Σε συνέχεια του προηγούμενου post σας γνωρίζω σήμερα τον Μιχάλη Τσολιά (Φώτο)! Ο Μιχάλης γεννήθηκε στο Άστρος Κυνουρίας το 1975. Σπούδασε Φαγκότο και Όμποε στο Ωδείο Ναυπλίου από το οποίο αποφοίτησε με άριστα.

Δούλεψε σε μαγαζιά της περιοχής του ( Γαμάδικα κτλ.... όπως ο Μεντής στη Παλλήνη...) ώσπου ένα βράδυ για καλή του τύχη ανάμεσα στους θαμώνες του μαγαζιού ήταν και ο Μίμης Πλέσσας ο οποίος εντόπισε και εκτίμησε αμέσως το πηγαίο ταλέντο του.

Υπό την προστασία και τις οδηγίες του, ήρθε στην Αθήνα όπου θήτευσε δίπλα σε ονόματα όπως ο Στ. Κορκολής , ο Μ. Χατζηγιάννης, η Α. Καννελίδου αλλά και η Δ. Γαλάνη.

Σήμερα ασχολείται με την tecno-trans ενορχήστρωση κάτι που του άρεσε πάντα αλλά η επαγγελματική του πορεία τον κρατούσε μακριά από αυτό.

Η Φωτογραφία είναι από τα πρώτα του βήματα στη γενέτειρα του...

Ένα σπάνιο φωτογραφικό υλικό έπεσε στα χέρια μου εδώ και δύο μέρες και θεωρώ καθήκον μου να το μοιραστώ μαζί σας... πρόκειται για φωτογραφίες μουσικών που αν και δεν είναι γνωστοί στο ευρύ κοινό, απολαμβάνουν την εκτίμηση και των θαυμασμό των συναδέλφων.

Αρχίζω σήμερα αυτό το αφιέρωμα στον Γιάννη Τουμπάνο (Φώτο)

Γεννημένος και μεγαλωμένος στην Άρτα από γονείς μουσικούς ήταν το πρώτο από τα τέσσερα αγόρια της οικογένειας. Η αγάπη του στη μουσική τον έσπρωξε να μετακομίσει στην Αθήνα μόλις τελείωσε το σχολείο και να παρακολουθήσει μαθήματα θεωρίας και κλασικού πιάνου στο Εθνικό Ωδείο.

Γρήγορα κατάλαβε ότι το Μπάσο ήταν το όργανο που το ταίριαζε αφού η πολυσχιδής μουσική του προσωπικότητα είχε την ανάγκη να εκφραστεί μέσα από διάφορα μουσικά είδη.

Πολύ σύντομα ήρθαν σημαντικές συνεργασίες που τον απογείωσαν καλλιτεχνικά. Ο Γ. Νταλάρας, ο Μ. Χαλκιάς , ο Γ. Κατσαρός και ο Μ. Λιδάκης είναι λίγοι από τους καλλιτέχνες που επιστέφθηκαν αυτόν και το ταλέντο του.

Ταπεινός και απλός αποφεύγει τη δημοσιότητα γιαυτό και αυτή η φωτογραφία είναι πραγματικά ένα σπάνιο φωτογραφικό ντοκουμέντο.

Πέντε τα ξημερώματα σε ένα στενό του Πειραιά βλέπω αυτό (φώτο) και με παίρνει το παράπονο... δηλαδή ακόμα και ο τελευταίος λιμενεργάτης που θα βρει ένα σπρέι το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να τα βάλει μαζί μου? Έλεος!

Και βλέπουμε όλοι το νόημα έτσι? Δε μας νοιάζει που θα πάει το λιμάνι...να μη πάει στον Κινέζο μας καίει!

Ας βουλιάξει σου λέει...ας πάρει φωτιά να καεί...στάχτη και αποκαΐδια... Να! κι αν κλείσει σήμερα...Να! κι αν δε κλείσει...ο Κινέζος να μη το πάρει και όλα τα άλλα στα παπάρια μας...

Καταρχήν δε ζήτησα κανένα λιμάνι εγώ... οι σχέσεις μου με την  Cosco είναι επαγγελματικές μεν...αλλά όχι τέτοιου επιπέδου ώστε να επωφεληθώ από το λιμάνι. Αλλά άντε και το ζήτησα...ενοχλάω κανέναν? Πότε προλάβατε ρε να βάψατε και τους τοίχους?

