Ανάμεσα στα μπράτσα της,

πάνω στη χρωματιστή φορεσιά της,

ακουμπώντας στην πλάτη της,

ξεσκονίζοντας τα πόδια της,

σκεπτόμουν, ηρεμούσα, δάκρυζα.

Δεν μίλησε ποτέ της,

μόνο με υπόμενε,

μόνο με κρατούσε χαλαρό.

Ο χρόνος την ξεθώριασε,

οι ήλιοι των Καλοκαιριών στο μπαλκόνι,

τα χοντρά μου τζιν,

οι σκόνες του εμπορίου.

Τη δίπλωσα και την ξάπλωσα στο πατάρι,

δίπλα στην τσάντα της θάλασσας,

σαν να την έστειλα διακοπές,

σαν να της έκανα ένα δώρο.