Στην σταγονα απ το δακρυ μου ανθιζει η αγκαλια σου

ο πονος μου τραγουδισμα γινεται στα φιλια σου

τα μαραμενα σ αγαπω απο το παρελθον μου

γυριζουν πισω αστραφτερα και λουζουν το παρον μου

 μιλαω μονη εσυ γελας πισω απο τον καθρεφτη

σκηνες σου κανω για να τσακωνομαστε στα αστεια

καθε σταγονα φως στο τζαμι μου που πεφτει

στην ψιθυριζω απ το τηλεφωνο μα το παιζω κυρια

στο ζαρωμα του γελιου μου κοιμαται η μυρωδια σου

γουργουρητο νιαουρισμα η χαρα μου στην αφη σου

η μουσικη που αγαπησες σε ολην την συννεφια σου

με παιρνει απο το σπιτι μου με φερνει εδω μαζι σου

κοιτα χαζο μαγειρεψα φαγητα αγαπημενα

μπορει οι πατατες μου να λες πως ειναι το πιο απλο

ομως καθαρισα κρεμμυδια κι εκλαψα για σενα

πανω απ την βρυση..να μη λειψει τιποτα απο το φαγητο

νοικοκυρα και συντροφος και φιλη αγαπημενη

 και βουγιουκλακη και γατουλα σκυλα και παιδι

επαιξα καθε ρολο και τωρα μου μενει

να σ αγαπησω τοσο που να γινω εσυ

Πηρα απ τον κεδρο το υψος

απο το αγιοκλημα ενα ταμα

κι ειναι η οργη μου παγος κι ειναι γυψος

που θα τον σπασει μονο το φιλι σου

Γραμματα ξεκομμαενα απ τον εαυτο τους

γραμματικες που σκορπισαν σε νοτες

και ξαφνικα γυρευουν τον σφυγμο τους

που τον θυμουνται ποτες

Ανατριχιλα γιασεμιου στου αγριμιου το βλεμμα

ποσο αιχμηρη ειναι η μοναξια οταν δεν περιμενεις

σαν την αληθεια κανεις κουνια με σκοινια απο ψεμα

κι ολο γυρνας μπρος πισω και δεν ξαποσταινεις

Κι απο το υψος του κεδρου μου ψηλα κοιταζω

το ταμα μου απ το αγιοκλημα στην θαλασσα ουρλιαζω

ραβω τα γραμματα που εσυ ξεκολλησες πριν χρονια

ειναι σεντονι η μοναξια οταν ζητας συμπονοια

Χαζευω το ειδωλο μου σε καθρεφτες και βιτρινες

μονη πορευομαι στους δρομους και στις διασταυρωσεις

και φτανουν τα Χριστουγεννα σε λιγους μηνες

και σου ζηταω λιγο να με νοιωσεις

Ομως εσυ αγαπας τον  Αη Βασιλη περισσοτερο απο μενα

γιατι τα δωρα που σου φερνει ειναι αγαπημενα

γιατι αυτος λες ειν γεματος καλοσυνη

κι ετσι με μας δεν ξερω τι θα γινει

Αγαπα με κανε με λιγο να χαρω

πιο πολυ απο τον κοκκινοσκουφη γερο τον χοντρο

Αγαπα με στους ουρανους με εχεις ξαποστειλει

αγαπα με πιο πολυ αν μπορεις κι απο τον  Αη Βασιλη

Γκρινιαζω παλι γιατι δε μου δειχνεις προσοχη

γραφεις το γραμμα που το στελνεις καθε χρονο ιδια μερα

και φοβαμαι πως η αγαπη σου ειναι λιγοστη

και αν σου πω πως Αη Βασιλης δεν υπαρχει θα με κανεις περα

Ο Αη Βασιλης αν υπαρχει εγω ειμαι καρτουν

απο τις ιστοριες της θαλασσας του μικρουλη Χαρουν

Μα ο Αη Βασιλης λες υπαρχει και εγω σου λεω ενταξει

γιατι αν με χωρισεις για ενα ψεμα αυτο θα με πειραξει

Ο μικρος καριμ ηταν πολυ μικρος για να νοιαστει να ψαξει μια πατριδα ανθισμενη

κι ετσι τον εσυρε η μητρικη αγκαλια οπου της ελεγε η καρδια της

Ο μικρος καριμ ηταν πολυ μικρος για να καταλαβαινει την οδυνη των μεταναστων

κι ετσι χωρις παιδια να παιξει στο βαπορι νεα εποχη μονος συνηθιζε να μενει σκεφτικος

Ο μικρος καριμ ηταν πολυ μικρος για να μην τον τρομαξουν οι ενστολοι καρχαριες της στεριας

κι ετσι εμαθε τις αισθησεις του να αρνουνται να υποταξουν την πραγματικοτητα

Ο μικρος καριμ ηταν πολυ μικρος για να κερδισει το μπονους των δεκα πιο λυπητερων ιστοριων που το κρατος καθε χρονο χορηγει

κι ετσι πληρωμενα τα γουρουνια τα σκυλια στα νεα χωματα τον εστειλαν απο κει που ρθε

Ο μικρος καριμ ηταν πολυ μικρος για να νοιαστουν οι στατιστικες να βρουν μνημα για αυτον σε ξενη γη

κι ετσι ο μικρος καριμ δεν υπηρξε ποτε.

Ποσες περπατησα φορες γυρω απ τους παραλληλους

που σμιγουν στο κορμακι σου στον ισκιο και στο φως σου

εβρισκα παντα ναυαγους στης θαλασσας τους κρινους

που τα ουρλιαχτα τους κλειναν στα μπουκαλια των ματιων σου

Ομως δε με ενοιαξε ποτε να ξαποστασω καπου

η να σταθω πρωτογνωρα τα χνωτα να θαυμασω

που αφηνουνε στα χειλη μας τα χειλη του θανατου

και μου θυμιζουν την ζωη που εζησα πριν γερασω

Ειναι που μονο νοιαστηκα για τουτο το ταξιδι

που κι ο ποιητης τραγουδησε οχι τον προορισμο του

η για το παραμιλητο που σμιγει με την ληθη

καθως υφαινεις μεσα μου το φως και τον χαμο του

αννα παπαδιονυσιου