Υπάρχει βέβαια και η μεταφορική παράμετρος και όλο αυτό που διαβάζω να είναι κατάρα για να μη βρει ποτέ ο Κινέζος το «λιμανάκι» του. Αν είναι έτσι τότε γυναικείο χέρι οπλίστηκε με το σπρέι και με καταριέται...

Σε αυτή την περίπτωση η προηγούμενη θεωρία απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα και κακώς κατηγόρησα τους λιμενεργάτες! Επίσης κακώς ενέπλεξα και την λατρεμένη Cosco (που ο θεός να μου κόβει αυτόματες ενημερώσεις και να τους δίνει new buildings).

Εν κατακλείδι, αν είναι εξτρεμιστές συνδικαλιστές που προσπαθούν να με φοβίσουν να τους πω ότι λίγα είναι τα ψωμιά τους και να ετοιμάζουν τα καλά τους για να υποδεχτούν τον Capt. Wei  (αυτοί τον ξέρουν). Και μη δω μούτρα...χαμογελαστές φατσούλες θέλω! 

Αν είναι τώρα καμιά έξαλλη πρώην που με καταριέται…να πω το εξής....

Παλιότερα δεν ήμουνα

Μα έγινα αλάνι

Μ’ αδυναμία στο ποτό

Αλλά και στο φουστάνι....

Μετά από μια απίστευτα δύσκολή μέρα, κατέληξα εκεί να καθαρίσει το μυαλό....

Και όταν τους ακούς δε θέλει και πολύ να δεις πως αυτοί, είναι άνθρωποι ευτυχισμένοι... πως αναπνέουν μέσα από αυτό που κάνουν!

Όταν τους ακούς.....δε θέλει και πολύ να μετανιώσεις έστω για μία στιγμή, για ένα μόνο δευτερόλεπτο που τα παράτησες ...και σταμάτησες να έχεις τη δυνατότητα, καμιά φορά, να δακρύζεις την ώρα  που «δουλεύεις»...

Που σταμάτησες να κλείνεις τα μάτια και να σε σηκώνουν στον αέρα οι μουσικές.... που τώρα δε μουδιάζει το στομάχι σου όταν σηκώνεις τα μάτια και κοιτάς πρώτη φορά τον κόσμο...

Έγινες αυτό που έγινες  μέσα από τέτοιες στιγμές....κυνηγώντας όλα αυτά... και τώρα ντρέπεσαι σχεδόν, που τα άγγιξες και τα άφησες να φύγουν...   

Αρμένικο παράπονο και γέμισε η ψυχή μας!

Haig Yazdjian, Καρίπης, Κιουρτσόγλου στην Αυλαία...

Για χρόνια έμπαινα στο γραφείο του Προέδρου και ενώ γενικά ήταν καλόγουστο και εντυπωσιακό δύο πράγματα δε μπορούσα...

Τη μυγοσκοτώστρα πάνω στα χαρτιά και ένα απίστευτα κακόγουστο ξύλινο καραβάκι πάνω από το κεφάλι του... ήταν κάτι σαν  παιδικό παιχνίδι από εμποροπανήγυρη με σχοινάκια χαντρούλες κτλ....γενικότερα μια τρελή κιτσαρία!

Χθες τον βλέπω να βγαίνει από το γραφείο του με το καραβάκι στα χέρια... λέω επιτέλους θα το εκπαραθυρώσει! Αντί για αυτό διέσχισε το το διάδρομο και μπήκε στο γραφείο μου...

-         καλημέρα...

-         καλημέρα σας...δεν έχω και κάτι να σας κεράσω που ήρθατε στο γραφείο μου...

-         μέχρι σήμερα στο δικό μου γραφείο είχα αυτό! Και μου δείχνει την τραγωδία!

-         Η αλήθεια είναι ότι και γω δεν έβλεπα το λόγο ….χαίρομαι που βάζετε τέλος σε αυτή τη περίοδο....

-         το έχω πάνω από 15 χρόνια...

-         Δε σας πάει η καρδιά να το πετάξετε εσείς ε? Αφήστε το ...θα το κάνω εγώ να φτάσει στον Πανορμίτη....μεγάλη η χάρη του...θα βρει και άλλα εκεί...μη σας νοιάζει!

