Θάλασσα μπορεί να μην έχουμε, από άμμο όμως, κουβαδάκια και...φαντασία..., πάμε μια χαρά!Εδώ σε μια στιγμή...στημένης ηρεμίας!!!Τα αγγελούδια μου... ;) :D

ΘΕΜΑ:Γιατί η Ποίηση;

Πάτρα 28 Ιουνίου-1 Ιουλίου(Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών)

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

ΠΕΜΠΤΗ

Απόγευμα, 17:30

Γιατί η Ποίηση-Σε τρεις τοπικούς ποιητικούς κύκλους

Το Συμπόσιο Ποίησης, σε συνεργασία με τους τοπικούς εκπροσώπους του, εγκαινιάζει μία επαφή με κύκλους ποιητών που ζουν και δραστηριοποιούνται στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, για να συζητήσουν το ζήτημα της ποίησης στην περιοχή τους.

ΚΥΠΡΟΣ, ΛΑΡΙΣΑ, ΚΡΗΤΗ.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ

ΠΑΤΡΙΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Πρωί, 9:00

-Σωκράτης Σκαρτσής:Γιατί η ποίηση;

-Μιχάλης Γ. Μερακλής:Τίνος ουνεκα χρη θαυμάζειν άνδραν ποιητήν;

-Φώτης Τερζάκης:Ποίηση, η μητρική γλώσσα της ανθρωπότητας

-Ζέφη Δαράκη:Γιατί η ποίηση κεντάει απ΄ την ανάποδη…

-Χρήστος Τουμανίδης:Γιατί το χαικού σήμερα;

Συζήτηση-Διάλειμμα

-Δημήτρης Φίλιας:Επανάσταση και νεοτερικότητα-Σκέψεις γύρω από τη Γαλλική ποίηση

-Γιώργος Βαρθαλίτης:Περί ποιήσεως λόγος γερμανικός. Από τον συμβολισμό στον εξπρεσιονισμό.

-Αναστασία Πέπε:Γιατί η ποίηση;

Συζήτηση-Ποιητικές αναγνώσεις

Απόγευμα, 18:00

-Σάββας Μιχαήλ:Ποίηση, το τρίτο μάτι του Οιδίποδα

-Παναγιώτης Νούτσος:Για τον ασκούμενο ποιητή

-Γιάννης Ζαρκάδης:Τα φτερά της ποίησης και τα φώτα της επιστήμης

Παρεμβάσεις, συζήτηση, διάλειμμα

-Κώστας Σφήκας:Σιωπή…ή..

-Βούλα Επιτροπάκη:Ποίηση, ένας θεσπισμένος κώδικας φυσικού δικαίου

-Ισμήνη Λιόση: «Γιατί η ποίηση», Μια φανταστική συνέντευξη

Αντώνης Δελώνης:Γιατί η ποίηση;

Συζήτηση-Ποιητικές αναγνώσεις

ΣΑΒΒΑΤΟ

Πρωί, 9:00

-Γιώργος Βέλτσος:Η διαγώνιος-Ο πολιτικός ρόλος της ποίησης

-Οδυσσέας Χατζόπουλος:Γιατί η ποίηση;

-Λάμπρος Σπυριούνης:Το αγιάτρευτο γιατί(Φιλολογικές και φαρμακολογικές λεπτομέρειες)

-Αλέξανδρος Αραμπατζής:Η μοντέρνα ποίηση στο μέλλον-γιατί;

-Ισμήνη Πάττα:Γιατί οι ποιητές;

Συζήτηση-Διάλειμμα

-Θ. Νάκας:Στιχοπλόκος, στιχουργός, ποιητής-ποιος «σκοτώνει» την Ποίηση;(ή εντοπίζοντας την ποίηση στην στιχουργία)

-Ναταλία Μελά:Γιατί η ποίηση; -Οι εικαστικές τέχνες

-Γιώργος Παπαδάκης:Γιατί η ποίηση

-Δέσποινα Παπαδοπούλου:Γιατί η ποίηση σήμερα;

Συζήτηση-Ποιητικές αναγνώσεις

Απόγευμα, 18:00

ΚΡΙΤΙΚΟΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΠΟΙΗΤΕΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ

Πρωί, 09:00

-Γ. Κεντρωτής:Νέο κρασί σε παλιούς ασκούς

-Τζίνα Καλογήρου: «..και μη μου το αγριέψεις με τα δασκαλίστικα…»-Η Ποίηση στο σχολείο. Ανθολογικές προκλήσεις και διδακτικές δυνατότητες.

