Περίμενα αυτή τη νύχτα. Τη λάτρεψα.Είναι πιο εύκολο να λατρέψεις κάτι όταν δεν το έχεις ζήσει, περιμενοντάς το να ‘ρθει. Πέντε νύχτες για μια νύχτα. Πέντε μέρες για ένα ξημέρωμα. Αυτό που θα ‘ρθει το ξημέρωμα. Θα γράφω μέχρι να δω το ξημέρωμα. Μέχρι να δω εσένα στο ξημέρωμα, στη στεριά να με περιμένεις αστεία. Κι όμως τόσο σοβαρά να χαμογελάσεις από μακριά. Δεν θα το δω, μα το ξέρω. Θα χαμογελάσεις τόσο σοβαρά εκείνο το ξημέρωμα. Αυτό που έρχεται.

Θα σου γράφω όλη νύχτα, θα σου μιλώ, θα σου τραγουδώ. Αυτή τη νύχτα είμαι φτιαγμένος μόνο για να σου τραγουδώ. Αυτή τη νύχτα υπάρχω μόνο για να σ’ αγαπώ. Και το ξημέρωμα, όταν θα πλησιάζουμε με τον ρυθμό της θάλασσας, ό,τι εκείνη προστάξει, θα σε δω από μακριά και θα χαμογελάσω σοβαρά. Μα θα είμαι αστείος, δεν θα δεις την σοβαρότητά μου. Θα μαι αστείος, όταν σε δω απο κοντά, όταν σε αγκαλιάσω, σε φιλήσω, θα μαι αστείος. Μα να θυμάσαι, όπως κι εγώ, σου έγραφα όλη την νύχτα. Ήσουν το τραγούδι μου όλη τη νύχτα. Σ’ αγαπούσα ολόκληρη τη νύχτα!

Θα σου γράψω ένα μικρό βιβλίο. Μόνο σε σένα θα το γράψω,κι όλος ο κόσμος να το διαβάσει, εγώ θα το γράψω μόνο σε σένα. Και χωρίς κανένα άλλο λόγο να τριγυρνά στο κεφάλι μου, όπως τότε εκείνης της φίλης που σου πήρε ένα δώρο, να γλυτώσει τις τύψεις. Θα σου φτιάξω ένα δώρο. Το πιο μεγάλο δώρο. Πάντα θυμάμαι να μου παραπονιέσαι για τα άδωρα χρόνια μου μαζί σου. Θα σου φτιάξω ένα δώρο. Θα ντυθώ δώρο σου, θα γραφτώ δώρο σου.. Το πιο ακριβό μου και το πιο ακριβό σου δώρο. Εγώ.

Έχω χρόνο. Λίγες φορές έχω χρόνο.Λίγες φορές γράφω, πιο λίγες αγαπώ. Συνήθως είμαι αστείος. Συνήθως ποθώ. Αστεία, αλλά ποθώ. Λίγες θα με ζήσεις ν’ αγαπώ. Λιγότερες να σ’ αγαπώ.

Ζαβολιές κάνω σα μικρό παιδί. Και ποθώ τη νύχτα εκείνη και περιμένω. Λέξεις που μιλάνε μέσα μου για τη νύχτα εκείνη, τις βάζω αρμονικά στη σειρά, ή όχι τόσο αρμονικά, και τις κάνω σκοτάδι στο λευκό της οθόνης μου. Μην είναι μόνο αυτό οι λέξεις τελικά? Σκοτάδι στο λευκό μας? Σκοτάδι στη ζωή? Τη ζωούλα μας?Χμ..

Ζαβολιές κάνω..