Μην ανησυχείται.. Μην πάει ο νους σας στο κακό. Ούτε γαλάζιο παιδί είμαι, ούτε πράσινο, ούτε έχω μπάρμπα στην Κορώνη. Μέσα στην εβδομάδα βρέθηκα λόγω εργασίας σε ένα δημόσιο κτίριο, βλέποντας από κοντά μία γνωστή σε όλους κατάσταση.. δουλεύουμε για να συντηρούμε τους τεμπέληδες!

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχω εργαστεί για λογαριασμό της εταιρείας μου σε κάποια δημόσια επιχείρηση. Φυσικά για λίγες μέρες. Αυτό που δεν αντέχω είναι την κατά φαντασία κούραση. Οι περισσότεροι μιλάνε στο τηλέφωνο για ώρες λέγοντας συνεχώς πόσο δουλειά έχουν, χωρίς όμως να επιβεβαιώνεται από τον ζήλο τους. Ένας συνάδελφος μου είχε πει κάποτε ότι άκουσε μία να λέει: "Μαμά, σε κλείνω τώρα γιατί πρέπει να φύγω".

Φυσικά τα παιχνίδια στον Η/Υ δίνουν και παίρνουν. Σε κάποιον είχα δει κάποτε τρεις υπολογιστές. Στον έναν περνούσε κάποιες καταστάσεις, όπως ένας νέος χρήστης. Με το ένα χέρι μόνο, κουνούσε το ποντίκι, έβρισκε το νταμάκι, έγραφε μία λέξη και ξανακουνούσε το ποντίκι. Στον δίπλα υπολογιστή έβαζε μουσική και έβλεπε το χρηματιστήριο. Και ο τρίτος είχε Windows 98 και εκεί έπαιζε πασιέντζα! Όλα αυτά σχεδόν ταυτόχρονα. Και μία που ανέφερα την μουσική, δεν θα ξεχάσω τον Μ. μόνιμο σε μία άλλη δημόσια επιχείρηση, όπου μου με την άδεια του, προμηθεύτικα περίπου 45 GB σε mp3, κυριολεκτικά ολόκληρες συλλογές από δίσκους, μέσα στον εξωτερικό μου δίσκο.

Για να προλάβω να τελειώσω την εργασία μου, καθώς το κτίριο έκλεινε στις 3 το μεσημέρι, ξυπνούσα από τις 6 ώστε να φτάσω στο κέντρο μετά της συγκοινωνίας στις 730 το πρωί. Φυσικά εγώ και οι καθαρίστριες ήμασταν οι μόνοι που είχαμε φτάσει. Οι καθαρίστριες έρχονταν στις 7 παρά και μέχρι τις 10 είχαν φύγει. Οι μόνιμοι, αλλά και οι συμβασιούχοι, έρχονταν στις 830 περίπου, αλλά η δουλειά τους ξεκίναγε στις 9. Φυσικά από τις δύο το μεσημέρι μάζευαν. Εδώ κολλάει και το παρακάτω ανέκδοτο μεταξύ τριών παιδιών:
-Εμένα ο πατέρας μου σχολάει στις 5, παίρνει το μετρό και δύο λεωφορεία και σε μισή ώρα είναι στο σπίτι.
-Ο δικός μου πατέρας σχολάει στις 4, και με το γρήγορο αυτοκινητό του κάνει μόλις 10 λεπτά για να έρθει.
-Ο πατέρας μου δουλεύει στο Δημόσιο. Σχολάει στις 1430 και από τις 12 είναι στο σπίτι.

Μία θεία μου, όταν με ρώτησε πόσα λεφτά παίρνω μετά από 8 χρόνια προϋπηρεσίας στον χώρο της πληροφορικής, κούνησε το κεφάλι της ειρωνικά ότι και αυτή μετά από 20 χρόνια στο Δημόσιο, τα ίδια λεφτά παίρνει. Η απάντηση μου ήταν άμεση. "Συγγνώμη, αλλά η εργασία που έχω ρίξει σε αυτά τα 8 χρόνια, είναι περισσότερη από τα δικά σου 20". Ένας απλός μισθός Δημοσίου είναι στα 800 €. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι επιδόματα έχουν. Μία γνωστή που ξεκίνησε πριν κάποια χρόνια, έπαιρνε άλλα τόσα από τα τέσσερα υποχρεωτικά meeting μέσα στην εβδομάδα. Και ακόμα δεν μπορώ να χωνέψω την προκαταβολή του μισθού. Εγώ δεν έχω πληρωθεί ακόμα τον Οκτώβριο και αυτοί έχουν πληρωθεί και τον Νοέμβριο!

Στο Δημόσιο όλοι εύχονται να προσληφθούν. Όσο δύσκολα και να μας φαίνεται το γεγονός, "πως μπορούν να μην δουλεύουν", είναι μία συνήθεια και όσοι μπαίνουν στον χορό, χορεύουν. Αυτό που πρέπει να σταματήσει είναι η μονιμότητα. Στον ιδιωτικό τομέα, όταν δεν σε θέλουν, σε απολύουν. Για ποιο λόγο να υπάρχει αυτό το πάντρεμα με τους μόνιμους. Ο Χόρν έλεγε υποτιμητικά, "ένας δημόσιος υπάλληλος είμαι".. πως έγινε τώρα τόσο καλή εργασία. Ο πρώτος που θα ψηφίσει υπέρ της ΜΗ μονιμότητας, θα έχει μία ψήφο από εμένα.