Ήταν βράδυ. Φορτισμένος από τα γεγονότα της ημέρας, δεν αντέχω άλλο. Ψάχνω μια γωνιά να κρυφτώ για να δω από κάτω προς τα πάνω όλα αυτά που στη διάρκεια της ημέρας τα είχα απέναντί μου…

Όταν κυριαρχεί η απόλυτη ησυχία στο σπίτι μεσάνυχτα, και δεν ακούγονται βογκητά υπάρχουν δύο τινά. Ή την από πάνω επιτέλους την έπιασε περίοδος, ή ότι θα ακολουθήσει κάτι πολύ ισχυρό που θα πλήξει αυτήν την ύποπτη ησυχία…

Αλλά επειδή μάλλον απ’ ο,τι μπορώ να καταλάβω, η από πάνω χρησιμοποιεί την έξοδο κινδύνου σε περιόδους κρίσης και δεν σκοπεύει να μας αφήσει να κοιμηθούμε την επόμενη δεκαετία ούτε μία μέρα, σίγουρα τα πράγματα όδευαν προς τη δεύτερη σκέψη…

Έκλεισα τα μάτια παραδομένος στα όνειρό μου, βλέποντας ξανά τα πάντα να γυρίζουν γύρω από μένα και να μου ζητούν συγνώμη. Εγώ, πάντα ανώτερος, τα έστελνα στον αγύριστο κι αμέσως έβρισκα καλύτερα. Τα όνειρά μου σίγουρα δεν είναι εγωιστικά. Γιατί για να είναι κάτι εγωιστικό, προϋποθέτει εκτός από σένα, και την ύπαρξη άλλων μέσα σ’ αυτό…

Ώσπου μέσα στο όνειρό μου, εκεί που λιάζομαι στην αιώρα με τη Μόνικα να μου φέρνει πρωινό και την Ελίνα Κωνσταντοπούλου να μου κόβει τα νύχια, ξάφνου περνάει ένα ελικόπτερο από πάνω μου ακριβώς ζουζουνίζοντας, και πετάγομαι τρελλαμένος!

«Δεν ήταν ελικόπτερο! Ένα γ#%^&@ κουνούπι ήτανε που μου χάλασε τον ύπνο, που μου ‘φαγε το πρωινό, που με γέμισε παρανυχίδες! Ήθελα να το αντιμετωπίσω, μα δε μπορούσα καθώς πέταγε συνέχεια δεξιά-αριστερά αδιαφορώντας για τη ψυχική μου υγεία, μετρώντας σαρκαστικά τις πληγές που άρχισαν ξανά μετά από πολύ καιρό να τρέχουν αίμα, λοιδορώντας και καταστρέφοντας ο,τι ωραίο είχε κλέψει η έκφρασή μου από τον ήλιο της προηγούμενης ημέρας κάνοντάς το δικό της, έστω και για λίγο…

ΚΟΥΝΟΥΠΙ

Πώς να αντιμετωπίσεις κάτι για το οποίο δε γνωρίζεις? Πώς να τα βάλεις με κάποιον που δε ξέρεις τις αδυναμίες του? Αν κάποιος νομίζει ότι η ιστορία μπορεί να τελειώσει με ένα παλαμάκι ή εντομοκτόνο, πλανάται οικτρά! Γιατί ο εχθρός, εφόσον δε γνωρίζεστε προσωπικά, υπερέχει, γιατί απλά πετάει! Πώς πετάει? Γιατί πετάει? Τι ψάχνει να βρει? Έτσι κι εγώ άρχισα να μαζεύω πληροφορίες…

Πήρα ένα DVD που ήταν ντοκιμαντέρ για κουνούπια, όπου το δα από την αρχή ως το τέλος. Τελικά δεν είχα άδικο, αλητάκια του κερατά είναι, αν και δε μπορώ να το κρύψω ότι είναι φιλοσοφημένα. Μου μείνανε δυο πράγματα, κι εκεί πρέπει να χτυπήσω…

α) Ζουζουνίζουνε γιατί τα φτερά τους κάνουνε χίλιες κινήσεις το δευτερόλεπτο! Άρα σίγουρα κάποια στιγμή θα κουράζονται! Τότε θα χτυπήσω! Γιατί κι ο Ζαχαράτος να σαι, πόσες κινήσεις πέρα-δώθε πια, δε γίνεται, θα κουραστείς!

β) είναι ικανό ένα κουνούπι να αναγνωρίσει και να ανακαλύψει το ταίρι του ανάμεσα σε 1.000.000 άλλα κουνούπια! Άλλη μια αδυναμία! Γιατί όλα τα κουνούπια, την ίδια μούρη έχουνε, άρα πώς βρίσκει το ένα το άλλο? Ρωτώντας! Θα ξαπλώσω λοιπόν εγώ και θα διαβάζω εφημερίδα και πού ξέρεις, μπορεί να κάνει το λάθος να ρθει να με ρωτήσει…

-         Μήπως είδατε την κουνουπίτσα μου?

-         Αμέ! Άραξε στον τοίχο, εδώ να φαίνεσαι καλά, και στη φέρνω! (χεχεχε την πάτησες κάθαρμα…)

-         Μπα! Μέχρι να πας να τη φέρεις, εγώ θα πάω να πειράξω ένα μαλάκα που δε φτάνει που του χω αλλάξει τα φώτα κάθε βράδυ, αλλά κάθεται και με βλέπει και σε DVD!

