Μια πενιχρούλα σύνταξη την άφησε ο μπαμπάς της

μ΄αυτήν τα κουτσοβόλευε , ξύπνια ή στα όνειρά της

δεν τη χωρούσε το χωριό, ούτε παρτίδες είχε

ήρθε μέρα που σάλταρε, ταξιδευτής την είδε.

Εφημερίδες έσχισε σε χίλια δυο χαρτάκια

και γέμισε δυο κόκκινα που είχε βαλιτσάκια

πήγε στου τρένου στάθηκε την έρημη τη στάση

στην παγωνιά περίμενε το τρένο να περάσει.

Κάποτε ήρθε κι ανέβηκε για τη μεγάλη πόλη

αχτένιστη, βρώμικη και την κοιτούσαν όλοι

απόλαυσε στη διαδρομή χωράφια και γεφύρια

χαιρόταν λες και ήτανε στου αλκοόλ επήρεια.

Τα βαλιτσάκια βόλεψε στην αίθουσα αναμονής

κόσμος μπαινοέβγαινε κι ένοιωθε ευτυχής

ξέφυγε απ΄τα τέσσερα ντουβάρια του σπιτιού της

χάρηκε απ΄την απόφαση, αυτού του ταξιδιού της.

Δυο μέρες ήτανε εκεί, χωρίς να ξεμυτίσει

όποιος κι αν τη ρώτησε, έλεγε είχε αργήσει

το που, για που και για ποιόν, μονάχα αυτή γνωρίζει

το μπερδεμένο της μυαλό, ένοιωθε πως λυγίζει.

Σαν ήρθε πάλι στο χωριό, την πόρτα της χτυπήσαν

γειτόνισσες και γείτονες που πήγε τη ρωτήσαν

βρήκε ευκαιρία κι άρχισε ευθύς να εξιστορεί

πόσο όμορφα επέρασε, ποια μέρη είχε δει.

Που έφαγε, που γλέντησε, που ήπιε μαύρη μπύρα

πόσο γλυκά ανάπνευσε της θάλασσας αλμύρα

πως ήταν το δωμάτο, εκεί που είχε νοικιάσει

και πως ζητάει τα λεφτά, που έχει να χαλάσει.

΄΄ Σε μια βδομάδα, γείτονες, εγώ θα ξαναφύγω

δεν το μπορώ μες το χωριό, τη ζήση μου να πνίγω

έχει ομορφιές η χώρα μας και όλες θα τις δω

γιατί αν μείνω σπίτι μου, νοιώθω θα τρελαθώ΄΄.

( Το πρόσωπο αυτό είναι υπαρκτό και ταξιδεύει με τα τοπικά τρένα που κινούνται στον νομό Έβρου )