Jane Birkin και Serge Gainsbourg

Παιδιά του Αντυ Γούρχολ, του ρόκ, παιδιά της ευρώπης, της μόδας, του σινεμά, των ποίησης, της ζωγραφικής, ... Γνωρίστηκαν με πάθος, το πάθος τους έγινε το απαγορευμένο τραγούδι του Βατικανού, προκάλεσαν με θράσος και ευγένεια. Και τελικά δεν μίλησαν μόνο στο ένστικτο αλλά και στη ψυχή, όλης της Ευρώπης του '70  

La decadance ...

Σε ένα αντίστροφο μπλούζ !!! Μία πρόκληση. Το χορεύουν .. και ... γνώμες της εποχής της εποχής για το πόσο ειναι σοκαριστικό ή όχι.   

Μετά την αντιστροφή των κορμιών, αντιστροφή του ρόλου. Η γυναίκα ψυθιρίζει  ότι ο άντρας. Και ό άντρας ψυθιρίζει τα λόγια της γυναίκας. Σε ένα μετέπειτα βίντεο κλιπ, του 'Alain Chamfort βασισμένο στην έμπνευση του Serge ... Και με ένα τέλος - έκπληξη.

Και βέβαια .... je t' aime moi non plus ... Αν χορέψεις αυτόν τον χορό με τόν πόθο σου και δεν προχωρήσει, καλύτερα να φύγεις. Αν το χορέψεις με τον επερχόμενο πόνο σου, θα σε γλυκάνει. Τα πάντα κάνει.

Και για το τέλος, χρόνια μετά τον θάνατο του Serge, η Jane μιλάει για το πως χώρισαν. Για το τηλέφωνο που τον πήρε στη συνέχεια, ανακοινώνοντάς του πως περιμένει και άλλο παιδί, από τον καινούργιο σύντροφό της.

Και ο Serge είναι κοντά τους. Σε όλους.

Θα είναι ο papa deux

1. Η αρχή της ιστοριούλας, στο τέλος της εποχής.

Τα λέγαμε λοιπόν, όλα. Τουλάχιστον όλα εκείνα που νοιώθαμε σαν ζωτικά μας. Και γι' αυτό, στις συναντήσεις μας μετά, ακόμα και πολύ μετά, νοιώθαμε και νοιώθουμε πως όλα είναι όπως τότε. Και με την αγάπη και εμπιστοσύνη να κυριαρχεί ακόμα.

(Και εδώ που τα λέμε, πολλές φορές μας μπλοκάρει στο να προσαρμοστούμε. Αμα έχεις μάθει να παιζεις με κάποιους κώδικες στη ζωή σου, σε σχέση με τους άλλους, άντε μετά να βγαίνεις στον κόσμο των συσχετισμών και να εξηγείς... Δεν είναι δύσκολο. Μιά χαρά τον παίζουμε τον εν λόγω κόσμο. Απλά λίγο βαρετό μερικές φορές). Αλλά αυτό είναι άσχετο με το θέμα.



2. Η αμηχανία του χωρισμού.

Είμαστε στο μπαράκι, πάντα στην μπάρα, εννοείται. Τουλάχιστον 10 απο εμάς, η πιο στενή παρέα. Ηρθε και μας βρήκε. Ειχε χαθεί για λίγο το τελευταίο διάστημα. Ολο και κάτι φανταζόμαστε, όλο και κανένα πείραγμα στο τηλέφωνο. Οι γνωστές κατσάδες, του "πόσο αλήτες είμαστε και δεν αφήνουμε άνθρωπο ν' αγιάσει στη ζωή του". Χαρά μεγάλη που την ξαναείδαμε. 
 
Η ζωή της είχε αρχίσει να μπαινει σε αλλαγές. Μεγάλες. Αγνώριστες για εμάς. Σαν να προεξοφλούσε τον "έξω κόσμο" στον οποίο ετοιμαζόμαστε να μπούμε. Μη ξεχνάμε. Για εμάς, το "εγώ" και το "εμείς" δεν είχαν χωριστεί εντελώς. το περιμένα με δηλαδή, αλλά ηταν ακόμα άπιαστη πραγματικότητα.

Μας τα είπε όλα. Με γέλιο με ερωτήσεις, με αγκαλιές, με διευκρινήσεις, με πειράγματα, με ευχές, με κουτσομπολιά για το πως και τι ... "Εκεί καθήκια να μένετε με την περιέργεια". Και μετά πλήρης ανάλυση με χαρτί και καλαμάρι.

Ανατροπές σε όλα. Σε όλα όμως. Μετά από λήψη αποφάσεων, βασισμένων σε λογικές παραδοχές.

- Αφού είναι έτσι, θα κάνω αυτό, ............. μετά από αυτό θα κάνω το άλλο, ........... θα κερδίσω το τάδε, .............θα συνεχίσω στο παραδίπλα, ................ θα είμαι καλά, .... "

Ορίζοντας τουλάχιστον 5 χρόνων στην αρχή και μετά θα έβλεπε. Και όχι μόνο συναισθηματικά. Σε κάθε τομέα της ζωής, που μπορούσαμε τότε να φανταστούμε. Δεν είμαστε βέβαια οι καλύτεροι σύμβουλοι για κάτι που δεν γνωρίζαμε. Αλλά καταλήξαμε στα ...
 

"μπράβο, μαζί σου, καλά έκανες, μιά χαρά όλα".

Και στις ερωτήσεις, τις γνωστές, που έπονται των αποφάσεων, αλλά διακρίνεις την αγωνία στα μάτια του άλλου όταν ρωτάει, απαντούσαμε πάντα θετικά.
 

"Μιά χαρά,
 

"ναι θα το αντιμετωπίσεις αυτό και το άλλο",
 

"μη σε απασχολεί,
 

"δύναμη, θα είσαι ο εαυτός σου ...."