-         ……………

Είπαμε, είναι φιλοσοφημένα…

Συνέχεια του προηγουμένου…

Η επανάσταση ξεκίνησε καλά. Η πρώτη επανάκτηση εδάφους μετά από μάχη φυσικά, ήταν η Καλαμάτα. Μετά ακολούθησαν κι άλλα μέρη της Πελοποννήσου, κι οι Τούρκοι είχαν φτάσει σε σημείο να παρακαλούν να ξαναβάλει μέσα ο Ρεχάγκελ τον Νικοπολίδη…

Εκτός από την Πελοπόννησο, ξεσηκώνονται και τα νησιά, με πρωτεργάτες τον Μιαούλη, τον Κανάρη, τη Μαυρογένους, τη Μπουμπουλίνα,  και τον παππού του Γαλάτη ο οποίος ήταν υπεύθυνος για το σιδέρωμα των τσακίσεων στις φουστανέλες…

Η Μάνη και το Σούλι σθεναρά αμύνονταν ενώ η επανάσταση επεκτάθηκε και στη Στερεά Ελλάδα. Πρωτεργάτης εκεί, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης. Αυτός δε μίλαγε καθόλου Ελληνικά. Ήταν κοντός κι αδύνατος σα σουγιάς. Το μόνο που ήξερε να κάνει στη ζωή του ήταν να σκοτώνει. Όταν δε σκότωνε, αγαπημένο του χόμπι ήταν να μετράει πτώματα. Το περίεργο τελικά μ’ αυτόν ήταν ότι δεν τον φάγανε οι Τούρκοι, αλλά οι Έλληνες…

Την είχε στήσει στο Νέο Φάληρο για μια μάχη, και περίμενε να ρθει το ξημέρωμα για να τους αιφνιδιάσει. Στο μεταξύ είχαν σκάσει μύτη και κάτι τρελλοκρητικοί,  οι οποίοι από το πολύ πιώμα άρχιζαν να βαράνε μπαλωθιές από νωρίς, και ο Γιώργης τα πήρε στην κράνα…

-         Τι κάνετε μωρέ? Τρελλαθήκατε? Θα τους ξυπνήσετε! Περιμένετε να ξημερώσει!

-         Τι λες μωρέ σύντεκνε! Σιγά μη τους φτιάξουμε και πρωινό! Ήντα κουζουλάδες είναι τούτες?

 Κουβέντα στη κουβέντα μαλώσανε, και κάνανε τον Καραϊσκάκη με τέσσερα τυριά…

Στο Σούλι πάλι πλακωνόντουσαν οι Μποτσαραίοι με τους Τζαβελαίους, ενώ οι Σουλιωτοπούλες το χανε ρίξει στο bungee-jumping. Οι Τούρκοι δε μπορούσαν να μπούνε με τίποτα μέσα, καθώς δε συνοδεύονταν. Μέχρι που οι Τζαβελαίοι, αποφασίζουν, από το παραδώσουν το Σούλι στους Μποτσαραίους, να το παραδώσουν κατευθείαν στον Αλή-Πασά. Η πλάκα είναι ότι ο Αλή-Πασάς που εκπροσωπούσε τους Τούρκους μιλούσε μόνο Ελληνικά. Οι υπόλοιποι που εκπροσωπούσαν τους Έλληνες, μιλούσαν Αλβανικά. Μεταφραστής λέγεται ότι ήταν ένας Αλβανός που δούλευε κάπου στη Λάρισα, ονόματι Καπετάν- Σόμμερ ή Μαστρο- Κώστας…

Τα νησιά δεν τα πηγαίναν κι άσχημα μόνο που είχαν ξεμείνει από ρευστό. Στην Πελοπόννησο μεσουρανούσε ο Κολοκοτρώνης, αλλά του χανε σκοτίσει τον έρωτα οι υπόλοιποι…

Ο Ανδρούτσος ήθελε εξουσία. Δεν άντεχε να είναι από κάτω κι ήθελε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Η πτώση του από την Ακρόπολη δε σημαίνει πάντως ντε και καλά ότι τα χε με συμβασιούχα!

Ο Παπαφλέσσας το χε ρίξει στην πολιτική. Συμβιβάστηκε, αλλά στο τέλος ξαναγύρισε σαν ήρωας και σκοτώθηκε στο Μανιάκι. Η Ελλάδα έχασε έναν πολεμιστή. Το κράτος κέρδισε ένα μισθό.

Λόγω έλλειψης ρευστού και συγκρούσεων των Κοτζαμπάσηδων με τους οπλαρχηγούς, η επανάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Ο,τι είχε κερδιθεί, είχε ξαναγυρίσει στους Τούρκους. Ώσπου έσκασε ο Τουρκοαιγυπτιακός στρατός του Ιμπραήμ κι έκανε τη Πελοπόννησο Euro Disney. Σύμβολο του τέλους της επανάστασης και της ήττας των Ελλήνων είναι η άλωση του Μεσολογγίου το 1825 όπου έγινε του Παναιτωλικού το κάγκελο!

Τέλος? Όχι! Οι Άγγλοι είχαν διαφορετική άποψη. Ο Τζωρτζ Κάνινγκ και έπειτα ο Στράτφορντ Κάνινγκ γούσταραν να κάνουν την Οθωμανική αυτοκρατορία ζαμπόν. Τι κι αν οι Έλληνες είχαν σκορπίσει στους πέντε ανέμους σαν τον Κορκολή και την Κωνσταντίνα? Μάζεψαν λοιπόν την παρέα τους, τον Τζιμ, τον Τζον, τον Τζεφ και τον Τζέρυ, και κατεβαίνουν στο Ναυαρίνο το 1827 και τους κάνουνε τους Τούρκους σερβίτσιο για τσάι. Κι από μόνοι τους βάζουν με το ζόρι όλους να αναγνωρίσουν θέλουν δε θέλουν το Ελληνικό κράτος. Η πρώτη χώρα δε, που αναγνώρισε την Ελλάδα ήταν η Ταϊτή.

