Η νύμφη του Θερμαϊκού ξεδίπλωνε γοητευτικά μπροστά μου τις πιο κρυφές της χάρες, καλώντας με επιτακτικά να τις ανακαλύψω. Δε με ήξερε κι όμως με φλέρταρε προκλητικά. Μόνο έτσι δικαιολογείται αυτό, γιατί αν με ήξερε το πολύ-πολύ να με κυνηγούσε κανένας μετροπόντικας…

Το Σάββατο παντρεύτηκε η αγαπητή ξαδέρφη μου. Ο γάμος λαμπερός και γεμάτος αναμνήσεις. Όλη μέρα δεν πρόλαβα να φάω κι έτσι περίμενα εναγωνίως, από την εκκλησία κιόλας, να χαιρετίσω το ζευγάρι και να τσουγκρίσω τα ποτήρια πάνω από τα δυο ξαπλωμένα μοσχαράκια που θα ζούσανε πια μόνο για μένα και θα ήτανε τα μόνα που κατάφερα να ρίξω στη διαμονή μου στη Θεσσαλονίκη…

Ο κατάλογος έγραφε «πανδαισία». Ο τίτλος με εξίταρε και το έθεσα στο πρώτο ξαδερφάκι μου που καθόταν πλάι…

-         Θα την κάνουμε ταράτσα ξαδερφάκι! Πανδαισία λέει το μενού!

-         Σιγά ρε! Και τη γυναίκα μου Ευτυχία τη λένε αλλά έχει καταντήσει σκέτη αηδία..!

Τα πιάτα μοιράζονται. Το μάτι μου από την πείνα έχει γίνει σαν όστρακο. Σκάει η πανδαισία και τι βλέπω μπροστά μου???

-         Ωρέ ξάδερφε τι μαρούλια, λάχανα και καλαμπόκια είναι τούτα? Αυτό είναι πίνακας ζωγραφικής, δεν είναι φαί της προκοπής!!!

-         Δε λες καλά που δεν το είπανε «Γκουέρνικα» να μας φέρουν καμιά ψόφια πατούσα και πέντε-έξι κατσαρίδες σαν κι αυτές που κυνηγάγανε τον Ιντιάνα Τζόουνς?

Νηστικό αρκούδι χορεύει όμως, ειδικά αν με περιμένει και το βράδυ της Κυριακής. Ένα βράδυ που θα γνώριζα τα παιδιά του site από τη Θεσσαλονίκη και αν μη τι άλλο έπρεπε να δείξω ένα καλό πρόσωπο…

Πήγα νωρίς-νωρίς και στήθηκα στο μπαράκι. Κατέβασα δυο-τρεις εσπρέσσο σφηνάκι κι έναν καπουτσίνο, έτσι για να πάρει μπρος η μηχανή. Η ματιά μου περισσότερο παρατηρητική παρά μέσα στα πράγματα να προσπαθώ να διαβάσω πίσω από τις λέξεις. Τα παιδιά του site αξιαγάπητα. α) Τα αγόρια πολύ συμπαθητικά. Αν εξαιρέσω ότι όλα είχανε το ίδιο μαλλί και το ίδιο μούσι λες και πηγαίνανε σε συναυλία του Μαρκόπουλου και για να τους ξεχωρίσεις έπρεπε να τους ρωτήσεις το οικογενειακό τους δέντρο, κατά τ’ άλλα δεν έχω παράπονο.

β) Τα κορίτσια όμορφα και άκρως περιποιητικά αλλά κι αυτά χαμένα στα άδυτα της κόμμωσης, αν κι αυτό φυσικά ακούγεται πιο φυσιολογικό για ευνόητους λόγους, καθισμένα ανάμεσα στα αγόρια, αν κοίταζες λιγάκι από πάνω τους όπως εγώ που καθόμουν στο μπαράκι, για να ξεχωρίσω το ένα μαλλί απ’ τ’ άλλο και ποιο είναι αντρικό και ποιο γυναικείο έπρεπε να φέρω από το σπίτι και το κληρονομικό μου χάρισμα..

Το πρόγραμμα ξεκίνησε με την μπάντα του rapsodou (μη με ρωτάτε άλλα ονόματα και τέτοια δε θυμάμαι τίποτα, ο,τι έπιασα, για παραπάνω πληροφορίες στον deonta που σίγουρα ξέρει και πότε πρωτοτραγουδησαν το «Απρίλη μου ξανθέ» στο πρώτο παιδικό τους πάρτυ), που ήτανε πολύ καλοί και μετά μάλλον έσκασε ο Τάσος, nickname απωλέσθη, πολύ καλός και τούτος. Μετά βγήκε η Fler με κάτι καπέλα να πηγαινοέρχονται δω και κει, πολύ καλοί κι οργανωμένοι όλοι τους, καλή φωνή η τύπισσα η άλλη, και με μια ένσταση στον κιθαρίστα, όχι μουσική φυσικά, αλλά το καπέλο το φορούσε σαν τον Σταύρακα.  

Μετά γίνανε κάτι ανταλλαγές δώρων, κοινώς όλοι μπερδέψαμε τα μπούτια μας, και μετά ήμασταν εμείς. Καθώς έπαιζαν τα άλλα συγκροτήματα, εγώ μερακλωμένος, σκληρά ξενυχτισμένος και λίγο στριμωγμένος, για να ξεπεράσω τα προσωπικά μου αδιέξοδα το ‘ριξα στα ουισκάκια. Μέχρι κείνη την ώρα πρέπει να χανε φύγει και δέκα ποτηράκια στο άνετο, ενώ προερχόμουν από κρασοκατάνυξη μεσημεριανή, μέχρι που άνοιξε η Τεκίλα…

Σφηνάκι το σφηνάκι, κάτι άλλα κεράσματα, κανένα ουισκάκι στο άσχετο έτσι για να μην αλλάζω γεύση, και κάτι κατάμαυρα άλλα σφηνάκια που τα πίνεις και θυμάσαι με σειρά σύλληψης όλα τα μέλη της 17Ν, ανέβηκα στη σκηνή…

Μπροστά μου έβλεπα σκοτάδια. Μια κιθάρα να μου χαμογελάει αμήχανα σαν να την πηγαίνω στο πόλεμο με στολή ναυτοπρόσκοπου και κάτι γράμματα να πετάνε γύρω-γύρω από το ανθολόγιο. Τα δάχτυλα μου γατζώνανε την κιθάρα σαν να θέλανε να την εκδικηθούν γι’ αυτό που τους περίμενε. Ο deontas με πήρε χαμπάρι αλλά ακόμα πιστεύει στο Θεό αυτός…

Ο Sitzoune από πίσω προσπαθούσε μέσα στα σκοτάδια να διαβάσει κάτι από το ανθολόγιο για να κρατήσει τα προσχήματα, σαν αδιάβαστος μαθητής πανελλήνιων που τον περιμένει απέξω ο πατέρας του να τον ρωτήσει πώς έγραψε. Ο deontas να πασχίζει, ο Sitzoune να κάνει μάτι, κι εγώ πελαγωμένος να βαράω κάτι extreme ακόρντα που μόλις πρωτοακουγόντουσαν στο διεθνές στερέωμα…

Να παραμιλάω στο μικρόφωνο, να γελάω,  κι οι από κάτω να έχουν γουρλώσει τα μάτια τους και να αναρωτιούνται… «αυτός μάλλον δεν πήρε δώρο, δεν εξηγείται αλλιώς»..

Μετά δε θυμάμαι και πολλά. Τους «Ιχθείς» μόνο ελάχιστα, οι οποίοι πάλι δώσανε τα ρέστα τους κι οποίοι με μαζέψαμε για να με πετάξουν στο πρώτο χαντάκι που βρήκανε μπροστά τους όπου με περίμενε η περήφανη ξαδερφούλα μου να με καμαρώσει...Τους ευχαριστώ πάντως, δύσκολα θα με μάζευε άλλος…

Αυτή, όπως είπε κι ο deontas, ήταν η «έκτακτη εξαφάνισή» μου. Το prestige κι αυτό πνίγηκε κάπου στη λίμνη Βιστωνίδα, ενώ η συμμετοχή μου στη βραδιά μπορεί να συγκριθεί μόνο με τις κυρίες που κάθονται στις τουαλέτες και μαζεύουν ευρώ από κατουρημένους πελάτες…

Πέρα απ’ αυτά, απ’ όσα προηγήθηκαν και επακολούθησαν, ήταν ωραία, και όλα τα παιδιά της Θεσσαλονίκης, πέρα από το χιούμορ, ήτανε εκπληκτικά και πολύ φιλόξενα. Δεν είναι λίγο να κοιμάσαι μέσα στο μπαράκι και να μη σε ξυπνάει κανένας!

Από την Pastella, κινητήριο δύναμη όλου αυτού, μέχρι τον barman που ξέχασα να πληρώσω τα 18α σφηνάκια που είχα παραγγείλει και δε μου πε τίποτα…

Αν και δεν πρόλαβα να δω πολλή πόλη…

ΗΤΑΝΕ ΩΡΑΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ…

(Το τραγουδάκι πάνω δεξιά- σας προτείνω να το ακούσετε-το αφιερώνω σε μένα. Ναι, την Κυριακή το βράδυ άνετα κι η ίδια η Alesha η μ***αρα, με ένα πόδι σαν την εθνική Μονάχου- Φρανκφούρτης,  ακόμα κι αυτή, θα το έλεγε για μένα…Θαυμάστε την...)