-         Αποφάσισα να σου το δώσω…Να το έχεις στο γραφείο σου εσύ...στο κάνω δώρο!!!!

Παγωμάρα.... colgate!

-         ορίστε....

-         σας ευχαριστώ ...

άπλωσα τα χέρια μου και το πήρα σα να έπαιρνα το σπαθί από τα χέρια του αυτοκράτορα για να κάνω χαρακίρι.....το βάζω πίσω από ένα ημερολόγιο....

-         εκεί θα το βάλεις?

-         Έχετε δίκιο....

το έβαλα και γω στο ράφι πάνω από το κεφάλι μου...

-         σου αρέσει?

-         Πάντα μου άρεσε που το έβλεπα στο γραφείο σας....

-         Γι αυτό στο δίνω...

-         Δεν ξέρω τι να πω....

-         Να μη πεις τίποτα....

Και αποχώρησε λες και μου είχε αφήσει κληρονομιά τη μισή εταιρία μαζί με τις γραμματείς...

Εκτιμώντας ότι είναι αδύνατο να πάρει φωτιά μόνο του....ότι δε μπορώ να το δώσω αλλού και ότι δεν έχω δικαιολογία να του αλλάξω θέση ... το γραφείο μου θα έχει πλέον αυτό το στολίδι να με καλημερίζει καθημερινά!

Ένα από τα μεγάλα στοιχήματα για τις μεγάλες εταιρίες είναι η ομαλή και στενή συνεργασία των υπαλλήλων αλλά και των τμημάτων μεταξύ τους...

Σκέφτεσαι, προσπαθείς, αλλάζεις, ελέγχεις και στο τέλος λες....δε γίνεται! ένα τμήμα 5-6 ανθρώπων είναι αδύνατον να συνεργαστεί ομαλά...

Κι όμως κάτω από άλλες συνθήκες συγχρονίζονται τόσο εύκολα (σχεδόν αυτόματα) και μάλιστα με τόση ακρίβεια που είναι τρομακτικό...

1)      είναι όλοι μαζί στο Facebook

2)      όταν κάποιος παραγγέλνει στο «Γρηγόρη» πετάγονται άλλοι 23 γνωρίζοντας ήδη τι θέλουν και έχοντας το αντίτιμο ακριβώς σε ψιλά...

3)      όταν η γραμματέας του προέδρου είναι στο φωτοτυπικό όλοι οι άντρες του ορόφου κάνουν ουρά στον ψύκτη...(δίπλα ακριβώς) ενώ τα θηλυκά λυσσάνε στα εσωτερικά τηλέφωνα για το πόσο ξεκώλι είναι η καινούρια....

4)      αν πέσει ο server και δεν έχουμε internet έχουμε ουρά στις τουαλέτες....

5)      όταν ο Μεγάλος κατέβει για φαγητό, σε 64 δευτερόλεπτα σχηματίζονται 7 πηγαδάκια μοιρασμένα αρμονικά στο χώρο ώστε να εκμεταλλευτούν όλες την πιθανές πηγές για τη διασπορά ενδοεταιρικών ειδήσεων... ( από αυτά απέχει η γραμματέας του προέδρου γιατί οι άλλες τη ζηλεύουν και δεν την παίζουν...εμείς μια φορά τη παίζουμε )

6)      Αν «σκάσει» ένα μεγάλο project στις ανάμεσα στις 15¨00 με 16¨00 το μεσημέρι οι μισοί έχουν ραντεβού με τον οδοντίατρο και οι άλλοι μισοί να «κρατήσουν το παιδί» γιατί ειδικά σήμερα δε μπορεί η πεθερά τους...

7)      Υπάρχει και ετήσιος συγχρονισμός (όπως μετακινούνται οι νεροβούβαλοι στην Αφρική)!  10 με 15 μέρες το χρόνο κατά την περίοδο που συζητούνται οι αυξήσεις και οι προαγωγές  τα πηγαδάκια λιγοστεύουν... οι ρυθμοί ανεβαίνουν και οι πάντες τρέχουν στους διαδρόμους με χαρτιά στα χέρια! Αυτοί οι ρυθμοί είναι αδύνατον να διατηρηθούν γιατί μετά από αυτό το διάστημα εξαφανίζεται η ορμόνη «θελωπροαγωγίνη» η οποία είναι και υπεύθυνη για το τσίτωμα!