Αυτό ήταν το έπος του 1821. Είναι η μοναδική επανάσταση που απέτυχε, με τόσο θετικά αποτελέσματα. Γιατί…έτσι μας αρέσει!  

Ο κάθε λαός κάνει την επανάσταση που του αξίζει. Πχ επανάσταση στη Γαλλία σημαίνει να κατέβει εκατομμύρια κόσμος στο δρόμο και να πάρει αυτό που θέλει. Στο Μεξικό επανάσταση σημαίνει να αλλάζεις πλευρό κάτω από τον κάκτο, στην Αλβανία σημαίνει να μπαίνεις στο σπίτι του άλλου απρόσκλητος, και στην Αγγλία επανάσταση σημαίνει να κάνεις μουτράκια στη βασιλομήτορα…

Στην Ελλάδα σημαίνει…

Προεπαναστατικά κάποιοι Έλληνες την περνούσαν ζάχαρη. Η επίσημη Εκκλησία τα ‘χε βρει κι επίσημα με το καθεστώς, με τον Πατριάρχη και το Σουλτάνο να παίζουνε κρυφτό στο Σεράι. Οι Φαναριώτες το έπαιζαν εραστές των δυτικών προαστίων στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης και στις Παραδουνάβιες,  ενώ οι Κοτζαμπάσηδες στα ελληνικά χωριά γυρνούσαν με το μπλοκάκι και σημειώνανε όποιον πήγαινε στις πορείες, σαν το χαφιέ από την «κόρη μου την σοσιαλίστρια» ένα πράμα…

Άλλοι πάλι Έλληνες δεν την περνούσαν και τόσο καλά. Η αλήθεια είναι ότι ο Αλή-Πάσας στα Γιάννενα δεν είχε αφήσει μια εποχή όρθιο ούτε ελληνικό ρουθούνι. Οι μαρτυρίες λένε ότι ήταν ιδιαίτερα φιλομαθής κι ότι του άρεσαν οι ξένες γλώσσες τόσο, που τις έπαιρνε μαζί με το υπόλοιπο κεφάλι. Αλλά γενικά οι Έλληνες είχαν συμβιβαστεί, καθώς οι Τούρκοι αν εξαιρέσει κανείς τους φόρους, κατά τ’ άλλα τους είχαν αμολημένους…

Μετά τα πράγματα σκληρύνανε λιγάκι και κάποιοι Έλληνες πήραν τα βουνά μπας και βρουν χαΐρι. Άλλοι γιατί τους καλούσε το καθήκον, άλλοι πήγανε ακάλεστοι, άλλοι γιατί τους παράτησε η γκόμενα και πήγε με Τούρκο.

Αυτοί περίμεναν βοήθεια από τους Ρώσους. Οι Ρώσοι πάντα ξέρανε πως οι Έλληνες ήταν καθάρματα, κι έτσι, όπως και τώρα, βαριόντουσαν να βοηθήσουν. Γιατί ξέρουν, πως όσο κι αν οι Έλληνες το παίζουν ομόθρησκοι και κολοκύθια με τη ρίγανη, πάντα στο τέλος θα τρέχουν πίσω από μια Αγγλία για να τους σώσει, κι η οποία εν τέλει όμως τους έσωσε…

Αλλά οι Ρώσοι βοήθησαν, γιατί οι Τούρκοι φανήκανε τότε πιο ηλίθιοι από το αναμενόμενο. Με τη βοήθεια τους οι Έλληνες φτιάξανε δικό τους ναυτικό. Παράλληλα φτιάχτηκε κι η Φιλική εταιρεία που έδωσε όραμα στο λαό, σαν τη Eurobank ένα πράγμα, ενώ οι Έλληνες άρχισαν να σκέφτονται διάφορα…

Φέρανε για αρχηγό να ξεκινήσει την επανάσταση τον Υψηλάντη. Η αλήθεια είναι ότι δεν του εξηγήσανε καλά τι έπρεπε να κάνει, ο καθένας είχε την άποψή του εξάλλου, μπερδεύτηκε ο ανθρωπάκος, ρώτησε στο δρόμο έναν στην τύχη μήπως ξέρει τις αρμοδιότητές του σε στυλ «πώς πάμε για Θηβών?», έπεσε σε Τούρκο, και τον κάνανε κονσέρβα για τους ναυτικούς…

Αλλά το ποτάμι δε γύριζε πίσω. Οι μισοί θέλανε να ξεκινήσει τώρα η επανάσταση, άλλοι «από Δευτέρα»,  ενώ άλλοι καθόλου, μεταξύ των οποίων ήταν και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός, που ούτε Πατρινός ήτανε, ούτε Γερμανός, τέλος πάντων, και τον οποίο τον βάλανε με το ζόρι να σηκώσει το λάβαρο της επανάστασης…

Κοιτάξτε κάτω-κάτω την εφημερίδα…

Ήταν μια κατσίκα που από μικρή ήταν ανοιχτός χαρακτήρας. Δεν είχε αφήσει αρσενικό για αρσενικό κατσίκι, αλλά ποτέ δεν ένοιωθε ικανοποιημένη, και μοιραία σε μια φάση της ζωής της,  το έριξε στα κριάρια…

Αλλά και τα κριάρια έχουν ψυχή όμως και σε κάποια φάση, απηυδήσανε!

-         Φτάνει! Θα με ξεζουμίσεις! Δε θέλω άλλο! Λυσσάρα!

-         Από τώρα? Ούτε ο ήλιος δεν ανέτειλε ακόμη! Δεν είσαι κριάρι εσύ καμάρι μου! Η αγελαδίτσα της ΦΑΓΕ είσαι!

