Τραγουδοποιία.Μια ιστορία παλιά όσο κι ο Όμηρος,αλλά πάντα νέα,όπως η άνοιξη,ο έρωτας,ο αγώνας,η ζωή.Ο τραγουδοποιός είναι ο μοναχικός ταξιδιώτης που ταξιδεύει στη γεωγραφία των τόπων,των ανθρώπων και της μουσικής,κρατώντας απο το χέρι τα τραγούδια του,που τα αγαπάει και τα υπερασπίζεται,γιατί είναι κομμάτια απο το σώμα και την ψυχή του.

Κάθε τραγούδι και μια δική του ιστορία.Δικές του εικόνες απο αγάπες,όνειρα,χίμαιρες,ήττες.

Γράφει μουσική χωρίς να γνωρίζει τα μυστικά της σύνθεσης.

Ερμηνεύει τα τραγούδια του,απαλλαγμένος απο το άγχος της άψογης εκτέλεσης.

Παίζει (συνήθως) κιθάρα χωρίς να είναι σολίστ.

Όλα έχουν τη δική του σφραγίδα,αφού γράφονται για τη δική του έκταση και έκσταση.

Απο τους πρώτους διδάξαντες,ο Αττίκ,ο Τσιτσάνης,ο Σπήλιος Μεντής,ο Γούναρης.Τι ωραίοι άνθρωποι!

Δεν ξέρω τι κράτησαν για τον εαυτό τους,ξέρω όμως πόσο γενναιόδωροι ήταν με τους συνανθρώπους τους,δουλεύοντας στης ψυχής τα βαρέα και ανθυγιεινά.

Κι απο το Νέο Κύμα ως σήμερα,απο τον Χατζή και τον Σαββόπουλο ως τους Κατσιμιχαίους κι απο τους πιτσιρικάδες με τις κιθάρες ως αύριο,η τραγουδοποιία καλά κρατεί.

Υ.Γ.

Τις σκέψεις μου αυτές τις δημοσίευσε ως επιφυλλίδα το Δίφωνο στο τεύχος108.

Θανάσης Γκαϊφύλλιας