Παναγιώτης Αργυρόπουλος:Η κακοποίηση της ποίησης στα σχολεία.

Συζήτηση-Διάλειμμα

Η Αλεξία Μπουλούκου απαγγέλει Νίκο Εγγονόπουλο

-Ξένη Σκαρτσή:Ποίηση και ποιητής στο έργο του Νίκου Εγγονόπουλου.

Η Λύντια Στεφάνου απαγγέλει Διονύσιο Σολωμό

-Κ.Δανάσσης:Ο Πολιτικός Σολωμός. Ο μεγάλος δέκατος ένατος αιώνας-Όψεις του ανολοκλήρωτου

-Γεώργιος Δ. Καλαντζής:Γιατί η ποίηση

-Γιώργος Τσακιράκης:Η βιογραφία του ποιήματος

-Πάτροκλος Λεβεντόπουλος:Γιατί η ποίηση-Διότι

Συζήτηση-Διάλειμμα

Ποιητικές αναγνώσεις

Νομίζω το φετινό πρόγραμμα του Συμποσίου είναι πιο ενδιαφέρον από ποτέ. Λυπάμαι πάρα πολύ που δεν θα μπορέσω να είμαι εκεί…Όσοι βρίσκεστε κοντά στην Πάτρα και έχετε λίγο χρόνο, αξίζει πραγματικά να το παρακολουθήσετε έστω και μία μέρα …Αν ενδιαφέρεστε για περισσότερες πληροφορίες επικοινωνήστε μέσω της ιστοσελίδας του Συμποσίου(www.poetrysymposium.gr) με τους διοργανωτές του. Ορισμένες πληροφορίες (π.χ. έξοδα συμμετοχής, διαμονή, χρήσιμα τηλέφωνα κλπ) μπορώ να δώσω και γω σε όποιον ενδιαφέρεται.

Ζηλεύω που δε θα είμαι εκεί…. : (  : (

Μπορεί και να σαι η μοίρα μου

να το χει έτσι γραμμένο για με το ριζικό μου

βγαίνω στους δρόμους και μες τα μάτια μου στέκεσαι

παίρνω ένα βιβλίο στα χέρια και σε κάθε γραμμή του

σε συναντώ

κοιτάω τον κόσμο και όλος ο κόσμος είσαι εσύ

κοιτάω τον ουρανό και σένα βλέπω

κοιμάμαι και συ μου είσαι το όνειρο

ξυπνάω κι απ΄ τα μάτια μου δεν φεύγεις

πάω κάτι να σκεφτώ κι έρχεσαι εσύ

κάτι να πω και το όνομά σου μουρμουρίζω

είσαι όλη μου η ζωή εσύ είσαι το τώρα και το αύριο

όπου κι αν πάω σε βρίσκω δίπλα μου

ούτε στιγμή δε φεύγεις απ΄ το μυαλό μου

όπου κι αν πάω όπου κι αν βρίσκομαι

μέσα στη σκέψη μου στριφογυρίζεις.

Καλή εβδομάδα :)

(Το ποιήμα που διάλεξες-

για σένα :*) 

"-Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα κοριτσάκι που το έλεγαν Κιτρινοσκουφίτσα.

-Όχι, Κοκκινοσκουφίτσα!!

-Α, ναι, Κοκκινοσκουφίτσα. Λοιπόν, τη φωνάζει ο μπαμπάς της και…

-Μα όχι, όχι ο μπαμπάς της, ήταν η μαμά της.

-Σωστά. Τη φωνάζει και της λέει:Πήγαινε στη θεία Ροζίνα για να της δώσεις…

-Πήγαινε στη γιαγιά της είπε, όχι στη θεία!

Και τα λοιπά.

