Σήμερα το Hangover και ο πονοκέφαλος έχουν επιτέλους κοπάσει.

Αυτό το πάρτι θα μείνει στην ιστορία, σαν το πιο δυνατό πάρτι των τελευταίων χρόνων.

Ήπιαμε όλοι πάααααααααααρα πολύ!!

Εδώ που τα λέμε ……… είναι ένα γεγονός να κλείνεις τα τριάντα, τα πρώτα χρόνια που η μέτρησή τους έχει κατάληξη το άντα.

Πέρασαν δυο ολόκληρες μέρες και ακόμη δεν μάζεψα τίποτα απ’ το χαμό που άφησαν πίσω οι τόσοι φίλοι που ήρθαν στο σπίτι.

Μόνο τα γεμάτα τασάκια άδειασα στο ανοιγμένο τζάκι ………. Κατά τα άλλα ………. στον ΝΕΡΟΧΥΤΗ  παρατημένα και άπλυτα όλα τα πιάτα και τα ποτήρια, το τραπεζομάντηλο λεκιασμένο απ’ το ποτό που έριξε η Ελένη, διάσπαρτες στάχτες στο πάτωμα, τσαλακωμένα πακέτα από διάφορες μάρκες τσιγάρων, δυο δεμένες κορδέλες κρέμονται ξεχασμένες στα πόμολα της ντουλάπας ……… ένας χαμός γενικά!

Αυτό που χρειάζομαι τώρα, δεν είναι να συμμαζέψω, είναι μόνο μια μακρινή βόλτα με τοΠΟΔΗΛΑΤΟμέχρι το παλιό λιμάνι.

Θέλω αέρα, θέλω να ξεκουνήσω από δω μέσα.

Ο καιρός είναι τέλειος!

Φτάνω ……… κι ένα απαλό θαλασσινό αεράκι κατεβαίνει μέχρι το βάθος των πνευμόνων, γαληνεύει το νου, απαλύνει τηνΨΥΧΗμου.

Είναι υπέροχα εδώ!!

Εκεί στο τέρμα, στην άκρη του λιμανιού, στην κόκκινη σπίθα, με τις βαρκούλες που ξεκινούν ή γυρνούν από βόλτα ή ψάρεμα ………. Οι εικόνες πολλές κι όμορφες συνάμα, πολύ χαρά και θύμησες μαζί απ’ το βράδυ της γιορτής.

Το πονεμένο ζεϊμπέκικο του φρεσκοχωρισμένου Σπύρου στο κέντρο του σαλονιού, με το τραγούδι που η μελωδία του ακόμη ηχεί στ’ αυτιά μου

‘’ Σε κάθε δρόμο πάντα υπάρχει έναςΓΚΡΕΜΟΣ

φτάνει στην ώρα να τον δεις και να ξεφύγεις

έτσι σε κάθε αγάπη είν’ ο χωρισμός

που μοναχά με τις θυσίες θ’ αποφύγεις ‘’ ,

το ασταμάτητο γέλιο της μεθυσμένης Μαρίας, τα ανέκδοτα του Ανέστη, η υπέροχη τούρτα με τα κεράκια που ενώ φυσούσα για να σβήσουν, εκείνα ανάβανε ξανά και ξανά …… τα τόσα γέλια που κάναμε …….. μα …….. η καρδιά χτυπά δυνατά μόλις αστράφτει στη θύμηση το κλείσιμο της βραδιάς …….. το υπέροχο αισθησιακό – ηδονικό εκείνο μπλουζ που χόρεψα μεΝΤΑΜΑ  τη Μαρίνα ……… το κορίτσι που τόσο καιρό γυρνούσε στη σκέψη μου, το κορίτσι που μου έφερε ένα μικρό κόκκινο τριαντάφυλλο, το κορίτσι που έμεινε στο σπίτι, όταν όλοι με καληνύχτισαν και ο τελευταίος φίλος έκλεισε σιγά την πόρτα της εισόδου, που πάνω της είχε μισοκολλημένο πια το πολύχρωμο ριγωτό νούμερο του 30.