Τα γνωστά.... Εφυγε νωρίτερα. Μείναμε μόνοι. Επεσε σιγή.
 

"Μα πως είναι δυνατόν"
 

¨Δεν θα της κάτσει καλά".

Περίεργο το ένα, προβληματικό το άλλο, μας ξένιζε το τρίτο,

"Γιατί δεν της είπαμε τίποτα" ?"

"Μα τι να της πούμε, το έχει αποφασίσει"

¨Μη νομίσει πως θέλουμε να την εμποδίσουμε"

"Μήπως νομίζει πως παίζει κάτι ανταγωνιστικό, ψιλογκομενικό, ...."

Οχι, σε τέτοια θέματα κρίσιμα θέλει προσοχή .... Μήπως νομίσει πως ... Μήπως θεωρήσει πως .... Μήπως συσχετίσει το ένα με το άλλο ... Μήπως το πάρει σαν ανταγωνισμό ... Μήπως ...

Και ένα τεράστιο "μήπως" καθόρισε τη σιωπή. Μη τύχει και παρεξηγηθούμε. Φίλοι αγαπημένοι είμαστε. Οχι τροχοπέδη στη ζωή των ανθρώπων μας. Εξ' άλλου αν γινόταν κάτι θα είμαστε εκεί. Για οτιδήποτε.

3. Η επιστροφή και οι εξηγήσεις.

Εξαφανίστηκε. Το επέβαλαν οι μεγάλες αλλαγές και η αναγκαία αλληλουχία των αποφάσεων προς την ευτυχία της. Που και που μαθαίναμε νέα. Οκ. Ολα καλα. Κατά τα γνωστά. Εξ' άλλου. Πέρασε καιρός. Πολύς.

Τα καταφέραμε και μαζευόμαστε. Μια φορά τον χρόνο. Οχι μόνο οι 10 - 15. Ολη η "φουρνιά". Και όλα ήταν σαν να μην ειχαν αλλάξει όπως είπαμε. Μόνο η δική μας σχολή είχε μάλλον αυτό το προνόμιο.

Κάπου, ναι, την ειχαμε ξεχάσει. Οχι "κάπου" δηλ... Την είχαμε ξεχάσει. Ωσπου ήρθε. Ξαφνικά. Τόσο ίδια και τόσο αλλαγμένη. Κουρασμένη αλλα ζωντανή. Χαρά μεγάλη. Ενθουσιασμός.... Τα είπαμε. το παρελθόν ξαναχτύπησε. Πάλι καθήκια, πάλι αλήτες, πάλι κουτσομπόληδες, πάλι αγκαλιές.

Τίποτα δεν της ειχε πάει καλά. Μα τίποτα. Από την αρχή σχεδόν. Όλα χάλια. Από επιλογές, μέχρι συσχετισμούς για τα επόμενα βήματα .... Ολα όμως. Και ζόρια. Εντονα όμως. Στα όρια του τραγικού. Και όχι από κάτι εξωγενές, αλλά εξαιτίας της αρχικής της επιλογής.

Αλλά ηταν εκεί μαζί μας. Ηταν καλά, ήρθε να βρει, όχι τόσο το παρελθόν της γενικά, αλλά τους φίλους της, τις φίλες της, που την αγαπούσαν τόσο και μοιραζόντουσαν τα πάντα μαζί της. Στενοχώρια 

"Κρίμα"

"Βέβαια το ειχαμε σκεφτεί"

"Δεν σου πήγαινε το ένα, δεν σου πήγαινε το άλλο"

"Δεν ηταν για σενα"

"Και που λες τότε που μας είπες για το ταδε θέμα σκεφτήκαμε ότι... "

"Εγώ τους το είχα πει ότι θα καταστραφείς" και όλα τα σχετικά.

 "Γιατί ???? Γιατί ????? Δεν μου είπατε τίποτα ?????"

"Μήπως το ένα, μήπως το άλλο",

"μήπως το πάρεις διαφορετικά",

"λεπτά και σημαντικά θέματα είναι αυτά",

"μήπως κάναμε λάθος εκτιμήσεις",

"ο ενθουσιασμός,τα επιχειρήματα από μέρους σου ...."

- "Και δεν ειχατε καταλάβει πως εκτός από τον ενθουσιασμό, ήθελα να μοιραστώ και την προστασία σας" ? Ακόμα και αν παρεξηγούσα οτιδήποτε. Ακόμα και αν ενα "μηπως" είχε νόημα για μένα. Θα ήταν καλύτερο από το μηδέν. ....

Γιατί ήθελα την άλλη πλευρά. Ηθελα το "πρόσεξε" από εσας. Δεν ξέρω αν θα έκανα πίσω, αλλά τουλάχιστον κάποιοι θα μου ειχαν πει κάτι. Τώρα τα ανακάλυψα όλα μόνη μου. Και πόνεσα. Ημουν κι εγώ απόλυτη. Κι εσεις δεν ξέρατε να εκφράζετε τα κρίσιμα..."

4. Βέβαια,

... τότε απλά... δεν ξέραμε. Πως να φερθούμε σε ένα όχι που μας τσιμπούσε μέσα μας και αφορούσε οχι εμάς, αλλά κάποιον άλλον. Και για καταστάσεις στις οποίες δεν είχαμε εμπειρία.

Είναι φορές στη ζωή μας, που οι άλλοι αναζητούν από εμας, σημάδια για το αντίθετο απ' ότι κάνουν. Κι εμείς, ενώ ακούμε τα καμπανάκια να χτυπούν, κλείνουμε τις πόρτες ... μήπως και ότι πούμε εκληφθεί διαφορετικά, στα πλαίσια μίας διακριτικότητας.

