Ένα χωριό μικρό, γραφικό , σε καταπράσινο ύψωμα και χωρισμένο στα δύο.

Η γραμμή του τρένου, χαρακτηριστικό σημείο αναφοράς για όλους, το χώριζε ακριβώς στη μέση, στο πάνω  και το κάτω.

Υπάρχουν παρόμοια χωριά, πόλεις και κωμοπόλεις σε όλη την Ελλάδα.

Οι άνθρωποι του απλοί, γεωργοί κατά πλειοψηφία, κτηνοτρόφοι, ένας καφετζής, ένας μπακάλης, ο κρεοπώλης, κάποιος με οικοδομικά υλικά, ένας ταβερνιάρης, δυο με θερμοκήπια , πέντε εργάτες στη γραμμή του τρένου.

Η Σταυρούλα,  μια  κοπέλα που ζούσε με την ανήμπορη μάνα της, χωρίς πατέρα γιατί τον χάσανε νωρίς, είχε το σπίτι της στο ψηλότερο ανηφόρι του, ένας άνθρωπος που η αγάπη της για τα τρένα ήταν ιδιαίτερη και δεν υπήρχε περίπτωση να περάσει κάποιο χωρίς να βγει στο παράθυρο για να το δει, να ακούσει την κόρνα του  και να σηκώσει το χέρι της  να του στείλει ένα χαιρετισμό.

Από μικρό παιδάκι ανέβαινε στο τρένο με τη μητέρα της, που κρατώντας την από το χεράκι, της εξηγούσε για όλα αυτά που βλέπανε στη διαδρομή.

Πως λένε το μεγάλο βουνό αριστερά από το ποτάμι, πως στα παλιά χρόνια η μηχανή του τρένου δούλευε με κάρβουνα, τι μεταφορές κάνανε στα βαγόνια του, τι είχε γίνει τότε με τον πόλεμο στην περιοχή μας, πως είχανε καταστρέψει με ανατινάξεις την γραμμή  και τόσα άλλα !

Είναι πολλά τα χρόνια όμως που η μαμά σταμάτησε να ανεβαίνει στο τρένο, ανέλαβε η Σταυρούλα τα ψώνια τις δουλειές του σπιτιού και ότι άλλο χρειαζότανε.

Οι ώρες της κυλούσαν με το μαγείρεμα, το κέντημα, την φροντίδα του κήπου, μα οι πιο όμορφες με  σεργιάνι στον κάμπο και αναμονή για το πέρασμα του τρένου.

Όλοι οι σιδηροδρομικοί την γνωρίζανε, όλοι ανοίγανε το παράθυρο του τρένου ή την πόρτα από τα χειριστήρια της μηχανής για να ανταποδώσουν τον χαιρετισμό της, ήτανε σίγουροι πως σε κάθε δρομολόγιο που περνούσε από το χωριό, η Σταυρούλα θα βρισκότανε εκεί στην τζαμαρία της και θα κουνούσε το χέρι  ή θα περίμενε έξω από την χτιστή στο χρώμα της ώχρας στάση του χωριού, έως ότου το τρένο πάρει την τελευταία στροφή και μπει στη πρώτη γαλαρία

Το σπίτι της ήταν το φρούριό της, το παρατηρητήριό της, ο πύργος ελέγχου του χωριού για την κυκλοφορία των τρένων που κάθε μέρα ερχόντουσαν και φεύγανε για την Αθήνα ή για τον Έβρο.

Μεγάλωνε όμως, το χωριό ερήμωνε, ένοιωθε πως λιώνουν τα χρόνια της σαν το παγωτό σιγά – σιγά, ερχόταν στιγμές που καταλάβαινε μια στεναχώρια μέσα της.

Πολλά  τα ταξίδια της, μα μόνο στις δυο κοντινές πολιτείες, όχι πιο μακριά.

Η σύνταξη της μαμάς ήταν τόσο μικρή κι  ένα μικρό εισόδημα που είχε από την πώληση των κεντημάτων της, δεν αρκούσαν για ταξίδια μακρινά.

Με το πρωινό τρένο για  κάποια βόλτα, λίγα βασικά ψώνια και το μεσημεράκι ξανά επιστροφή στο χωριό πάντοτε με το τρένο.

Ήταν η μόνη διέξοδος άλλωστε, το μόνο μεταφορικό μέσο που περνούσε από εκεί.

Είχε μια δύναμη, μια ομορφιά, μια υπεροχή, μια στιβαρότητα αυτό το θηρίο !!!

Ήταν ολόκληρο φτιαγμένο από σίδερο και ατσάλι !

Ο προβολέας του τοποθετημένος ψηλά και μπροστά στην κορυφή της μηχανής, ήταν τόσο δυνατός που φαινόταν από χιλιόμετρα !

Μπορούσε και έσχιζε  την πυκνή ομίχλη στις θολές , κρύες, πικρές βραδιές του χειμώνα, ήταν ικανό να διαλύσει  τους σωρούς του χιονιού, που έφερνε ο άνεμος και τους στοίβαζε πάνω στις ράγες στις μεγάλες χιονοθύελλες.

Στο εσωτερικό του δε,  σε κάθε ταξίδι έβλεπε μια μικρογραφία της κοινωνίας και του κόσμου ολάκερου, γιατί η διαδρομή ήταν ίδια, αλλά οι επιβάτες πάντα διαφορετικοί.

Πόσες φορές την ξύπνησε πρωί - πρωί ; πόσα γλυκά όνειρα τα άφησε στη μέση, σαν σφύριζε προειδοποιητικά πλησιάζοντας στην  διάβαση που υπήρχε στο ανατολικό άκρο του χωριού, σαν να φώναζε σε όλους – Προσοχή έρχομαι !