-         Λέγε ο,τι θες, εγώ δεν αντέχω άλλο, ΚΑΙ ΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ ΚΑΤΩ! ΑΝΩΜΑΛΑΡΑ!

Έτσι η κατσικούλα, απογοητευμένη όπως ήτανε, το φιλοσόφησε το πράγμα. Η μάνα της έλεγε ότι τα αρσενικά όλη την ίδια μούρη έχουνε, γι’ αυτό ίσως όλο το βοσκοτόπι της αποκαλούσε «κόρη μου». Έτσι, είπε να δοκιμάσει τις δυνάμεις της κι αλλού…

Ο λύκος παραφύλαγε το βράδυ. Μοναδική ευκαιρία, τώρα που όλα τα κατσικάκια κοιμούνται του καλού καιρού. Ο κρητικός βοσκός από την ατέλειωτη τσικουδιά ένοιωθε πως γυρίζει γύρω απ’ το μουστάκι του.  Μόνο η κατσικούλα ήταν ξύπνια, που είχε ……… αϋπνίες.

-         Σε πέτυχα ξύπνιο, μικρό κατσικάκι! Θα σε φάω τώρα!

-         Καλά, ηρέμησε λίγο, πώς κάνεις έτσι, καλά πόσο καιρό έχεις να……πηδήξεις (…τη μάντρα και να μπεις στο βοσκοτόπι)?

-         Ο καιρός γαρ εγγύς κούκλα μου! Βγάλε το κουδούνι να σε φάω!

-         Δε γίνεται! Μ’ αυτό μετράω τις φορές!

-         Και πώς θα γίνει τώρα?

-         Είσαι κι ερασιτέχνης. Κάτσε να σου δείξω!

Ο λύκος μπορεί να μην την έφαγε τελικά, αλλά του βγήκε σε καλό καθώς στο τέλος, πήρε το τηλέφωνό της. Ο κρητικός βοσκός απολύθηκε και στη θέση του προσλήφθηκε ένας Ρουμάνος. Ο λύκος εξαφανίστηκε και η κατσίκα έπεσε σε μελαγχολία από έρωτα, κι έγινε αλκοολική…

Ο Ρουμάνος, που την είχε υπ’ ευθύνη του, έφτασε στο αμήν!

-         Σταμάτα να πίνεις πια! Θα χάσω τη δουλειά μου! Καλά δε φοβάσαι ότι αν ζαλιστείς μπορείς να πέσεις στο στόμα του λύκου?

-         Ναι…ναι…πες μου…κι άλλα…και τι θα μου κάνει ακριβώς? (γκλου γκλου γκλου)

-         Θα σε φάει! Τι θες να σου κάνει δηλαδή? Πήλινγκ?

-         Και μετάαααα? (γκλου γκλου γκλου)

-         Θα σου έρθει από πίσω και θα σου δώσει μια δαγκανιά! Κάτσε να σου δείξω πώς, για να δεις πόσο κινδυνεύεις!

Εκεί ήρθε η αστυνομία. Βρήκε το Ρουμάνο πίσω απ’ την κατσίκα η οποία κρατούσε ένα μπουκάλι τσικουδιά. Ο άμοιρος προσπάθησε να αποδείξει πώς δεν είναι ελέφαντας. Η κατσίκα το επιβεβαίωσε πως δεν είναι ελέφαντας καθώς κατέθεσε πως το χε κάνει και με ελέφαντα κι ήτανε αλλιώς αλλά η κατάθεσή της δε μέτρησε λόγω μέθης…

Όλα φυσικά πέσανε πάνω στο μετανάστη. Κανείς δεν τον υπερασπίστηκε. Και τον γράψανε οι εφημερίδες πρωτοσέλιδο, βλέποντας το γεγονός μόνο από την πλευρά της Ελληνίδας κατσίκας…

Στο τέλος η κατσίκα ξαναβρήκε το λύκο και ζήσανε στη φάρμα. Το κριάρι αχρηστεύτηκε από την υπερχρήση, άλλαξε σελίδα στη ζωή του, και αφού ανέμισε με χάρη τα κέρατά του δω και κει, τα φτιαξε με τον Κρητικό βοσκό. Η αγελαδίτσα της ΦΑΓΕ πήρε μεταγραφή στη ΔΕΛΤΑ, κι ο Ρουμάνος αηδιασμένος από την ρατσιστική ελληνική δικαιοσύνη, έφυγε για την Αφρική όπου βρήκε μια καμηλοπάρδαλη κι έφτιαξε τη ζωή του…

Κάνοντας μια μίνι-εκδρομή την Κυριακή, οδηγήθηκα σε κάποια συμπεράσματα.

Στην Ευρώπη οι δρόμοι μοιάζουν με το πόδι της Τζούλιας Αλεξανδράτου. Ολόισιοι, μεγάλοι, χωρίς ίχνος λακκούβας. Μπορείς άνετα να φτάσεις στον τελικό προορισμό σου ακόμα και με κλειστά τα μάτια, το ταξίδι σου επιφυλάσσει πολλές ευχάριστες εκπλήξεις, ενώ τα δυο της πόδια μοιάζουν με δρόμους που ενώνουν τη Ζυρίχη με τη νότια Γαλλία. Από εκεί μάλιστα βγήκε η φράση «θέλω να πάρω τους δρόμους!»

Αντίθετα εδώ στην Ελλάδα οι δρόμοι μοιάζουν με τα πόδια του Νίκου Βαμβακούλα. Στραβά, γεμάτο λακκούβες από τις κλωτσιές που έχει φάει, ο τελικός προορισμός δεν αφορά ούτε 80χρονη, το ταξίδι θυμίζει κάτι από «Σάμινα» ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν από το μπαμ, ενώ από δω βγήκε η φράση «πάρε δρόμο, μαλάκα!»

