Είναι πέντε περίεργοι τύποι.

Ο πρώτος δεν είναι πολύ έξυπνος. Κάνει παρέα με τις γιαγιάδες του και τη βρίσκει. Η παρέα που έτυχε να έχει είναι για φάπες. Οι σεξουαλικές του ορμές εξαντλούνται στο «χαίρω πολύ». Αντί να τον μαζεύει η γιαγιά του, τη μαζεύει αυτός. Έχει μια «περίεργη» προφορά και έχει βλέμμα σαν την αγελάδα του Αρναούτογλου (ή τον ίδιο)

Ο δεύτερος, κι αυτός, είναι λίγο «τρίκι τρίκι μάνα μου». Επίσης με «περίεργη» προφορά, είναι, υποτίθεται λίγο έξυπνος. Είτε γυναίκα του φέρεις μπροστά του, είτε ένα κιλό πατάτες, γι’ αυτόν είναι ακριβώς το ίδιο. Το τσουλούφι προδίδει τον trendy χαρακτήρα  του: Ευφυής (μόνο σ’ ότι αφορά τα computers), χαζός (σ’ ότι αφορά όλα τ’ άλλα), πονόψυχος και ευνουχισμένος. Τσουρομαδίζεται με τη ξαδέλφη του, πράγμα που δείχνει τον ασυμβίβαστο και  «αρρενωπό» χαρακτήρα του.

Η Τρίτη, είναι η πιο πλούσια γυναίκα της Ελλάδας. Υποτίθεται ότι είναι και κολλητή με τους άλλους που δεν έχουν να φάνε. Κι αντί να τους βρει καμιά δουλειά, κάθεται και τους κοιτάει σαν ηλίθια, κι οι άλλοι συνεχίζουν να της μιλάνε. Δε ξέρει τι της γίνεται ενώ αυτό δεν το εκμεταλλεύονται οι συνεργάτες της και δεν την κλέβουν. Κάθεται και κάνει τον ντέντεκτιβ ενώ μ’ ένα τηλεφώνημα ή με λίγα χρήματα θα μπορούσε να τους κάνει άνω- κάτω και να τελειώσει το σήριαλ σε δύο επεισόδια. Ο έρωτας για κείνη είναι ο,τι σ’ εμάς τα πεντόβολα. Το έπαιζαν οι παλιοί, αλλά ο κόσμος προχώρησε…

Η τέταρτη είναι μια μεγάλης ηλικίας από το χωριό. Το  χιούμορ της περιορίζεται σε άναρθρες κραυγές που εκείνη τη στιγμή πρέπει όλοι μας να γελάμε. Πώς ταιριάζει με τους άλλους ή το αντίστροφο είναι ένα μεγάλο ερώτημα, αλλά να μου πείτε, ο άλλος κάνει παρέα με τις γιαγιάδες του. Ενώ είναι φοβητσιάρα, δε φοβάται να συνεχίζει να κυνηγάει τους εκπροσώπους του διεθνούς εγκλήματος.  

Η Πέμπτη είναι υποτίθεται ρεμάλι. Όπως κι από πάνω, οι άντρες γι’ αυτήν είναι κάτι ανάμεσα σε Σεραφίνο και Σούπερ-Γκούφυ. Το μόνο που τη νοιάζει είναι ότι δεν έχει λεφτά. Ότι φίλη της είναι ας πούμε η πιο πλούσια της Ελλάδας είναι μια λεπτομέρεια. Περπατάει σαν τον Καραπιάλη στις δόξες του, και μιλάει σαν τον Σταύρακα. Αντιλαμβάνεται, ως ανήσυχο νιάτο, το πρόβλημα  του φίλου του που δε μπορεί να μαζέψει τις γιαγιάδες του.

Αυτή  η σειρά είναι δημοφιλής σ’ όλες τις ηλικίες. Τελικά μάλλον καταλάβαμε πως το μοναδικό φάρμακο να ξεπεράσουμε την ανασφάλειά μας είναι απλώς να τη ξεχάσουμε, όπως μας διδάσκουν όλοι αυτοί. Αν ήταν κινούμενα σχέδια, θα τα χαρακτήριζα απλώς κακογραμμένα…Τώρα για σειρά με ανθρωπάκια αληθινά, θα τα χαρακτήριζα…αχαρακτήριστα!

(Το ερέθισμα μου δόθηκε μετά από μια αναφορά του Αρναούτογλου για τη συγκεκριμένη σειρά…Άνετα θα μπορούσε να ήτανε ο έκτος της παρέας….Νομίζω? )