Έτυχε δύο μέρες τώρα και το ίδιο θέμα εμφανίστηκε πολλές φορές μπροστά μου με διάφορες μορφές: βραβεία συγγραφέων από γνωστή αλυσίδα καταστημάτων . Δεν θα σταθώ στο αν καλώς ή κακώς υπάρχει κάτι τέτοιο. Υπάρχει...τελεία. Κι ο κόσμος ψηφίζει. Επίσης τελεια. Και ξέρει τι ψηφίζει. Εδώ δεν μπαίνει τέλεια. Μάλλον ερωτηματικό.

Και με το ερωτηματικό αυτό δύο φράσεις ήρθαν στο μυαλό μου άσχετες ή όχι και τόσο. Η μία της κας Μηλιώρη -δεν θυμάμαι πού το είχα διαβάσει- πως "ο τίτλος λογοτέχνης απονέμεται σε κάποιον όχι λόγω του αριθμού των εκδόσεων ή τις δημόσιες σχέσεις ή τα Μπεστ σελερ, αλλά από την αντοχή του έργου στον χρόνο, κι από τα συνεχόμενα ερωτήματα που τον κατατρώνε. " Κάπως έτσι ηταν... Η δεύτερη ανήκει στον Ρίλκε στα  "Γράμματα σ' έναν νέο ποιητή" κι είναι το ερώτημα "Θα πεθαίνατε αν σας απαγόρευαν να γράφετε;" (χαμογελάω λίγο τώρα γιατί σ' αυτό το ερώτημα με μια προσθήκη ακόμη είχα γράψει ναι με μεγάλα γράμματα σε ένα ημερολόγιο που κάηκε κάποτε στις φλόγες). 

Κι επανέρχομαι στην αφετηρία της σκέψης μου. Ο κόσμος ψηφίζει. Με τι κριτήρια; Μήπως τελικά κερδίζουν οι δημόσιες σχέσεις; Είναι τυχαίο που βραβεύτηκαν βιβλία και συγγραφείς με συστηματική παρουσία στα σοσιαλ μίντια; Δεν μπορώ να κρίνω την αξία των βιβλιων γιατί δεν τα έχω διαβάσει, όμως, η σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου συνεχώς. Μήπως έγινε και η συγγραφή μάρκετινγκ, όπως τόσα και τόσα άλλα;

Προσωπική μου άποψη είναι πως το να γράφει κάποιος είναι μια βαθύτερη ανάγκη έκφρασης κι επικοινωνίας. Είναι το άδειασμα που γεμίζει, ο διάλογος με το είναι σου που απαντά σε όσα δεν τολμάς να ρωτήσεις. Είναι όταν η ανάγκη και η σκέψη μετουσιώνονται σε λέξεις κι αποκτούν υπαρξη ανεξάρτητη από το σώμα στο οποίο δημιουργήθηκαν. Αυτό είναι. Κάποτε αυτές οι σκέψεις γίνονται σελίδες και μοιράζονται στον έξω κόσμο. Και μέσα σε αυτές συμβαίνει κάποιες φορές ο αναγνώστης να βρει κομμάτια του, να νιώσει μέρος του έργο, να ταξιδέψει στον κόσμο των δημιουργημάτων. 

Χωράει, λοιπόν, σε αυτή τη μυσταγωγια, σ' αυτό το ξεγύμνωμα η σύγχρονη οπτική του μάρκετινγκ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης; Ή είμαι εγώ αθεράπευτα ρομαντική που αγαπώ ακόμη το χαρτί και το μολύβι, κι ας γράφω τώρα σε ένα πληκτρολόγιο;