Ήρθα εδώ.
Βρέθηκα κάποτε τυχαία αναζητώντας μια κάποια μελωδία να γεμίσει το κενό, να απαλύνει τους πόνους.
Κι έμεινα...
Ας έφυγα πολλές φορές θέλοντας ν'αλλαξω, ν' αποφύγω, να ξεχάσω.
Ο δρόμος επέστρεφε πάντα εδώ... Λες κι ήσουν λιμάνι και φάρος που μ' οδηγούσε.
Είπα "Δεν πειράζει, ξανά. Συνήθισα να αρχίζω από το μηδέν. Τι έχω να χάσω αν μείνω πάλι;
Ίσως και να κερδίσω λίγες στιγμές απόδρασης."
Μέχρι την επόμενη φυγή.
Έτσι κι αλλιώς έμαθα. Οι άνθρωποι ξεκινάμε... μόνοι.
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο