Όταν σε κυκλώνουν οι υποψίες, όταν οι ενοχές σε έχουν καταβάλλει, όταν τα λάθη σου μαζεύονται σα φίλοι παλιοί οργανώνοντας χριστουγεννιάτικο πάρτυ στις πλάτες σου, το παιχνίδι είναι πια χαμένο.

Όλα εξαρτώνται φυσικά  από τον πρότερο βίο. Και δολοφόνος να είσαι, αν πριν σκοτώσεις δεν είχες…σκοτώσει, τότε το πράγμα αλλάζει. Γιατί μπορεί να θύμωσες βρε αδερφέ, άνθρωπος είσαι! Μπορεί να έκανε βλακεία ο άλλος βρε αδερφέ, άνθρωπος ήταν!

Και ο πρότερος άτιμος βίος πάλι ελέγχεται. Αν έχεις έναν καλό δικηγόρο, μπορεί κάλλιστα να σε παρουσιάσει ότι έκανες παρέα με παιδιά των λουλουδιών κι όχι με παιδιά-λουλούδια.

Όταν όμως αποφασίσεις εσύ ο ίδιος να υπερασπιστείς τα λάθη σου εκεί είναι  το  πρόβλημα.

Γιατί καταρχάς πρέπει να τα συνειδητοποιήσεις και να  τα αποδεχτείς.

Αυτή όμως είναι μια σκανδιναβική προσέγγιση της πραγματικότητας η οποία δε με εκφράζει.

Γιατί είναι δείγμα αρμονίας που εμείς οι Έλληνες την έχουμε εξορίσει εκατονταετίες.

Κι όταν την είχαμε δηλαδή πού καταλήξαμε?

Να τραβάμε τις κοτσίδες μας στον Πελοποννησιακό πόλεμο.

Τα λάθη όμως σε μας είναι  σαν το  συγγενολόι  απ’ το χωριό. Μιλάμε με περηφάνια γι’ αυτό , για την ένδοξη καταγωγή του, για το ήθος που επέδειξε σε δύσκολες-για το έθνος-στιγμές, μας θυμίζει το παρελθόν, χαίρεσαι να το θυμάσαι μια στο τόσο, αλλά όποτε σ’ επισκέπτεται κάνεις χίλιους σταυρούς να εξαφανιστεί.

Αλλά τα Χριστούγεννα δε θα το γλιτώσεις. Θα σου έρθουν με το πουλμανάκι-σχολικό-ασθενοφόρο-δημαρχιακή λιμουζίνα  και θα κατασκηνώσουν σπίτι σου ώσπου να βραδιάσει και να  μεταφερθούν σα νεοσύλλεκτοι πρώτο  τραπέζι πίστα χαλώντας τη μισή τους  παραγωγή στο κεφάλι του Κιάμου.

Έτσι κάπως είναι και τα λάθη.

Σε ξεχνούν, αλλά τα Χριστούγεννα κατασκηνώνουν πρώτο τραπέζι πίστα.

Κάποιος είχε πει ότι  πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τα λάθη μας.

Δε μου φτάνει δηλαδή που ζω ήδη με τις ενοχές? (μάλλον πρέπει να νοικιάσω πεντάρι)

Πάντως ξεκινά σε λίγο ο νέος χρόνος. Πιο αισιόδοξα από ποτέ. Τόσο που τείνω να συγχωρήσω τον εαυτό μου για την επιπολαιότητα του, η οποία για όσους με γνωρίζουν καλά, σίγουρα θα παραδεχτούν ότι ίσως αφήσει εποχή…

Κι ίσως ανοίξω γι’ άλλη μια φορά την πόρτα μου στους απρόσκλητους αυτούς επισκέπτες να περάσουμε ξανά παρέα αυτές τις υπέροχες ήμερες.

Εξάλλου το υπέροχο αυτό τραγούδι, η «πριγκηπέσσα»  του Μάλαμα λέει κάπου:

Λάθη στραβά και πάθη μ’ έβγαλαν σωστό…

Βρε λες???