Είχα την δύναμη μακριά σου να πετάξω

σαν ταξιδιάρικο κι ελεύθερο πουλί

μα πριν προλάβω τις φτερούγες να τινάξω

συ με σημάδεψες και έμεινα στη Γη.

Κάποιες σταγόνες απ΄ το αίμα των φτερών μου

κάναν κηλίδα ανεξίτηλη, πικρή

σε είδα τότε, τον χειρότερο εχθρό μου

αυτή η πληγή πολύ καιρό θα αιμορραγεί.

Μου΄ πες δυο λόγια που΄ δειχναν αγάπη

όμως τα μάτια σου θυμίζαν κεραυνό

το΄ ξερα, έκρυβες βαθιά σου μιαν απάτη

έτσι ασυναίσθητα, είδα τον ουρανό.

Εγώ έχω μάθει το φτερούγισμα στους δρόμους

τους ελιγμούς μέσα από δύσκολα στενά

ως πότε λες θ΄ ακολουθήσω άλλους νόμους

θα πάψει κάποτε η φτερούγα να πονά.