Είδα ένα όνειρο το βράδυ....

Περίεργο..και δημιούργησε πολλά συναισθήματα..

Ήμουν μόνη σε μια μεγάλη ακροθαλασσιά...καθόμουν στα βότσαλα και χάζευα την θάλασα..

Είχα χάσει την οικογένεια μου..τους φίλους μου..και ήξερα ότι ήμουν μόνη στον κόσμο..

Σαν να είχε εξαφανίστει το παρελθόν..

Τότε είδα ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο..

Σηκώθηκα να του μιλήσω αλλά δεν με γνώριζε..

Με κοίταγε σαν ξένη..είχε άλλους φίλους..άλλη ζωή..και συμπεριφερόταν διαφορετικά..

Ήθελα να του εξηγήσω ποια είμαι..αλλά το βλέμμα του με πάγωνε..

Δεν είπα λέξη...μόνο τον κοίταγα..σε μια διαφορετική εκδοχή απ'αυτην που τον ήξερα..

Και αυτό με έκανε να μουδιάζω ακόμα πιο πολύ..

Να είναι κοντά μου..και τόσο μακριά...

Με το που ξύπνησα ήθελα μόνο να του μιλήσω..

Να πέσω στην αγκαλιά του..να του πω το άσχημο όνειρο που είδα..να του πω οτι τον αγαπάω και να σιγουρευτώ οτι και αυτός μ'αγαπάει ακόμα..

Δεν μπορούσα να τον βρω..και το απόγευμα που τα κατάφερα..μαλώσαμε..χωρίς ιδιαίτερο λόγο..

Δεν μου μίλησε όμορφα όπως συνήθως..και είπε οτι δεν είμαι αυτή εγώ...

Και εμένα μου φάνηκε σαν ξένος...

Τι είναι τα όνειρα λοιπόν...?

Το υποσυνείδητο μας...?

Οι φοβίες μας..?

Οι ανασφάλιες μας...?

Προάγγελοι καταστάσεων που θα γίνουν...?

Μηνύματα προειδοποίησης...?

Τι...?

Και γιατί τα βλέπουμε...?

Νιώθω ακόμα την έλλειψη και το κενό και την μοναξιά που έζησα εκεί...

                                    (Φωτογραφία δικιά μου)