Και δε φτάνει αυτό, πληρώνουμε και διόδια κάθε δέκα χιλιόμετρα. Για δρόμους που έχουμε πληρώσει εμείς οι ίδιοι! Φυσικά έχει μια λογική αυτό. Γιατί οι ελληνικοί δρόμοι είναι σαν τα εξώγαμα. Εμείς τους φτιάξαμε με συμφωνίες που πάρθηκαν στα πιο φτηνά ξενοδοχεία (στιγμιαίο λάθος…), δεν τους αναγνωρίζουμε μετά πουλώντας τσάμπα μαγκιές περί πατρίδας- θρησκείας- οικογένειας, αλλά δυστυχώς οι δρόμοι αυτοί θυμίζουν εμάς, γιατί ακριβώς έχουμε τα ίδια χάλια, κι έτσι, ως νόμιμα τέκνα μας, τα πληρώνουμε σε διατροφή κάθε δέκα χλμ…

Κατά τ’ άλλα δέχτηκα ένα τηλεφώνημα προ ημερών από μία ψυχή που μου το είπε καθαρά!

-         Δε σ’ έχω ξεχάσει! Να το ξέρεις! Ακόμα!

-         Σούπερ! Περνάω τέλεια! Έχω ένα γκόμενο τώρα που είμαι πολύ καψούρα μαζί του!

-         Και αφού περνάς τέλεια και τον γουστάρεις, εμένα γιατί με παίρνεις τηλέφωνο? Για να δεις αν έχεις ρεύμα?

-         Μα δε θέλω να σε ξεχάσω! Εσύ με κάνεις ευτυχισμένη!

-         Από πού κι ως πού εγώ σε κάνω ευτυχισμένη όταν είσαι με τον άλλον???

-         Γιατί μπορεί να τα περνάω μέτρια μ’ αυτόνε, αλλά κάθε φορά που θυμάμαι αυτά που τράβηξα μαζί σου, νοιώθω ότι περνάω σούπερ!

-         ……….

Εγώ δεν έχω λόγο να διαφωνήσω με το Χριστό που έλεγε ότι το παν είναι να θυσιάζεσαι για τους άλλους βοηθώντας στην ευτυχία τους. Αλλά για να μη νοιώθεις και ηλίθιος, θα προσέθετα ότι είναι ακόμα καλύτερο να μην το ξέρεις κιόλας. Γιατί αυτός Θεός είναι, θα το γυρίσει. Θα περπατήσει λιγάκι πάνω στο νερό και μπαπ! θα ξεχαστεί το πράμα...

 Εγώ τι να κάνω δηλαδή να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας? Το πιο μαγικό που μπορώ να κάνω είναι να ρίξω το πολύ-πολύ κανένα παπά…αλλά μετά την εποχή Χριστόδουλου κι αυτό περνάει κρίση, καθώς παλιά σκεφτόσουνα «εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς?»,  δεν πήγαινε το μυαλό σου! Τώρα δυστυχώς ξέρεις πού θα τους βρεις…(σε κανένα συλλ-αλητήριο…)

Όταν μπερδεύεσαι, υπάρχουν δύο τρόποι να λύσεις το πρόβλημά σου. Ο συντηρητικός τρόπος που είναι απλά να ξεμπερδευτείς. Και ο προοδευτικός τρόπος που είναι να ψάξεις τα αίτια του μπερδέματος.

Όταν τα βρεις, υπάρχουν δύο τρόποι να τα αναλύσεις. Ο συντηρητικός τρόπος που είναι απλά να τα διορθώσεις. Και ο προοδευτικός τρόπος που είναι να πας στον ειδικό να στα εξηγήσει καλύτερα.

Όταν πας στον ειδικό, αυτός έχει δύο τρόπους για να σε βοηθήσει. Ο συντηρητικός τρόπος είναι να σου δώσει 150 χάπια μεγάλα σα φρατζόλες και πολύχρωμα σαν τη σημαία της Γαλλίας. Ο προοδευτικός τρόπος είναι, ως προοδευτικός ειδικός, να τα πάρει πρώτα αυτός να σου πει πώς είναι.

Όταν αγοράσεις τα χάπια, υπάρχουν δύο τρόποι να τα καταπιείς. Ο συντηρητικός τρόπος είναι να ακολουθήσεις πιστά τη συνταγή και να τα παίρνεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Ο προοδευτικός τρόπος είναι να τα πάρεις όλα μαζί.

Αφού τα καταπιείς, μένουν δύο λύσεις πια. Ο συντηρητικός τρόπος που είναι να γίνεις καλά, δηλαδή να ξαναγίνεις όπως πριν, άρα να ξαναμπερδευτείς. Και ο προοδευτικός τρόπος που είναι να έχεις μπει βαθιά στο πρόβλημα, να το έχεις αναλύσει, να έχεις βρει τις αιτίες του, να έχεις περάσει στην άλλη του διάσταση. Δε θα ξαναμπερδευτείς αλλά θα πλέον θα έχεις γίνει εσύ το πρόβλημα.

