Το γεγονός οτι άρχισα να γράφω σε blog ήταν τελείως τυχαίο..

Είμαι μέλος απο τον Ιούνη και πρώτη φορά που πήρα χαμπάρι αυτήν την όμορφη συνήθεια έγινε πριν απο ένα μήνα περίπου

Μετά απο έναν μήνα μέτα λοιπόν ανακαλύπτω οτι μου αρέσει πολυ!!

θα με ρωτήσετε με το δίκιο σας..γιατί τόση χαρά καλέ..?Τώρα ένα λεπτάκι..θα σας πω..

Πρώτον γιατί..μιλάω γρήγορα-πολύ γρήγορα..και έχω πολλές σκέψεις..

Ετσι όταν πάω να τις πω σε καποίον..αρχίζω να μιλάω γρήγορα..και του τα λέω όλα μαζεμένα..με αποτέλεσμα όταν τελείωσω..να με κοιτάει με το κλασσικό βλέμμα απορίας..'τι μου είπε τώρα..?'  'πρέπει να γελάσω..να κλαψω..?'  'μήπως με έβρισε..?'  Αυτές είναι οι πιο συνηθισμένες ερωτήσεις...

Αλήθεια λέω..δεν είμαι υπερβολική!Να σας πω ένα απλό παράδειγμα..

Στο γυμνάσιο΄εξεταζόμασταν στην ιστορία..και κάθε παιδάκι έλεγε μια παράγραφο.Με σήκωσε λοιπόν εμένα η κυρία πρώτη..και άρχισα να λέω όλο το μάθημα χωρίς να με σταματήσει.Μετά απο δύο ολόκληρες σελίδες ιστορίας που τις είπα μονοκοπανιάς..με κοιταέι με αυτό το απορημένο ύφος που σας έλεγα..και είπε..'δεν κατάλαβα λέξη'...Και ήταν κρίμα..το είχα πει τόσο ωραία το μάθημα..!

Τέλος πάντων ξεφύγαμε απ'το θέμα..

Και πες πως κάποιος έκανε φιλότιμες προσπάθειες και έβγαζε λίγο νόημα απ'αυτα που του έλεγα...θα καθόταν να με ακούσει..?Όλες τι χαζές σκέψεις που κάνω..?τους ανόητους προβληματισμούς μου..?τις ιστορίες μου..?

Και εγώ θα μπορούσα να του τα πω..?χωρίς ντροπες..χωρις αναστολές..να του λέω οτι έχω στην καρδία και στο μυαλό..?

Ενώ εδω..είναι εύκολα..Δεν με κοιτάει κανείς στα ματια..εδώ δεν με γνωρίζει..

Ασε που μου αρέσουν πάρα πολυ τα σχολιά σας!δεν φαντάζεστε πόσο χαρούμενη είμαι όταν βλέπω οτι έχω μήνυμα..ένα σχόλιο!Οτι και αν είναι..είτε συμφωνείτε μαζί μου..είτε διαφωνείται..είτε είναι με δάκρυ..είτε με χαμόγελο..

Αισθάνομαι οτι μοιράζομαι πράγματα μαζί σας...και δεν αισθάνομαι μόνη

Χαίρομαι πραγματικά που ήρθα στην παρέα σας!

Σας στέλνω ολους απο ένα χαμογελάκι..