Οι πρώτες νότες της κιθάρας πέταξαν. Αιωρηθηκαν απαλές και προσγειώθηκαν ανάλαφρες. Η φωνή ακολούθησε,  ζεστή και βαθιά, πλημμύρισε την ψυχή. 

Ένα κενό στο στομάχι, σαν όταν απογειώνεται το αεροπλάνο, κι έπειτα θέρμη. Απλώνεται μέσα σε όλο το κορμί. Ανατριχιαζει το δέρμα. Σκιρταει η καρδιά, χτυπάει δυνατά, ακούγεται ο χτύπος της μέσα στο κεφάλι συνοδεία του τραγουδιού. 

Δάκρυα ανεβαίνουν, συγκίνηση; χαρά; πόνος; Δεν ξέρω,  αλήθεια δεν ξέρω. 

Ξέρω μόνο πώς η απρόσμενη συναυλία ήρθε και συμπλήρωσε τον ήλιο που στολίζει τα δέντρα αυτό το πρωινό της Παραμονής. Έκανε το σώμα να τρέμει παρά τη ζέστη της ημέρας. Ένα δώρο πολύτιμο. 

Χρόνια πολλά και όμορφα. Γαλήνη... Η μόνη ευχή...