Το πλοίο γεμάτο. Στοιβαγμένοι εμείς στο σαλόνι, σαν εγκυκλοπαίδειες. Κοιταζόμασταν μεταξύ μας ενώ οι πιο μεγάλοι βαριανάσαιναν. Το ταξίδι της επιστροφής θα ήταν πολύ μεγάλο…

Πολύ νωρίς συνειδητοποίησα δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι δεν πρόκειται να βρω θέση για να κάτσω, ούτε στην πλώρη του πλοίου. Το δεύτερο είναι ότι καλά που δε βρήκα για να κάτσω στην πλώρη του πλοίου, γιατί κι ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο κάπου εκεί είχε αράξει με τη απαυτή, και μετά  από λίγο βρέθηκε να παίζει ξερή με τους αστερίες…

Για καρέκλα ούτε συζήτηση. Τουλάχιστον να κάτσω κάτω! Τίγκα και το πάτωμα! Αρχίζω και ξεφυσάω και πάω σε έναν εκεί…

-         Ρε μάστορα, δεν υπάρχει πουθενά να κάτσω, ούτε χάμω, τι θα κάνω τώρα?

-         Προσπαθήστε να βρείτε κύριε, βλέπετε ΄χει πολύ κόσμο σήμερα…

-         Προσπάθησα κύριε, αλλά δε βρήκα κύριε, βλέπετε το υπερφορτώσατε το καραβάκι!

-         Τι να σας πω τώρα κύριε…

-         Πού να κάτσω να μου πείτε κύριε…

-         Κάτω, όπως όλοι!

-         Δεν υπάρχει κάτω, πιασμένα όλα!

-         Ε τότε πάνω κύριε!

-         Τι εννοείτε «πάνω» κύριε? Να κρεμαστώ από το ταβάνι? Για τι με περάσατε κύριε? Για ινγκουάνα?

-         Στον πάνω όροφο εννοούσα κύριε!

Με τα πολλά βρήκα. Με τα πολλά άραξα. Και με τα πολλά αποκοιμήθηκα. Και μέσα στην ταλαιπωρία αλλά και στην ρακοκατάνυξη μου, βλέπω ένα τρελλό όνειρο! Ήμουνα λέει ρέμπελος, επαναστάτης δηλαδή, τον καιρό της αγγλικής αρμοστείας στα Ιόνια Νησιά. Μ’ είχε συλλάβει το καθεστώς και με πήγαινε με καράβι στην Κέρκυρα για κρέμασμα. Εγώ όμως ακόμη και την τελευταία στιγμή, δεν μετακινήθηκα ούτε μία σπιθαμή από τα ιδεώδη μου!

-         καπετάνιο άσε με please, πλάκα έκανα, δεν είμαι ρέμπελος, απλά ντύθηκα έτσι λόγω καρναβαλιού!

-         Αφού σε συλλάβαμε να γράφεις προκηρύξεις Σιόρ Επτακοίλη!

-         Όχι, όχι, δεν έγραφα προκηρύξεις, για το blog μου έγραφα…

-         Και τι σημαίνει η φράση «Άγγλοι σας περιμένει κρεμάλα»?

-         Ότι περίμενα κάτι Άγγλους φίλους να παίξουμε κρεμάλα. Εφτά γράμματα, Έλληνας Κροίσος σας λέει τίποτα???

-         Και τι σημαίνει η φράση «όχι στον αγγλικό ζυγό»?

-         Τι να σημαίνει? Η φετινή χρονιά δεν είναι καθόλου καλή για τους ζυγούς, καθώς μπήκε ο Κρόνος στο τρίγωνο της Αφροδίτης και σφήνωσε κει πέρα! Εγώ δεν είπα να αλλάξουμε κυβέρνηση! Ζώδιο φώναζα ν’ αλλάξουμε!

-         Λυπάμαι Σιόρ Επτακοίλη, αλλά θα απαγχονιστείτε και επειδή μου σκοτίσατε και τον έρωτα, επί τόπου!

Ξυπνάω απότομα! Πολύ ζωντανό το όνειρο! Και το έκοψα στο καλύτερο, τη στιγμή της θανάτωσής μου! Γιατί να ξυπνάμε πάντα ένα βήμα πριν το θάνατο?

Γιατί, ούτε και στα όνειρα ακόμα δεν αντέχουμε να πεθάνουμε για τις ιδέες μας?

Γιατί δεν παλεύουμε στα ίσα ποτέ, όσα μας σκοτώνουν? Κακώς. Αφού ούτως ή άλλως όπως είπε και κάποιος γεράκος τώρα κάτω στην Κρήτη… «Πιεις δε πιεις, θ’ αποθάνεις!»  

Ναι, είναι αλήθεια. Πάω για ολιγοήμερες διακοπές στην Κρήτη. Αύριο ή μεθαύριο την κάνω γυριστή. Εκεί με περιμένουν πολλοί που θα συναντηθούμε ξανά μετά από περίπου έναν χρόνο. Καταρχάς υπάρχει η Κρήτη του πολιτισμού. Άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών που κοιτάνε το ρολόι τους πότε θα σκάσω μύτη! (εννοείται). Αυτούς τους γνωρίζω από παλιά. Κι εκείνοι! (πού θα πάει, θα με μάθουν!)

Κι υπάρχει και η Κρήτη των θρύλων! Ιδού:

Ο θειος μου ο Μανωλιός και η θεια μου η Ελένη. Αυτοί είναι πολύ θρησκόληπτοι τύποι. Όποτε με βλέπουν φτύνονται και κάνουν το σταυρό τους. Την τελευταία φορά που πήγα μου είπαν να μη ξαναπατήσω το ποδάρι μου, αλλά εγώ δεν κατάλαβα τι εννοούσαν καθώς δε μου προσδιόρισαν τον τόπο όπως και το χρόνο....

Ο θείος μου ο Νικόλας κι η θεία μου η Νίκη.  Αυτοί, όποτε με βλέπουν στο χωριό να περπατάω, με καλούν την επόμενη μέρα να πάω σπίτι τους να φάω. Εγώ μπερδεύομαι γιατί τους βλέπω κάθε μέρα και όταν τους ρωτάω τελικά ποια μέρα με έχουν καλέσει, όλο μου λεν «κρίμα, την προηγούμενη».

