής (μόνο σ’ ότι αφορά τα computers), χαζός (σ’ ότι αφορά όλα τ’ άλλα), πονόψυχος και ευνουχισμένος. Τσουρομαδίζεται με τη ξαδέλφη του, πράγμα που δείχνει τον ασυμβίβαστο και  «αρρενωπό» χαρακτήρα του.

Η Τρίτη, είναι η πιο πλούσια γυναίκα της Ελλάδας. Υποτίθεται ότι είναι και κολλητή με τους άλλους που δεν έχουν να φάνε. Κι αντί να τους βρει καμιά δουλειά, κάθεται και τους κοιτάει σαν ηλίθια, κι οι άλλοι συνεχίζουν να της μιλάνε. Δε ξέρει τι της γίνεται ενώ αυτό δεν το εκμεταλλεύονται οι συνεργάτες της και δεν την κλέβουν. Κάθεται και κάνει τον ντέντεκτιβ ενώ μ’ ένα τηλεφώνημα ή με λίγα χρήματα θα μπορούσε να τους κάνει άνω- κάτω και να τελειώσει το σήριαλ σε δύο επεισόδια. Ο έρωτας για κείνη είναι ο,τι σ’ εμάς τα πεντόβολα. Το έπαιζαν οι παλιοί, αλλά ο κόσμος προχώρησε…

Η τέταρτη είναι μια μεγάλης ηλικίας από το χωριό. Το  χιούμορ της περιορίζεται σε άναρθρες κραυγές που εκείνη τη στιγμή πρέπει όλοι μας να γελάμε. Πώς ταιριάζει με τους άλλους ή το αντίστροφο είναι ένα μεγάλο ερώτημα, αλλά να μου πείτε, ο άλλος κάνει παρέα με τις γιαγιάδες του. Ενώ είναι φοβητσιάρα, δε φοβάται να συνεχίζει να κυνηγάει τους εκπροσώπους του διεθνούς εγκλήματος.  

Η Πέμπτη είναι υποτίθεται ρεμάλι. Όπως κι από πάνω, οι άντρες γι’ αυτήν είναι κάτι ανάμεσα σε Σεραφίνο και Σούπερ-Γκούφυ. Το μόνο που τη νοιάζει είναι ότι δεν έχει λεφτά. Ότι φίλη της είναι ας πούμε η πιο πλούσια της Ελλάδας είναι μια λεπτομέρεια. Περπατάει σαν τον Καραπιάλη στις δόξες του, και μιλάει σαν τον Σταύρακα. Αντιλαμβάνεται, ως ανήσυχο νιάτο, το πρόβλημα  του φίλου του που δε μπορεί να μαζέψει τις γιαγιάδες του.

Αυτή  η σειρά είναι δημοφιλής σ’ όλες τις ηλικίες. Τελικά μάλλον καταλάβαμε πως το μοναδικό φάρμακο να ξεπεράσουμε την ανασφάλειά μας είναι απλώς να τη ξεχάσουμε, όπως μας διδάσκουν όλοι αυτοί. Αν ήταν κινούμενα σχέδια, θα τα χαρακτήριζα απλώς κακογραμμένα…Τώρα για σειρά με ανθρωπάκια αληθινά, θα τα χαρακτήριζα…αχαρακτήριστα!

(Το ερέθισμα μου δόθηκε μετά από μια αναφορά του Αρναούτογλου για τη συγκεκριμένη σειρά…Άνετα θα μπορούσε να ήτανε ο έκτος της παρέας….Νομίζω? )

Κάτι άκουσα για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Λένε ότι σε 50 χρόνια θα γίνουμε Σαχάρα. Ωραία, και τα θερμοκήπια πού είναι?

Και καλά, εμείς θα γίνουμε Σαχάρα. Η Σαχάρα τι θα γίνει?

Εγώ γενικώς δε φοβάμαι. Αλλά βλέπω τους άλλους να φοβούνται και τρομάζω. Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, λένε οι επιστήμονες, θα γίνουν σαν τα μούτρα τους. (δηλαδή χάλια)

Κι εμείς οι Έλληνες είμαστε απαράδεκτοι μου φαίνεται (πάντα μαζί με τους Πορτογάλους). Είμαστε οι μοναδικοί που αυξήσαμε τους ρύπους την τελευταία δεκαετία, ενώ όοοοοολοι οι άλλοι τους μειώσανε.

Κι όλο αυτό συνεχίζεται, αν και έχουμε καλές προθέσεις. Σου λέει ο Έλληνας: « Εντάξει, δε θα πάρω το αμάξι για να μη μολύνω κι άλλο το περιβάλλον!» Ως εδώ σωστό. «Θα πάρω ταξί!»…

Αν γίνουμε Σαχάρα θα έχουμε μεγάλα προβλήματα. Καταρχάς οι Σαχαραίοι θα μας βάλουν βέτο στον ΟΗΕ να αλλάξουμε όνομα.

