Τη Δευτέρα είχαμε την τύχη να επισκεφθούμε έναν ιερό χώρο της παγκόσμιας αρχαιολογικής κληρονομιάς, όπου εδώ και 50 χρόνια γεννιούνται οι τόμοι της (CMS) Εγκυκλοπαίδειας των Μινωικών και Μυκηναϊκών Σφραγίδων: Ένας όροφος όλος κι όλος, σε ένα μικρό, παλιό αρχοντικό, κάπου στο Μάρμπουργκ. 

Αφοπλιστική η απλότητά του Διευθυντή, που στον τομέα του θεωρείται παγκοσμίως, κορυφή και υπόδειγμα. Μια διαρκής διαπίστωση, που συλλέγω από τα πολύ μικρά χρόνια: Όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις τον δρόμο σου, τόσο πιο βαθειά στη γη πρέπει να απλώνονται οι ρίζες σου. Είχα πει σε άλλο ποστ ότι δεν εντυπωσιάζομαι σχεδόν ποτέ. Όταν όμως συμβαίνει, μαζί με την εκτίμηση γαργαλιέται κι ένα δάκρυ στα μάτια. Δεν κυλάει στο μάγουλο, απλά στέκεται δειλό ανέμεσα στα βλέφαρα. Κάθε φορά, αυτό συμβαίνει. Όλο και πιο σπάνια,μα όλο και πιο έντονα.

Στους τοίχους, απλωμένοι κατάλογοι με τα μοτίβα, τα ιδιεογράμματα. Γραμμική Α, πετρώματα, οι τόμοι -τα παιδιά τους δηλαδή-, αφίσες από Κρητολογικά συνέδρια, φωτογραφίες και σχέδια. Ένα κανονικό εργαστήρι, με ατμόσφαιρα βιβλιοθήκης και ειδικού ταξιδιωτικού οδηγού μαζί. 

Στη μιάμιση ώρα που είχαμε ελεύθερη να περπατήσουμε στο κέντρο της πόλης, ξετρελλαθήκαμε κι ας ζούμε ουσιαστικά σε μια πόλη, με καλύτερο καιρό και ρομαντικότερα δρομάκια. Ίσως οι ανηφοροκατηφόρες; Οι αμέτρητες σκάλες; Μπα... Πετρόκτιστοι δρόμοι, κομψά και μη μεσαιωνικά κτίρια, συνηθισμένη εικόνα στη Γερμανία. Δεν είδαμε τα τουριστικά τουριστικά με την πιο παλιά καθαρή γοτθική εκκλησία της Βόρειας Ευρώπης ούτε πλησιάσαμε το επιβλητικό και ελαφρώς ανατρχιαστικό κάστρο. Ο χρόνος πολύ λίγος. Η ζέστη αφόρητη- 30° C παρακαλώ!- Κάηκα ως συνήθως, πάθαμε και μια ωραία ηλίαση πάλι! Έπεσε και το δούλεμα από τις Γερμανίδες, που νομίζουν ότι όλοι οι Μεσογειακοί πλαστήκαμε για την ηλιοθεραπεία - ΟΪΑ!

Κάπου σε ένα ανήφορο, πετύχαμε ιταλική τζελατερία. Παγωτό οι Γερμανοί, παγωμένο καφέ οι Ελληνίδες! Φυσικά δεν κλειστήκαμε στην τζαμαρία του, προτιμήσαμε να καθίσουμε έξω στον δρόμο. Πέντε λεπτά, προσέξαμε πέντε τυφλούς να κυκλοφοράνε. Ένας ένας, όχι παρέα. Χωρίς κάποια αίσθηση αρνητικής διάθεσης, μας έκανε εντύπωση. Μετά, πέρασε άλλος ένας κι άλλος ένας... όπας,κάτι γίνεται εδώ. Κι εγώ δεν ησυχάζω αν δεν μάθω! Μπλουμ.

Στο κέντρο, νομίζω στην Πλατεία Αγοράς, όπου λάμβανε χώρα το μεσαιωνικό παζάρι, ανακαλύψαμε μια μπρούντζινη μακέτα. Ανοίγω παρένθεση: 

Στο Μάρμπουργκ, που λέτε, υπάρχει Σχολή Τυφλών, με τη δυνατότητα και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης παρακαλώ! Μαθήτρια της Σχολής υπήρξε και η κόρη του νυν Προέδρου της Γερμανίας αλλά και το παιδί του μέσου Γερμανού (ή μετανάστη) πολίτη. Κοινωνική ισότητα, τα δίδακτρα πληρωμένα από την Κυβέρνηση ή κάποια προγράμματα υγείας. Ένα από τα πολλά καλά αυτής της χώρας. 