Ο παιδικός μου έρωτας, η Λίλιαν. Ομογενής από την Αμερική, ήρθε εδώ με τους γονείς της να ζήσει ήρεμα τα τελευταία 70 χρόνια της ζωής της. Τα καλοκαίρια όταν την έβλεπα, μικρός και βλαμμένος, τρελλαινόμουνα, κι όλοι οι φίλοι μου μού λέγανε, «στρίμωξέ τη». Εμένα λοιπόν μια μέρα, γυρίζει το μάτι μου και τη στριμώχνω…

-         Τι κάνεις εκεί παιδάκι μου?

-         Καλά, δε βλέπεις? Σε στριμώχνω!

-         Γιατί με στριμώχνεις?

-         Έλα ντε, έτσι μου είπανε…

-         Ωραία, με στρίμωξες. Και τώρα?

-         Ρε τους μαλάκες…

-         Ποιους?

-         Τους μαλάκες, ξεχάσανε να μου πουν παρακάτω…

Το ξαδερφάκι μου ο Μανούσος. Μ’ αυτόν μεγαλώσαμε μαζί, αλλά τα τελευταία δέκα χρόνια μου κρατάει μούτρα και δε μου μιλάει, αλλά πάντα όποτε πάω με συγχωρεί κι είμαστε όπως παλιά, δηλαδή όπως πριν έξι χρόνια. (πάλι δε μου μιλάει)

Η φίλη μου Μαρίνα η οποία πετάει από χαρά όποτε κατεβαίνω και με περιμένει πως και πως, κι η οποία φημίζεται για το ότι είναι στο σπίτι της, η καλύτερη οικοδέσποινα! Μόνο που δε ξέρω ακόμα πού είναι το σπίτι της…

Και για το τέλος οι τρελλιάρηδες οι φίλοι μου οι οποίοι μου υποσχέθηκαν ότι αυτές τις τέσσερις μέρες καταρράχτες από ρακή θα καταναλωθούν, και όμορφες κρητικές μουσικές και τραγούδια ως τα πρωινά θα αντηχούν. Μάλλον θα ‘ρθω ανανεωμένος, φρέσκος και με καινούργια μυαλά. Μάλλον θα γυρίσω κόκκαλο. Μάλλον θα αλλάξω για άλλη μια φορά στη ζωή μου, σταθμούς, στόχους, και παραμέτρους. Μάλλον όμως ένα πράγμα πάλι δε θα αλλάξω γιατί αυτό δεν αλλάζει με τίποτα. Καημό. Κι αυτό μ’ αρέσει…

Δε φτάνει να είσαι ταλέντο στη ζωή, πρέπει να βρεις και πού το χεις καταχωνιάσει. Έτσι ενώ άλλοι έψαχναν δουλειά στις μικρές αγγελίες, εγώ την έψαχνα μέσα σε συρτάρια, ντουλάπες και σιφουνιέρες προσπαθώντας να πάω κόντρα στην κοινή λογική.

Στην κοινή λογική που λέει, «πρώτα θα βρεις τη δουλειά, και μέσα σ’ αυτήν θα βγει το ταλέντο σου». Εγώ ανέκαθεν ήμουν μιας άλλης λογικής. «Πρώτα θα ρθει το ταλέντο και μετά βλέπεις τι κάνεις, γιατί το ταλέντο έρχεται μία φορά και τουλάχιστον αυτό που ζητάει από σένα είναι όταν θα ρθει να σε βρει σπίτι…»

Για καιρό σνόμπαρα το καθηγητηλήκι. Ήθελα να κάνω άλλα πράγματα, ο,τι να ναι, αρκεί να περνά η ώρα. Ήταν πρωί. Καλοκαίρι. Ανάμεσα στα δεκάδες τηλεφωνήματα για κάρτες που απαντούσα ΟΧΙ ανάλογα με τη φωνή που συναντούσα, χτυπάει κι ένα διαφορετικό τηλέφωνο…

-         Τέρμα το καθισιό υιέ μου! Ένας φίλος μου έχει μαγαζί και σε περιμένει για δουλειά! Να τσακιστείς!

-         Ωραίος φίλος! Να τον χαίρεσαι! Τέλος πάντων…

Φόρεσα ο,τι σκατό βρήκα μπροστά μου μπας και με απορρίψει, αλλά στην Ελλάδα αυτά δε συμβαίνουν. Αν είσαι μιλημένος, και στη βουλή να σκάσεις με βατραχοπέδιλα, θα σε πάρουν, δεν τη γλιτώνεις.

Μπαίνω μέσα στο μαγαζί. Με περίμενε ένας ψηλόλιγνος κύριος με μύτη σαν του μυρμηγκοφάγου και παράστημα σαν τον αστυνόμο Βαρβάρα. Πιο πέρα καθότανε μια κοπελίτσα, μασούσε τσίχλα σα μηρυκαστικό, και διάβαζε περιοδικό αδιάφορα λες και έβοσκε πρόβατα…(φώτο)

Εμένα δε μ’ άρεσε καθόλου το περιβάλλον και ειδικά αυτά που πουλούσε. Κάτι ανεμιστήρες, κάτι ηλεκτρικούς στίφτες,  κάτι φρουτοχυμούς προέλευσης Σουρινάμ, και κάτι κορνίζες, αυτά πήρε δηλαδή το μάτι μου. Ο αστυνόμος Βαρβάρα με κόβει…

-         Μου κάνεις για τη δουλειά!

