Η γειτονιά αποτελεί βασικό στοιχείο της κοινωνίας και της επικοινωνίας. Οι άνθρωποι σφράγισαν την παρουσία τους στον κόσμο, έγιναν γνωστοί στο ευρύ κοινό, ξεκινώντας από τη γειτονιά τους. Εκείνη πρώτα τους αναγνώρισε, τους ξεχώρισε και τους «έσπρωξε» να κατακτήσουν αυτό που τους αναλογεί. Η γειτονιά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αγκαλιά, ένα πρωινό χαμόγελο που δίνει δύναμη στους ανθρώπους καθώς συνεχώς τους υπενθυμίζει ότι δεν είναι αναλώσιμοι, είναι απαραίτητοι, καθένας με την προσωπικότητά του, με το ιδιαίτερο βάδισμά του και το καλημέρισμά του.

Οι γειτονιές των πόλεων αποτέλεσαν και αποτελούν μια φυσική ανάγκη. Η απομάκρυνση από το φυσικό περιβάλλον, το χωριό, η μετανάστευση στην πόλη με τα εκατομμύρια αγνώστους, ανάγκασαν τους ανθρώπους να φτιάξουν τις δικές τους εστίες, τις δικές τους «κυψέλες» οι οποίες  λειτουργούν ως ανάχωμα στην απροσωπία και την αδιαφορία. Γειτονιές που ακούν τον καημό του γείτονα,  του συμπαραστέκονται, συμμετέχουν στη χαρά του ή απλώς του δανείζουν λίγη ζάχαρη, ένα πιάτο φακές σε μια δύσκολη ώρα.

Γειτονιές που στήνουν όμορφες βραδινές παρέες, σιγοτραγουδούν ρεφραινάκια παλιά, γείτονες  που μέσα σε κλίμα ευθυμίας «κολλάνε» παρατσούκλια στους περαστικούς. Γείτονες που δε ντρέπονται να εκφράσουν το θυμό τους, το παράπονό τους ή απλώς να τσακωθούν με τη σύντροφό τους για κάποιο γεγονός άνευ σημασίας καθώς νοιώθουν ότι δεν παρεξηγούνται, ότι βρίσκονται ανάμεσα σε «δικούς τους ανθρώπους».

Γειτονιές με τα σπίτια στριμωγμένα το ένα δίπλα στ’ άλλο, με μια αυλή στη  μέση να συνδέει τις ζωές και τα όνειρα των ανθρώπων που ζουν εκεί. Γειτονιές με σπίτια- ζωγραφιές που αποτυπώνουν ένα έξοχο αστικό τοπίο, με τα μπαλκόνια με τις γλάστρες, την πλακόστρωτη αυλή, το τραπεζάκι στη μέση της, ένα δέντρο να σκιάζει για την απαραίτητη δροσιά και στα σπίτια παράθυρα μεγάλα, να μπαίνει το φως μέσα τους και καθώς τα ανοίγουν το πρωί να γίνονται ένα με την αυλή, δημιουργώντας την αίσθηση ότι όλοι ζουν σ’ ένα κοινό σπίτι και όλοι αποτελούν μια αλυσίδα ζωής με κοινό παρόν και μοίρα κοινή.

Οι γειτονιές αυτές, που άκμασαν μέχρι τη δεκαετία του ’60 τόσο στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και στις άλλες πόλεις της Ελλάδας, δεν υπάρχουν πια. Απομεινάρια τους μπορούμε να βρούμε περπατώντας στα κέντρα των πόλεων, όμως λείπουν οι άνθρωποι από κει. Μισογκρεμισμένα τοιχάκια, μπαλκόνια ξύλινα σαπισμένα να γέρνουν από τη μια πλευρά, πόρτες σπασμένες, δωμάτια άδεια και σκοτεινά. Σ’ αυτό το ερειπωμένο τοπίο, κάπου- κάπου έχει ξεμείνει λίγο χρώμα σε έναν ξεχαρβαλωμένο τοίχο, ένα ροζ, ένα ανοικτό πράσινο, σαν να κρατάει με τα δόντια αυτή την παράδοση και τις μνήμες του παρελθόντος, να μην εξαϋλωθούν.

Σπίτια σα στοιχειωμένα και τοπία τρομακτικά , παιχνίδι πλέον των μικρών παιδιών που μπαίνουν παρέες- παρέες να δουν το φάντασμα που κυκλοφορεί εντός. Σπίτια παρατημένα, αυλές σκαμμένες, ξεχασμένες από το Κράτος, επικίνδυνες για τον περαστικό που αν δεν προσέξει, ίσως του έρθει κάποιο υλικό στο κεφάλι. Παράδοση που προκαλεί πλέον μόνο οίκτο αν δεν προκαλεί θυμό στους πολίτες οι οποίοι αναρωτιούνται γιατί δεν παρεμβαίνει το Κράτος να τα γκρεμίσει «να τελειώνουμε»;

Να τα γκρεμίσουν. Δυστυχώς αυτό πρέπει να γίνει. Να τα γκρεμίσουν. Γιατί απλώς είμαστε ανίκανοι να τα εκτιμήσουμε και να τα ξαναστήσουμε και απλά ας σκεφτούμε. Είναι καλύτερο το σήμερα από το χτες που θέλουμε να εξαφανίσουμε για να μη μας κυνηγούν οι τύψεις;

Τις παλιές γειτονιές τις αντικατέστησαν τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, στο chat επιλέγουμε αυτούς που θέλουμε να ανταλλάξουμε μια κουβέντα. Όλοι ένα κουτάκι, όλοι τόσο ίδιοι, τόσο μικροί που δε φαίνονται καν. Όλοι τόσο βιαστικοί, τόσο λακωνικοί, τόσο απάνθρωποι.

Και τα μισογκρεμισμένα σπίτια, οι παλιές γειτονιές κρυμμένες στα στενά των πόλεων, φοβισμένες μην έρθει το οριστικό τους τέλος σαν κάτι να περιμένουν, έστω και την τελευταία στιγμή. Κάποιος να σηκώσει τα μάτια από το κινητό του, να τις δει και ξαναπερπατήσει εκεί δίνοντάς τους ξανά ζωή. Περιμένουν κι αυτές αυτό που περιμένει κι η ίδια η φύση. Την επιστροφή του «ανθρώπου»!