Τρεις ιστορίες έχω να σας πω. Μία από το παρελθόν, και δύο πρόσφατες. Όλες αφορούν ανθρώπους που είχαν ή έχουν την τάση να κλέβουν. Σε όλους μας έχει συμβεί, κάποιος γνωστός μας, να κλέψει ασυναίσθητα ή επίτηδες κάτι δικό μας, έναν αναπτήρα, κάτι αγαπημένο μας, ένα βιβλίο, κάτι που να μην το αντιληφθούμε σχετικά γρήγορα..

Η πρώτη ιστορία έχει πρωταγωνιστή έναν θείο μου και τον παππού μου που δυστυχώς τον έζησα λίγο, αλλά έχει μείνει ζωντανός μέσα από τις αφηγήσεις στο πρόσωπό του. Ο θείος μου λοιπόν είχε κλέψει ένα σαλάμι. Μιλάμε για μέσα της δεκαετίας του 50. Ο παππούς μου, τίμιος άνθρωπος πάνω από όλα, τον πήρε, τον έβαλε να το επιστρέψει, να ζητήσει συγγνώμη και .. να φιλήσει τα πόδια του χασάπη. Ο τελευταίος δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση. Φυσικά από τότε δεν ξαναέκλεψε ποτέ του.

Η δεύτερη ιστορία είναι πιο πρόσφατη. Ο γιος ενός φίλου, είχε την συνήθεια να "δανείζεται" παιχνιδάκια από τον παιδικό σταθμό. Όταν ο πατέρας του, τον ρωτούσε που τα βρήκε τα εκάστοτε παιχνιδάκια, του έλεγε "μου τα έδωσε ένα παιδί" ή "το πήρα από τον παιδικό σταθμό". Ο φίλος μου, το έψαξε, είδε ότι τα παιχνίδια τα "δανείστηκε" χωρίς να το γνωρίζουν οι προκάτοχοί του με αποτέλεσμα να τον επιπλήξει σοβαρά.
-Την επόμενη φορά θα σε πάω στην αστυνομία.

Και η επόμενη φορά ήρθε. Και όπως ήταν από το σχολείο, τον έντυσε και τον πήγε στην αστυνομία. Είχε κυριολεκτικά χάσει τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Στην αστυνομία συνάντησε τρεις αστυνόμους και πάλι καλά ο ένας κατάλαβε αμέσως τι είχε παιχτεί.
-Κυρ Αστυνόμε, ο μικρός εδώ κλέβει παιχνίδια. Σας τον έφερα όπως μου είχατε πει. Θα τον κρατήσετε;
Ο μικρός τσιμουδιά και τα μάτια χαμηλωμένα.
-Δεν ξέρω, είναι και γεμάτα τα κρατητήρια. Καλύτερα πάρτε τον και αν το ξανακάνει τον φέρνετε πάλι..

Περιττό να σας πω, πως ο μικρός δεν ξαναέκλεψε.

Όσοι λοιπόν είστε γονείς, να ξέρετε πως όταν λέτε στο παιδί σας "μην κάνεις αυτό γιατί θα σε τιμωρήσω", η τιμωρία πρέπει να είναι υπαρκτή.. ώστε το παιδί να ξέρει ότι σοβαρολογείτε. Μην λέτε θα σε κλείσω στο υπόγειο ή στο πατάρι, γιατί δεν θα το κάνετε. Πέστε του δεν έχει τηλεόραση για το βράδυ, δεν έχει γλυκό, δεν θα παίξεις στο δρόμο, φέρε το κινητό σου, δεν έχει internet.. κάτι που το ευχαριστεί και μπορεί να καταλάβει την έλλειψη του.

Η τρίτη ιστορία έρχεται από ένα ενήλικο άνθρωπο. Κάποια με οικογένεια και παιδί. Η ιστορία μου μεταδόθηκε από την μεριά του θύματος. Ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια του "ελαφροχέρη" και όταν εκμυστηρεύτηκε στην γυναίκα του ότι κάποιος του πήρε λεφτά μέσα από το σπίτι την ώρα που βρισκόταν μόνο συγγενείς μαζί τους, του είπε χωρίς δεύτερη σκέψη, "η αδελφή μου είναι". Δεν ξέρω σε ένα ενήλικο άτομο που έχει επίγνωση των πράξεων του, πως λειτουργεί η κακή αυτή συνήθεια, καλό όμως είναι ένα παιδί να μαθαίνει το σωστό, από μικρή ηλικία, ώστε με κατάλληλο χειρισμό να κόβει νωρίς τις κακές συνήθειες.

Όταν ήμουν παιδί, προσευχόμουν στο Θεό για ένα ποδήλατο. Μετά κατάλαβα ότι ο Θεός δεν δουλεύει έτσι, γι’ αυτό έκλεψα ένα ποδήλατο και προσευχήθηκα στο Θεό για να με συγχωρέσει. Emo Philips