-         Κι είχα ένα άγχος…

-         Λοιπόν είστε δύο υπάλληλοι, εσύ και η κοπέλα. Εσύ θα είσαι όρθιος και θα βοηθάς τους πελάτες να ψωνίζουν. Θα τους δείχνεις τα προϊόντα μας, θα τους δείχνεις κι άλλες επιλογές να ψωνίζουν!

-         Δηλαδή μπαίνει μέσα μία και θέλει να πάρει έναν ανεμιστήρα, εγώ τι της λέω?

-         Θα τη βοηθάς πηγαίνοντας την σιγά-σιγά στον ακριβότερο ανεμιστήρα!

-         Δηλαδή τι θα λέω στη γυναίκα? Εδώ οι ωραίες φτερούγες? Ή προτιμήστε αυτόν τον ανεμιστήρα, φυσάει βορειοανατολικά?

-         Όχι ρε παιδάκι μου, με τακτ! Κοιτάξτε κι αυτόν, είναι πιο ωραίος, πιο ανθεκτικός, πιο εύκολος στη χρήση, κοιτάξτε τι ωραία που γυρίζει….

-         Ώπα! Σιγά μην την πάει και βόλτα! Αυτό δεν είναι ανεμιστήρας, είναι ο Αλφ ο εξωγήινος! Τέτοιες μαλακίες θα λέω?

-         άστο! Πάμε στους στίφτες. Πώς θα τους πλασάρεις?

-         Εδώ οι ωραίοι στίφτες.

-         Μόνο? Πες και κάτι άλλο!

-         Εδώ οι πολύ ωραίοι στίφτες.

-         Μίλα λίγο για τους στίφτες ρε παιδί μου!

-         Και τι να πω??? Ότι είναι εγωιστές? Ή επιπόλαιοι? Τι μπορεί να πει ένας άνθρωπος για τους στίφτες δηλαδή?

-         άστο κι αυτό! Πάμε σε κάτι πιο εύκολο! Πουλάμε και απορρυπαντικά. Βγάζουμε και δικό μας. Αυτό θα προωθείς. Ξέρεις να προωθείς απορρυπαντικά?

-         Όχι.

-         Θα τους πας με τον τρόπο σου προς τα εκεί…

-         Δηλαδή τι θα τους λέω? Περάστε για ένα ποτό στο όρθιο στα απορρυπαντικά μας?

-         Όχι ρε συ. Ότι είναι τα καλύτερα, ελάτε να τα δείτε να τα δοκιμάσετε, ότι μόνο αυτά εξαφανίζουν οτιδήποτε στη στιγμή κτλ…

-         Θα φωνάξω και μάρτυρες όπως ο Παπαδάκης?

-         Έλεος! Φτάνει φιλαράκι! Δεν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά! Τέλος!  Αλλά τι να κάνω που είσαι και μιλημένος? Μου λες?

-         Μην αγχώνεσαι αδερφέ, το βρήκα! Να κάνω το μάρτυρα?

-         ……………

Είναι σύζυγος. Μητέρα. Έχει άποψη για όλα εκτός για το πού είναι ο άντρας της. Έχει απωθημένα. Δε ξέρει πού να τα βγάλει. Μισεί τον κόσμο γιατί νομίζει ότι είναι καλύτεροι από κείνη και ζουν όσα η ίδια ποτέ δεν τόλμησε να ζήσει και το ρίχνει στην ιδεολογία η οποία κινείται μεταξύ Ψωμιάδη και Αρναούτογλου…

-         Μας έχουν κυκλώσει οι εχθροί! Τελικά μία είναι η λύση. Να μπουκάρουμε μέσα και να τους κάνουμε με τα κρεμμυδάκια!

-         Σοβαρά μαντάμ? Ποιοι να μπούμε μέσα? Όχι εσείς πάντως…

-         Ο Έλληνες! Οι νέοι μας! Να πολεμήσουν για την πατρίδα!

-         Δηλαδή εγώ! Και ποιος σου είπε εσένα μαντάμ ότι έχω καμιά όρεξη να τρέχω σε βουνά και σε ραχούλες και να φοράω αυτή τη μαλακία στο κεφάλι σαν τον Ιντιάνα Τζόουνς? Ε?

-         Έτσι λέει η ιστορία μας! Έτσι λέει η παράδοση των Ελλήνων!

-         Αφού θες παράδοση Ελλήνων, αυτή ξέρεις τι λέει ακόμα? Ότι είσαι γυναίκα και πρέπει να μαγειρεύεις, να πλένεις, να σφουγγαρίζεις και να κάθεσαι στον άντρα σου καθημερινά! Το κάνεις μαντάμ?

-         Όταν έχω χρόνο, ναι!

-         Ε λοιπόν κι εγώ αν δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω, μπορεί να πεταχτώ στο Τεπελένι να πω μια καλησπέρα!

-         Είσαι δειλός! «Μολών λαβέ» είπε Λεωνίδας στους Πέρσες!

-         Γι’ αυτό τον κάνανε πατάτες γιαχνί! Σάμπως καταλάβανε κι οι έρμοι οι Πέρσες τι τους έλεγε? Εδώ κι οι τριακόσιοι του Λεωνίδα αμφιβάλλω αν το πιάσανε το υπονοούμενο!

-         Είσαι και ιστορικός! Παναγία μου! Πώς μπορείς και διδάσκεις κάτι το οποίο δεν πιστεύεις?

-         Εδώ οι τριακόσιοι πεθάνανε με τον καημό  που δε μάθανε γαλλικά να καταλάβουν τι στο διάολο σημαίνει αυτό το lave που πέταξε ο Λεωνίδας και που μόλις τα ακούσανε οι Πέρσες τους γύρισε το μάτι ανάποδα, θα κωλώσω εγώ για μία ώρα τη βδομάδα? Τς τς τς…