Ισως για να γίνουμε αρεστοί.

Ισως γιατί δεν ξέρουμε πως να διαχειριζόμαστε τις αμφιβολίες μας για τους άλλους, ενώ μας το ζητούν με τον τρόπο τους.

Ρούχα γεμάτα χρώματα ή μήπως χρώματα που ανταμώνουν σε πανιά για να κολλήσουν σε κορμιά ανθρώπων; Δεν διακρίνεις.

Κίνηση καθημερινότητας ή χορός; Δεν διακρίνεις.

Ύμνος στην ελευθερία η κάθε παρομοίωση με αυτούς.

Και ύμνος στο «προς αποφυγήν».

Οι καιροί, οι ήχοι και οι εικόνες των τσιγγάνων εμπνέουν δημιουργούς. Παραμύθια, πάντα με μία φωτιά στο φόντο. Πρόσεξε όμως ε ?

Τα σίδερα σιγά μη δεν τα κλέψουν.

Τις σχάρες.

Τα κινητά.

Τα καλώδια, κάθε είδους, .. έχουν χαλκό.

Ότι και αν κάνεις θα στο πάρουν. Πάνε παντού. Τα πάντα, τα ξηλώνουν. Και αν βρεις την άκρη, ίσως και να στο φέρουν πίσω.

Είχαμε περάσει αρκετές φορές. Με προσοχή. Ειδικά το βράδυ. Δεν είδαμε χορούς, ούτε φωτιές, εκείνες των τσιγγάνων.

Πάρε το κινητό μου λέει ο αρχηγός τους. Το έγραψα. Θα χρειαστεί τις επόμενες μέρες. Και αν μου ζητήσει το δικό μου ; ... Θα σου κάνω αναπάντητη εγώ. .... Κάτι σε θέλουν εκεί …. Φεύγει. Το ξέχασε. Του την έφερα. Νομίζω δηλαδή. Μάλλον θα μ’ έχει για κόττα. Ας είναι.

Τα παιδιά μεγαλώνουν στον ήλιο, στη βροχή, στη λάσπη. Απώλειες εντός πλαισίων στο μεγάλωμά τους. Δεν καταγράφονται όσα φευγουν.

Τα πουλάνε όλα και τα αγοράζουν όλα, μη ξεχνάμε. ....

Η ιστορία που έλεγε εκείνος ο «προϊστάμενος» με τα λιγδωμένα μαλιά, τότε που ηδονίστηκε με την μικρή, μα πολύ μικρή τσιγγανοπούλα. Του τη νοίκιασε η μάνα της, πάμφθηνα. Μπορεί να πήρε και τη μάνα, δεν θυμάμαι. Ημουν νέος τότε. Εφριξα.

Ηταν και λιγδιάρης. Τον αντιπαθούσα έτσι κι αλλοιώς. Παραμυθάς μου φαινόταν. Το απώθησα. Πακέτο με τη φάτσα του. Φαντάσου να σε ξυπνάει αυτός και να σου λεει καλημέρα ... Πολύ περισσότερο να σου κανει τα όσα μας διηγήθηκε.

Και νάσου πάλι εδώ. Πάντα το έλεγα πως, ότι τρώει σφαλιάρα και κουρνιάζει στο κουτάκι των «προς λήθη» ... σκάει μύτη.

Ε και τώρα όσο νάναι… κι εδώ δεν έχουν εξαλειφθεί αυτά ακόμα. Ξέρεις, εδώ είναι τόπος μυστηρίου. Υποδέχεται ότι δεν χωράει στη δίπλα πόλη. Όλα γίνονται. Δεν έχουν ιερό και όσιο. Έτσι έχουν μάθει. Προσαρμόζονται.

Ειχε δίκιο ο Λιγδιάρης. Λουκούμι πολλά από αυτά. Και τιμές ευκαιρίας. Οχι βέβαια όλοι. Αλλάζουν. Αλλά ... ότι θες μπορείς να βρεις ακόμα.

Προστατεύονται. Ε.Ε. Προσοχή μη γίνει καμιά στραβή μαζί τους. Εργάτες γής, μεταπράτες, κλεπταποδόχοι, μικροεπιχειρηματίες, νταβατζήδες, νονοί, όπλα, ναρκωτικά, κινητά, οικογενειάρχες, χορευτές, τραγουδιστάδες. Και ότι βγάζουν το χαλάνε οι κερατάδες. Και όταν θέλουν τα λεφτά τα βρίσκουν.

Ντοκυμαντέρ. Το πέτυχα. Ευτυχώς. Ας το δω. Εξαιρετικό. Να μάθω γι αυτούς. Ύμνος στην ιδιαιτερότητα. Η αλαζονεία της Δύσης απέναντί τους. Διατήρηση. Ενσωμάτωση. Πάντα έξω από τις πόλεις. Και προσδοκία. Για το κάτι τι .. το άλλο.

Η κούραση της περιφερόμενης νησίδας.

Τα δεδομένα για μας, στον πάγκο της «εδώ και τώρα διαπραγμάτευσης» γι’ αυτούς.

Η διαφορετικότητα των πολιτισμών.

Παζάρι σιδερικών, παροχών, πολιτικών, ανθρώπων.

Μη στενοχωριέστε για τη μιζέρια τους. Δεν τη νοιώθουν. Ολοι τουλάχιστον.

Πάντα σταλμένοι από τους ΟΤΑ κάπου εκεί πιο έξω, για προστασία της οικιστικής συνοχής. Απαγορευμένη περιοχή. Αδρανούσα περιοχή. Θα φύγουν. Θα πάνε στον νέο οικισμό. Μόνο γι αυτόύς. Κατόρθωμα. Εγινε τελικά. Οντως αξίζει ένα μπραβο. Εγινε.

