Ψιχάλιζε πριν. Τώρα μόνο βροντές ακούγονται. Φωνές της φύσης που μιλούν σε όσους θέλουν να ακούσουν. Είμαι τρελός. Χωρίς να έχω κάτι να γράψω μένω για εικοστή ώρα ξύπνιος και πατάω πάλι κουμπιά. Κουμπιά βρώμικα από όλα αυτά τα πατήματα, από όλα αυτά τα ξενύχτια. Λάθος. Έχω μάλλον κάτι να γράψω. Έχω κάτι να σου πω. Πάντα θα έχω κάτι να σου πω. Δεν θα τελειώσω ποτέ. Όχι προτού με τελειώσεις εσύ. Η φύση είναι άγρια. Την φοβάμαι. Παλιότερα την δάμαζα. Τώρα φοβάμαι. Μένω κάτω από ένα δέντρο με το αυτοκίνητο και φοβάμαι βλέποντας τους μουγκούς μακρινούς κεραυνούς να σχίζουν βίαια την γαλήνη του μαύρου. Του μαύρου που δεν είναι χρώμα, είναι τίποτα. Και κομματάκια του δέντρου πέφτουν πάνω στο αυτοκίνητο σε κάθε κύμα αέρα, και με ξυπνούν από τις σκέψεις και μου λένε «φύγε, φύγε όσο είναι καιρός». Κάνουν κακό αυτά τα κομματάκια που πέφτουν έτσι πάνω στο άσπρο χρώμα. Το τρώνε σιγά σιγά. Οι σκέψεις τώρα μοιάζουν μ’αυτά τα πετραδάκια. Κι εγώ είμαι το χρώμα. Και ξεθωριάζω. Και τι χρώμα είμαι; Αυτό το μαύρο που έχω απεναντί μου θα μου πήγαινε τώρα. Αλλά το μαύρο συνεχίζει να μην είναι χρώμα. Ίσως να είμαι αυτό το λευκό σύννεφο. Αυτή η δειλή υποκίτρινη λάμψη του κεραυνού. Που είναι δειλή. Χτυπά και εξαφανίζεται και δεν ξέρει κανείς από πού ήρθε, αγνοώντας ακόμη και η ίδια τον λόγο. Κι είμαι εγώ ένας από αυτούς τους μουγκούς κεραυνούς που έχουν κάτι να σου πουν. Αλλά κρύβονται πίσω από την λάμψη τους και προσπαθούν έτσι να σου τραβήξουν την προσοχή. Όχι μόνο την δικιά σου. Την προσοχή. Κι είμαι εγώ ο πιο λαμπερός από αυτούς. Και φοβάμαι τους κεραυνούς, την φύση αυτή την άγρια, την σημερινή. Και φοβάμαι εμένα.

“Κλεμμένο” από το σχόλιο της Jenny στο τελευταίο post του blog του Σπύρου Παπαδόπουλου. Απολαύστε:

Μία επιστολή του Πάνου Κατσιμίχα στο 7 της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας, η οποία απευθύνεται στον Μιχάλη Χατζηγιάννη, ο οποίος δήλωσε ότι “η αντιπροσωπεία του εντέχνου έκλεισε”. Αυτή είναι η απάντηση του μέγα Πάνου:

