Κράταγε το ποτήρι στο χέρι,

ότι είχε απομείνει από το τρίτο ήταν ο πάγος,

που έλιωνε περιμένοντας υπομονετικά να δεχτεί ξανά το υγρό πυρ,

να φανεί ξανά χρήσιμο και επιθυμητό για τέταρτη …..

Στεκόταν ακίνητος,

ασάλευτος ….. μετουσιώνοντας τα όνειρα!

Είχε ξεφύγει για μια στιγμή, μια αιωνιότητα,

κάρφωσε στο άπειρο,

αδιάφορο το βλέμμα,

σαν και τίποτα δεν άξιζε να πάμε,

σαν και τίποτα δεν είχε να περιμένει!

Ένα βλέμμα άδειο, όπως το ποτήρι,

κανένας ήχος, καμία επαφή,

Κι εκείνη η μουσική που λάτρευε,

τώρα απλά ενόχληση στην αίσθηση,

ξερή …. χωρίς χρώμα

ή νομιζε….;

Η πόρτα φάνηκε για μια στιγμή να εκπληρώνει το σκοπό της,

διέξοδος………..!!

Έτρεξε……

ο αέρας ευτυχώς κτυπά πάντα το πρόσωπο,

αυτή είναι η χάρη του,

να ξεπλένει πιότερο από το νερό!

Πριν καβαλήσει την μηχανή,

ενα χέρι …..

Το πρόσωπο, λευκό, μα γλυκό και παρακλητικό!

«Δεν ξέρω τ’ όνομα, μα σε είδα»,

«δεν θέλω να ξέρω, δεν με νοιάζει, μόνο το βλέμμα….»

«πάρε με μαζί, σε ένα ταξίδι, όλη μου η ζωή….

κι απόψε!»

Δυο έτρεχαν με τον αέρα κόντρα,

ξεπλύθηκαν …..

Λες και θα έφταναν ποτέ σε εκείνο το Hotel,

Όλη τους η ζωή;;;

Η μηχανή ούρλιαζε,

ζεστή στα σκέλια!

Ξέφυγε άλλη μια νύκτα,

εξιλέωση…….

Ως πότε, Καρδιά ……;;

You can check in any time you like, 

But you can’t ever leave ……. 

Σαββατοκύριακο πάλι …..

Ξεκούραση λένε, μα η δουλειά μπορεί κάποτε να γίνει διέξοδος!

Μ’ αρέσουν τα Σαββατοκύριακα, μα είναι κι εκείνες οι φορές που οι παλιοί λογαριασμοί σε σέρνουν απ’ τα πόδια και τότε ……

….. δρόμοι στενοί, κι εκείνο το καρφί στον τοίχο που όλο σκουριάζει, κι όσο το κοιτάς αλλάζει χρώματα και σε σκοτώνει!

Όσα φοβήθηκα στην ζωή ήταν ΕΓΩ …….

Είναι και κάποιες μέρες που δεν λένε κάποιες φορές να περάσουν κι οι νύκτες τους λεύκες και σκληρές!

Έτσι κι αλλιώς ……

Ακουστέ την Ελένη σε ένα αγαπημένο!

Καλό Σαββατοκύριακο καρδιά .... 

εγώ πάλι θα λείπω

κι αν αργήσω ….. άσε με!!

Κι αυτή η αγάπη, που μ’ αγάπη δεν έμοιαζε  ποτέ……

«Έχω μια πίπα ολλανδική από ένα μαύρο ξύλο,
όπου πολύ παράξενα την έχουν σκαλισμένη.
Έχει το σχήμα κεφαλιού Γοργόνας με πλουμίδια.
Κι ένας σ' εμέ ναύτης Δανός την έχει χαρισμένη. 

Και μου 'πε αυτός πως μια φορά του την επούλησε ένας,
στην Αλεξάντρεια, έμπορος ναρκωτικών, Αράπης,
και στον Αράπη - λέει - αυτόν, την είχε δώσει κάποια,
σε κάποιο πόρτο μακρινό, γυναίκα της αγάπης. 

Πολλές φορές, τις βραδινές σκοτεινιασμένες ώρες,
ανάβοντας την πίπα αυτή, σε μια γωνιά καπνίζω,
κι ο γκρίζος βγαίνοντας καπνός σιγά με περιβάλλει,
κάνοντας ένα γύρω μου κενό, μαβί και γκρίζο. 