Αποκατάσταση ζημιών στον παλιό τους χώρο. Σεβασμός. Συμφώνησαν. Αλλά δεν θα ξαναγυρίσουν. Μια χαρά θα είναι. Ούτε κρύο ούτε ζέστη γι αυτούς. Συνηθισμένοι εξ’ άλλου. Έτσι έμαθαν έτσι ξέρουν. Το τέλος του αίσχους.

Οι πόρτες του οικισμού κλειστές. Οι αρμόδιοι διαφώνησαν σε λεπτομέρειες. Ντου και όλοι μέσα. Τα φωτάκια ανάβουν στα πρώτα σπίτια. Νυχτώνει. Σε σπίτια. Ησυχία. Τα πρώτα ρούχα απλώνονται.

Καθαρισμός του παλιού τους χώρου, μόνο από αυτούς. Οι δικοί μας λιποθυμούν. Οι περιγραφές δεν φτάνουν.

Τα λάστιχα των bobcats (αυτά τα πολύ μικρά μπουλντοζάκια, με μεγάλες ρόδες όσες σχεδόν το μέγεθός τους, που πάνε παντού) τρυπάνε το ένα μετά το άλλο. Στο τσακ, ένα από αυτά γλύτωσε την ανατροπή. Αέρας. Δεν έχει ξαναγίνει. Εμετός. Ψοφίμια. Διάλυση. Μέρα νύχτα δουλειά. Προσοχή στα φίδια, στα μεγάλα ποντίκια, τα γυμνά καλώδια, τα φρεάτια.

Ποτέ οδήγηση κοντα στο πεζοδρόμιο, οι σχάρες λείπουν. Το νερό απ’ τις πρόχειρες δεξαμενές μή πέσει πάνω σου. Ο προηγούμενος ζήτησε άδεια και πήγε ν’ αλλάξει ρούχα. Πόσιμο ήταν βέβαια.

Με δέος φέυγουν οι κάβοι που ειχαν βάλει, κάθετα στο δρόμο, για ανάσχεση κυκλοφορίας. Για να μη τρέχουν με τ' αγροτικά μές τον δικό τους χώρο. Ωπ, νατη και έξοδος διαφυγής, μέσα από μεγάλες καλαμιές. Αλλά ούτε τάνκ δεν μπορεί να περάσει από εκεί – που λέει ο λόγος -. Πως περνάγαν οι άνθρωποι και τα αγροτικά, όταν έκανε ντού η ΟΠΚΕ ? Ελα ντε ... Μόνο αυτοί ξέρουν.

Ο παράδεισος της ιδιαιτερότητας αποκαλύπτει την υποδομή της δυστυχίας. ....

Εχουν δίκιο τελικά που λένε ότι .. εκεί έξω είναι διαφορετικά. Δεν είναι απλά. Σε βομβαρδίζουν διαφορετικά. Νοιώθεις την ερημιά του γραφείου και της κλειδωμένης σκέψης. Ευτυχώς, όλο και κάτι έχω καταφέρει μέχρι τώρα. Αυτές τις γαμωγέφυρες ανάμεσα στο χαρτί, τις συσκέψεις και το εκεί έξω. Που αγγίζεις και σε αγγίζει. Το πιάνεις. Και σε πιάνει. Και σου λέει, δώσμου το κινητό σου, θα με χρειαστείς. ...

Ενοχή. Έφυγαν απ’ τον κόσμο τους. Καταστράφηκε ένα κομμάτι της ιστορίας. Κάποιοι άντρες λείπουν ακόμα για δουλειές. Τα γυναικόπαιδα έμειναν πίσω. Πρέπει να βρθεί μέσο. Η μία οικογένεια δεν βοηθάει την άλλη.

Θέλουν να φύγουν. Δεν είναι το πρέπει. Θέλουν. Να προλάβουν τις βροχές. Θ’ αρχίσουν πάλι οι αρώστειες. Τα νερά θα μπαίνουν πάλι στις παράγκες. Και θα βρωμάνε. Όλοι θέλουν να φύγουν. Και ας αλλάξουν. Και ας μην γίνονται παραμύθι ελευθερίας.

Δεν συνηθίσατε ?

Ναι. Μόνο που τώρα βλέπουμε πως υπάρχετε εσείς. Και τα δικά σας τα παιδιά δεν βρέχονται. Και δεν κρυώνουν. Και ξέρετε ποιο σας μένει και πιο όχι. …. Κρυώνουμε όσο κι εσείς, απλά αντέχουμε λίγο παραπάνω. Και την αντέχουμε την μπόχα. Αλλά μας βρωμάει όσο και σε σας. Δεν έχουμε άλλες μύτες από εσάς. Έχουμε άλλες αντοχές.

Κατάλαβες κύριε με την ωραία μπουφανιά και το σενιο κουστουμάκι που σε ειδα χθες… πως σε είπαν το ονοματάκι σου ? …. Απολύτως (περισσότερο απ’ ότι νομίζεις).

Πιο πέρα, ένας μπόμπιρας βουτάει τη μπάλλα και τρέχει. Το φορτηγό κάνει όπισθεν. Ο σεκιουριτάς που βρίσκεται κοντά, τρέχει και τον μαζεύει. Τη γλύτωσε. Η μάνα του μόνο που δεν κλαίει. Κάποιοι άλλοι σκάνε στα γέλια. Ρουτίνα. ….. Τον αρπάζει και του χώνει μερικές. Και μετά τον αμολάει. Χαμογελώντας.

