Το ακούμπησε προσεκτικά στο κρεβάτι και απομακρύνθηκε λίγο ώστε να μπορέσει να το περιεργαστεί καλύτερα.

Τις σκέψεις του διέκοψε η φωνή της μητέρας του που τον καλούσε να ετοιμαστεί για το σχολείο.

Κάτι όμως τον έκανε να σταματήσει…αισθανόταν δυο μάτια να είναι καρφωμένα πάνω του ..

 Γύρισε .. είδε ότι όλα στο δωμάτιο ήταν ήσυχα .. έριξε μια περιφρονητική ματιά στο νέο του απόκτημα και έκλεισε με δύναμη την πόρτα... 

Παρατημένο σε μια γωνία του κρεβατιού ένιωσε να κρυώνει…

Ακατάστατα το ένα πάνω στο άλλο.. τα περισσότερα σπασμένα.. ήταν εκεί αμίλητα.. ακούνητα… έχοντας χάσει το νόημα και το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν..

Είχαν προσφέρει κάποτε λίγες στιγμές ευτυχίας και γέλιου.. και τώρα ξεχασμένα.. δεν περίμεναν τίποτα πια..

θα του δινόταν η ευκαιρία να προσφέρει όλα όσα μπορούσε και ήθελε να προσφέρει..? Εκείνο το παιδί δεν φάνηκε να το συμπάθησε…

  Αισθάνθηκε πολύ κουρασμένο.. είχε κάνει τόσο μακρύ ταξίδι για να έρθει.. είχαν περάσει τόσες διαφορετικές εικόνες από μπροστά του.. άφησε για λίγο τις ανήσυχες σκέψεις του και έπεσε σε έναν βαρύ και γλυκό ύπνο..  

Ο Αλέξανδρος καθισμένος στο θρανίο του ζωγράφιζε αφηρημένος… δεν είχε όρεξη σήμερα.. ούτε να σχηματίσει αεροπλανάκια και να κάνει τον αεροπόρο.. ούτε να κάνει αστεία με τους φίλους του.. ούτε να βγει στην αυλή να παίξει…

Το μυαλό του ήταν αλλού…

     (Είναι η συνέχεια της ιστορίας που ξεκίνησε χθες ο apataggelos.Αύριο θα μάθουμε την συνέχεια της στο μπλοκ του.Πως θα εξελιχθεί άραγε...?)

ΥΓ.Αν θέλετε μπορείτε να αφήνετε σχόλια με ιδέες για την εξέλιξη της ιστορίας και να γράψουμε μαζί το τέλος.Τι λέτε..?Σας αρέσουν τα παραμύθια..?Ελάτε να δημιουργήσουμε μαζί ένα...