Και πότε μια ψηλή, ο καπνός, γυναίκα σχηματίζει,
πότε ένα πόρτο ξενικό πολύ και μακρυσμένο.
Και βλέπω μες στους δρόμους του τους κρύους και βραδιασμένους να περπατά έναν ύποπτο Αράπη μεθυσμένο.  

Και βλέπω πάλι, άλλες φορές, μια γρήγορη γαλέρα
με τα πανιά της ανοιχτά στο αβέβαιο να αρμενίζει
κι απάνω στο μπαστούνι της να κάθεται ένας ναύτης,
να 'χει μια πίπα - όπως αυτήν εγώ - και να καπνίζει. 

Έχω μια πίπα ξύλινη παράξενα γλυμμένη.
Βλέπω καπνίζοντας τα πιο παράδοξα όνειρά μου.
Σκέφτομαι: "Θα 'ναι μαγική". Μα πάλι λέω: μη φταίει
ο εγγλέζικος βαρύς καπνός και η νευρασθένειά μου;» 

Ποιητική Συλλογή «Μαραμπού, 1933»

«Έχω μια Πίπα»          

-          «Δοσ’ μου τα κουπιά    

-          Είναι σάπια. Ολότελα.    

-          Τότε ας φτάσουμε κολυμπώντας.    

-          Κοίταξε το στόμα του σκύλου, πως περιμένει.    

-          Ρίξε την γαλέττα.    

-          Την ξερνά και την πετά πάλι απάνω μας. Δεν βλέπεις; Στάσου να πέσω. Θα χορτάσει. Θα προλάβεις να βγεις στη στεριά. Φυσάει. Είναι κόντρα. Αλαργεύουμε. Βρέχει. Πιες. Κοιμήσου, θα σε φυλάω.    

-          Κοιμάμαι. Είναι καιρός που κοιμάμαι.    

-          Τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου. Άσε με να τα καθαρίσω από το αλάτι.    

-          Όχι.    

-          Γιατί γλιστράς από τα χέρια μου; Που είσαι; Έχω καινούργια tattoo να σου δείξω. Μην ξυπνάς ….. Έτσι όπως είσαι, θα σε βάλω φιγούρα σε πλώρη …. Κοριτσάκι. Πιασε με από το χέρι να μου δείξεις τον κόσμο.   

-          Δεν έχω χέρι. Δεν υπάρχει κόσμος."       

Νίκος Καββαδίας

«Βάρδια, 1954»   

Έτσι ….. επειδή τα αγαπώ!:)

Όσο ότι κάνουμε, το κάνουμε με μόνο γνώμονα να είμαστε αποδεκτοί από τους άλλους, τόσο θα πεταγόμαστε τα βράδια ιδρωμένοι από τον ύπνο μας!

«Τι να τις κάνω τις τιμές σου, τα λόγια τα θεατρικά, μες την οθόνη του μυαλού μου, σπασμένα είδωλα νεκρά»!!

«- Είπες πως για μένα θ’ ανοίξεις την φλέβα σου

-  Δες! Την άνοιξα! Δεν τρέχει στάλα»

-          Φίλησε με

-          Μια άλλη φορά. Όταν ξαναβρώ την γεύση μου.

-          Την έχασες; Που;

-          Κάπου στα Πατήσια ….. σε μια γωνιά στην πλατεία! Την άφησα ρεγάλο στην πρώτη που με λύγισε, που πήρε την αγάπη!

-          Καλά δάγκωσε με τότε! Αυτό μονάχα! Να πονέσω ……

-          Δεν έχω δόντια. Ένα –ένα τα έβγαζα και τ’ άφηνα πίσω να μου δείχνουν τον δρόμο όταν χανόμουν τις νύκτες.

-          Χάιδεψε με.

-          Έχασα την αφή μου σε κάποια ξεβαμμένα σεντόνια, ξένα ….. και σε χαλιά σκονισμένα ….. κάπου στο Devon!

-          Τότε κοίταξε με στα μάτια! Γιατί τα κρατάς πάντα καρφωμένα κάτω; Κοίταξε με λοιπόν …

-          Δεν είναι τα δικά μου! Εκείνα τα φορά ένας γέρος ζητιάνος στο Παρίσι! Τ’ αλλάξαμε …

-          Κοίταξε με τότε με τα δικά του!

-          Ήταν τυφλός!

-          Τότε κράτα μου το χέρι!

-          Με τι χέρια; Τα πούλησα κάποτε στο Λεβερκούζεν, σε κάποια που ήθελε να τα ‘χει προσάναμμα τις κρύες νύκτες!

-          Αν σε κρατήσω εγώ αγκαλιά;

-          Ναι!

