Δυο ρολόγια φόραγε στο κάθε ένα χέρι

το δάχτυλό του σάλιωνε,να δει που πάει τ΄αγέρι

ο Τρελαντώνης λέγαμε,τον δείχναμε στο δρόμο

ό,τι κι αν τον ρωτούσαμε,μας σήκωνε τον ώμο.

Το σπίτι του ήταν στο σταθμό σ΄ένα παλιό βαγόνι

για στόλισμα του κόλλαγε φτερά απο παγώνι

έλεγε πως τον έστειλε ο Αίολος κοντά μας

για να μετρά τον άνεμο,μη κάψει τη σοδειά μας.

Τα δυο ρολόγια ήτανε δώρο απ΄τον πατέρα

το τρίτο του το έδωσε κάποτε η μητέρα

το τέταρτο ήταν του Αίολου και είχε σημασία

τ΄ορίζοντα του έδειχνε τα τέσσερα σημεία.

Του Τρελαντώνη κύλαγαν τα χρόνια με ηρεμία

ένα φαϊ,λίγο ψωμί του το΄δινε η ενορία

τις βόλτες του όλο έκανε, μέχρι να΄ ρθεί το βράδυ

είχε κι ένα μικρό σκυλί,για συντροφιά και χάδι.

Κάποιες φορές τον ζήλεψα,μάρτυς είν΄ο Θεός μου

αυτός δεν είχε βέβαια,οτι έχει εμέ το βιός μου

μα είχε την ησυχία του,τον κόσμο το δικό του

δεν είχε ανώτερο ποτέ και προϊστάμενό του.