Κι αν νόμιζα πως είχε θρέψει η πληγή,

κι αν έλεγα πως όλα κλείστηκαν σε όμορφα κουτάκια μνήμης,

κι αν έμοιαζε πως τα αρώματα κ οι γεύσεις, οι μορφές του καθρέφτη στο ταβάνι, οι σκιές στα πεζοδρόμια είχαν ξεθωριάσει,

κι αν οι ήχοι του βιολιού, το σπάσιμο ενός γυαλιού κάτω απ'το παπούτσι, οι ανάσες στα σεντόνια είχαν σωπάσει...

Έφτασε ένα αγκάθι να τσιμπήσει για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου το ράμμα, να το κόψει και να ξεχυθούν εκατομμύρια σταγόνες σε μια νύχτα άγρυπνη.