Τελικά συχνά-πυκνά δε μ’ αναγνωρίζω. Πάντα πίστευα τα χειρότερα για τον εαυτό μου. Μέχρι χτες!

Από χτες βεβαιώθηκα…

Αλλά είναι δύσκολο να ξεπληρώνεις γραμμάτια. Γιατί τα γραμμάτια είναι σαν τις χαιρετούρες. Ποτέ δεν τελειώνουν κι ας έχει γίνει το χέρι σου από το πέρα δώθε σα κρεμαστάρι…

Έτσι λοιπόν και γω έχω ένα φίλο που του χρωστάω πολλά, και δε ζήτησε ποτέ τίποτα από μένα, παρά μόνο χτες, τη διακριτική μου παρουσία σε μια πολιτική συγκέντρωση του προϊσταμένου του, νυν υπουργού, σε χλιδάτο προάστιο…

Η αλήθεια είναι ότι μέχρι να εισέλθω στην πόρτα, από το απόγευμα κιόλας είχαν ξεκινήσει να γκρεμίζονται εκκλησίες, να αναβοσβήνουν καντηλάκια, ο δεσπότης της ενορίας να χει αλλάξει δεκάδες ονόματα, κι όλα αυτά να ξεβράζουν από το στόμα μου δίνοντας χρώμα και ρυθμό στη νέα μου δοκιμασία.

Αλλά η θυσία που κάνεις για κάποιον φίλο μοιάζει με τη νηστεία. Μπορεί να βλαστημάς κείνη την ώρα που την κάνεις, αλλά μη βιάζεσαι να απογοητευτείς!!! και η θυσία και η νηστεία, θα αναγνωριστεί…στη μετά θάνατον ζωή! (τώρα μπορείς να απογοητευτείς…)

Αυτά σκεφτόμουνα και έπαιρνα θάρρος. Παράλληλα έπαιρνα δραμαμίνες για να αντέξω το ντελίριο και έπινα λεμονάδες για να συνηθίσω στη ξινίλα…  

Μας ανοίγει την πόρτα μια γλυκύτατη κυρία που απ’ την ηλικία της υπέθεσα ότι ίσως να είχε πεθάνει και να μην της το ‘χανε πει για να μην τη στεναχωρήσουν. Κουν-κανατζού απ’ τα γενοφάσκια της, με το μαλλί χιλιοβαμμένο να φέρνει περισσότερο σε ταπετσαρία παρά σε ένα μάτσο τρίχες οι οποίες είχαν διακριτικά μετατεθεί σ’ αυτά που έλεγε…

-         καλώς την νεολαία! Καλώς το μέλλον!!!

-         Τι μέλλον, αφού τώρα ήρθαμε…

-         Εσείς είστε η ελπίδα του τόπου παιδιά μου! Η ελπίδα του κόμματος!

-         Ή το ένα ή το άλλο, αποφάσισε κυρία μου, μη μας μπερδεύεις!

-         Ε?

-         Τίποτα, πίστευε και μη ερεύνα λέμε…

-         Καλά, από δω παιδάκια, από δω…

Μέσος όρος ηλικίας, στην αρχή περίπου, γύρω στα 82 χρόνια…

-         Ρε φίλε, τι είναι όλοι αυτοί? Ο υπουργός θα βγάλει λόγο ή ο Άγιος Πέτρος?

-         Χαλάρωσε λιγάκι, πάντα πρώτα σκάνε οι μεγάλοι, θα πέσει ο μέσος όρος…

-         Για να πέσει ο μέσος όρος πρέπει να μετακομίσει εδώ όλος ο παιδικός σταθμός «τα ζουζούνια» μαζί με τους εξωσχολικούς…

-         Άκου που σου λέω, τα καλά σκάνε μετά…

-         Καλά…

Η αλήθεια είναι ότι εδώ έπεσα έξω. Γιατί δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου κι άρχισαν να μπαίνουν τα πρώτα δείγματα νεολαίας…

τα αγόρια κυρίως 25-30 χρονών. Κοντό μαλλί λες και κι είχε σκαρφαλώσει στο κεφάλι, σακάκι να κρέμεται στο σώμα τους σαν κάδρο, και με χαμόγελο σεισμόπληκτου…

τα κοριτσάκια κυρίως 20-25, μ’ ένα μαλλί σαν τη φωλιά του κούκου, όλες ξανθές, με ύφος Στηβ Κακέτση και χαμόγελο Ντόρας…(μπρρρρρρρ)

Τα πράγματα περιέργως είχαν αρχίσει να ομορφαίνουν, αλλά όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος. Γιατί απλά κάποια στιγμή, μπήκε ο υπουργός ο οποίος ξεκινά τάκα-τάκα το λόγο του. Εμείς καθόμασταν λίγο μακριά, έτσι δεν τα πιάναμε κι όλα…

-         Θα σας αποτελειώσουμε!!! (Σκάσε ρε βλάκα να μου μιλάς συνέχεια, δε μπορώ  ν’ ακούσω, «θα σας αποκεντρώσουμε» είπε ο άνθρωπος…)

-         Σας απορρυθμίσαμε!!! (τι θα γίνει με σένα πια θα το κλείσεις? «σας μεταρρυθμίσαμε» είπε ο άνθρωπος!)

-         Θα σας απαλλάξουμε μια για πάντα!!! (βούλωστο πια, «θα σας αλλάξουμε μια για πάντα» είπε ο άνθρωπος…)

Η χειραψία μας με τον υπουργό ήταν θερμή αν με αμοιβαίες φιλοφρονήσεις. Εγώ κοίταζα στο υπερπέραν ενώ ο υπουργός έβλεπε κατάχλωμος να κατευθύνονται απειλητικά προς τα πάνω του καμιά τριανταριά χειραψίες όλων των γούστων και διαστάσεων…

Κι έφυγα νωρίς. Άλλο ένα γραμμάτιο μείον. Κι εγώ να απολαμβάνω ξανά την ελευθερία μου μετά από λίγες ώρες παύσης της… «πέτυχε η συνάντηση» μονολόγησε κάποιος. «αν τον ψηφίσουν όλοι όπως εγώ, όχι βουλευτής δε βγαίνει, ούτε διαχειριστής πολυκατοικίας» σκέφτηκα…

Και καλά τουλάχιστον που κάνω ακόμα τέτοιες σκέψεις που μου θυμίζουν εμένα. Γιατί μετά τη συνάντηση σα να μη με ξέρω. Άλλος μπήκε, άλλος βγήκε. Ένοιωθα ότι ξεπουλήθηκα και μάλιστα σε πολύ χαμηλή τιμή. Ευτυχώς δηλαδή που είμαι χαλασμένο…