... χμ... τελικά το βρήκα το πορτοφόλι μου.... μέσα σε μια τσάντα με φίλτρα καφέ και χαρτοπετσέτες... αλλά ανακάλυψα ότι μου λείπει το ένα μου γάντι... 

καλή φάση... 

Νομίζω ότι τελικά είναι θέμα Πανσελήνου... και ελπίζω ότι από βδομάδα θα επανέλθω σε κανονική λειτουργία. 

Ok...σηκώνω τα χέρια ψηλά...Πέρσι την πρώτη βδομάδα του Γενάρη μου έκλεψαν την τσάντα μου. Σήμερα έχασα το πορτοφόλι μου. Κάπου στο μαγαζί ή στο Mall. Μαζί με κάρτες (πιστωτικές και αναλήψεως), ταυτότητα, χρήματα, μηνιαία κάρτα για μέσα μεταφοράς. 

Προσπαθώ να θυμηθώ πόσες φορές το χρησιμοποίησα και σε ποιά σημεία. 

Μέχρι στιγμής θυμάμαι να βγάζω την κάρτα από το πορτοφόλι για να πληρώσω κάτι CD που αγόρασα το πρωί νωρίς νωρίς με το που πήγα δουλειά, να πηγαίνω στο Μαρινόπουλο μέσα στο Mall να πάρω φίλτρα για καφέ και κάτι σχετικά μικροπράγματα για το κατάστημα και μετά καθώς τα τακτοποιώ να ρίχνω το πορτοφόλι μου μαζί τους στις σακούλες. Θυμάμαι ότι το είδα ξανά στις σακούλες όταν επέστρεψα στο γραφείο μου. Το απόγευμα ανέβηκα στα Everest να πάρω ένα σάντουιτς αλλά δεν είχα μαζί μου το πορτοφόλι γιατί θυμάμαι να βγάζω χρήματα από την τσέπη του παντελονιού μου.

Τελευταία φορά που το θυμάμαι είναι κάποια στιγμή που έδωσα 1 ευρώ σε μια συνάδελφο για να πάρει μια σοκολάτα από το μηχάνημα. Σε αυτή τη φάση το είχα πεταμένο κάπου στο χάος του γραφείου μου και μάλλον είναι η τελευταία φορά χρονικά που το είδα.. χωρίς όμως να είμαι και εντελώς σίγουρη.

Συνειδητοποίησα ότι δεν το είχα μαζί μου το βράδυ καθώς έφευγα. Έψαξα την τσάντα μου ξανά και ξανά. Έψαξα και το γραφείο στα γρήγορα γιατί κλείναμε αλλά τζίφος. Μόνη μου ελπίδα να το έχω αφήσει κάπου στο κατάστημα και να το έχουν μαζέψει στην υποδοχή... ή λόγω κούρασης να μην το είδα κάπου στο χάος που αποκαλώ γραφείο μου.

Για καλό και για κακό ακύρωσα την πιστωτική και τη μια κάρτα ανάληψης. Βέβαια στο πορτοφόλι είχα και άλλη μια αλλά αρνούμαι να δεχτώ ότι το πορτοφόλι εξαφανίστηκε. Ή καλύτερα αρνούμαι να δεχτώ ότι πρέπει να τρέξω να μαζέψω τα δικαιολογητικά για να ξαναβγάλω ταυτότητα (την 5η κατά σειρά), να ενημερώσω τις αρμόδιες υπηρεσίες για την αλλαγή, να πάρω δεσμίδες εισητηρίων για τον μήνα και να περιμένω να εκδοθούν νέες κάρτες από τις τράπεζες...

Είναι μερικές μέρες... που όλα πάνε στραβά. Μια από αυτές ήταν και η σημερινή για μένα στη δουλεια. Μέσα σε ένα 5ωρο ήρθαν στην επιφάνεια τρία λάθη τα οποία αφενός οφείλονται αποκλειστικά σε δικές μου παραλείψεις-απροσεξίες (εξαιρετικά εκνευριστικό) και αφετέρου δεν διορθώνονται (εξαιρετικά ενοχλητικό)... Παλιότερα είχσα γράψει ότι νιώθω σα ζογκλέρ που του πετάνε μπαλάκια και πρέπει να συνεχίσει να τα κρατάει στον αέρα. Εεε σήμερα έχω ρίξει τα μισά στο πάτωμα κι έχω καταφέρει ό,τι έχτιζα ένα τρίμηνο τώρα να το γκρεμίσω...