 : Κλείνω παρένθεση.

Η μπρούντζινη μακέτα είναι ουσιαστικά, το Παζάρι του Μάρμπουρκ, με τα κυριότερα κτίρια. Δυο επιγραφές, μια στα γερμανικά και μια στη γραφή Μπρέιγ, πληροφορούν τον περίεργο άγνωστο ότι η μπρούντζινη μινιατούρα του κέντρου, φτιάχτηκε για να μπορούν οι τυφλοί επισκέπτες ή κάτοικοι της πόλης, να "δουν" το κέντρο, με την αφή. Το μοντέλο αυτό, εγκαινιάστηκε πριν 5 ή 6 χρόνια. Φαντάζομαι θα υπάρχει κι αλλού, μα δεν το είδαμε; Μπορεί..

Τους προηγούμενους μήνες, είχαμε εκθέσεις με κύριους επισκέπτες αυτή τη μερίδα συνανθρώπων μας. Στην Αθήνα, υπήρξε νομίζω μια έκθεση γλυπτών. Στην Βόννη μια παρόμοια, κάπου είχα το προσπέκτους σε γραφή Μπρέιγ αλλά το έχασα. 

Το θέμα είναι ότι επιτέλους, αρχίσαμε να τους βλέπουμε κι εμείς. Γιατί μέχρι τώρα, μονάχα αυτοί άκουγαν το βουητό μας. 

Κι έχουμε ακόμα ν΄ανοίξουμε τα μάτια σε πολλές άλλες μερίδες, που λόγω πολεοδομίας και συγκοινωνίας πρωτίστως, αναγκάζονται να κλείνονται στο σπίτι τους, μακριά από μας, τους "νορμάλ".

Ελπίζω, σύντομα.

 ΥΓ: Οι φώτος μου παραήταν Οβελίξ για να χωρέσουν εδώ. Σνουφ.

Ξημερώνει Σάββατο. Οι άλλοι την έκαναν για Βερολίνο. Όχι όλοι δηλαδή. Οι υπόλοιποι όμως κλειστήκαμε ο καθένας στο σπίτι του. 

Είναι από τις νύχτες που χτυπάνε τις πόρτες οι προηγούμενοι μήνες.Οι τελευταίες αποφάσεις. Ο πόθος. Τα σχέδια. Οι δείλιες και τα θάρρη. Ζητάνε επειγόντως ανακατάταξη.

Ένα ποτήρι με ημίγλυκο πρώτα. Μακάρι να κάπνιζα, ωραίος θα ήταν ο καπνός τέτοιες στιγμές. Περίεργο κόλλημα κι αυτό. Μαυρόασπρες φωτογραφίες, με γυμνό πόδι και τσιγάρο στο χέρι. Και χαρτιά, στίβες από χαρτιά...Σιχαίνομαι όμως τη μυρωδιά, στεγνώνει και το στόμα.Ένα πουράκι, ευχαρίστως .Τέτοια ώρα όμως όλα κλειστά.

Χθες - η Πέμπτη δηλαδή-ήταν μέρα κλάματος. Και χαράς και θλίψης.Ακόμα μια υπενθύμιση πόσο λίγος μπορεί να είναι τελικά ο χρόνος...Όμως ευτυχώς για κάθε ψυχή που ταξιδεύει πέρα, έρχεται μια ψυχούλα μπουμπούκι στη θέση της...συνέχεια συνέχεια συνέχεια...συνέχεια!

Έφυγε για αλλού, μια οικογενειακή φίλη. Πάλεψε με τη γνωστή ασθένεια. 14 χρόνια την κέρδιζε, σιωπηλά. Φέτος, κάτι άλλαξε φαίνεται στη δομή της αντίπαλης ομάδας,δεν ξέρω. Σαν όλους που δημιουργούν και φέρουνε γλυκύτητα, έφυγε πιο νωρίς από ότι έπρεπε...

