Τελικά είναι στη φύση μου. Να μη μπορώ ποτέ να βρω την ισορροπία, να αποτυγχάνω διαρκώς να φέρω τον εαυτό μου σε κατάσταση αρμονίας με τους άλλους.

Μπορεί τη μια στιγμή να αισθάνομαι πίεση από το ενδιαφέρον τους ή τον τρόπο προσέγγισης τους και την αμέσως επόμενη να βυθίζομαι σε μια αίσθηση ασημαντότητας και αδιαφορίας αποτέλεσμα του πώς μου συμπεριφέρονται.

Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί συμβαίνει αυτό. Υποθέτω σε μεγάλο βαθμό έχει να κάνει με τις ανασφάλειές μου, με την υπεραναλυτικότητά μου που βάζει στο μικροσκόπιο κάθε λέξη, κίνηση και συμπεριφορά αναζητώντας τις πιο απίστευτες προεκτάσεις και με την τεράστια σημασία που αποδίδω σε όσους είναι δίπλα μου δίνοντας τους έτσι μια δύναμη πάνω μου, που ούτε κι οι ίδιοι δε συνειδητοποιούν.

Είμαι σίγουρη ότι 9/10 φορές ποτέ κανείς τους δεν κατάλαβε πόσο με επιρρέασε αυτό που είπε ή δεν είπε, αυτό που έκανε ή παρέλειψε να κάνει, ο τρόπος που φέρθηκε κτλ.. Κι αυτό γιατί για να το καταφέρει αυτό, θα πρέπει να έχει μάτια κι αυτιά ορθάνοιχτα, κεραίες που να πιάνουν και την πιο ανεπαίσθητη κίνηση και να ερμηνεύουν τον τόνο και τον τρόπο που λέγεται κάτι και -το πιο σημαντικό- να ξέρει να διαβάζει ανάμεσα στις λέξεις. Κάτι που φυσικά σπάνια θα κάτσει να κάνει κάποιος.. εν αντιθέσει με μένα που το κάνω πλέον σχεδόν παθολογικά... σε σημείο που ναι μεν να πιάνω πολλές φορές αυτά που υπάρχουν και δεν λέγονται, αλλά εξίσου συχνά να φαντάζομαι πράγματα εκεί που δεν υπάρχουν.

Ταυτόχρονα, επειδή ξέρω ότι μπορεί να είμαι φάουλ, επειδή δεν θέλω να έρχομαι σε σύγκρουση με τους άλλους κι επειδή γενικά δυσκολεύομαι να ανοιχτώ, το άλλο λάθος που κάνω είναι ότι πάντα επιχειρώ να αποσιωπήσω τέτοιες καταστάσεις. Το θέμα όμως είναι ότι κάτι τέτοιο είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο. Δεν αποσιωπούνται τόσο εύκολα τέτοια θέματα..ειδικά όταν συσσωρεύονται σε μικρά χρονικά διαστήματα. Το αποτέλεσμα; Ο άλλος να είναι κοσμάρα και να νομίζει ότι όλα είναι μέλι γάλα, εγώ να τρώγομαι με τα ρούχα μου γιατί αφενός δεν είμαι καλά κι αφετέρου ο άλλος είναι τόσο αδιάφορος που δεν το έχει καν ψιλιαστεί - ή σε ακόμα χειρότερα σενάρια παράνοιας, το έχει καταλάβει αλλά απλά δεν τον ενδιαφέρει- και τελικά να καταλήγω σε μια κατάσταση αυτοβασανισμού που κάθε φορά που συμβαίνει με αποδεκατίζει ψυχολογικά, μέχρι που φτάνω στα όριά μου και αντιδρώ με ακραίους τρόπους και λύσεις εκτάκτου ανάγκης που αν άνοιγα το ρημάδι το στόμα μου στην αρχή, ίσως να αποφεύγονταν...

Ίσως.. γιατί η άλλη κατάληξη αν τελικά προσπαθήσω να μοιραστώ κάτι τέτοιο μπορεί να είναι απλά να θεωρηθώ παρανοϊκή... κάτι που ο εγωισμός μου συνήθως δεν μου επιτρέπει... Διότι είναι άλλο να παραδέχεσαι στον εαυτό σου ότι είσαι λάθος, κι είναι κάτι εντελώς διαφορετικό το να στο λέει ένας τρίτος κατάμουτρα...

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι οι ώρες μου κυλούν όπως η άμμος από τα δάχτυλα μου...

