Μου ρίξαν τα χαρτιά και το μέλλον μου φανερώθηκε επιτέλους! (απ’ ότι φάνηκε καλά έκανε που κρυβότανε τόσο καιρό πάντως…)

Θα πάθω λέει μια στενοχώρια η ο οποία θα ζωγραφιστεί στο πρόσωπο μου (δηλαδή δύο στενοχώριες καθώς η πρώτη υπάρχει ήδη κι είναι η μύτη μου)

Μετά απ’ αυτό, για να μου φύγει η στενοχώρια, θα πλακωθώ με κάποιον και θα του σπάσω τα μούτρα, συν τη μύτη! (ααααχ έτσι, μόνο εγώ θα χω μύτη σα φυσαρμόνικα?)

Μετά απ’ αυτό λέει, ότι σύντομα θα ‘ρθει και θα μου χτυπήσει την πόρτα ο απόλυτος έρωτας. Κάτι ανάμεσα δηλαδή σε Αντζελίνα Τζολί-Μπραντ Πητ και σε Κλούβιο με Σουβλίτσα…

Αυτή μάλλον δε θα την έχουν ειδοποιήσει για το σίφουνα που της έρχεται κατάμουτρα, ή κι αν την έχουν, μάλλον θα το πέρασε για φάρσα…

Η πρώτη μας συνάντηση θα ‘ναι κάπως έτσι…

(στο μπαράκι, χαμηλά φωτά, αυτή μόνη στην άκρη του πάγκου να πίνει το martini της με στυλ περιμένοντας τον απόλυτο έρωτα…

και γω (ο απόλυτος έρωτας ντε!) να ξερνάω στην τουαλέτα το 18ο cutty  sark και να χτυπιέμαι πάνω-κάτω σα φραπόγαλο μπας και ξεκολλήσει το παγάκι απ’ το λαιμό μου που έχει φρακάρει και δε μπορώ να φωνάξω βοήθεια

Πηγαίνω στον πάγκο, και παραγγέλνω «το γνωστό» από τον μπάρμαν και ταυτόχρονα η γοητεία μου ξεχειλίζει, χλιμιντρίζει και τελικώς πλυμμηρίζει το μέρος που κάθεται η ατυχήσασα, η οποία  ρίχνει το μοιραίο βλέμμα της πάνω μου…

Τα μελαγχολικά της μάτια συναντιούνται με τα δικά μου που έχουν γίνει σαν αυγά τηγανητά από το ξέρασμα…

Στο ένα της χέρι με το λεπτό τσιγάρο  και στο άλλο με το martini, παίζουν το παιχνίδι των αισθήσεων με τα δικά μου χέρια, που στο ένα χέρι κρατάω τη μπύρα σα μολότοφ και με το άλλο κρατάω το τσιγάρο σα σφυρί…

Τα πόδια της αλλάζουν στάση και ορθώνει το στήθος της καλώντας το  δικό μου στήθος να ανταποκριθεί στο «ανοιχτό» κάλεσμα της που απ’ το πολύ αλκοόλ θυμίζει την κοιλιά του Μαραντόνα μετά την αποτοξίνωση…

Τα σαρκώδη χείλη της  παίζουν το «άνομο» παιχνίδι των λέξεων,  ψιθυρίζοντας μου με στυλ Μέριλυν Μονρόε τα  πιο ύπουλά της  σχέδια για  το βράδυ μας το αποψινό, ενώ εγώ καθαρίζω τ’ αυτιά μου  γιατί μιλάει πολύ σιγά και δεν ακούω τι λέει…

Τα μαλλιά της ανεμίζουν ατίθασα προς  το μέρος μου φωνάζοντας τ’ όνομα μου στη γλώσσα του σώματος, ενώ ζητώ  να το επαναλάβει γιατί δεν το ‘πιασα το υπονοούμενο, μιλώντας τη γλώσσα του πτώματος…

Οι κινήσεις της προσεγμένες και γεμάτες αυτοπεποίθηση ακολουθούν υποτακτικά τη θέληση της, τοποθετώντας το σώμα της πια ακριβώς πίσω μου, και με το μεταξένιο της δάκτυλο  μου χτυπά την πλάτη επίμονα περιμένοντας από μένα το πολυπόθητο «ναι», ενώ εγώ βαριέμαι να γυρίζω, εξάλλου κάποιος μαλάκας θα ‘ναι να με ρωτήσει αν έχω ώρα…

Οι βαριές και αργές κινήσεις μου, τη σακατεύουν κυριολεκτικά, κι ενώ με το δεσποτικό της βλέμμα με καλεί μυστικά σε μια νέα αμαρτία, εγώ την κοιτάω ξαφνιασμένος, αφήνομαι για λίγο, την ξανακοιτάω μπαφιασμένος και τι να δω? Η απόδειξη λέει 10 ευρώ το ποτό!!! Τότε  εγώ γυρίζω το πρόσωπο μου προς αυτήν αλλά κοιτάω πίσω της το μπάρμαν και του λέω… «άει σιχτίρ αγιογδύτες!»

Όλα όμως θα ‘χουν καλό τέλος, όπως στα πιο αγνά, ρομαντικά και τρυφερά  παραμύθια.

Εγώ πέρασα καλά, κι η τύπισσα καλύτερα…… τα φτιαξε με τον μπάρμαν!