Κάποτε η σκέψη μου ήταν γεμάτη δρόμους

μέχρι την πλάτη είχαν φθάσει τα μαλλιά

δεν ανεχόμουν τους συνηθισμένους νόμους

και όλα τα΄ βρισκα φθαρμένα και παλιά.

Εκτός τα τζιν τίποτε άλλο δε φορούσα

χωρίς ταξίδια δεν ανέπνεα καλά

κανένα πρόγραμμα για μέλλον δεν τηρούσα

η ζωή το πίστευα, πως έτσι θα κυλά.

Παλιέ εαυτέ που έχεις μείνει;

ώρες - ώρες σε γυρεύω.

Παλιέ εαυτέ που έχεις μείνει;

στο παρελθόν θολά σ΄αγναντεύω.

Τώρα η ζωή έχει συγκεκριμένους δρόμους

και τον κουρέα επισκέπτομαι συχνά

υπηρεσίας - κοινωνίας τρέμω νόμους

παλιά - φθαρμένα τα εφαρμόζω εγώ ξανά.

Κάποια κοστούμια προστεθήκαν στην ντουλάπα

τα δε ταξίδια γίναν τόσο λιγοστά

κόβω αζιμούθια στου μέλλοντος τη στράτα

ζωής παράθυρα και φώτα όλα σβηστά.