Στιγμές, η μια μετά την άλλη που γλυστράνε πάνω μου και χάνονται.

Πασχίζω να τους δώσω ένα νόημα.

Προσπαθώ να τις κρατήσω και να κρατηθώ από αυτές.

αλλά...

Μοιάζουν να έχουν τη δική τους ανεξάρητη πορεία.

Ακόμα κι όταν έχουν κάτι να μου πουν, κρύβονται παιχνιδιάρικα στα βάθη του μυαλού μου και γρήγορα καλύπτονται από την άμμο της λήθης.

Κι εγώ αισθάνομαι σαν καταραμένος πειρατής.

Με ένα κάλπικο παρελθόν, γεμάτο δανεισμένα συναισθήματα και πλαστές αναμνήσεις.

Μάταια να ψάχνω το χαμένο θησαυρό στην παραλία της ζωής μου.

Αυτόν που κάποτε εγώ έθαψα μέσα μου για να τον προστατέψω αλλά πλέον ξέχασα τα σημάδια.

Γιατί δε μπορεί.... σαν πειρατής είχα κι εγώ σ' αυτή τη ζωή το δικό μου θησαυρό.. κλεμμένος αλλά θησαυρός...

Ή μήπως όχι;

Χαθήκαμε αλλά εδώ είμαι.

Είχα τρεχάματα, ευχάριστα -ευτυχώς- και πού μυαλό για να γράψεις....

Απόψε όμως ήθελα να γράψω πολλά, είχα όρεξη και καλά νέα να μοιραστώ.

Ωσπου έκατσα να χαζέψω λίγο στο νετ και -κατα λάθος- έπεσα σε κάποιες εικόνες που με μαύρισαν και με έκαναν για άλλη μια φορά να αισθάνομαι άσχημα.

Νομίζεις ότι έχεις προβλήματα, διαρκώς είσαι ανικανοποίητος, θες κι άλλα - σε όλους τους τομείς. Οικονομικά, οικογενειακά, αισθηματικά, επαγγελματικά, σεξουαλικά ποτέ δεν είσαι ευχαριστημένος με όσα έχεις. Από μικρός μαθαίνεις όχι να εκτιμάς αυτό που έχεις, άλλα να κυνηγάς αυτό που δεν έχεις. Σε γαλουχίσαν ατο αξίωμα που λέει ότι η ευτυχία είναι σε αυτό που δεν έχεις. Το ότι ένα τέτοιο αξίωμα οδηγεί σε φαύλο κύκλο καθότι αυτό το οποίο κυνηγάς, μόλις το αποχτήσεις παύει να μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο,διότι έπαψε να είναι αυτό που δεν έχεις κι αντικαταστάθηκε αυτομάτως από κάτι άλλο, κανένας δεν μας το είπε....

Ώσπου κατα λάθος πέφεις πάνω σε αυτό που απέφευγες... σε εικόνες αυτών που ξέρεις ότι υπάρχουν και όσων ξέρεις ότι συμβαίνουν αλλά συστηματικά διαγράφεις από το μυαλό σου γιατί σου χαλάνε την "αισθητική". Και παγώνεις γιατί συνειδητοποιείς στιγμιαία το μέγεθος της αχαριστίας και της αγνωμοσύνης σου. Ακόμα πιο πολύ όμως μουδιάζεις και ντρέπεσαι γιατί ξέρεις ότι όσο κι αν σήμερα σε ταρακούνησε αυτό που είδες, όσο κι αν φαινομενικά σε άγγιξε και παρόλου που φευγαλέα αναγνωρίσες πόσο τυχερός είσαι και πως τελικά όσα χρειάζεσαι τα έχεις και με το παραπάνω, ξέρεις ότι αύριο που θα ξυπνήσεις θα ριχτείς με ακόμα περισσότερο πείσμα στο κυνήγι του χαμένου θησαυρού.. αυτού που ουσιαστικά είναι ήδη στην κατοχή σου αλλά την αξία του οποίου θα αποδεχτείς μόνο όταν τον χάσεις...

