Ψιχάλιζε πριν. Τώρα μόνο βροντές ακούγονται. Φωνές της φύσης που μιλούν σε όσους θέλουν να ακούσουν. Είμαι τρελός. Χωρίς να έχω κάτι να γράψω μένω για εικοστή ώρα ξύπνιος και πατάω πάλι κουμπιά. Κουμπιά βρώμικα από όλα αυτά τα πατήματα, από όλα αυτά τα ξενύχτια. Λάθος. Έχω μάλλον κάτι να γράψω. Έχω κάτι να σου πω. Πάντα θα έχω κάτι να σου πω. Δεν θα τελειώσω ποτέ. Όχι προτού με τελειώσεις εσύ. Η φύση είναι άγρια. Την φοβάμαι. Παλιότερα την δάμαζα. Τώρα φοβάμαι. Μένω κάτω από ένα δέντρο με το αυτοκίνητο και φοβάμαι βλέποντας τους μουγκούς μακρινούς κεραυνούς να σχίζουν βίαια την γαλήνη του μαύρου. Του μαύρου που δεν είναι χρώμα, είναι τίποτα. Και κομματάκια του δέντρου πέφτουν πάνω στο αυτοκίνητο σε κάθε κύμα αέρα, και με ξυπνούν από τις σκέψεις και μου λένε «φύγε, φύγε όσο είναι καιρός». Κάνουν κακό αυτά τα κομματάκια που πέφτουν έτσι πάνω στο άσπρο χρώμα. Το τρώνε σιγά σιγά. Οι σκέψεις τώρα μοιάζουν μ’αυτά τα πετραδάκια. Κι εγώ είμαι το χρώμα. Και ξεθωριάζω. Και τι χρώμα είμαι; Αυτό το μαύρο που έχω απεναντί μου θα μου πήγαινε τώρα. Αλλά το μαύρο συνεχίζει να μην είναι χρώμα. Ίσως να είμαι αυτό το λευκό σύννεφο. Αυτή η δειλή υποκίτρινη λάμψη του κεραυνού. Που είναι δειλή. Χτυπά και εξαφανίζεται και δεν ξέρει κανείς από πού ήρθε, αγνοώντας ακόμη και η ίδια τον λόγο. Κι είμαι εγώ ένας από αυτούς τους μουγκούς κεραυνούς που έχουν κάτι να σου πουν. Αλλά κρύβονται πίσω από την λάμψη τους και προσπαθούν έτσι να σου τραβήξουν την προσοχή. Όχι μόνο την δικιά σου. Την προσοχή. Κι είμαι εγώ ο πιο λαμπερός από αυτούς. Και φοβάμαι τους κεραυνούς, την φύση αυτή την άγρια, την σημερινή. Και φοβάμαι εμένα.