Όταν ανεβαίνει κάποιος σε ένα βουνό, συχνά οι λόγοι είναι απολύτως οικολογικοί, πχ να σώσει τις αρκούδες που κινδυνεύουν με αφανισμό. Αλλά εγώ δεν ανέβηκα γι’ αυτό, απλά ήθελα να σώσω το τομάρι μου…

Η γαμψή μυτούλα με περίμενε στη θέση του συνοδηγού με το μαύρο πυκνό μαλλί της να πετάγεται έξω από το παράθυρο και να ανεμίζει προς τα μποφόρια, σα να τη ρουφάει ηλεκτρική σκούπα. Εγώ να χαμογελάω αμήχανα προς το μέρος της σα να χω καπνίσει πέντε μπάφους προσπαθώντας να βρω που είναι η φάτσα της μέσα από τα πάμπολλα πυκνά μαλλιά της που μοιάζανε με μακαρόνια Νο 10.

Φυσικά η αγάπη δεν άργησε να έρθει. Φτερούγισε στην αρχή δειλά-δειλά και προσεχτικά, σαν το Λαζόπουλο όταν θέλει να κριτικάρει τον Καραμανλή, και μετά φούντωσε και θέριεψε κι έγινε ανεξέλεγκτη σα μάτι κουζίνας ξεχασμένο από 80χρονη ιδιοκτήτρια.

Τα λογάκια, δεν παίρνουν συνήθως αξία από την ετυμολογία τους, αλλά από το timing στο οποίο θα πέσουν. Δηλαδή άλλο είναι να σου πει η άλλη «σ’ αγαπώ» μετά το σεξ, αν και δε σ’ αρέσει, αυτό σε ψιλοτιμάει,  κι άλλο να στο πει μέσα στα άγρια μεσάνυχτα όταν εσύ κάνεις πατινάζ στο έκτο ονειροδρόμιο. Εκεί της φοράς το πορτατίφ κολάρο, καθώς για να στο λέει μάλλον έχει αϋπνίες και η επόμενη ερώτηση που θα σου κάνει είναι να της πεις το έξι κάθετα…

Φυσικά η περίπτωση δεν ήτανε για τόσο βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά σίγουρα είχε μια μυρωδιά από «still got the blues». Παράλληλα με «κάρφωνε» με το βλέμμα της, όταν δε με κάρφωνε με τη μύτη της φυσικά. Κι εγώ όμως δεν πήγαινα πίσω. Την κάρφωνα συνεχώς με τα μπορδοροδοκόκκινα μάτια μου, ενώ ο καπνός από το τσιγάρο μου έρεε σα ποταμός, κι αφηνότανε δήθεν τυχαία μπροστά στη φάτσα μου, την έκρυβε διακριτικά, και την έκανε να φαίνεται σα κουκλοθέατρο…

Συνήθως η γλώσσα προτρέχει του σώματος. Εκτός αν μιλάνε τα μάτια. Γιατί όπου δεν υπάρχει ύλη, ένας μικρός θεός μεταφέρει τα μηνύματα. Εκτός αν ο μικρός αυτός θεός λέγεται Ήφαιστος ο οποίος ήτανε ψιλοκούτσαβλος.

-         Είναι ωραίο να αισθάνεσαι ερωτευμένη…ψιθύρισαν τα μάτια της που παίξανε για λίγο στο ρυθμό των αστεριών...

-         Είσαι υπέροχη…απάντησαν τα μάτια μου με μια ρυτίδα να χαράσσεται στις εσχατιές των βλεφαρίδων…

-         Κι εσύ…έγνεψε το αριστερό της μάτι κλέβοντας λίγα χρώματα από το ουράνιο τόξο της ίριδας…

-         Θξγκλβφγ!

-         Τι είπες μάτια μου; Αναρωτήθηκαν οι έντρομοι βολβοί της σε μια ξαφνική ανάπαυλα των αισθήσεων…

-         Θξγκλβφγ!

-         Τι σου συμβαίνει φως μου; Δε βγάζω νόημα! Τι μου κρύβεις τόση ώρα και δε μου λες; Ενώ το ασπράδι αρχίζει να βάφεται μοβ από ανασφάλεια…

-         Τίποτα μωρή! Μια μαλακία μπήκε στο μάτι μου!

Ντυθήκαμε. Ήρθε η ώρα. Τα μάτια φόρεσαν τα μαύρα παλτά τους κι αυτά, κόντρα στις ηλιαχτίδες που εκσφενδονίζονταν πλούσια κι αρχοντικά στην πλάση σα ροχάλες.

Η αναχώρηση πάντα κρύβει μέσα της μια αισιοδοξία και μια υπόσχεση, αυτή της επιστροφής.

Όμως κι αν ο δρόμος φαίνεται πάντα ανοικτός, κανείς δε ξέρει τι κρύβεται πίσω από την πρώτη στροφή. Κι αν κρύβεται πίσω από αυτήν ένας κόσμος καλύτερος που σε περιμένει, πάντα θα τον χάνεις όσο στο παρμπρίζ του τζαμιού θα καθρεφτίζεται ο σκοτεινός εαυτός σου σαν εφιάλτης που θα προσπαθείς να ξεφύγεις πατώντας δυνατότερα το γκάζι…