Εκ των πραγμάτων λοιπόν και όπως καταγράφει η καθημερινότητα η απόλυτη συνεργασία είναι δυνατή αλλά μόνο κατά βούληση...

Τέλος πάντων αυτά...άντε γιατί είμαι και στο γραφείο και πρέπει να συνεργαστώ με τους υπόλοιπους.... άσε που μόλις μπήκε και η ιδιαιτέρα του προέδρου... θα μου πεις τέτοια ώρα? Έρχεται μωρέ το χρυσό μου λίγο πιο αργά...αλλά δε της λέμε τίποτα... δε χάθηκε ο κόσμος καημένε τώρα...θα πέσει έξω η εταιρία άμα έρθει και μισή ώρα πιο αργά?  

Πάω στοίχημα πως από τον τίτλο κάποιοι περίμεναν να διαβάσουν για παρτούζες....λυπάμαι....(και λυπάμαι γιατί και γω θα ήθελα να γράψω για παρτούζες...)

Ο 22χρονος Matthias Schlitte απο τη Γερμανία έχει κερδίσει πάρα πολλούς διαγωνισμούς πάλης κλπ αφού όπως βλέπετε και απο τη φωτογραφία έχει ένα πολύ μεγάλο γραμμωμένο χέρι. Ομως ο Matthias, που τον λένε και ποπάυ, έχει κάτι που τον κάνει ξεχωριστό. Εχει ένα. φυσιολογικό, λεπτό, αριστερό χέρι. ( Από το troktiko)

Βλέπεις τι γίνετε όταν από μικρός χρησιμοποιείς μόνο το δεξί? Χρησιμοποιώντας και το αριστερό, όχι μόνο νομίζεις ότι στο κάνει άλλος αλλά πετυχαίνεις και ομοιόμορφη γράμμωση...

Τέλος πάντων βάλτε ένα πρόγραμμα γιατί έτσι θα καταντήσετε ....

Περίπου τρεις το μεσημέρι και η βαρεμάρα στο γραφείο έχει χτυπήσει κόκκινα! Κοιτάω την οθόνη αλλά στην πραγματικότητα σκέφτομαι μια γραμματέα που έφυγε πριν από κανένα 6μηνό... η σκέψη μου μάλιστα είναι τόσο έντονη και εστιασμένη που έχουν αρχίσει να λυγίζουν τα κουταλάκια στο κουζινάκι του ορόφου...

Από αυτή την τόσο upper level κατάσταση με έβγαλε το κινητό... η μάνα μου μεσημεριάτικα...

-          Τί έγινε? Πήρατε φωτιά?

-          Έγινες θείος...

-          Μπα?

-          Ναι...ο ξάδερφός σου ο τάδε...( τον ξάδερφό μου τον τάδε είχα να τον δω από τότε που ο μόνος του φίλος ήταν το clearasil...)

-          Να του ζήσει...

-          Αύριο στις 7 στο Μητέρα...θα βρεθούμε εκεί...ναι?

-          Δε μπορώ...έχω να κόψω τα νύχια μου....

-          Να έρθεις μετά...

-          Μετά έχω να ποτίσω τα λουλούδια...

-          Μετά!

-          Μετά έχω να βάλω πλυντήριο....

-          Άστα αυτά που ξέρεις...ξάδερφός σου είναι...

-          Καλά...

Κλείσαμε... και αν σας έκανε εντύπωση που δε ρώτησα αν ήταν αγόρι ή κορίτσι να εξηγηθώ....

Το Κεϊτιτζέικο εδώ και γενιές (τουλάχιστον όσο έχουμε στοιχεία κτλ...) κάνει μόνο αγόρια... τουτέστιν είμαστε μόνο ξαδέρφια και όταν μαζευόμαστε σε γιορτές κτλ... θυμίζουμε διμοιρία! Μοιραία και στα ονόματα δεν υπάρχει και μεγάλη ποικιλία αφού οι μεγαλύτεροι από κάθε οικογένεια είμαστε Νικολάκιδες!

Θεώρησα τουλάχιστον περιττή αν όχι προσβλητική την ερώτηση «αγόρι ή κορίτσι» όταν από το 1938 κάθε Κεϊτιτζίδης κάνει τουλάχιστον άλλον ένα ίδιο...