Και ο δικός σου, ορμάει πάλι ακάθεκτος στην περιπέτεια. Βούρ για το κολατσιό που μοιράζεται πιο κάτω. Έχει και γλυκά. Ο σεκιουριτάς, τον έχει πάρει από φόβο και ... εκεί ... από δίπλα. Ο οδηγός του φορτηγού κατεβάζει αγίους περιλουσμένους με όχι καλά λόγια. Ουρλιαχτά του head των operations από το cb. Nα προσέχουν στις όπισθεν. Πάντα με το μάτι. Δεύτερο άτομο. Ποτέ με καθρέφτη. Δεν φαίνονται οι μπόμπιρες.

Δεν υπάρχει μανουαλ σε αυτά. Ούτε previous experience. Για μας δηλαδή. Γι αυτούς, το previous και το today δεν απέχει πολύ. Για το αυριο, λέμε πως δεν τους νοιάζει. Ετσι ερμηνεύουμε.

Ο μπόμπιρας λοιπον, ο μαχητής των δρόμων και της μπαλας, … Έχει μάθει από μωρό μέσα στους δρόμους που τρέχουν μηχανές κάθε λογής και ζώα. Και φίδια. Και με γυμνά καλώδια. Και με βροχή. Και γυμνός....

Μόνο που έχει μάθει, … όσα μπορεί να μάθει ένα μωρό. Και να αντέχει όσα μπορεί ν’ αντέξει ένα μωρό, ένας πιτσιρικάς.

Το παραπέρα, σημαίνει τέλος ζωής. Μωρού. Μπόμπιρα. Πιτσιρικά. Οχι πάντα καταγραφόμενη. Το έχει συνηθίσει. Με τα όρια ενός πιτσιρικά στον κόσμο των μηχανών. Και των φιδιών. Και της βροχής.

Τα αγαπούν. Τα νοικιάζουν. Τα πουλάνε στη νέα οικογένεια. Και όμως θέλουν να φύγουν. Θέλουν σχολείο.

Γιατί ξέρουν. Μας έχουν γύρω τους. Εμείς μάλλον δεν ξέρουμε ακόμα πως, ακόμα και οι διαφορετικοί ... συγκρίνουν.

Δεν έχει ταινία. Δεν έχει τραγούδι για το χάσιμο του ατόφιου και πρωτογενούς. Δεν έχει εικόνες άγριας ρομαντικής νύχτας με πανέμορφες τσιγγανοπούλες γύρω απ’.τη φωτιά, στον τελευταίο χορό τους. Δεν έχει θρήνο για την ενσωμάτωση στον πολιτισμό της δύσης.

Έχει την αποκάλυψη της δυστυχίας στους καιρούς της δήθεν αθωότητας.

Και στα δύο χιλιόμετρα πιο πέρα, ανάβουν τα φώτα. Χωρίς ποντίκια και φίδια. Με νιπτήρες και ντουαλέτες. Ισως μετά γίνει και ιατρείο. Ισως και σχολείο, κάποιο πειραματικό, κάτι ... Μπορεί. Ετσι δεν λέμε ;

Τέλος.

α ναι .. και σ/σ (σύντροφοι συναγωνιστές) της συμπολίτευσης, της πάσης φύσεως αντιπολίτευσης, του εναλλακτικού οράματος και των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, της νέας αυτονομίας κλπ, να ξυπνάμε και λίγο νωρίς το πρωϊ ε ? Κι εγώ χουζουρλής κι ονειροπόλος είμαι .. αλλά ... η ζωή είναι σκληρή. 

Και δεν βλάπτει και καμμια βολτούλα πιό έξω ε ? Σας την φόρεσαν κανονικότατα οι δεξιοί γιατί έφτιαξαν τα σπιτάκια επιτέλους. Και σκασίλα μου αν μερικοί διαφωνούσατε με το όλο κόνσεπτ και αν καταγγείλατε τα αδιέξοδα στη λειτουργία του νέου οικισμού, και σκασίλα μου αν συζητούσατε το όλο θέμα με σφηνάκια χθες, αλλα ...

οταν βρέχει ο κόσμος θέλει στέγη που να μη μπάζει γιατι...

παιδική πνευμονία = κακό = bad thnig και τα ποντίκια και τα φίδια επίσης κακό = bad thing. Εξ ορισμού. Να το αναλύσουμε, ναι οκ, αλλά αφού συμφωνήσουημε στο τζίζ κακό. 

Και σκιζόμαστε και κάνουμε ότι μπορούμε για να .. "οχι τζιζ κακό ε" ? Απλά το είπαμε ? Απλά. Κακιούλες. Αny way dearests, εγώ πάντα θα σας αγαπάω με τη μισή ψυχή μου. Η άλλη μου μισή θα βρίσκεται στο τώρα. Ναι ? Και θα σας πάρω και παπουτσάκια και φορμίτσες. Μη μου λερώνεστε, όποτε .. και αν .... Και ξυπνητήρια. Αυτά ειδικά... με το κουδούνισμα το σπαστικό.

Αρχίζω να στενοχωριέμαι. Σε πληγώνω. Σε έκανα να φταις για τα πεσίματα και τα νοσοκομεία της προηγούμενης ιστοριούλας.  Το ξέρω πως έκλαψες όταν τη μυρίστηκες εκεί να χαζεύει μέσα στο πλήθος. Στο πεζοδρόμιο. Αναζητούσε εκείνα τα πλάσματα που όλοι ψάχνουν, αλλά δεν τα έχουν ξαναδεί.

Κάποια σχεδόν αόρατα, που σου ψιθυρίζουν «ποτέ δεν θα μ’ αγγίξεις» …

Κάποια άλλα, αόρατα κι αυτά, που όμως απλώνουν χέρια, φυσούν αναπνοές …  να σαν κάτι αυτό που λένε πράξη, ύλη.