Αυτή είναι η μορφή ενός παλιού παιχνιδιού «να λαθεύεις τις ιστορίες», που μπορεί να γίνει σε κάθε σπίτι, οποιαδήποτε στιγμή.

[…]Είναι ένα παιχνίδι σοβαρό απ΄ ό, τι φαίνεται με την πρώτη ματιά. Πρέπει όμως να το παίξεις την κατάλληλη στιγμή. Τα παιδιά, όσον αφορά τις ιστορίες, είναι αρκετά συντηρητικά. Θέλουν να τα ξανακούν με τα ίδια λόγια της πρώτης φοράς, για την ευχαρίστηση να τα αναγνωρίζουν, να τα μάθουν από την αρχή μέχρι το τέλος με τη σωστή ακολουθία, να ξανανιώσουν τις συγκινήσεις της πρώτης συνάντησης με την ίδια σειρά:έκπληξη, φόβος, ανταμοιβή. Έχουν ανάγκη τη σειρά και τη σιγουριά.

[…]Μπορεί, λοιπόν, τις πρώτες φορές το παιχνίδι να λαθεύεις τις ιστορίες να τα εκνευρίσει, γιατί θα τα κάνει να αισθανθούν κίνδυνο. Για την εμφάνιση λύκου είναι προετοιμασμένα:η εμφάνιση του καινούριου τα ανησυχεί, γιατί δεν ξέρουν αν θα είναι εχθρός ή φίλος.

Κάποια στιγμή-ίσως όταν η Κοκκινοσκουφίτσα δεν έχει πολλά να τους πει, όταν είναι έτοιμα να την αποχωριστούν σαν ένα παλιό παιχνίδι που έχει παλιώσει από τη χρήση-δέχονται να γεννηθεί από την ιστορία η παρωδία, εν μέρει γιατί επικυρώνει την απομάκρυνση, εν μέρει γιατί η νέα οπτική γωνία ανανεώνει το ενδιαφέρον για την ίδια την ιστορία, την ξαναζωντανεύει σε μια άλλη γραμμή. Τα παιδιά δεν παίζουν πια τόσο με την Κοκκινοσκουφίτσα όσο με τους εαυτούς τους:προκαλούνται να αντιμετωπίσουν την ελευθερία χωρίς φόβο, να αναλάβουν επικίνδυνες ευθύνες.

[…]Σε μερικές περιπτώσεις το παιχνίδι θα έχει μια δική του θεραπευτική αποτελεσματικότητα. Θα βοηθήσει το παιδί να ξεμπλοκαριστεί από ορισμένες εμμονές. Το παιχνίδι αποδραματοποιεί το λύκο, κακομεταχειρίζεται το δράκο, γελοιοποιεί τη μάγισσα, καθορίζει ένα πιο ξεκάθαρο όριο ανάμεσα στον κόσμο με τα αληθινά πράγματα-όπου ορισμένες ελευθερίες δεν είναι δυνατές-και σ΄ εκείνον με τα φανταστικά…."

(Τζιάννι Ροντάρι, Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο)

……………………………………………………………………………………..

Αγαπημένα «Ρονταρικά»! Εύχομαι και ελπίζω κάποια στιγμή να μπορούμε να παίξουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι με τα δικά μου παραμύθια, που είναι ήδη στα σκαριά. Όνειρο που ίσως κάποτε να γίνει πραγματικότητα… ;-)

Προς το παρόν δεκτές οι «λαθεμένες» ιστορίες από γνωστά κλασικά ή... μοντέρνα παραμύθια, μυθιστορήματα ή ό, τι άλλο θέλετε άλλων, όχι της Γιώτας!

...στον Φλωρινιώτικό μου ουρανό και στην ψυχή μου...

Εις υγείαν...

Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν’ αγγίζω μια σκιά απ’ το βήμα σου

χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα’ θελες να μείνω;

Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματα μου

όταν ανασκευάζω το χαμόγελο σου

όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα

μην με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταιη ελπίδα

να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη

μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ :)

«Πρόκειται για μια πεντάστιχη (σπανιότερα τετράστιχη) στιχουργική φόρμα που πιθανότατα κατάγεται από την Ιρλανδία, καλλιεργήθηκε συστηματικά στην Αγγλία τον 19ο ιδίως αιώνα και γνώρισε σποραδικές εφαρμογές στη νεοελληνική ποίηση», γράφει ο Μίμης Σουλιώτης στο «Αλφαβητάριο για την ποίηση» (Εκδόσεις Γ. Δεδούση, Θεσσαλονίκη, 1995).

 Ο Τζιάννι Ροντάρι, στην αγαπημένη μας Γραμματική της Φαντασίας (Εκδόσεις Μεταίχμιο), γράφει για τα limerick:

«…Με ελάχιστες διαφοροποιήσεις, όλες νόμιμες, τα λίμερικ αντιγράφουν πάντα την ίδια δομή, η οποία αναλύθηκε με εξαιρετική ακρίβεια από τους σοβιετικούς σημειολόγους Τσίβιαν και Σέγκαλ (Το σύστημα των σημείων και ο σοβιετικός δομισμός).

Ο πρώτος στίχος περιέχει την ένδειξη του πρωταγωνιστή.

Στον δεύτερο στίχο αποκαλύπτεται η ιδιότητά του.

Στον τρίτο και τέταρτο παρατηρούμε την πραγματοποίηση του κατηγορήματος.

Ο πέμπτος στίχος είναι αφιερωμένος στην εμφάνιση ενός τελικού επιθέτου ή παραλόγου.

Π.χ.: Υπήρχε ένας γέρος στο έλος

Από τη φύση του ήταν ασήμαντος κι ανέμελος

καθισμένος σ΄ ένα πετραδάκι

τραγουδούσε δημοτικά σ΄ ένα βατραχάκι

αυτός ο διδακτικός γέρος στο έλος.

Μερικές παραλλαγές είναι στην πραγματικότητα εναλλακτικές μορφές της δομής. Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα:

1.Ο πρωταγωνιστής:Υπήρχε ένας γέρος απ΄ το Γκρανιέρι

2.Το κατηγόρημα:που προχωρούσε στις μύτες των ποδιών

3. και 4. Η αντίδραση των παριστάμενων:

αλλά του είπαν –Σε είδαμε πριν ώρα,

 τι σου ρθε και το κάνεις τώρα;

5.Τελικό επίθετο:ω ξεμωραμένε γέρο του Γκρανιέρι.

  Άλλο παράδειγμα:

Μια φορά ένας γιατρός που τον έλεγαν Κιούπη

ήθελε να βγάλει τις αμυγδαλές από ένα κουνούπι

το έντομο βλαστήμησε

και στη μύτη τον τσίμπησε

εκείνο τον αμυγδαλοβγάλτη που τον έλεγαν Κιούπη.

  Τα παιδιά καταφέρνουν σε μικρό χρονικό διάστημα να κατανοήσουν την τεχνική που περιγράψαμε. Ιδιαίτερα διασκεδαστική μαζί τους είναι η αναζήτηση του τελικού επιθέτου, δηλαδή μιας λέξης με φαντασία, ένα επινοημένο επίθετο, με το ένα πόδι στη γραμματική και με το άλλο στην παρωδία.

[…]Με τα παιδιά, για το συμφέρον τους, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί και να μην περιορίζουμε τις δυνατότητες του παραλόγου. Δεν πιστεύω ότι θα βλάψει την επιστημονική τους διαμόρφωση. Και στα μαθηματικά, εξάλλου, υπάρχουν οι αποδείξεις δια του παραλόγου.»

 ......................................................................................................

Οι μπόμπιρες μου είναι εκτός τόπου και χρόνου τελευταία, το ίδιο και γω, γι΄ αυτό δεν φτιάξαμε μαζί λίμερικ. Άλλωστε έχω την αίσθηση πως αυτού του είδους τα ποιήματα απευθύνονται περισσότερο σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες.

(Δικαιολογίες).

Και ξέρετε τώρα από ποιον περιμένω να αξιοποιήσει τις...γνώσεις που λάβαμε σήμερα ε;

Ένα φεγγάρι πράσινο-μεγάλο,

που λάμπει μες στη νύχτα,-τίποτ΄ άλλο.