“Αγαπητό Επτά,
Διάβασα τις προάλλες τη συνέντευξη του τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη και ανατρίχιασα. Ξαφνικά ένα νεαρό παιδί, εκφράζοντας τη φθήνια, την αγραμματοσύνη και το θράσος της εποχής, βγαίνει ύστερα από δύο -τρεις επιτυχημένες σεζόν σαν φουσκωμένο κοκοράκι και επαίρεται ασύστολα. Θύμα των μέσων που τον ανέδειξαν και τον παρέσυραν και επικίνδυνο παράδειγμα για όλα τα νέα παιδιά που τον θαυμάζουν και τον παρακολουθούν.
Και τι δεν είπε το παιδί: “Δεν έχω ανάγκη κανέναν”, δεν με βοήθησε κανείς, “τα κάνω όλα μόνος μου”, “δε με ενδιαφέρει τίποτα” κ.λ.π. Και σαν να μην έφταναν αυτά, πατάει και την πεπονόφλουδα του έμπειρου δημοσιογράφου περί “ανυπόταχτων οπαδών του εντέχνου” που απέρριψαν το Μιχάλη και τρελαίνεται ο Μιχάλης και υπογράφει με τη βαριά θανατική του καταδίκη του μίζερου και δυσνόητου “έντεχνου τραγουδιού” και συνεχίζει την ξέφρενη πορεία του προς τη δόξα της “σκεπτόμενης ποπ”. Καινούργιο είδος αυτό. Δική του ανακάλυψη.
Επειδή όλο αυτό το “κόλπο” είναι τουλάχιστον αντιαισθητικό και εντελώς επικίνδυνο, μπαίνω στον κόπο να τον ρωτήσω: Ξέρεις που βρίσκεσαι
Μιχάλη; Ξέρεις για τι πράγματα μιλάς ακριβώς; Ξέρεις ποιοι χύσανε ιδρώτα και αίμα 20 χρόνια τώρα, για να δημιουργήσουν από το τίποτα αυτό το τεράστιο συναυλιακό κοινό που γεμίζει τα καλοκαιρινά γήπεδα και θέατρα; Ξέρεις πάνω στις πλάτες ποιων πας τα καλοκαίρια και
παριστάνεις τον κούκλο και θησαυρίζεις;
Θα σου το πω εγώ, για να το μάθουν και οι υπόλοιποι του στιλ σου, αλλά κι αυτοί που εκτρέφονται μαζικά στα ορνιθοτροφεία των reality shows και είναι έτοιμοι να βγουν και να διαστρέψουν τα μυαλά των πιτσιρικάδων: Οι “έντεχνοι” και το “έντεχνο” που με τέτοιο θράσος βγαίνεις και φτύνεις, αυτοί οι ίδιοι είναι που άνοιξαν το δρόμο της συναυλίας και των μεγάλων ακροατηρίων. Αυτοί υπερασπίζονται εδώ και είκοσι τόσα χρόνια το ελληνικό τραγούδι και την αξιοπρέπεια του δημιουργού, αν αυτά σου λένε κάτι. Σε τι σε πείραξε εσένα άραγε το “έντεχνο” (όπως το ονομάζουν οι
διάφοροι αγράμματοι); Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να το αποκαλείς “μαγαζί” και “αντιπροσωπεία”; Μήπως το μπέρδεψες με τα μαγαζιά που δουλεύεις; Δεν έχω τίποτα μαζί σου προσωπικά, όμως, κάποιος πρέπει να σου πει, ότι, θέλεις δε θέλεις, είσαι παράδειγμα για πολλούς πιτσιρικάδες, οπότε πρέπει να σκέφτεσαι πριν να μιλήσεις. Παρεπιπτόντως, μήπως θυμάσαι μια συναυλία που δώσαμε με τον Χάρη στη Λευκωσία το 1996; Τη διοργάνωσε ο Προσφυγικός σύλλογος ΠΑΕΚ Κερύνεια και μάζεψε γύρω στις 10.000 άτομα. Πριν από μας τραγούδησες εσύ. Ένα παιδάκι 17 ετών, σεμνό και μαζεμένο, με υπέροχη φωνή, ντυμένο και
κουρεμένο κατ’ εικόνα και ομοίωση του Γ. Νταλάρα. Κάποιος ήρθε μ’ ένα δίσκο demo και παρακάλεσε να τον ακούσουμε και να βοηθήσουμε αν μπορούμε το Μιχάλη. Είσαι σίγουρος ότι δεν είχες, ούτε έχεις ανάγκη από κανέναν και ότι τα ξέρεις όλα; Και τότε, το βραβείο για την κατηγορία “έντεχνο τραγούδι” γιατί το παρέλαβες στα Αρίων, αφού η “αντιπροσωπεία έκλεισε”; Επειδή σου άρεσε το νάιλον αγαλματάκι; Άκουσε λοιπόν φιλαράκο δυο πράγματα και τελειώνω: Πρώτον, μη μιλάς πολύ και απλώς τραγούδα με την όμορφη φωνή σου τα
παιδικά σου τραγουδάκια. Είναι αναμφισβήτητα γλυκύτατα και χρήσιμα. Αλλιώς τι θα χόρευε η επτάχρονη κόρη μου στα πάρτι με τις φίλες της;
Δεύτερο και σπουδαιότερο: Ξεκαβάλησε το καλάμι, γιατί αν φυσήξει κανένας αέρας και το γυρίσει από οριζοντίως, κάθετα, θα έχεις σοβαρό πρόβλημα. Έχεις πολύ δρόμο και πολλή δουλειά ακόμα μπροστά σου. “Ήσουνα μικρός για τέτοια ανοίγματα”. Μάθε να σέβεσαι την πνευματική ζωή του τόπου που σε φιλοξενεί και σου δίνει ψωμί να φας. Τώρα μίσησε με ελεύθερα ή κάτσε και σκέψου.”
Πάνος Κατσιμίχας

