Ήρθα εδώ.

Βρέθηκα κάποτε τυχαία αναζητώντας μια κάποια μελωδία να γεμίσει το κενό, να απαλύνει τους πόνους.

Κι έμεινα...

Ας έφυγα πολλές φορές θέλοντας ν'αλλαξω, ν' αποφύγω, να ξεχάσω. 

Ο δρόμος επέστρεφε πάντα εδώ... Λες κι ήσουν λιμάνι και φάρος που μ' οδηγούσε.

Είπα "Δεν πειράζει, ξανά. Συνήθισα να αρχίζω από το μηδέν. Τι έχω να χάσω αν μείνω πάλι;

Ίσως και να κερδίσω λίγες στιγμές απόδρασης."

Μέχρι την επόμενη φυγή.

Έτσι κι αλλιώς έμαθα. Οι άνθρωποι ξεκινάμε... μόνοι.