Την επόμενη μέρα το πρωί μάλιστα πληροφόρησα και ένα – δύο φίλους που μίλησα ότι έχω ανιψιό...

Το απόγευμα στις 7 φτάνω στο Μητέρα με δύο μπλε μπαλονάκια... τα βλέπει η μάνα μου !

-          που πας παιδί μου με τα μπλέ?

-          Στον ανιψιό μου...μέριασε να περάσω!

-          Κορίτσι έκανε η κοπέλα...

-          Πλάκα κάνεις...και ζει η άτιμη?

-          Αυτό που σου λέω...

-          Μάνα τί λες???

-          Όπως σου το λέω...ας δούμε και ένα κοριτσάκι στο σόι που έχουμε τρελαθεί με του λόγου σας!

-          Πατέρα πες κάτι!!!

Με κοίταξε με ένα βλέμμα που θύμιζε Πρέκα και δε μου έδινε καμία ελπίδα....

Ένιωσα να βυθίζομαι στα πλακάκια...άνοιξα το χέρι μου και τα μπαλονάκια με τη φάτσα του Μίκυ χάθηκαν στον ουρανό...

Μπαίνουμε στο δωμάτιο και μετά τις χαιρετούρες και τα συχαρίκια παίρνω τον ξάδερφο παράμερα...

-          τι έγινε ρε?

-          Δεν ξέρω...?

-          Πως ρε μαλάκα?

-          Δεν ξέρω σου λέω ...

-          Το ήξερες ότι ήταν κορίτσι?

-          Το ήξερα...

-          Γιατί δεν είπες τίποτα?

-          Ήλπιζα ρε ...μέχρι το τέλος ...τί να κανω?

-          Να κάνεις DNA….

-          Είσαι τρελός?

-          Ο παππούς το ξέρει?

-          Όχι...η γιαγιά είπε να μη του το πούμε ακόμα...δεν είναι καλά τώρα τελευταία....

-          Καλά μιλάμε τα έκανες πουτάνα... θα τον πεθάνετε ρε!

-          Τι φταίω εγώ ρε...

Στο δρόμο για το σπίτι ένιωσα ότι ο ακρογωνιαίος λίθος των Κεϊτιτζαίων είχε πια μια τεράστια ρωγμή η οποία δε θα έκλεινε ποτέ...αν αυτό είχε και συνέχεια, τότε κατά πάσα πιθανότητα η «Iερή Κιβωτός» που περνούσε από ξάδερφο σε ξάδερφο και από εκεί στον επόμενο ξάδερφο μόλις αυτός γινόταν 16...θα έπεφτε σε λάθος χέρια...

Το περιεχόμενο της ... δηλαδή...οι τσόντες, τα playboy, τα video clip της Samantha fox κτλ... θα ήταν απροστάτευτα σε ένα σπίτι με μια περίεργη έφηβο...

Τα πάντα έδειχναν ότι ήταν μονόδρομος... τα παιδιά μας θα έχουν και ξαδέρφες πια... ας λέμε ότι είμαστε τυχεροί που δε το ζήσαμε...

Παρεμπιπτόντως...έχω τη πιο όμορφη ανιψιά όλου του κόσμου λέμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Όσο απλά και να είναι τα πράγματα στη ζωή ο άντρας θα βρει τρόπο να μπερδευτεί και να τα κάνει πουτάνα...

σε γυναικείο μπάνιο...

Μπορεί να στέκεται ακίνητος και να κοιτάει τα δεκάδες μπουκαλάκια προσπαθώντας να βρει  ένα γαμω-σαμπουάν...

Κρέμες μαλλιών... ειδικό σαμπουάν με φύκια....με jojoba ...  με γιαούρτι....με κεράσια... με μπίρα...με πίνα κολάντα ...με άρωμα παπαρούνας....φουρτουνιασμένου πελάγους ή καυλωμένης λιβελούλης!

Σφουγγάρι για το σώμα...για τα πόδια...για το $&^% ... για τις παρανυχίδες κτλ.... 

Το πιθανότερο είναι στο τέλος να πλυθεί με τη μάσκα μαλλιών... με βλέμμα απορίας ....ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΚΑΝΕΙ ΑΦΡΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!