Αλλά σε ερέθισε και τόσο… Έγινες ένα από αυτά τα πλάσματα τα δεύτερα. Ίσως και να βιάστηκες, Συμβαίνει. Αν γινόσουν ένα απ' τα πρώτα, ... κανείς δεν ξέρει. Ίσως να στεκόσουν απέναντι και να ερχόταν να σε βρει. Εκείνη, σε αυτά τα πρακτικά, είναι πιο επιδέξια από σένα. 

Και όχι μόνο αυτό ...

Ίσως και να έτρεξε στην αγκαλιά σου. Και να σου είπε ... "πάρε με μαζί όπου πας".

Κι εσύ, άλλο που δεν ήθελες. Την πήρες. Με μία εκχώρηση που ποτέ δεν θα μάθουμε αν ήταν ατόφια ή όχι. Της τα ξεκαθάρισες μάλιστα τα πράγματα, λέει. Από την αρχή. Πως δεν τα καταφέρνεις στα περίεργα και στους βρεγμένους δρόμους, πως οι άλλοι …. Έκανες το deal μια χαρά.

Και με όλα αυτά …εσύ, .....ξεπροβάλεις ειρωνικά, σαρκαστικά

και μου γυρνάς το κατηγορητήριο πίσω.

Το κοιτάζω και το έχεις αλλάξει.

Το έκανες περγαμηνή.

Και θα υποκλιθώ μπροστά σου, καθώς λες μ’ εκείνο τον τόνο που σκοτώνει πως ...

Σε θέλουν ....έτσι όπως είσαι. Αν είναι οι άνθρωποι να βρούν το όνειρο, περνάνε μέσα από λαβύρινθους γεμάτους τέρατα. Και νεράϊδες.

Σαν τις κοινωνίες που βγαίνουν έξω στη φωτιά. Ενώ, εκεί στο βάθος βλέπουν το απειλητικό μαύρο. Σαν τον ερωτευμένο που βουτάει. Εκεί που η λογική και τα όποια δεδομένα του φωνάζουν «μη».

Οκ. Υποκλίνομαι. Είσαι αστέρι. Έτσι .... εκεί. Να επιμένεις …..Χωρίς το επόμενο βήμα, χωρίς να σου καίγεται δεκάρα για τον πόνο, το ποιος θα μαγειρέψει, πως θα πληρωθεί για να πάει σούπερ μάρκετ, τέτοια. Και για να παίρνει ταξί όταν φοβάται να τον πας βόλτα.

Μας έχεις χαρίσει τις ζωτικές αλήθειες και τα ζωτικά ψέμματα. Δεν ζούμε χωρίς αυτά. Το ξέρεις. Είσαι ένοχη για τόσους πόνους και τόσα δεινά, σαν μας αφήνεις στα κρύα του λουτρού …  Και για κάθε όμορφο και ωραίο. Και ξέρω επίσης. πως χωρίς και αυτά, ούτε εσύ, ούτε εγώ υπάρχουμε.

Μη σου πω ότι σε παράγει ύλη…. Ανθρώπινο μυαλό. Αλλά εντάξει, μη φωνάζεις. Δεν θέλεις να το ακούς αυτό. Οκ. Ούτε και μένα μ’ ενδιαφέρει τίνος γέννημα είσαι εσύ, αλλά ξέρω πως υπάρχουν αυτά τα πέρα απο σένα. 

Άρα, τέλος δίκης. Απόφαση Αθώωσης. . Τέρας και νεραϊδα. Λοιπόν, επειδή είσαι μέρος της ζωής. Και να προσέχεις άλλη φορά να μη γλιστράς. Θα σε ξαναχρειαστώ. Να σε δικάσω κατά τα γνωστά. Εντάξει ?  

Μείνε λίγο. Έτσι κι αλλιώς θα σε ξαναφέρουν.

Τελικά ξέρεις τι κατάλαβα, ???? πως το παιχνίδι το ορίζεις εσυ. Γιατί – ξέχασα να σου πω – πως έχεις και αυτή τη μαγική ιδιότητα.

Να τρυπώνεις στα ουράνια και στα γήινα, στα όνειρα και τα υλικά, με μεγάλη μαεστρία. Άρα, είσαι και τα δύο η τουλάχιστον κάτι απ’ τα δύο.

Δεν μπορεί κανείς να σε σπάσει στη μέση….. Δυστυχώς.

Λοιπόν άκου τώρα όμως να σου πω κάτι. Πως θα παίξουμε μαζί.

 Κι εγώ έτσι τα βιώνω. Άρα σε ξέρω. Με οράματα, με ποίηση, με παραμύθια, με διαπιστώσεις, φταίχτες, οράματα και προσδοκίες. Με φαντασία. Με ερμηνείες. Για τα αίτια, τα αποτελέσματα, τις άλλες κοινωνίες, τις άλλες εποχές στις σχέσεις, στα ταξίδια και τους άλλους ανθρώπους. Για αυτά που θα έρθουν, θα γίνουν, άσχετα από ποιον και πως.

Όμως.

Οταν, εκεί κάτω, εκεί στη γή εννοώ, γίνονται τόσα πολλά, που εσύ δεν τα διακρίνεις πλέον, ή θα έχεις καταπιαστεί με άλλα παιχνίδια,

και όταν εδώ ψηλά, στους κόσμους σου, αρχίζει αυτό το μοναχικό κρύο,

τότε εγώ θα κάνω τα ταξιδάκια μου προς τα κάτω. θα μένω και λίγο παραπάνω αν δεν σε πειράζει. Εξ άλλου, είναι το άλλο αδιαίρετο του ουρανού σου. Μη πας να μου τα ξεχωρίσεις. Βάλε το μαχαίρι μέσα. Θα πας για κακούργημα.

Θα σε παίξω με βάση τον εξής κανόνα. Να δεις τι ψυχάρα είμαι. Για να ξέρεις πως θα ελιχθείς απέναντί μου.