Ήρθε όμως ένα κοριτσάκι, που το αγαπήσαμε 6 κιόλας μήνες πριν γεννηθεί, μόλις επιβεβαιώθηκε η υγειής ύπαρξη του. Προσευχές και αϋπνίες. Τάμα στην Αγιά Μαρίνα, και η μικρή ήρθε με χαμόγελα που καίνε καρδιές και ματιές! Είναι το μωράκι της πιο παλιάς μου φίλης, της οποίας την ευτυχία ξεπερνάει μόνο η χαζομπαμπαμπίαση του άνδρα της! Αγόρια, έτσι παθαίνετε με τις κόρες!!! Για αυτό να κάνετε κόρες, είμαστε το καλύτερο φάρμακο!!! :))))))))))

Η Γ είναι τελικά η πιο προσγειωμένη μου φίλη. Αυτή που μου θυμίζει ότι δεν τρέχει κάτι αν θέλεις να γίνεις σύζυγος ή μητέρα και να αφοσιωθείς στην οικογένεια. Ήταν πάντα η πιο γλυκειά και όμορφη. Τώρα,εχει και το στέμμα της μάνας! Λίγο είναι αυτό;

Απογείωση.

Πάω Κύπρο για μια βδομάδα. Να δούμε πόσα θα χωρέσουν: θα δω το μωρουλίνι μας, θα έχουμε τον πρώτο γάμο της παρέας, θα κουβαλήσω βιβλία βιβλία βιβλία!-θα πάμε θάλασσα!Μια μέρα μόνο φωτογραφίες στη Λευκωσία, πριν την αλλοιώσουν κι άλλο. Είχαν οι παλιές, μυστικές γειτονιές της, κάτι μαγικό.

Ο έρωτας κοιμάται βαθειά. Συνειδητοποίησα ότι από τη στιγμή που μου ελκύουνε μόνο ακατάλληλοι για το "πάντα", πάει να πει ότι φοράω τα αεροδυναμικά σανδάλια του Ερμή. Ένα φουουου και παααφ! Άρα, η δέμευση απέχει πολύ από τα πλάνα. Κι αφού η κατάσταση είναι αυτή, οφείλω να μάθω να ζω μαζί της μέχρι ν' αλλάξει ριζικά ή έστω, να βγαλουν ρίζες τα αεροδυναμικά σανδάλια.Δύσκολο.Η έστω να κάνει πολύ δυνατό πεταλούρ πεταλούρ πεταλούρ αυτός ο μοχλός, που λέγεται καρδιά. Προς το παρόν, απλά υπάρχει, δεν ζει. Ααφάλεια.

Πόσος χρόνος μένει για το τέλος του παιχνιδιού; άγνωστο στους παίκτες.

Μικρή η ανακατάταξη λοιπόν. Μικρή και τριανταφυλλένια... και μικρήήή...κόλλησε το τραγούδι! :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Δεν τα πάμε καλά με το άγχος. Καθόλου καλά!

Αυτό έχει καθίσει προ πολλού στο στήθος μου. Δύσκολη εισπνοή. αοοοοααααοοοεεεοοοαααχ (ήχος δύσκολης εισπνοής). Εκπνοή ακόμα πιο δύσκολη.Φουουουουουουουουου! Προχτές ξεφύσησα τόσο δυνατά, που ο μπροστινός στο λεωφορείο κρύωσε προς στιγμή...:DDDDDDDDDDDDDDD

Δεν του φτάνει που είναι βαρύ, έχει και λαιμαργία. Σκοπός της ζωής του να ισοπεδώσει το ψυγείο. Καλύτερα λοιπόν, να το αφήνω άδειο-το ψυγείο.

Κι άμαν δει ότι δεν πιάνει κανένα κολπάκι, χτυπάει εκεί που πονάει περισσότερο. Στο δέρμα! Ένα σπυράκι εδώ, ένα εκεί, ένα πάρακεί, πουά φλουά μας έκανε! Έβγαλε κι ένα στην κορφή/βαση της μύτης, ανάμεσα στα μάτια. Προσπάθησα να το σπάσω, τίποτα. Χειρότερα! Είπα να το διώξω με διάλογο (όπως νομίζουν οι Κυπραίοι ότι θα φύγουνε οι έποικοι):

- Παιδάκι μου φύγε, έχω ραντεβού!

- Τσου και πρίίίίίτς!

- Ρε είπα ξούούούτ!!!

- Τσού!

Τίποτα. Μεγάλωσε, κοκκίνησε κι εκεί ανάμεσα στα μάτια, έμοιαζα σαν Ινδή που της έπεσε η κόκκινη ελιά! 

- Δεν μπορούσες τουλάχιστον να βλαστήσεις λίγο πιο πάνω για να σε βάψω ινδικά;

Ξέρετε τί έγινε; Δέχτηκε!

