Πως έγινα έτσι? Μια ακαταστασία. Χαλασμένες φιλίες, έρωτες υπο κατασκευή, οικογένεια με δεκανίκι. Εγώ ξέρετε δεν ακολουθούσα πάντα την οδό Καταστροφής. Αυτή με βρήκε και εγώ παραδώθηκα. Απο τότε δε ξέρω πως να σταματήσω. Δεν έχω και τίποτα να της βάλω μπάς και σκοντάψει. Κάτι μισοσβησμένα φωτοστέφανα μόνο και αυτά δε κάνουν για τίποτα πλέον.

Περπατώ πάντα σε αυλές με σπασμένα όνειρα και βλέπω πάντα στο χώμα τους καθρέφτες που μου λέν να τα παρατήσω και να φύγω από το κόσμο της υπεκφυγής και της κοροιδίας. Μα εγώ πάντα με εργοστασιακές ωτοασπίδες, δεν ακούω τίποτα παρά τα δικά μου λάθος συμπεράσματα. Δε το κάνω επίτηδες. 

Απλά βαρέθηκα τους άλλους να προσπαθούν (μάταια) να με πείσουν οτι ξέρουν τι είναι καλό για μένα. Σε εκείνες τις συζητήσεις είναι που νιωθω πως κανένας δε με ξέρει και δε με έχει αγαπήσει πραγματικά. Ευτυχώς δηλαδή που με τα χρόνια έμαθα να αγαπώ εμένα. Σε κουτιά τενεκεδένια, δίπλα από τις δακτυλήθρες και τις κλωστές, έβαλα και μερικά κομμάτια μου. Κάθε φορά που χάνω κομμάτι, έχω αμέσως τρόπο να το αντικαταστήσω.Βελόνι, κλωστή και βρρρρρρρρρ έτοιμη η ψυχή. Σα καινούργια! Ίδια είναι δε βλέπεις? Ελπίζω μόνο να αντέξουν οι ραφές αυτή τη φορά.  

Περπατώ λοιπόν με όλες τις λάθος προδιαγραφές στον -  κατα τα άλλα με ρόδα - στολισμένο μου δρόμο. Δε ξέρω αν αυτό θα είναι καλό η κακό. Πάντως ξέρω πως θέλω αγάπη. Όχι μόνο γιατί έτσι πρέπει αλλά γιατί μου αξίζει. Πολύ.

Δέν ήξερα πως θα ήσουν εδώ. Αλλά η μοίρα πάντα τέτοια μου έφερνε εμένα. Ίδια μάτια, χαμόγελο με ερωτηματικά. Άλυτο βέβαια σα σταυρόλεξο των Τάιμς. Δε νομίζω οτι χωράς πια στη ζωή μου. Βρήκα το συμβιβασμό μου και πρέπει να τον ακολουθήσω μέχρι τέλους.Λάθος σωστό δε με νοιάζει γι αυτό. Κάποιες μάχες παραμένουν λανθασμένες επιλογές. Μα κι αυτές κομμάτι απ το μονοπάτι σου είναι.Εγώ δε σε θέλω πλέον κοντά μου. Οχι δεν είναι γιατί δε σ αγαπώ. Είναι επειδή κουράστηκα να δίνω μάχες που ξέρω πως δε μπορώ να κερδίσω. Αδύναμος? Κάθε άλλο. Ξέρεις πόσο κουράστηκα για να σε απομακρύνω απο τη ψυχή μου? Μήνες και μήνες βούρκωνα κάθε φορά που άκουγα το όνομα σου, το τραγούδι σου, τη φωνή σου. Αλλά κάποιες φορές πρέπει να αλλάξουμε φεγγάρι, δρόμο και βέλος για να καταλάβουμε μερικά πράγματα.

Ψήλη, με ενα υπέροχο μαύρο μαλλί (που αργότερα σκότωσε με κόκκινες αντάυγειες), δύο μάτια γεμάτα όρεξη και φλόγα και ενα χαμόγελο δυναμίτης.

 Δε ξέρω αλλά αυτή η γυναίκα ήταν πάντα στο μυαλό μου. Τη συνάντησα πρώτη φορά στη τρίτη γυμνασίου κάπου στα 14 μου. Μου έκανε εντύπωση από τα πρώτα δέκα λεπτά. Αυτό ήταν. Ερωτεύτηκα σα τρελλός. Μέχρι και δικαιολογίες έβρισκα για να την πάρω τηλέφωνο στο σπίτι. Αυτή με βαριότανε τρελλά. Μέχρι και στη δασκάλα των ελληνικών είχε κάνει παράπονο. Δε με ανεχότανε. Με τίποτα ομως. Δε με μισούσε. Απλά της ήμουν αδιάφορος. Αύτο εμένα με τρέλανε. Με τη καμία δε το δέχτηκα. Έστω σα φίλο.