Κεκτημένη ταχύτητα βλέπεις... δεν γίνεται να αλλάξεις συμπεριφορές και συνήθειες ετών χωρίς να σταματήσεις και να κάνεις έναν απολογισμό. Όμως ο χρόνος είναι χρήμα σου έμαθαν. Κι έτσι σου βγαίνει αβίαστα το να τρέχεις. Να τρέχεις να προλάβεις. Να κυνηγάς. Γιατί αν κάνεις το λάθος να σταματήσεις, μπορεί να ζαλιστείς και να πέσεις και τότε ίσως τσαλακωθείς. Αν σταματήσεις να τρέχεις μπορεί και να αρχίσεις να σκέφτεσαι. Κι αν κάτι έχει μείνει μέσα σου ίσως δεις τα χάλια σου. Για λίγες ώρες.. το πολύ για ένα βράδυ. Γιατί αυτό που θα δεις γρήγορα θα θες να το ξεχάσεις. Γιατί ενοχλεί κι εσένα και τους γύρω σου. Σου χαλάει τo image. Γιατί καλή η αυτοκριτική, καλές και trendy και οι τύψεις της μιας βραδιάς. Αλλά ας μην ξεχνιόμαστε. Εν κατακλείδι ο χρόνος είναι χρήμα κι η ευτυχία είναι σε αυτό που δεν έχεις. Κι έτσι αύριο ξανά προς τη δόξα τραβάς...

Τις τελευταίες μέρες δε με αναγνωρίζω...

Μαγειρεύω!

Ναι ναι... καλά διαβάζετε! Ποιός το περίμενε ε;

Κι όμως... ξέθαψα ένα βιβλιαράκι και κάτι συνταγές που μου είχε δώσει η μάνα μου όταν έφυγα πέρσυ - τις οποίες τότε τοποθέτησα με ευλάβια στο ράφι της βιβλιοθήκης του δωματίου μου κι έκτοτε δεν τις ξανάγγιξα- και πειραματίζομαι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πλέον ψάχνω και στο internet για συνταγές!

Πηγαίνω supermarket κρατώντας στο ένα χέρι το καλάθι μου και στο άλλο τη λίστα με τα απαραίτητα υλικά. Η αλήθεια είναι ότι παιδεύομαι λίγο μέχρι να τα βρω... γιατί εντάξει το να ξέρεις ότι χρειάζεσαι πχ. γαλέτα είναι ένα πράγμα, το να εξηγήσεις όμως στον υπάλληλο τί είναι η γαλέτα (διότι εξακολουθώ να λειτουργώ λες και βρίσκομαι στην Ελλάδα, όπερ σημαίνει η λίστα είναι στα ελληνικά και φυσικά οι γνώσεις μαγειρικής μου δεν μου επιτρέπουν να ξέρω πώς λέγονται τα υλικά στα αγγλικά) είναι κάτι εντελώς διαφορετικό...

Στη συνέχεια επιστρέφω σπίτι, τοποθετώ τα πράγματα στη θέση τους, επιθεωρώ το χώρο του ψυγείου και των ντουλαπιών με περηφάνια, ανοίγω τη συνταγή στον πάγκο της κουζίνας κι αρχίζω ... τη μάχη. Διότι περί μάχης πρόκειται. Το επιβεβαιώνει η κατάσταση της κουζίνας μετά το τέλος της διαδικασίας που λέγεται μαγείρεμα -ενώ θα έπρεπε να λέγεται καταστροφικά δημιουργική ψευδαίσθηση- η οποία θυμίζει (τί άλλο) πεδίο μάχης! Ο πάγκος είναι γεμάτος αλεύρια, ζύμες, υπολείμματα από ψιλοκομμένα λαχανικά, μπαχαρικά, και διάφορα άλλα αναλόγως του ποιά σελίδα του βιβλίου μαγειρικής αποφάσισε ο στρατηλάτης (εγώ για όσους δεν κατάλαβαν!) να κατακτήσει, ενώ ο νεροχύτης έχει ξεχυλίσει από άπλυτα πιάτα, κατσαρόλες, μαχαιροπίρουνα και λοιπά σκεύη... Κοινώς σαν να έχει περάσει το ιππικό και να μην έχει αφήσει τίποτα όρθιο...

Πάντως μπορώ να πω ότι προοδεύω. Αυτά που φτιάχνω αν και έχουν την τάση να γίνονται λίγο καυτερά, προς μεγάλη μου έκπληξη.. τρώγονται!!!

Νομίζω είμαι άρρωστη... δεν εξηγείται αλλιώς ο ενθουσιασμός μου αυτός.

Υ.Γ. Α ναι! Έχω και μια ερώτηση προς της μαγείρισσες (Sunny και Melkat, για σας χτυπάει η καμπάνα!) γιατί ποτέ μα ποτέ ο χρόνος μαγειρέματος που γράφει η συνταγή δεν ισχύει; Μόνο σε μένα συμβαίνει αυτό;;;