Τώρα έχω δυο κόκκινες ινδικές ελιές! Μια πάνω μια κάτω.Και δεν καλύπτονται με τίποτα! Σκέφτομαι να πάρω κι ένα σάρι μωβασημί, και να βγω χορεύοντας με τα μάτια! (χάλια, δεν πειράζει!-ΈΧΟΥΝΕ ΓΙΝΕΙ ΔΥΟ, ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ;)

Το άγχος βολεύτηκε για τα καλά και δεν δείχνει καμιά διάθεση να ξεκουμπιστεί. Αν του προτείνω να πάει διακοπές; Χμ...

μπλαμπλαμπλαμπλα με ένα φίλο:

- Αύθονο σεξ! Αυτό λείπει από τις ζωές μας! Εκεί να δεις αν φύγει το άγχος ή όχι!

- Δεν νομίζω, δεν νομίζω!

μπλουμπλουμπλουμπλου μεμια φίλη

- shopping therapy και γυμναστική!!! 

- Πιστωτική δεν έχω και ο τρεχούμενος κάνει κάμψεις, το σόππινγκ θέραπι δεν σώζει, θάβει! Γυμναστική όμως, θα ξαναρχίσω! (σήμερα ήρθε η Δευτέρα κιόλας...)

Απέεεεεεεεραντη αφηρημάδα μ' ένα δέντρο. Το τελευταίο, που είναι σοφό από τα όσα έχει ακούσει αποφάνθηκε:

- βρες το μέτρο! Να έχεις μέτρο σε όλα και θα βρεις την γεια σου! (ναι, την γεια είπε!)

- Θα προσπαθήσω να το βρω. Αλλά πώς μοιάζει; Κι αν καθίσει, πόσο θα χρειαστεί για να το διώξουμε το άλλο μια και καλή;

- χαχαχαχαχαχα!

(Το δέντρο ακόμα γελάει...)

Μάλλον το άγχος δεν εξαφανίζεται ποτέ, από μια ηλικία και μετά!

Οι μαγιάτικες νύχτες στη γειτονιά μου μυρίζουν υπέροχα. Λευκά άνθη σε πανύψηλα δέντρα, με άρωμα γιασεμόροδων. Μαγεία! Και μια καλή αφορμή να μάθουμε λίγη βοτανολογία.

Πήρα να μεταφράζω κείμενα. Τα κείμενα τελείωσαν στην ώρα τους μα η πληρωμή θα έρθει στο τέλος του μήνα.Ελπίζω και μακάρι. Έχοντας μάθει καλά πλέον τους Τζερμάν, έβαλα την υπεύθυνη να μου δώσει την υπόσχεση γραπτώς. Όι παίζουμε! Μεγαλώνουμε βρεεεεε κουκού!! 

Υποσχέθηκα μου να βρω μια πιο "σοβαρή" δουλειά από τη μετάφραση κειμένων. Τζουκ και γιοκ η μέχρι τώρα κατάσταση. Κατάφερα να κρατήσω τα χρήματα για το ενοίκιο και να μην αγοράσω αχρείαστες πελλάρες. Πάλε καλά!

Δειλά βηματάκια. Πού καιρός που μου φώναζε η γυμνάστρια διότι χόρευα με τεράστια, πηδηχτά βήματα την καραγκούνα και τον καλαματιανό; (Δεν αξιώθηκα να μάθω τέλεια άλλον παραδοσιακό χορό, κρίμα.)

Ετοίμασα κι ένα κείμενο αρχαιολογίζον. Όχι αρχαιολογικό. Δυσκολεύτηκα πολύ να συμπληρώσω το κενό για το "επάγγελμα". Στο τέλος, σκίτσαρα ένα "αναζητίς". Ο αρχισυντάκτης έσκασε στα γέλια. Μου πρότεινε να βάλω "συγγραφέας" ή έστω, "δημοσιογράφος". Μα δεν είμαι. Στην αναζήτηση βρίσκομαι. Τελικά, το άφησε. Το κείμενο δεν ξέρω αν δημοσιευτεί, πλάκα θα έχει όμως.Νομίζω θα φουσκώσω κι από μια γελοία περηφάνεια. Αν όχι, μπορεί και να κλάψω. Σοβαρομιλώ.

"Συγγραφέας"- Όνειρο αλλά όχι και ιδιότητα! Θυμώνω με όσους το σημειώνουν σαν ιδιότητά τους. Το βρίσκω αναιδές, θρασύ και ψωνίστικο. Γέμισε ο τόπος από συγγραφείς, ποιητές και δημιουργούς, τρομάρα μας! Και τον ονειροπόλο εαυτό μου μέσα βάζω, μη νομίζεις ότι χαρίζω κάστανα στη Χάρις. Πάρε πέντε για τώρα κι άλλα πέντε για να θυμάσαι το μήκος και το πλάτος του δρόμου, πελλόπλασμα! Ε, πελλόπλασμα!

Είναι αυτή η ανικανότητά μου να εντυπωσιαστώ με ό,τιδήποτε ή όποιονδήποτε, τόσο μα τόσο χλευαστική. Μα σοβαρά! 

Αλήθεια, σε ποιά ηλικία να κατάλαβε άραγε ο Γκρας ότι είναι συγγραφέας; Σε ποιό στίχο του να ένιωσε ο Παλαμάς ότι είναι ποιητής; Ποιά αράδα του Γκάτσου να τον έβαλε στο πάνθεον; Κι ο Καζαντζάκης μια ζωή στην αναζήτηση, ένιωσε ποτέ του άραγε αληθινός δημιουργός; Και ο Γουάιλντ μου ο λατρεμένος, πότε άραγε να κατάλαβε ότι η περιφρόνηση προς κάθε πεζό ψώνιο είναι αρετή που κτίζεται με κόπους;

Απόψε αποφάσισα να μην ξαναφήσω την καρδιά να ευχηθεί. Η νεράιδα που βάλαν οι Θεοί να με προσέχει, είναι ή πολύ ερωτευμένη ή πολύ άτσαλη. Το ραβδάκι της τρεμοπαίζει κι αντί να φέρει την ευχή που θέλω, φέρνει άλλο πακέτο. Τσας διαφορετικά από αυτό που περίμενα. Σοβαρός άνθρωπος, γίνεται να μαλλώσω την καλή μου νεράιδα; Ντροπή!

Ανατρίχιασα. Πότε άρχισε να βρέχει πάλι; 

Ανάθεμα κι αν έμαθα ποτέ τι είναι συνοχή. 

Υπάρχουν κάτι φάσεις που πραγματικά θέλω να πιάσω κάτι μουσουλμανάκια και χορτοφάγους και να τους φακκώ χαμαί! Ορίστε, το είπα! Σταυρώστε με! Μαυροπινακίστε με! Δεν με ενδιαφέρει!

Και η ελευθερία έχει τα όριά της!

Κι εξηγούμαι: για όσα παιδάκια δεν έχουνε φιλοξενηθεί ποτέ στην Κύπρο, έχουμε μια νοοτροπία και συνήθεια πολύ ιερή. Για να δείξουμε την εκτίμηση ή την αγάπη μας σε κάποιον, θα του κάνουμε το τραπέζι! Κι όχι ό,τι κι ό,τι! Τραπέζι με τα ούλλα του, μπουφέ σαν αυτά που βλέπεις σε γάμους και βαφτήσια! Οι φιλοξενούμενοι μπορεί να μην ξεπερνούν τα 3 πλάσματα, δεν έχει καμία σημασία! Θα φάνε για 143! Και θα πιουν κρασί για άλλους τόσους! Και μετά, εννοείται, θα ακολουθήσει το γλυκό και το φρούτο (το ένα μετά το άλλο ή μαζί, πάντως ποτέ το ένα χωρίς το άλλο!)! Και η γιαγιά μου στο χωριό, τις εποχές τις φτωχές τις παλιές, θα έκανε τραπέζι 100 αστέρων για τους μουσαφίρηδες. 

Να φύγουν ευχαριστημένοι (ρεύεσαι ευχαρίστηση και κορεσμό δέκα μέρες αλλά τέσπα) οι φίλοι, και η νοικοκυρά το έχει καμάρι και χαρά! Ενοείται ότι το μπουφέ θα πακεταριστεί και σε ταπεράκια, που θα ακολουθήσουν τους φιλοξενούμενους στα σπίτια τους.

Κι όπως με πιάνει το κλάμα αν μυρίσω εδώ στα ξένα γιασεμί , έτσι κληρονόμησα κι αυτό το γιουχου της φιλοξενίας σε πιάτα και πιατέλες. (θα έχω και δυο βδομάδες άδεια από το μαγείρεμα, χα!)

Κάλεσα που λέτε κάτι παιδάκια  για φαγητό. Ήθελαν να δοκιμάσουν κυπριακό μουσακά (βάζουμε και κολοκυθάκια), ταβά και τα λοιπά μιαμ που τους είχα τάξει. Άλλη εγώ! Τον μουσακά τον έκανα με αρνίσιο κιμά για να μην βρω τον μπελά μου με τις θρησκείες. Τον ταβά επίσης με αρνί (Κατάλαβα την έννοια του αμνού όμως-όλοι τον τρώνε χωρίς τύψεις).Ευτυχώς η βετζετάριαν τρώει γαλακτοκομικά. Όλα καλά κι όλα ωραία, της έφτιαξα κι ένα ταψούδι μουσακά χωρίς κιμά-δεν χρησιμοποιώ ποτέ σόγια που να χτυπιούνται χάμω όλου του κόσμου τα τόφου/μπλιαξ!). Έφθασε η ώρα κι ακόμα τραγουδούσα χαρούμενη. Αν δεν τραγουδάς καλύτερα να μην μπεις στην κουζίνα, δηλητήριο θα φτιάξεις-έλεγε η μακαρίτισσα η γιαγιούα μου και είχε δίκαιο.

Μετά τα χαχαχού και τα κιςκις καθίσαμε για φαγητό. Δυο οι ελληνίδες, μια γερμανίδα η χορτοφαγέ, ένας Ιορδανός μουσουλμάνος νορμάλ και μια σκληροπυρηνική όπως αποδείχτηκε Ινδονήσια μουσουλμάνα. Κι ο Κ, δικός μας κι αυτός. Ανοίγουμε κρασί και χυμό για τους μουσουλμάνους. Τσακ η Ινδονήσια, μου κάνει νόημα να μαζέψω το πιάτο και τα μαχαιροπήρουνα και το ποτήρι γιατί...είχε φέρει τα δικά της από το σπίτι της!

-Εμ, δεν θες να φας; Δεν έχω φτιάξει τίποτα με χοιρινό!

- Εμ, όχι, έφερα τα δικά μου! 

Ο Ιορδανός κατάλαβε. Εγώ υποψιάστηκα-οι χριστιανοί θεωρούνται λερωμένοι λόγω του χοιρινού. Άρχισα να σκέφτομαι "σε παρακαλώ, μην το πεις και θα μας χαλάσεις το κέφι!"

Το είπε. Μας άρχισε ένα ωραίο κήρυγμα για το πόσο λερωμένοι θεωρούμαστε οι χριστιανοί: Χοιρινό, αλκοόλ, κολασμένο σεξ. - Μήπως με είπες γουρούνα, πότισσα πόρνη, μωρή; Ναι ναι στο ίδιο μου το σπίτι!!!! - ;Κόκκινο λαμπάκι ον! Εντάξει, δεν αντέδρασα. Δουλειά μιας οικοδέσποινας εξάλλου είναι να αλλάξει το θέμα με χάρη:

θυμάστε πως έκανε η Μις Πίγκι στον Κέρμιτ; (χαααααααααααααααα; Που σου νέφκω που πάεις η αλλαγή θέματος όμως αυτό μου βγήκε...Μάλλον οι συνειρμοί του συρμού)Κόκκινο λαμπάκι οφφ.

Ο Κ όμως χαλάστηκε πολύ. Χτυπούσε τα μαχαιροπήρουνα στο πιάτο, έκανε θόρυβο. Όπως κάνει όταν είναι θυμωμένος. 

Στο γλυκό, έπλυνε το σερβίτσιο της (πάλι δεν μπορούσα εγώ να της το πλύνω γιατί απαγορεύεται.Είμαι λερωμένη!) πριν το χρησιμοποιήσει.

Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι δεν μπορούσα να κατεβάσω μπουκιά.

Κακό δεν υπάρχει βέβαια. Απλά χαλάστηκα άσχημα. Μας κάλεσε κιόλας σπίτι της. Ξύπνησε μέσα μου το ζιζάνιο και σκέφτομαι να ζητήσω χοιρινό...παίζει; Όχι βέβαια! Αλλά δεν κοιμάται το ζιζάνιο.

Το Σκύριακο μας έχει καλεσμένους η χορτοφαγέ η Γερμανίδα, που οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν πολύ φρόνιμη στο τραπέζι μου. Έφαγε όλο τον μουσακά της.

Αλλά μας είπε ότι θα μας ετοιμάσει μόνο χορτοφαγικά, που είναι καλοδεχούμενο! Με θολώνει όμως αυτός ο ..."ρατσισμός"! Όταν είσαι νορμάλ, δεν δικαιούσαι καμιά απαίτηση. Μόνο υποχωρήσεις κάνεις. Θα ετοιμάσεις τα πάντα για όσους δεν ανήκουν στην πλειοψηφία. Όταν η μειοψηφία δεν σέβεται κανένα από τα δικά σου "θέλω", σε αναγκάζει να δεκτείς τις συνήθειές και την ιδιαιτερότητά της.Είτε είσαι οικοδεσπότης είτε είσαι γκεστ σταρ.