Στο  super market...

Αμέτρητα πέρα-δώθε ψάχνοντας καθαριστικό για τα πλακάκια ανάμεσα στα μαρούλια και η περιπλάνηση μπορεί να κρατήσει ακόμα και 15 λεπτά πριν ρίξει τα μούτρα του να ρωτήσει κάποιον... (ισχύει ό,τι και για τις ερωτήσεις όταν χάνεται στο δρόμο....)

Εννοείται πως δεν υπάρχει λίστα και λοιπές gayκες μαλακίες...

-τα θυμάμαι ρε παιδί μου...5 πραγματάκια θέλω...

Στο τέλος θα πάρει ό,τι μαλακία βρει μπροστά του ...βάφλες...σοκολατίτσες...προφυλακτικά με γεύση μπανάνας ...ξυραφάκια με 32 λεπίδες μπροστά και 6 πίσω... μπίρες... τέσσερις rio mare και φυσικά κανένα καθαριστικό....

-          έψαξα σου λέω αλλά δεν είχε!!!!! Νομίζω ότι ο Βασιλόπουλος δε φέρνει πια καθαριστικά!!!

Σε κομμωτήριο... ( όχι στον κουρέα που πήγαινε και είχε το κεφάλι του ήσυχο... τα άλλα με τις 19 κομμώτριες...)

Θα κάτσει άβολα...θα κοιτάει αμήχανα. Από την ίδια αμηχανία να ξεφυλλίζει το Mary Claire! Την ώρα αυτή της απόλυτης ξεφτίλας θα πλησιάσει αυτή με το μεγαλύτερο στήθος και θα τον ρωτήσει αν θέλει να τον λούσει...

Σε αυτή τη μαλακία που σε λούζουν θα κάτσει στραβά....ψηλά...χαμηλά....γενικότερα δε θα βολεύεται...

Η Λίτσα....( sic ) τον τσουρουφλάει  αλλά στην ερώτηση «είναι εντάξει το νερό?» απαντά με μια καταφατική γκριμάτσα αφού αν ανοίξει το στόμα του θα ουρλιάξει...

Αυτή που θα τον κουρέψει θα έχει (σύμφωνα με το νόμο του Μέρφι) τον καλύτερο κώλο και πάλι θα ακολουθήσει χάος...

-          να σας τα κάνω έτσι?

-          Εεε....

-          Θα σας πηγαίνουν...

-          Εντάξει...

Καταλήγει με μαλλί τραγικό σε σχήμα σκεπής...(όπως ήταν παλιά ο manblaz) προσπαθώντας να διορθώσει ό,τι μπορεί στον καθρέφτη του αυτοκινήτου...

 Παρκάρισμα με γυναίκα στο διπλανό κάθισμα....

Επιμένει πως χωράει...

-          σίγουρα χωράς ? από εδώ βγήκε τώρα ένα Smart!

Της απαντά με ένα χαμόγελο κατανόησης και κάνει όπισθεν κινηματογραφικά χωρίς να γυρίσει χρησιμοποιώντας μόνο τους καθρέφτες...όταν φυσικά βρει πεζοδρόμιο έρχεται η πρώτη γκριμάτσα έκπληξης... αδιάφορα κάνει μπροστά...προσπαθεί ξανά και αυτή τη φορά την πληρώνει το πίσω παρκαρισμένο...

Αφού μυρίσει το πλατό αντιλαμβάνεται ότι είναι αδύνατον να χωρέσει και πετάει την πίπα...

-         Να σου πω... δε το βάζουμε σε ένα Parking μη μας το γρατζουνίσουν εδω?

Αναλαμβάνω πλήρως της ευθύνη για ότι έχει γραφτεί κατά καιρούς σε αυτό το blog και κινώ τις διαδικασίες ώστε να περάσω τους κωδικούς του στον επόμενο KTG.

Δε θα απέχω από τις εξελίξεις! Νιώθω ότι μπορώ να προσφέρω στο ΜΗ και αισθάνομαι ότι και αυτό με χρειάζεται. Θα στηρίξω τον επόμενο που θα πάρει τη θέση μου, με όλες μου τις δυνάμεις όποτε και όσο χρειαστεί.

Έχοντας συναίσθηση της τιμής αλλά και της ευθύνης που απορρέουν από την εμπιστοσύνη των χιλιάδων επισκεπτών έχω να πω το εξής!