Θα επιβεβαιώσουμε τη θεωρία ενός τρελλοεπιστήμονα, που έλεγε ότι ο Σωκράτης ήταν μαύρος (και δε θα υπήρχε πρόβλημα, απλά δεν ήταν)

Δε θα ρωτάμε πια πόσα άλογα έχει το αμάξι, αλλά πόσες καμήλες.

Τώρα, πλάκα-πλάκα το Αιγαίο έχει ψιλοερημώσει. Στις Κυκλάδες δεν υπάρχει δέντρο ούτε σε πίνακα ζωγραφικής. Με εξαίρεση τις «συκιές» που σκάνε το καλοκαίρι.

Αν και πιστεύω ότι είναι λίγο υπερβολικοί. Κι η Σαντορίνη δηλαδή τι έπαθε με το ηφαίστειο? Μαύρισε η θάλασσα και τώρα μάτσο οι τουρίστες και τα ζευγαράκια βγάζουν τα μάτια τους μέσα στον κρατήρα.

Αλλά είναι λίγο σπάσιμο η όλη φάση. Στα τέλη του 19ου αι. ο Τρικούπης άνοιξε τον ισθμό. Κάναμε αμάν και πως, εκατό χρόνια, να φτιάξουμε αυτήν την κ…γέφυρα. Και τώρα που τη φτιάξαμε, αμέσως να διώξουν το νερό! Ε δε μας θέλει μου φαίνεται!

Και δεν είναι μόνο αυτό το θέμα. Θα πάθουμε μεγάλη ζημιά και ιστορικά, όπως αυτά που τραβάμε για τη Μακεδονία. Θα λέμε για την ένδοξη ναυτική μας ιστορία και δε θα μας πιστεύουνε. Κι όχι μόνο αυτό, να περιμένουμε και την ίδρυση κανενός διεθνούς αεροδρομίου στη Ζιμπάμπουε με την ονομασία «Ανδρέας Μιαούλης», να δέσει το γλυκό.

Πάντως είμαστε και μεις περίεργοι. Στην Αθήνα βρίζουμε που βρέχει μια φορά στα δέκα χρόνια. Στα χωριά βρίζουν που χιονίζει κι έχουν τρελαθεί στις τούμπες. Μια βροχή θα μας σώσει μου φαίνεται…

Κι από φαινόμενα ένα σωρό, τα βλέπουμε ήδη μπροστά μας.

Τα θερμοκήπια πού βρίσκονται?      

Τεχνοκράτες και ρομαντικοί.

Σίγουρα η συνύπαρξη είναι δύσκολη, θα έλεγα αφόρητη κάποιες στιγμές.

Γιατί απλά τα πράγματα οι δυο πλευρές τα βλέπουν αλλιώς. Από τα προβλήματα της καθημερινότητας, πώς τα εκλαμβάνουν, πώς τα αντιμετωπίζουν, έως και μία βόλτα στην εξοχή. Πώς μπορούν να την κάνουν μία σύγχρονη Βαβέλ...

- Ήρεμη βραδιά απόψε αγάπη μου, δε νομίζεις?

- Όχι, δε νομίζω!

- Κι όλες οι μουσικές που αντηχούν είναι για μας γραμμένες, δεν τις ακούς?

- Μες στην ερημιά είμαστε κορίτσι μου, όχι δεν τις ακούω!

- Και τ' αστέρια κρυμμένα πίσω απ' τα σύννεφα μας κλείνουν το μάτι, δεν τα βλέπεις?

- Τα αστέρια...

- Ναι.

- Μες στο βράδυ...

- Ναι.

- Που μας κλείνουν το μάτι...

- Ναι.

- Που έχει και συννεφιά...

- Ακριβώς.

- Ε όχι λοιπόν, δεν τα βλέπω!!!!!!

- Και τη θάλασσα κάτω απ' τις πικροδάφνες που επαναστατεί, ψάχνοντας μια διέξοδο να ξεπεράσει τα βράχια που στέκουν ολόγυρα μαστιγώνοντας την επί χρόνια, δεν την βλέπεις?

- Ε ΟΧΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΒΛΕΠΩ! ΤΙ ΘΑ  ΓΙΝΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΘΑ Μ' ΑΦΗΣΕΙΣ Ν' ΑΛΛΑΞΩ ΛΑΣΤΙΧΟ????

Καταρχάς…Χρόνια πολλά!!!

Ευτυχισμένο το νέο έτος για όλους!!!

Στη θεωρία είμαστε όλοι super!

