Ως ηλεκτρονικό ημερολόγιο το ξεκίνησα ετούτο εδώ το μπλογκάκι έναν ολόκληρο (πώς πέρασε έτσι γρήγορα; :)) χρόνο πριν. Το ήθελα ανώνυμο, για να ξεδιπλώνω κάθε σκέψη και συναίσθημα, χωρίς δισταγμό και (αυτο)λογοκρισία. Και τώρα, ένα χρόνο μετά, καθόλου "ανώνυμο" δεν είναι (ουσιαστικά), αφού γνώρισα μέσα από αυτό τόσους (& υπέροχους) ανθρώπους.   Επειδή ακριβώς είναι τόσο υπέροχοι, μετράει για μένα η γνώμη τους. Έτσι, με πιάνω έτοιμη να αυτολογοκριθώ κάποιες φορές, όπως τώρα, όταν σκέφτομαι να γράψω κάτι (πολύ) χαζό ή πολύ πολύ προσωπικό.   Όλα αυτά, όμως, πάλι εγώ είμαι... Ένα "πακετάκι" με πολύχρωμο περιεχόμενο, και φωτεινό και γκρίζο. Κι αυτό που είμαι, μου οφείλω να το αποδέχομαι και να το σέβομαι, είτε το εγκρίνω είτε όχι, είτε μου αρέσει είτε όχι. Και το να το εκφράζω έτσι ακριβώς όπως είναι, είναι ένδειξη σεβασμού προς εμένα... :)  

Πάμε, λοιπόν, με τον παιδιάστικο χθεσινό μου "έρωτα", που θέλω να τον γράψω, για να τον κάνω save, να τον θυμάμαι και μετά από χρόνια, που η μνήμη μου θα τον έχει σίγουρα προσπεράσει, αφού δεν είναι τίποτα περισσότερο από 2 συναντήσεις βλεμμάτων και 1 χαμόγελο...  Μπαίνοντας στο αεροπλάνο της Lufthansa από τη φυσούνα, τον είδα να κάθεται στη θέση του κυβερνήτη (η αριστερή δεν είναι, Αλβέρτο μου; :)) μέσα στο πιλοτήριο. Χτύπησε καμπανάκι με το που τον είδα. Όχι, δεν ήταν από εκείνους τους εμφανισιακά "θεούς" με τα τέλεια χαρακτηριστικά και τα θεληματικά πηγούνια. Αυτοί με αφήνουν αδιάφορη. Αυτός ήταν απλά... αυτός. Με σκούρα καστανά μαλλιά, όχι πολύ κοντά, γυαλάκια και αυτήν την τρυφερή γλύκα που σε κάνει να νομίζεις ότι τίποτα δε θα τον κάνει πιο ευτυχισμένο από το να κάνει kuscheln μαζί σου με τις ώρες... :) 

Τον κοίταζα και τον κοίταζα και τον κοίταζα... μέχρι που μετακινήθηκε ο κόσμος κι έπρεπε να μπω στο αεροπλάνο. Ταξιδέψαμε, προσγειωθήκαμε και σχεδόν τον ξέχασα. Να, όμως, που τη στιγμή  ακριβώς που ετοιμάστηκα να βγω από το αεροπλάνο, άνοιξε η πόρτα του πιλοτηρίου και βγήκε εκείνος. Με κοίταξε, μου χαμογέλασε, καθώς περνούσα από μπροστά του, και με καληνύχτησε (μαζί με τον πολύ συμπαθή, παχουλούλη επικεφαλή των ιπτάμενων φροντιστών, που ούτως ή άλλως ήταν επί των αποχαιρετισμών). Χάρηκα με τη σύμπτωση και χαμογελούσα μέσα μου κρυφά. Προχώρησα στο χώρο παραλαβής των αποσκευών. Οι βαλίτσες μας αργούσαν. Καθόμουν σε ένα κάθισμα κι όσο οι άλλοι  περίμεναν όρθιοι μπροστά στην κινούμενη λωρίδα, εγώ αναρωτιόμουν αν τα πληρώματα που διανυκτερεύουν στην Αθήνα περνούν από τον ίδιο χώρο (αυτόν της παραλαβής των αποσκευών). Έδωσα αρνητική απάντηση στον εαυτό μου και συνέχισα να κοιτώ προς το χώρο απ' όπου έβγαιναν οι βαλίτσες. Και ξαφνικά, τον είδα. Έβγαινε με όλο το πλήρωμα και περνούσε από το πλάι, από το σημείο που καθόμουν. Το θέμα δεν είναι ότι περνούσε απλά από εκεί. Το θέμα είναι ότι καθ' όλη την "πορεία" του, τα βλέμματά μας είχαν διασταυρωθεί και συνεχίσαμε να κοιταζόμαστε ακόμα κι όταν με προσπέρασε, δηλ. κι εγώ γύρισα προς τα πίσω και εκείνος προχωρούσε μπροστά και το κεφάλι του κοιτούσε πλαϊνά και προς τα πίσω. Ένιωσα ότι είχα κοιτάξει υπερβολικά και γύρισα πρώτη το κεφάλι μπροστά, αλλά, πριν το κάνω, του χαμογέλασα.  Αυτό ήταν όλο...  I got a crush on an unknown pilot (κι όλο μέσα στη φαντασία μου, χαχαχα...:)) Μου πέρασε από το μυαλό να πάρω την πολύ πρωινή πτήση για Φρανκφούρτη, αυτή με την οποία κι εκείνος θα επέστρεφε. Mπορούσα να το κάνω. Δεν είχα ούτε δουλειά ούτε υποχρεώσεις την επόμενη μέρα. Και μου αρέσει να ζω "επικίνδυνα" - με αυτήν την έννοια. Όμως κατά τη νοοτροπία μου, τέτοιου είδους "τρέλες" είναι, στα πρώτα βήματα τουλάχιστον, ανδρική υπόθεση. Κι έτσι, ορθά και λογικά, έκατσα στ' αυγά μου ... και στη χαζομάρα μου... :) :)

Εντάξει, εντάξει, αύριο θα τον έχω ξεχάσει. Μικρή υπόμνηση στην παιδιάστικη αφέλειά μου αυτό το ποστάκι, να το διαβάζω και να γελώ (μαζί μου) :))