Μια φωνή που γρικιέται μες στο σάλο,

και που σε λίγο παύει,-τίποτ΄ άλλο.

Πέρα, μακριά, κάποιο στερνό σινιάλο

του βαποριού που φεύγει,-τίποτ΄ άλλο.

Και μόνο ένα παράπονο μεγάλο,

στα βάθη του μυαλού μου.-Τίποτ΄ άλλο.

Καλή εβδομάδα.

(Τζιάννι Ροντάρι-Γραμματική της φαντασίας, Εκδόσεις Μεταίχμιο)

 «Η αναζήτηση του φανταστικού θέματος μπορεί να γίνει μέσα από τα παιχνίδια που έπαιζαν και οι ντανταιστές και οι σουρεαλιστές, αλλά είναι οπωσδήποτε πιο παλιά από αυτά τα καλλιτεχνικά κινήματα. Μπορούμε να τα ονομάσουμε σουρεαλιστικές ασκήσεις μάλλον για την ευκολία μας παρά για να αποτίσουμε τιμή, λίγο καθυστερημένα εξάλλου, στον Μπρετόν.

Ένα από αυτά τα παιχνίδια συνίσταται στο να κόψεις τους τίτλους των εφημερίδων και να τους ανακατέψεις, για να έχεις ειδήσεις από παράλογα, συγκλονιστικά ή απλώς διασκεδαστικά γεγονότα:

Ο θόλος του Αγίου Πέτρου

Μαχαιρωμένος

Το σκάει στην Ελβετία με το χρηματοκιβώτιο.

[…]Μπορούμε να συνθέσουμε ολόκληρα ποιήματα, ίσως χωρίς νόημα μα όχι και χωρίς γοητεία, με μια εφημερίδα και ένα ψαλίδι.

[…]Ένα άλλο παιχνίδι, διαδεδομένο σε όλο τον κόσμο, είναι αυτό με τις καρτέλες ερωτήσεων και απαντήσεων.

Ξεκινάμε από μια σειρά ερωτήσεων, που ήδη σχηματίζουν γεγονότα στη σειρά, δηλαδή μια αφήγηση. Για παράδειγμα:

Ποιος ήταν;

Που βρισκόταν;

Τι έκανε;

Τι είπε;

Τι είπε ο κόσμος;

Πώς τελείωσε;

Ο πρώτος της ομάδας απαντά στην πρώτη ερώτηση και διπλώνει το φύλλο, για να μην μπορεί κανείς να διαβάσει την απάντηση. Ο δεύτερος απαντάει στην δεύτερη ερώτηση και διπλώνει το φύλλο και ούτω καθεξής, μέχρι να τελειώσουν οι ερωτήσεις. Έπειτα διαβάζουμε τις απαντήσεις σαν αφήγημα. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι εντελώς χωρίς νόημα ή ο υποτυπώδης σκελετός μιας κωμικής ιστορίας.

[…]»

Είπαμε να το δοκιμάσουμε το παραπάνω παιχνιδάκι με τα παιδιά. Όχι αυτό με τις εφημερίδες. Το άλλο, με τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις. Ιδού τα αποτελέσματα:

Ιστορία Νο1(Κρυσταλλία, Κωσταντίνα, Μαράκι)

Ο κύριος Κανένας

πήγε στη «Βόλεια Αμελική»,

έβαλε χρώματα,

«Πατάτα», φώναξε, «ένα ποντίκι».

Ο κόσμος είπε 9, όχι 10.

(Η ιστορία δεν τελείωσε ποτέ-Αν θέλετε προσθέστε τέλος μόνοι σας!)

Ιστορία Νο2(Κωσταντίνα)

Ο…Φαγητός

ήταν στην Ελλάδα,

έκανε «τηγανιστές» πατάτες,

μετά είπε «Γεια σου Ποντίκι»

και ο κόσμος φώναξε 7!

(Η ιστορία δεν τελείωσε ποτέ-Αν θέλετε προσθέστε τέλος μόνοι σας!)