Ο Κ πάντως μου δήλωσε ότι πριν το φαγητό, θα πάει για κεμπάμπ!

ΥΓ:Η σημερινή μουρμούρα αφοράει όντως το φαγητό και τις διατροφικές ιδιαιτερότητες μερικών ομάδων αλλά ο παραλληλισμός με άλλες καταστάσεις δεν κάθεται ήσυχος. 

Μετά από ένα τριήμερο θεάματος (νιανιανιανιανια) αγκάλιασε ο Μάης την πρώτη του Δευτέρα.

Ελπίζω να περάσατε τέλεια κι όσοι καθίσατε στα αυγά σας και όσοι ξεπουπουλιαστήκατε για ένα τριήμερο εκτός.

*****

Πάει ένας χρόνος και μια ανάσα που μας άφησε ο Μάριος Τόκας. Σήμερα το συνειδητοποίησα. 

Ήθελα να γράψω πολλά για αυτόν τον Αρχάγγελο όμως φαίνονται όλες οι λέξεις, ανάξιές του.

Θα το επιχειρήσω κάποια άλλη στιγμή με περισσότερο μυαλό και καρδιά.Όπως αρμόζει και όχι σε ένα στιγμιαίο ποστ, ξημερώματα Δευτέρας.

*****

Έχει από την Πέμπτη να συγκεντρωθώ να κάνω κάτι της προκοπής. Είχα μια συνέντευξη. Μελέτησα λίγο κάτι κείμενα, που και καλά θα μου δίδασκαν κάτι περισσότερο.ΌιΑ! Σόου, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι πιο ουσιαστικό.Τί να φορέσω;

Κουστούμι, φυσικά. Πήρα ένα κουστούμι γκρι. (Πρωτότυπο ουουουου!!!)Μια μωβ μπλούζα με τη Μίνι Μάους για αντιπερισπασμό-δεν την είχαν σε κόκκινη ρε γμτο! Η μάμα μου θύμωσε τσας...Άρχισε πάλι τα πρέπει και τα μη. 

- Και μή τολμήσεις να μου πάεις με τη φανέλα της Μίνι Μάους!

- Δεν φορώ πουκάμισο, που να φακκάς χαμέ (χτυπιέσαι χάμω)! Σε μουσείο θα πάω, να μην δείξω λίγο εκσεντρίκ; Αφού την είδα την υπεύθυνη πως ντύνεται! Αντί για ομπρέλα, καλύτερα να κρατάει κόκκινο φανάρι, πιο πολύ θα ταιριάζει στην αμφίεση.

- Δεν το πιστεύω ότι είσαι τόσο άσχετη! Είδα κι έπαθα να σε πείσω να πάρεις ένα κουστούμι! Μην μου το βγάλεις ξινό, να χαρείς.

-...Καλά...

- Όι καλά! Τώρα να σου δώσω τον παπά σου να σου πεί! Που έχει και περισσότερη πείρα.

- Ε, ναι. Κυβερνητική εσύ, την γλύτωσες!

(...)=τα όσα τράβησε μέχρι να διοριστεί και τις αδικίες που ακόμα γίνονται εις βάρος της.

- Είδες ;  Και θέλεις να γραφτώ και στην λίστα του Υπουργείου! Δεν δέχομαι να δουλεύω για ανθρώπους σαν τον Μητσόφ!

Εκεί άρχισε κι άλλη συζήτηση για το ότι δεν κατεβαίνω μόνιμα Κύπρο που να φακκά χαμαί και να κάνει 10000 κουρτουμπέλες (κωλοτούμπες)στον αέρα!

Μετά, σταμάτησε κάθε είδους επικοινωνία γιατί ήταν η ώρα του καφέ. Κι ο καφές είναι ιερή τελετουργία ανάμεσα στις γυναίκες του σογιούς της μάμμας μου.

Ο παπάκης μου τελικά είπε μου το ανέκδοτο για τον εγγονό που δεν ξέρει πως πρέπει να ντυθεί στο ραντεβού με την Εφορία και η γιαγιά του λέει ότι δεν έχει σημασία τί θα βάλει και φέρνει παράδειγμα την άλλη εγγονή, που δεν ήξερε αν έπρεπε να βάλει λευκά ή μαύρα εσώρουχα την πρώτη νύχτα του γάμου. Γκες δε ζουμ-το ζουμί! Δεν είμαι καλή στο να λέω ανέκδοτα, τα σκοτώνω, Χαλλόου!!!