Τα αγάπησε πολύ τα τρένα η Σταυρούλα !

Μαζί τους μεγάλωσε, μ΄ αυτά ξέφευγε, ταξίδευε, ξεχνιόνταν ,ονειροπολούσε, μάθαινε, διασκέδαζε, έβλεπε τοπία, ανατολές και δειλινά πανέμορφα.

Έφτασε πια τριάντα ετών και την κατέτρωγε η περιέργεια που χρόνια φώλιαζε μέσα της,  ήθελε οπωσδήποτε  να δει πως είναι μέσα και τι έχει το χειριστήριο σε μια αυτοκινητάμαξα, πως οδηγούν ένα τρένο.

Το ζήτησε με όμορφο διστακτικό τρόπο και της το επιτρέψανε.

Ο συνοδός του τρένου ευγενικός και με χαμόγελο, ο προϊστάμενος επίσης, μα εκείνος ο μηχανοδηγός όταν τον είδε, ήταν πραγματικά ένας άγγελος.

Η Σταυρούλα έμεινε έκθαμβη !

Το πρόσωπό του, τα εκφραστικά γαλάζια του μάτια, όλοι αυτοί οι χειρισμοί στην οδήγηση, την είχανε αμέσως μαγέψει.

Το πρώτο χαμόγελό του έφερε σκέψεις γλυκές, ονειροπολήσεις παράξενες, επιθυμίες, σφυγμούς και λαχτάρα στην καρδιά της.

Είπανε πράγματα για την ζωή τους, ανοίξανε αυθόρμητα οι καρδιές ,δεν παντρεύτηκε ποτέ  ο Κυριάκος, ελεύθερη και η Σταυρούλα, δεν ήθελε πολύ το πράγμα να εξελιχθεί σε ειδύλλιο στην αγαθή και καθαρή της φαντασία.

- Πότε θα ξαναπεράσεις ; ( τον ρώτησε λίγο πριν κατέβει ).

- Την Πέμπτη ανεβαίνω για Αλεξανδρούπολη με των εννιά το τοπικό.

- Τότε να ανέβω κι εγώ την Πέμπτη, που γίνεται  το παζάρι στην πόλη.

- Κοπελιά μου να έρθεις την Πέμπτη, πολύ χάρηκα που τα είπαμε.

- Γεια σου Κυριάκο, καλό ταξίδι.

- Γεια σου Σταυρούλα, καλή βόλτα και να προσέχεις.

Αυτή ήταν η πρώτη τους συνομιλία ημέρα Δευτέρα, αρχή της εβδομάδας.

Μέχρι να έρθει η Πέμπτη, οι ώρες, οι μέρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα  και οι νύχτες της Σταυρούλας γέμισαν με Κυριάκο.

Πόσο δύσκολα περνούνε τρεις μέρες όταν περιμένεις !

Μα περάσανε οι μέρες και την Πέμπτη το πρωί, η Σταυρούλα με τα ομορφότερα ρούχα που είχε στην φτωχική γκαρνταρόμπα της περίμενε στη στάση του τρένου.

 Το τοπικό φάνηκε στο βάθος της γραμμής, περνούσε τη γέφυρα πάνω από τον ξερό χείμαρρο με τις μεγάλες πέτρες, πόσο γλυκό της ακούστηκε το κορνάρισμά του, το χαμόγελο δεν κρατιότανε και όταν είδε πως στο χειριστήριο ήτανε όντως ο Κυριάκος....Εεεεε .... τότε να δεις  χαρές και πανηγύρια μέσα της !

Μόλις ανέβηκε, πήγε έξω από την πόρτα των χειριστηρίων που ήταν ανοιχτή.

- Καλημέρααααααα τι κάνεις όμορφη ψυχή ; ( ρώτησε ο Κυριάκος ).

- Καλά !!! να μια βόλτα στην πόλη, λίγα ψώνια, να περάσει και η ώρα μωρέ.

- Μόλις φτάσουμε με το καλό, άσε τα ψώνια σου κατά μέρος, θα πάμε για ένα καφεδάκι κοντά στη θάλασσα να τα πούμε, η μέρα σήμερα είναι υπέροχη.

- Εγώ στις δύο η ώρα θέλω να γυρίσω πίσω !!

- Εντάξει ρε Σταυρούλα και εγώ με εκείνο γυρίζω πάλι.

Η μέρα ήτανε ηλιόλουστη και χαρούμενη, η θάλασσα άστραφτε από τις ζεστές αχτίδες του ήλιου , τόσο όμορφη για βόλτα και καφέ, που η Σταυρούλα ξέχασε  τα ψώνια, το παζάρι και όλα όσα την είχε παραγγείλει η μάνα της.

Ας την μάλωνε όσο ήθελε, όταν θα έμπαινε στο σπίτι χωρίς ούτε ένα μαρουλάκι, χωρίς φρούτα, χωρίς γάλα και ψωμί  ή ότι άλλο έγραφε στην μικρή λίστα που της είχε δώσει φεύγοντας από το σπίτι, δεν την ενδιέφερε καθόλου.

Αυτό που προείχε, ήταν να μιλήσει, να βρεθεί κοντά, να έχει την ευκαιρία για χαλάρωση και κουβέντα  με τον Κυριάκο, να ακούσει ιστορίες από το στόμα ενός μηχανοδηγού, να φύγει η σκέψη της σε ταξίδια που δεν έκανε ποτέ, να μάθει καινούργια πράγματα για το τρένο που τόσο αγαπούσε.

Τίποτε άλλο δεν μετρούσε τώρα , μόνο να ζήσει δυνατά αυτές τις στιγμές με τον όμορφό της άγγελο, να γνωριστεί με τον Κυριάκο!