Στη πρώτη λυκείου, κάτι άλλαξε. Δε ξέρω. Η προσέγγιση μου? Βαρέθηκε να με απορρίπτει? Πάντως οτι και να έγινε, ήρθαμε πιο - σαν φίλοι - κοντά και μέχρι σήμερα είναι ένας βράχος στη ζωή μου. Ενα πλάσμα εύθραυστο που όμως αν τα πάρει, γίνεται χαμός. Φωνάζει, εκνευρίζεται και θυμώνει ενω εγώ απλά περιμένω στη γωνία να τελειώσει για να της πώ κατι για να βάλει τα γέλια και να συνεχίσουμε. Αυτό κάναμε ανέκαθεν. Μάθαμε ο ένας τα κουμπιά του άλλου για να μπορούμε να επιβιώσουμε καθοτι και οι δύο δυνατές προσωπικότητες, γεμάτες φλόγα, πάθος και μαλα*ία. Αλατοπιπερώστε με σάλσα, αντίκες, εξωτικά φρούτα και ξένες γλώσσες και έχετε ενα πολύ δυνατό κράμα απο δύο ανθρώπους που πιστέυω οτι φτίαχτηκαν απο το ίδιο μίγμα αλλα σε διαφορετική παρτίδα. Τίποτα δε γίνεται τυχαία.

 Τι να πώ...απλά να σας ευχηθώ να βρείτε και εσείς ενα τόσο σπάνιο ανθρωπο και άμα το βρείτε να τον κρατήσετε πολύ κοντά σας.

 Επειδή ξέρω οτι το διαβάζεις τώρα απλά να σου πώ οτι σε αγαπώ πολύ και σε πεθυμώ κάθε ώρα που περνά, κάθε μέρα. Απλά μη μου ζητήσεις να το παραδεχτώ.

Κράτα με στο σκοτάδι,
πάνω σου πιο σφιχτά
ν' ακούγεται η καρδιά όταν ζητάει το χάδι...
Κράτα με και θυμήσου
ψέματα μη μου πεις
τα λόγια της σιωπής διαβάζω
στο κορμί σου...

Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...

Να 'ξερες πως πονάει το τελευταίο φιλί
κι ακόμα πιο πολύ όταν σε προσπερνάει...
Αν είναι να μου δώσεις
τέτοιο φιλί πικρό
δώσ' μου το να το πιω
δίχως να μετανιώσεις...

Τόσο πολύ σ' αγαπώ που μπορεί
και να μάθω μακριά σου
για σένα να ζω...
Τόσο βαθιά σ' αγαπώ
που μπορεί
και ν' αντέξω μακριά σου να ζω...

Καλλιτέχνης: Ελένη Τσαλιγοπούλου
Συνθέτης: Γιώργος Ανδρέου
Στιχουργός: Κώστας Λειβαδάς

Τι να πω.Πως να απαντήσω πλέον. Βαριέμαι και να ασχοληθώ να ψάξω κανα καλό απόφθεγμα. Τι να πω....Επέστρεψα στη χώρα μου προσφάτως μετα από πολυετή απουσία και ενα πράμα μόνο αλλαξε.Οτι δεν άλλαξε τίποτα. Είναι δυνατόν να πηγαίνω για καφέ και το μόνο πράγμα που να έχει να ασχοληθεί ο κόσμος είναι τι κάνει ο άλλος? Κουτσομπολιό νον-στόπ λες και είναι το μόνο που έχουν στη ζωή τους.

Μπήκα προχτές σε γνωστό μπαρ/καφέ της συμπρωτεύουσας και έμαθα τα πάντα για τη γειτόνισσα της ταδε και πόσες φορές το έκανε με τον γκόμενο της κόρης της και τι την ώθησε να το κάνει (γιατί έχει και δικαιολογία η καλη η μάνα). Πήγα για καφέ με φίλους και έμαθα, για συγκεκριμένο άτομο, τι κάνει και με ποιούς μιλά και ακόμα και με τι ασχολείτε στις ελέυθερες του ώρες. Καθόμουν στη βεράντα στο πατρικό και με πλησίασε γνωστή κακούργα γειτόνισσα και μου έβγαλε στη φόρα ΟΛΑ τα άπλυτα της γειτονιάς. Καλά εγώ τι φταίω σαν κάθησα με το βιβλίο μου να πιώ ενα χυμό? Τι να πει κανείς....Την άλλη μέρα με είδε γνωστή κοσμική κυρία (και φίλη φίλου) και ήθελε να σταματήσω να με κεράσει καφέ σε γνωστό καφέ γιατί ήθελε να μάθει τι κάνει ο γιός της στο εξωτερικό! Με την γνωστή δικαιολογία ''Με θέλει η μάνα μου να της πλύνω τα πίατα'' ξεγλύστρησα απο αυτή την ύπουλη παγίδα.Αλλά ως πότε? Τώρα ξέρει οτι είμαι εδώ.

Μεγάλο πρόβλημα? Οχι γιατί εχω μάθει να χειρίζομαι γυναίκες που με πρήζουν. Στη χώρα μου βλέπετε μόνο ετήσιους αγώνες που δεν έχουμε. Άθλημα κανονικό σας λέω. Λες και έχουν καταπιεί όλα τα ραδιόφωνα της πολής.Μέρα Νύχτα. Άστε το άλλο. Μέχρι και μία απο τις φίλες μου, θέλει λεει να γράφω εμαιλ κάθε μέρα για να της λέω τα νεα της πόλης της. Μα για το όνομα του θεού. Εγώ ναι οκ το καταλαβαίνω. Είμαι άντρας αρα υποδιέστερος άρα γουρούνι, άρα σκουλίκι. Άλλα γιατι πρέπει εγώ να υποστώ ΟΛΑ αυτά μου λέτε?