-          Πάμε. Κρυώνω! Δώσε μου μόνο την αγάπη σου!

-          Στάσου, να σου πω ένα παραμύθι …..

-          Δεν θέλω …. Πάμε!   

-          Φοβάμαι!

-          Το σκοτάδι;

-          Εσένα!

-          Πάμε σου λέω ….

-          Όχι τώρα! Πες κάτι ακόμα!

-          Λοιπόν …. Νύκτες πολλές, σαν κι εσένα! Λάθος άνθρωποι, λάθος επιλογές! Έχανα κι εγώ κομμάτι – κομμάτι από μέσα μου! Δεν ελπίζω! Δεν αντέχω πια τα παραμύθια …. Έμαθα όσα έπρεπε … μοναξιά και πόνος! Κι εκείνα τα χρόνια της αθωότητας … μην ρωτάς!

-          Όλοι λάθος;

-          Μην ρωτάς! Λοιπόν;

-          Μα δεν έχω τίποτα να δώσω …

-          Δεν με νοιάζει!

-          Άκου … είναι σαν να χαλάμε ένα παιχνίδι για να βρούμε το θαύμα.

-          Θέλω να φορέσω το δικό σου πετσί! Να κλέψω κάτι κι εγώ από σένα ….

-          Κάνε όπως θές! Ότι βρεις κλέψε! Δείξε μου το μονάχα πριν φύγεις … Δώσε μου το ποτήρι με το ουίσκι πριν ξημερώσει ….

-          Είναι σπασμένο! Όταν θα χαθώ ξανά κάποιο βράδυ θα σου δώσω το γυαλί ….

Γιατί να μεγαλώνουν πάντα οι σκιές των καρφιών στις κλειδωμένες πόρτες;

Οι δρόμοι δεν ήταν ποτέ στρωμένοι με ροδοπέταλα, 

μα δεν κιότεψες! 

Ο άνθρωπος είναι η πατρίδα! 

Το ξημέρωμα το ίδιο όπου και να ναι, 

εδώ και μακριά! 

Η απουσία δεν παλεύεται, 

Σ’ άκουσα σαν πρώτα, στα μονοπάτια της φωτιάς να σιγοψιθυρίζεις  

«Η πόλις θα σ’ ακολουθεί», 

μα, κι αυτή σε εγκατέλειψε την ώρα που ξημέρωνε! 

Δεν ξέχασες ποτέ, 

στα σημαντικά της ζωής, είμαστε πάντα μόνοι, 

εδώ και μακριά! 

Στο ηλιοβασίλεμα θυμήσου να φεύγεις ….. 

Άλλωστε όλοι είμαστε μόνοι, 

τοίχους μάθαμε να κτίζουμε, Ψυχή μου, 

αντί για γέφυρες! 

Κι αύριο μέρα είναι, παρόμοια, μα ποτέ ίδια …….

**Αφιερωμένο ..... ξέρεις τι ζήτησες!:)

Ένα παλιό τραγούδι, και τα λόγια στο μισοσκόταδο,

σαν ψίθυρος φτάνανε στ’ αυτιά μου,

ένα σφύριγμα,

μέσα στην φασαρία της μουσικής το μόνο που ξεχώρισα ήταν κάτι σαν ….

Σ’ αγαπώ!

Έστρεψα το βλέμμα αλλού,

ήξερα βλέπεις!

Κοίταξα γύρω,

όσα μπόρεσα μέσα στα φώτα και τους καπνούς ……

Κάποια πρόσωπα χαμογελαστά σαν παλιάτσοι

που ξέμειναν από κάποια απογευματινή παράσταση,

κάποιοι πάλι,

φιγούρες που κρύβονταν στο σκοτάδι

σαν θέατρο σκιών!

Σαν το θέατρο της ζωής!

Τα κορμιά και τα μαχαίρια!

Δεν μπόρεσες ….

Δεν μπόρεσα …..

Τι σημασία έχει;

Μόνο η ίδια γωνιά κάθε βράδυ

και τα φώτα της ράμπας!

Κάποτε θα ικέτευα,

τώρα απλά ξέρω!

Μόνο να βρέχει την ώρα που θα φεύγω …..

Μην μ’ αφήσεις χωρίς βροχή!

Πάντα τα ίδια βήματα θα με οδηγήσουν στην πόρτα

σαν από τρικυμία,

κι αυτό το σφύριγμα σαν κάτι από ….

Σ’ αγαπώ!

Πίσω στον πάγκο, τα δυο ποτήρια,

ένα γεμάτο, ένα άδειο!

Αύριο πάλι ……..