Και φυσικά δε μιλάω για καραμέλες! Νομίζω πως τα περισσότερα κοριτσάκια θα πρέπει να κατάλαβαν ότι αναφέρομαι στο διάσημο cartoon, που λάτρεψαν όλα τα κορίτσια της ηλικίας μου όταν φυσικά πηγαίναμε δημοτικό!

Πρόσφατα, λοιπόν, πέρασα μια ίωση που με κράτησε στο σπίτι για 2 ολόκληρες εβδομάδες (και λίγο λέω). Αυτές τις δύσκολες μέρες που με ταλάνιζαν τα δέκατα και οι ώρες μου πέρναγαν αργά και βασανιστηκά μεταξύ τηλεοράσεως και ηλεκτρονικού υπολογιστή αφού δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω, ούτε να κάνω οτιδήποτε άλλο μιας και σερνόμουν και με αφορμή ενός video στο youtube που μου έστειλε η Οριάνα είπα να ψάξω... Κι έψαξα και βρήκα! Βρήκα ΟΛΑ τα επισόδεια του αγαπημένου μου παιδικού!!! Ωωωωω ναι! Τι ευτυχεία! Τώρα ήταν η ευκαιρία να το ξαναθυμηθώ και να δω το τέλος που νομίζω πως είχα χάσει ή να βρω το λόγο που εσκεμένα το είχα ξεχάσει!

Όμως υπήρχε ένα προβληματάκι... Τα επισόδεια που άνοιγα να δω ήταν στα ισπανικά... Μικρό το πρόβλημα μιας και πιάνω που και που καμιά λέξη, βλέπω κι όλας οπότε θα καταλάβω τι γίνεται! Περιττό να σας πω πόσο περίεργο μου φαινόταν που άκουγα την Κάντυ να μιλάει ισπανικά... Και που να την ακούσετε να μιλάει γιαπωνέζικα! Ωωωω ναι! Πέτυχα και τη γιαπονέζικη - μητρική - εκδοχή, αλλά γιαπωνέζικα εγώ δεν λαλώ και δεν καταλαβαίνω γρι! Ευτυχώς υπήρχαν αγγλικοί υπότιτλοι! Έβλεπα κάθε μέρα δεν ξέρω κι εγώ πόσα επισόδεια! Μάρτυρές μου η Αλεξία και η Οριάνα που όποτε με έβλεπαν στο msn και με ρώταγαν τι κάνω εγώ τους απάνταγα "βλέπω Κάντυ Κάντυ"... Έφτασα τα 50 επισόδεια, κάτι λιγότερο από τα μισά δηλαδή. Κι εκεί σταμάτησα. Δεν ξέρω αν ήταν επειδή μέχρι εκεί έφταναν τα μεταφρασμένα γιαπωνέζικα ή αν κουράστηκα ή επειδή είχα αρχίσει να αναρρώνω...

Η αλήθεια είναι πως δε θα με πείραζε να έβλεπα που και που κανένα επισοδειάκι..! Σκέφτικα να πάω να δω αν υπάρχει στο video club, να πάρω την ελληνική έκδοση να τελειώνουμε. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που ένα τόσο διαδεδομένο cartoon της εποχής δεν υπήρχε στα αγγλικά (καλά για τα ελληνικά δεν το συζητάω καν!).

Μ' άρεσαι πάντως που γύρισα πίσω σε κείνα τα χρόνια... Που θυμήθηκα πράγματα απ' τη ζωή μου. Συγκινήθηκα ακόμα και με το ίδιο το cartoon όταν θυμήθηκα πόσο μου άρεσε και με πόση αγωνία περίμενα κάθε απόγευμα - στις 4:00 ή 4:30 το είχε νομίζω - να το δω και πόσο μου άρεσαν τα ρούχα της Κάντυ και τα τραγούδια των τίτλων! Το ζούσα όλο απ' την αρχή... Χαμένη αθωότητα...

Παρατείρησα πόσο με είχε επιρεάσει στο χαρακτήρα... Ή έτσι πιστεύω... Νομίζω ότι έχει επιρεάσει ακόμα και το πρότυπο του άντρα που μου αρέσει... Αλλά και να με είχε επιρεάσει δεν το βρίσκω κακό γιατί το συγκεκριμένο παιδικό νομίζω πως ήταν ένα καλό σχετικά πρότυπο σε σχέση πάντα με τα σημερινά και πιστεύω τώρα που το ξαναείδα πως είχε διδάγματα που τα πέρναγε πολύ όμορφα! Παρ' όλα αυτά δε νομίζω πως ήταν ακριβώς παιδικό... Από κάποιο σημείο και μετά πιστεύω ότι ήταν περισσότερο για εφήβους παρά για παιδία, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Τουλάχιστον δεν πρόσβαλε, δεν είχε βία (τουλάχιστων όχι σε βαθμό που έχουν τα σημερινά) και όπως προείπα προέβαλε θετικά πρότυπα.

Δεν ξέρω αν θα δω και τα υπόλοιπα επισόδεια (όποιος τα έχει δει και θυμάται το τέλος μη τολμίσει να μου το πει, θέλω να το δω κάποια στιγμή!!), αν ποτέ ψαξω να βρω αν υπάρχει σε dvd να τη νοικιάσω ή να την αγοράσω, πάντως θα είναι πάντα το νούμερο ένα αγαπημένο μου παιδικό και ίσως, όταν και αν κάνω παιδία, να είναι το πρώτο παιδικό που θα τ' αφήσω να δουν - ή μάλλον που θα τους δώσω να δουν, αφού δε νομίζω ότι παίζετε πια.