Είμαι ένα πτώμα και αισθάνομαι σα ζόμπι. Οι γιορτές περάσαν και δεν έχω ξεκουραστεί καθόλου. Αντιθέτως αισθάνομαι τώρα που η γενικότερη πίεση στο κατάστημα αρχίζει να ελλατώνει, να μου βγαίνει όλη η ταλαιπωρία και η κούραση του Δεκέμβρη. Το πρόβλημα είνα ότι αντίθετα με το υπόλοιπο κατάστημα που αρχίζει να χαλαρώνει, οι επόμενες δυο εβδομάδες για μένα είναι μέσα στην πίεση και το άγχος.

Συνεχίζω να τρέφομαι με σοκολάτες και ανά διήμερο με κομμάτια πίτσας ή πατατάκια, να πίνω καφέδες και να τρέχω σα κατσαρίδα. Αισθάνομαι ότι πλέον υπολειτουργώ και αργώ να πάρω στροφές. Επιπλέον το στομάχι μου είναι κόμπος, έχω ρίγη και φοβάμαι ότι μάλλον αρρωσταίνω. 

Από την άλλη μπορεί απλά να φταίει το φεγγάρι που γεμίζει και πάλι σιγά σιγά και μου έχει ρίξει την ψυχολογία στο πάτωμα... 

Ήθελα να γράψω πολλά απόψε, αλλά δεν το παλεύω. Πάω να κοιμηθώ.

Ελπίζω αύριο να είναι μια καλύτερη μέρα. Και κυρίως να μην ανακαλύψω κι άλλα λάθη...  

Και κάπως έτσι έρχεται για άλλη μια φορά, μια από τις στιγμές  του χρόνου, η πιο επίσημη, που καλείσαι να κάνεις τον απολογισμό σου. Τέλος χρόνου και αρχή καινούργιου. Κι εσύ ψάχνεις να δεις πού βρίσκεσαι, τί πορεία διέγραψες στο μεσοδιάστημα και πού θες να πας...

Προσωπικά μιλώντας το 2008 ήταν ένας δύσκολος χρόνος. Γεμάτος ανατροπές, έντονα συναισθήματα και σημαντικές αποφάσεις. Σε γενικές γραμμές θεωρώ ότι δεν πρέπει να έχω παράπονα. Και δεν έχω. Δε λέω, έφαγα κάποια γερά χαστούκια ειδικά στο πρώτο εξάμηνο αλλά στη συνέχεια οι καταστάσεις εμοιασαν να ομαλοποιούνται και κατα βάση αισθάνομαι τυχερή. Παρόλα αυτά η χρονιά δεν κλείνει ανέμελα και έχω ένα έντονο προαίσθημα ότι το 2009 θα είναι εξίσου δύσκολο και μάλλον πιο απαιτητικό.

Αν καθόλη τη διάρκεια του 2008 έψαχνα να βρω μια κατεύθυνση, το 2009 θα πρέπει να ψάξω να βρω μια ισορροπία. Θα πρέπει σε πρώτη φάση να επαναπροσδιορίσω τα θέλω μου και σε δεύτερη να βρω τρόπους να τα συμβιβάσω μεταξύ τους. Και αν αυτό δεν είναι εφικτό τότε πολύ απλά θα πρέπει να αναθεωρήσω τις προταιρεότητές μου. Δουλειά, φίλοι, σχέση, προσωπικά ενδιαφέροντα, ελεύθερος χρόνος, οικογενειακές υποχρεώσεις όλα θα πρέπει να βρουν τη θέση τους στο μικρόκοσμό μου.

Έτσι το 2009 μάλλον θα είναι χρονιά πειραματισμού έτσι ώστε να μπορέσω να βρω τη φόρμουλα που θα με οδηγήσει ομαλά σε μια πιο ενήλικη εκδοχή της κατα βάση φοιτητικής αντιμετώπισης που επιφυλάσσω στα πράγματα. Κι ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει.

Υ.Γ. Μουσικά ο νέο χρόνος με βρίσκει καταγοητευμένη από την ατμοσφαιρικότητα, τη μελαγχολία και την ευαισθησία που αποπνέει η μουσική του Erik Satie...