 Όπως λέει κι ο Λιβιεράτος, όταν  ξεφεύγεις από τον υποκειμενικό σου κόσμο, τότε καλείσαι να αναμετρηθείς με τα φαντάσματα. Όπως τα νοιώθει ο καθένας. Τους φίλους τους χαμένους, τους έρωτες που έφυγαν και θα έρθουν, τον κόσμο που στις μικρές και μεγάλες του αποστάσεις.

Τα φαντάσματα της, η πραγματικότητα τα λέει και όνειρα.

Και τα όνειρα, την πραγματικότητα, φάντασμα την λένε.

Αλλά είπαμε. Αναμετρήσεις. Εντάξει ? Όχι κοροϊδίες και φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

Και αυτή τη βασική αναμέτρηση του "θέλω", του δικού μου και των άλλων. Των υπερβάσεων και των ορίων. Των αυτοκτονιών και των γεννήσεων όταν φεύγεις από το δικό σου "ενα". Κατάλαβες ? Οταν συμμετέχουν και οι άλλοι.

Ξέρω είναι δύσκολο. Πολλοί ρόλοι σε πολλές σκηνές. Δεν πειράζει. Συνήθεια είναι. Έχεις και μνήμη και εμπειρία και γνώση άπειρη. Τόσους αιώνες τώρα .... όλη η ανθρωπότητα για σένα δούλευε. Φτάνει και περισσεύει. Έτσι ?

Παίζουμε λοιπόν ?

Διαλέγεις εσύ πρώτος και ώρα και καιρούς. Μέρα,  νύχτα, σκοτάδι, φως, γκρίζο, βροχή, ομίχλη, ήλιο. Αντε … ποιος τη χάρη σου.

Έχεις και το ατού των παραμορφώσεων. Σε βλέπω να κερδίζεις.

Αλλά … την έβαψες. Μη χαίρεσαι !!!!

Σιγά μη κάτσω να μου πεις πως έχασα. Έτσι κι αλλιώς, όταν μου ανακοινώσεις το αποτέλεσμα, δεν θα με νοιάζει τίποτε πλέον, παρά μόνο οι όποιες επεκτάσεις μου έχουν μείνει πίσω. 

Να τις προσέχεις. Θα τις έχω εκπαιδεύσει καλά. Θα τις έχω μάθει και τα κρυφά σου κόλπα. Και θα σου την έχουν στημένη. 

Και θα σου την έχω φέρει κανονικότα, γιατί πλέον εσύ δεν θα μπορείς να με ορίσεις. Εδώ δεν τα κατάφεραν επί αιώνες οι θρησκείες και οι επιστήμες. Εσύ δεν θα τα καταφέρεις ποτέ. Δεν μου συγκεντρώνεσαι επαρκώς. 

Όσο για μένα, θα τα βλέπω όλα, μα όλα.  Και θα μαρτυράω την κάθε σου κίνηση. Θα σε προβλέπω. Θα είμαι η αόρατη τρικλοποδιά σου. Έτσι. Για να φοβάσαι. Σε εγρήγορση. Να μου ανανεώνεσαι. Να μου είσαι σε φόρμα …

Μήπως και βάλεις μυαλό.

Δεν θα βάλεις δηλαδή. Δεν ξέρω αν θέλω να βάλεις. Αλλά φαντάζομαι πως μέχρι τότε, θα με έχεις ταλαιπωρήσει αρκετά. Και θα θέλω να σε εκνευρίσω κι εγώ. Με το ίδιο σου το νόμισμα. Να μη μπορείς να με ξεχωρίσεις από το άπειρο….  Θα σε έχω μπερδέψει. Να δεις τη γλύκα. Οκ ?   

Στο καλό τώρα. Και προσοχή στους δρόμους όταν βρέχει. Πάρε και κανένα παπούτσι της προκοπής ε ? Εκπτώσεις έρχονται. Νουμεράκι θα βρείς.  

Η ΛΕΩΦΟΡΟΣ

Σε αγαπώ. Σε θέλω. Ελα μαζί μου. Κράτα μου το χέρι. Μη το φοβάσαι. Εχουμε να τρέξουμε στον κόσμο όλο.

Θα ξεκινήσουμε από την παλιά πόλη. Και στη συνέχεια θα σε παω στο Παρίσι. Εκεί που κάθε γωνιά του έχει τις αόρατες πινελιές δημιουργίας, έρωτα, πάθους. Σαν κι αυτές που μόνο εμείς μπορούμε να διαδκρίνουμε. Περίμενα εσένα για να πάω εκεί. Κι’ ύστερα, οπου θες.

Ελα παμε. Μια βόλτα στην παλία πόλη και μετά πάμε στο Παρίσι. Στάσου στο πεζοδρόμιο, στην άκρη του, μαζί μου. Εκεί που χωρίζεται η κίνηση των ανθρώπων από εκείνη των μηχανών. Εκεί που καταργείται η ελευθερία και μπαίνουν οι κανόνες. Εκεί που χωρίζεται η ψυχή από την ύλη. Που μας έχει υποτάξει.

Είναι μεγάλη η λεωφόρος που θα διασχίσουμε, έχει 10 λωρίδες και τ’ αυτοκίνητα τρέχουν. Τα φανάρια έχουν χαλάσει. Είναι και αυτή η καταιγίδα.... Εχει και ομίχλη. Δεν θα μας διακρίνουν οι οδηγοί. Αλλά εμείς είμαστε πλασμένοι για να ζούμε στις ομίχλες.

Γλυστράει και ο δρόμος. Δεν τα παω καλά ανάμεσα στα πολλά αυτοκίνητα ξέρεις.... Αλλά έλα. Βασίσου σε μένα. Ξέρω, λατρεύεις αυτήν την αδεξιότητά μου.