Ιστορία Νο3(Αντώνης)

Ο Μπάμπουλας

ήταν στη θέση του.

Έκανε…κακά!

Είπε «Έσκασε!»

Ο κόσμος φώναξε «Μπάμπουλαααααα»

Η ιστορία τελείωσε άνω κάτω!!!!!

Ιστορία Νο4(Παναγιώτης)

Ένας δράκος

μέσα στο αμάξι του

οδηγούσε.

Είπε «Μπλούζα δράκου και βαρελάκι με ένα μωρό».

Ο κόσμος φώναξε «Μωράκι μου γλυκό!»

Στο τέλος έγινε ιστορία!

Ιστορία Νο5(Κωσταντίνα)

Ένα ποντικάκι

Μέσα στο σπίτι του

Χόρευε «Παπαλίζου»

«Έλα Κρυσταλλία να χορέψουμε μαζί», είπε.

Ο κόσμος φώναξε «Είσαι ποτήλι»

Τέλος με το 4!

Ιστορία Νο6(Ζωούλα)

Ο Άγιος Βασίλης με το Δράκο

Ήταν στον αέρα ψηλά

Και τρώγανε κεράσια.

Μιλούσανε και είπε ότι ο «κλοους» χτύπησε τη μύτη.

Οι άνθρωποι τους κορόιδευε «Γιατί τρώτε κεράσια από τον αέρα κάτω;»

Η ιστορία τελείωσε μετά από τη «διαθήμιση»!

Ιστορία Νο7 (Μαρία Α.)

Ο Άγιος Βασίλης

Στο εκείνο που πετάει

Έκανε τούρτα.

«Να βγάλεις το δόντι μου», είπε.

Ο κόσμος φώναξε «Μη κάνεις έτσι!»

Η ιστορία τελείωσε όπως είναι!

Ιστορία Νο8 (Θοδωρούλης)

Ο «Τατός Λύτος»

Ήτανε «πίτι» του,

Έκανε ένεση σ΄ έναν άνθρωπο.

Είπε «Να πάρεις 400 φάρμακα».

Ο κόσμος φώναξε «Είσαι φίλος!»

(Η ιστορία δεν τελείωσε ποτέ-Αν θέλετε προσθέστε τέλος μόνοι σας!)

Ιστορία Νο9 (Βλαδίμηρος)

Ο γαμπρός

Στο δρόμο

Έπαιζε με το λύκο.

«Φύγε λύκε»,είπε.

Ο κόσμος φώναξε «Να φύγει ο γαμπρός!»

Θύμωσε ο γαμπρός και τον φώναζαν βλάκα!!

Πολύς…σουρεαλισμός λέμε όμως……….!!!!

;) :D

Με της σιωπής τα κρίνα που λυγούνε
μέσα στα νικημένα μου τα χέρια
με τις σκέψεις που μάταια κυνηγούνε
η μια την άλλη πέρα από τ’ αστέρια,

Με τα μάτια που κάτι νοσταλγούνε,
κάτι που είναι αγνοημένο πλέρια,
σα να μη βλέπουν, σα να μην αλγούνε,
εξαϋλωμένα μάτια, μάτια αιθέρια,

Στέκω οραματισμένη και πιστεύω.
Δεν ξέρω τι πιστεύω. Ξεφυλλίζω
τα ποιήματά σου κι’ όλο μεσιτεύω.

Στη σκέψη σου και στη βουλή του απείρου.
Κι’ όπως ποτέ τα μάτια δε σφαλίζω
ξέρω πως πια δεν είναι απάτη ονείρου.

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.


Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ



ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ


ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ

.............................................................................

Ένα  μικρό, ελάχιστο, ελάχιστο, ελάχιστο λιθαράκι κι από μένα, που κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνομαι τόσο «λίγη», τόσο «μικροσκοπική», μα σίγουρη πως αν όλοι οι «λίγοι» και «μικροσκοπικοί» ενωθούμε, τα πάντα μπορούν να συμβούν, τα πάντα μπορούν να αλλάξουν…

………………………………………………………………………………………….

Καλό ταξίδι Αμαλία………

………………………………………………………………………………………….