Το “Kinezes_trexoun_gimnes”  δεν είναι ο άνθρωπός. Είναι ιδεολογία, τρόπος σκέψης αλλά και νοοτροπία! Είναι αυτό που πιστέψαμε οι περισσότεροι και κάποιοι ερωτευτήκαμε.

Σε αυτή τη δύσκολη ώρα που μερικοί διάλεξαν τον εύκολο δρόμο ήρθε η ώρα να πάρουμε αποφάσεις που θέλουν τόλμη και γερά νεύρα.

Ο άνθρωπος KTG φεύγει αλλά η ιδέα θα είναι πάντα εκεί για να εμπνέει και να φωτίζει τον γεμάτο κακοτοπιές δρόμο της σοβαροφάνειας και της υποκρισίας!

Σας Ευχαριστώ όλους από τα βάθη της καρδιάς μου!

Αποφάσισα... έτσι θα αποχωρίσω όταν έρθει η ώρα!

Και επειδή όλα θα συμβούν σε μένα πάρτε και το παρακάτω. 

Τη δεύτερη μέρα και στην αρχή ενός meeting ένας Ρώσος δύο μέτρα μετά τις χαιρετούρες μου λέει με σπαστά  Ελληνικά...

-          είμαι πολύ χα-ρού-μενη που σας γνωρίζω...

-          Εντάξει κοπελιά...καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολος ο χειμώνας στη τούνδρα...

-          Μαθαίνω Έ-λλη-νικα...

-          Ο Ζαχαράτος σου τα μαθαίνει? Να αλλάξεις δάσκαλο γιατί θα στον σφυρίξει κανείς εκεί που δε το περιμένεις....προκαλείς...

-          Μου αρέσουν τα λα-ι-κα τραγου-δια

-          Ναι ε? Και ποιος τραγουδιστής σου αρέσει πιο πολύ?

-          Ο Πε-τρέλης

Αποσβολωμένος δέχτηκα το μέγεθος της συμφοράς  και ο Andrey νομίζοντας ότι έχω κατουρηθεί από τη φοβερή του έκπληξη συνεχίζει... 

-          Έχω όλα τα τρα-γούδια του στο MP3

-          Μήπως έχεις και το «ευτυχώς που υπάρχει ακόμα θεός?»

-          Ντα!

-          Πλάκα μου κάνεις...

-          Νιέτ...

-          Για βάλτο...   

* To προηγούμενο post με τη Κολέτσα είναι credit στη Mpara καθώς αυτή ήταν που βαριόταν πιο πολύ από εμένα στο γραφείο και μου έστειλε την είδηση για το Χριστινάκι. Το λέω γιατί με πέτυχε κάπου και με στόλισε κανονικά που δεν είχα βάλει το όνομά της στη ταμπέλα!  

** Ρωσίδα στη φώτο γιατί λυσσάξατε....

Εντάξει γαμώτο πόσα ακόμα να αντέξω! Άνθρωπος είμαι δεν είμαι πέτρα! Θα λυγίσω ρε πούστη μου...θα με πάρει από κάτω... θα πέσω στα ναρκωτικά...

Δε μου φτάνουν όλες οι μαλακίες που μου συμβαίνουν γενικότερα....γυρνάω στην Ελλάδα και με βρίσκει κι άλλη συμφορά!

Μη με χτυπάς άλλο πουτάνα ζωή!

Σε ιδιωτική κλινική εισήχθη εσπευσμένα τα ξημερώματα της Τετάρτης η Χριστίνα Κολέτσα, με φρικτούς πόνους στο στομάχι και υψηλό πυρετό. Η τραγουδίστρια υποβάλλεται συνεχώς σε εξετάσεις, ενώ, σύμφωνα με πληροφορίες, το πολύ άγχος λόγω δουλειάς αλλά και οι αυστηρές δίαιτες στις οποίες υποβάλλεται, επιβάρυναν την κατάσταση της υγείας της.

Η Χριστίνα Κολέτσα, μάλιστα, είχε και παλαιότερα πρόβλημα με το στομάχι της. Οι στενοί συνεργάτες της είναι κοντά της, ενώ οι γιατροί που την παρακολουθούν προσπαθούν να την καθησυχάσουν.