P.S. τώρα κι εμένα με την σειρά μου μισήστε με ελεύθερα ή καθήστε και σκεφτείτε (και γράψτε τις σκέψεις σας φυσικά)..

Αλέξης Π.

Περίμενα αυτή τη νύχτα. Τη λάτρεψα.Είναι πιο εύκολο να λατρέψεις κάτι όταν δεν το έχεις ζήσει, περιμενοντάς το να ‘ρθει. Πέντε νύχτες για μια νύχτα. Πέντε μέρες για ένα ξημέρωμα. Αυτό που θα ‘ρθει το ξημέρωμα. Θα γράφω μέχρι να δω το ξημέρωμα. Μέχρι να δω εσένα στο ξημέρωμα, στη στεριά να με περιμένεις αστεία. Κι όμως τόσο σοβαρά να χαμογελάσεις από μακριά. Δεν θα το δω, μα το ξέρω. Θα χαμογελάσεις τόσο σοβαρά εκείνο το ξημέρωμα. Αυτό που έρχεται.

Θα σου γράφω όλη νύχτα, θα σου μιλώ, θα σου τραγουδώ. Αυτή τη νύχτα είμαι φτιαγμένος μόνο για να σου τραγουδώ. Αυτή τη νύχτα υπάρχω μόνο για να σ’ αγαπώ. Και το ξημέρωμα, όταν θα πλησιάζουμε με τον ρυθμό της θάλασσας, ό,τι εκείνη προστάξει, θα σε δω από μακριά και θα χαμογελάσω σοβαρά. Μα θα είμαι αστείος, δεν θα δεις την σοβαρότητά μου. Θα μαι αστείος, όταν σε δω απο κοντά, όταν σε αγκαλιάσω, σε φιλήσω, θα μαι αστείος. Μα να θυμάσαι, όπως κι εγώ, σου έγραφα όλη την νύχτα. Ήσουν το τραγούδι μου όλη τη νύχτα. Σ’ αγαπούσα ολόκληρη τη νύχτα!

Θα σου γράψω ένα μικρό βιβλίο. Μόνο σε σένα θα το γράψω,κι όλος ο κόσμος να το διαβάσει, εγώ θα το γράψω μόνο σε σένα. Και χωρίς κανένα άλλο λόγο να τριγυρνά στο κεφάλι μου, όπως τότε εκείνης της φίλης που σου πήρε ένα δώρο, να γλυτώσει τις τύψεις. Θα σου φτιάξω ένα δώρο. Το πιο μεγάλο δώρο. Πάντα θυμάμαι να μου παραπονιέσαι για τα άδωρα χρόνια μου μαζί σου. Θα σου φτιάξω ένα δώρο. Θα ντυθώ δώρο σου, θα γραφτώ δώρο σου.. Το πιο ακριβό μου και το πιο ακριβό σου δώρο. Εγώ.

Έχω χρόνο. Λίγες φορές έχω χρόνο.Λίγες φορές γράφω, πιο λίγες αγαπώ. Συνήθως είμαι αστείος. Συνήθως ποθώ. Αστεία, αλλά ποθώ. Λίγες θα με ζήσεις ν’ αγαπώ. Λιγότερες να σ’ αγαπώ.

Ζαβολιές κάνω σα μικρό παιδί. Και ποθώ τη νύχτα εκείνη και περιμένω. Λέξεις που μιλάνε μέσα μου για τη νύχτα εκείνη, τις βάζω αρμονικά στη σειρά, ή όχι τόσο αρμονικά, και τις κάνω σκοτάδι στο λευκό της οθόνης μου. Μην είναι μόνο αυτό οι λέξεις τελικά? Σκοτάδι στο λευκό μας? Σκοτάδι στη ζωή? Τη ζωούλα μας?Χμ..

Ζαβολιές κάνω..