Στην πράξη όμως, ο,τι ευχή και να κάνουμε, ο,τι ευχή και να δεχτούμε, πρέπει να βάλουμε κι εμείς λίγο το χεράκι μας, αν θέλουμε να επιβεβαιώσουμε έστω και λίγο αυτό το οποίο θέλουμε, δηλαδή ο νέος χρόνος να είναι καλύτερος από τον προηγούμενο.

Αυτό σημαίνει εν ολίγοις, να βελτιώσουμε τα προτερήματα μας και να «φτιάξουμε» κάπως τα ελαττώματα, ώστε να είναι πιο «ευπαρουσίαστα». Κι αν μπορούμε να τα ελαχιστοποιήσουμε τόσο σε αριθμό όσο και σε ένταση.

Για κάποιους η «στραβή» μέρα απ’ το πρωί φαίνεται. Είναι αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι που δε βάζουν μυαλό ποτέ. Αυτοί που όσο μεγαλώνουνε τόσο  μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στα χρόνια που αποκτούν με ο,τι συνεπάγεται αυτό (περισσότερο μυαλό? Περισσότερη εμπειρία στις αποφάσεις και στις δυσκολίες? Περισσότερη ωριμότητα?) και στις αντιδράσεις τους που πότε πότε θυμίζουν παιδάκια πριν μπουν για πρώτη φορά στον παιδικό σταθμό.

Είναι οι γνωστοί-άγνωστοι που δεν άκουσαν όταν έπρεπε ποτέ τη μαμά τους, και το μόνο που τελικά έμαθαν, απ’ ότι φαίνεται δηλαδή, είναι να δυσκολεύουν τη δική τους ζωή με τις αψυχολόγητες και απερίσκεπτες ενέργειες τους, και τη ζωή των άλλων καθώς πρέπει προσέχουν κάθε φορά που βρίσκονται πλάι σ’ έναν γνωστό-άγνωστο, μη πέσει ο ουρανός στα κεφάλια τους…

Προσπάθησα μάταια να ελέγξω τα πάντα, ώστε ο καινούργιος χρόνος να μπει χωρίς προβλήματα. Κι ως ένα σημείο το πέτυχα. Είχα μαζί μου πολλά λεφτά μήπως και συμβεί τίποτα. Είχα πάρει και τσιγάρα πολλά, μην τυχόν ξεμείνουμε. Δώρα αγόρασα, και γενικώς ήμουν τύπος και υπογραμμός…

Μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες…Στη Θηβών παραλίγο να τρακάρω μ’ έναν ηλίθιο που με πέρασε για τον Άιρτον Σένα και θεώρησε μεγάλη του τιμή να με προσπεράσει με οποιονδήποτε τρόπο. Μου θύμισε τέτοιες μέρες πέρσι που πέσαμε μούρη με μούρη μ’ έναν μεθυσμένο (δυστυχώς και τα αυτοκίνητά μας…)

Αλλά το καλύτερο μου το επεφύλαξε η τύχη στην εθνική Αθηνών- Λαμίας στο ρεύμα προς Πειραιά. Αν περνούσε κανείς γύρω στις 8 το πρωί σίγουρα θα με είδε. Είχα ξεχάσει…να βάλω βενζίνη! Το αυτοκίνητο έμεινε πάνω στη γέφυρα, ευτυχώς είχα το χρόνο να το πάω λίγο δεξιά.

Και βέβαια εγώ καλά να τα πάθω. Τόση επιπολαιότητα έπρεπε να την πληρώσω!

Ο έρμος ο Γιάννης (κατά κόσμον deos) τι έφταιγε πρωινιάτικα με 215 κιλά νύστα να έχει δεθεί με τη ζώνη ασφαλείας στη μέση της εθνικής γιατί δεν ήθελε να γίνει αφίσα στο Allou fun park που ήταν λίγο παρακάτω με τα αυτοκίνητα να τρέχουν λες και τους κυνηγά το FBI, και να ατενίζει τα σπιτάκια της Νίκαιας σα να κοιτά τα τείχη της Καρχηδόνας…

Εγώ το έχω συνηθίσει. Όπως και τη μοίρα μου άλλωστε, η οποία θα παραμείνει κατά τα φαινόμενα η ίδια και απαράλλαχτη και το 2007!

Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Για να κάνω τους φίλους μετά από καθετί αλλοπρόσαλλο να βάζουν τα γέλια και να σταυροκοπιούνται!

Χρόνια μου πολλά λοιπόν! Για να κάνω τους εχθρούς μου κι αυτό το χρόνο να τρίβουν τα χέρια τους! Μη ξέροντας όμως ποτέ από πού θα τους έρθει!!!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

ΦΕΤΟΣ, ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΑ ΑΠΟ ΠΟΤΕ!!!