Είχα πάρει ένα φόρεμα για την Ανάσταση. Αυτό έβαλα. Και στην εκκλησία και στο ίντερβιου και νομίζω ότι ήταν τελικά η καλύτερη επιλογή. Έμοιαζε (η αμφίεση, όχι εγώ) περισσότερο στην Σάρλοτ του SatC.Και αν είναι να το παίξεις γκαλερίστ ή μουσειολόγος, καλύτερα να το κάνεις σαν την Σάρλοτ παρά σαν την Γερμανίδα,που δεν ξέρει ότι το τιγρέ κολάν δεν φοριέται εκτός καρναβαλιών και πεζοδρομίου. Πάλι ήρθε η ανατριχίλα. 

*****

Έπιασε βροχή. 

Να 'ναι ο πιο γλυκός μήνας του χρόνου, πανέμορφος για όλους μας!

μμμμΜΜΜΜΜΜμμμμμΜΜΜΜμμμμάάάάάάάάάάάάάάκια σας πολλά πολλά πολλά!!!!

Κλαψ και σνιφ. Ήθελα να ήμουν Βερολίνο όμως ο Σ επέμενε ότι τα τίκετς είναι πανάκριβα.  Πρωτομαγιά και το Φ4 μπορούνε να το παρακολουθήσουν μόνο οι ελίτ και οι άρρωστοι. Οι νορμάλ μια ζωή στην απ’ έξω ρε παιδί μου;

Ναι ναι, στην απ’ έξω!

-          Γιατί δεν πάμε και να καθίσουμε απ’ έξω; Λαχτάρα στη φωνή, τσαχπινιά στα βλέφαρα μα φαίνεται το κόλπο πιάνει μόνο με βλέφαρα τριών χιλιομέτρων διότι η αμέσως επόμενη πρόταση μου στάθηκε.

-         Χάρις μου, κάτι μπήκε στο μάτι σου; Έλα να το δω βρε...Πού να τρέχουμε τώρα Βερολίνο; Δεν πάμε στο Α να τα δούμε από την τηλεόραση; Και μετά κτυπάμε και κανένα κεμπάμπ!

-          Είσαι τρελλόοοοοοοοοοοοοοοος; (αλά Μαρκ δε γκε) Κι αν το έχουν στο μιουτ;Κ πάμε Βερολίνο;

-          Να τρέχουμε Βερολίνο βρε Χάρις για να καθίσουμε απ' έξω; Δεν πάμε καλύτερα στο Α, να πιούμε και τις μπιρίτσες μας;

-          Έχουνε Μύθος;

-          Δεν ξέρω.

-          Ουάτε. Καλά. Πάμε...ΑΛΛΑ θα παίξουμε τάβλι!

-          Πριν το παιχνίδι.

-         Ντάάάάάά! 

Πρέπει να μακρύνω επειγόντως τις βλεφαρίδες για να μην φαίνομαι σαν χαπακωμένη όταν αυτές θυμούνται να το παίξουνε τσαχπίνες χορεύτριες (το σκότωσα, δεν πειράζει).

Βερολίνο γιοκ. Νομίζω και Α γιοκ τώρα που το σκέφτομαι. Στο ακόμα πιο καταθλιπτικά παρακμιακό ελληνογερμανικό μπαράκι θα θέλουνε να το δούμε. 

Πάω να βάλω τα πρασινάκια μου.

Γαυράκια, να σας συλλυπηθώ από τώρα; :ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ

Έχουμε κι ένα διεθνές όνομα να προστατέψουμε ξέρετε. Κι εσείς ένα ενδοχώριο παραμύθι  :Ρ(κατα τα άλλα δεν ασχολούμαι :))))))))))))) )

(Ελπίζω να μην έρθουν τα πάνω κάτω.)

PS: Μεταξύ Πρωτομαγιάτικης μνήμης και Τριτομαγιάτικης θύμησης (3 Μαϊου=Διεθνής Ημέρα Ελευθερίας Τύπου) δεν ξέρω ποιά οφείλουμε να κλάψουμε περισσότερο. Εσείς;

PSP: Πραγματικά να μην έρθουνε τα πάνω κάτω, αι ντου νοοοοτ λάικ του λουζ (ούτε την τουλούζ).

μμμμΜΜΜΜΜΜΜΜμμμμμμμμμάάάάάάάάάάάάάάάάάάάάκια σας πολλάαααααααααααα πολλά και πράααααααααααααααααααααααααααααασινα (για σήμερα ;) )