Εγώ ποτέ δεν τα μπορούσα αυτά. Τα καλούπια που έπαιρναν ψυχή. Και τη φύλαξα. Για σένα. Ελα. Την απολαμβάνεις. Περνάμε.

Ευτυχώς δεν είσαι σοβαρά. Θα είμαι κοντά σου στο ασθενοφόρο. Θα σου κρατάω το χέρι. ....

Σαν τρελλοί έτρέχαν όλοι.

Και αυτή ή ομίχλη, η βροχή, και φοράω και αυτά τα γυαλιά. Που να τους διακρίνω ..

Φοράμε και μαυρα ρούχα. Πάντα το λατρεύμε το μαυρο. Δεν το έβλεπαν.

Και όταν γλίστρησες γλίστρησα κι εγώ. Τα παπούτσια φταίνε.

Και οι πολλές λωρίδες.

Αλλά, ο πόνος είναι πάντα δεμένος με τον έρωτα. Αν δεν σε έπαιρνα μαζί μου, θα σε πρόδιδα. Γιατί μου είπες για τις παλιές πόλεις που λατρεύεις. Και το Παρίσι.

(Και μιά άλλη εκδοχή) ....

Γλίστρησες, έπεσες αλλά μου είπες να περάσω εγώ απέναντι, Να συνεχίσω. Να δω την παλιά πόλη και το Παρίσι.

Κι εσύ να δεις με τα δικά μου μάτια. Να σου προσφέρω τις εικόνες μου όταν γυρίσω. Γιατί μου το είχες πει, ποσο ήθελες να βλέπω τον κόσμο μεσα απ τα δικά σου μάτια κι εσυ μέσα απ τα δικά μου.

Κατάρα στις απάνθρωπες πόλεις τους, τις ασύδοτες κυκλοφορίες τους, στα ιμιτασιόν παπούτσια. Αλλά ο έρωτάς μας αντιστάθηκε. Γιατί δεν έχει όρια. Και έζησα το Παρίσι. Χωρίς εσένα. Αλλά με σένα.


Ποίηση. Υπέρβαση. Τράβηγμα. Ονειρο. Πάμε προς τα εκεί. Τόσο αναγκαίο για τη ζωή μας. Χωρίς αυτά τα τόσο αφαιρετικά, τόσο υπερβατικά, τόσο μη – γήινα, δεν ζούμε.

Και ταυτόχρονα. Τόσο απάνθρωπο. Με την τόσο πεζή του εκδοχή.

Αν δεν μπορείς να περάσεις την λεωφόρο, τότε πήγαινε άλλαξε παπούτσια, κάνε πράκτις, και μέτα ξεκίνα. Η πηγαίνετε βολτούλα στην πλησιέστερη ανισόπεδη.

Και μην αφήνεις τον άλλον. Ξέρεις, ο έρωτας είναι έρωτας, αλλά τα σπασμένα πλευρά και η πνευμονία μέσα στη βροχή πονάνε και τλαιπωρούν. Ειτε κρατάς το χέρι στο ασθενοφόρο, είτε όχι.

Και το ξέρουμε πως φταίνε οι οδηγοί που τρέχουν, οι πολεοδόμοι που έφταξαν μία πόλη όχι ανθρωποκεντιρκή, τα φανάρια που χαλάσαν.

Μη τάζεις ότι δεν μπορείς και μην παρατάς στη μέση των λεωφόρων (ειδικά με πολλές λωρίδες). Είτε είναι έρωτας, είτε φιλία, είτε οτιδήποτε. Ειτε και πολιτική ακόμα.



ΤΟ ΒΑΖΟ


Και στη συνέχεια, γύρισαν στο σπίτι. Τέλος πάντων, υπήρχε και ένα σπίτι, δικό του, δικό της, δεν έχει σημασία. Και ένα πρωϊνό της Κυριακής, μοιράστηκαν τις δουλειές του σπιτιού. Ενα χειροποίητο βάζο πέφτει και σπάει. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Το βάζο λοιπον ...

Εγκατέλειψε την μονιμότητα του τραπεζιού, σπρωγμένο από ένα φτηνιάρικο ξεσκονόπανο που χόρευε ανεξέλεγκτο.

Το κρατούσαν χέρια που δεν ήταν πλασμένα για ξεσκόνισμα, αλλά για να συνομιλούν με το σώμα του τα φιλοξενεί, κάτω απ τους ήχους της μουσικής.

Και τα κομμάτια του, σε σιωπή, άτακτα σκορπισμένα, περιμένουν το μάζεμά τους.

Τώρα δείχνουν τις κοφτερές τους μύτες. Ενώ πριν από τόσο λίγο έδειχναν το λείο της επιφάνειας. Εκείνης που μέσα στα χρώματα θα φιλοξενούσε λουλούδια και νερό.

Αν χάσουμε αισθήσεις όπως αυτή που περιγράφεται, ... χαθήκαμε

Ομως ...

Το βάζο έσπασε, έγινε κομμάτια,

κάποιος πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια με σκούπα και φαράσι.

Και αυτός θα είσαι εσυ. Αν δεν μαζευτούν τα κομμάτια θα κοπεί κανένα πόδι. Το δικό σου ή το δικό μου. Και αν μπουσουλάει και κανένα μωρό στο σπίτι, θάχουμε και χειρότερα.

Και άλλη φορά να μην εισαι αφηρημένος.

Α ναι ... και ...

Αν δεν ξέρεις να ξεσκονίζεις ένα τραπέζι, μη το κάνεις. Θα σπάσεις το βάζο. Α ναι και σκασίλα μου αν η μουσική ήταν δυνατή και μεθυστική. Να τη χαμήλωνες. Εσπασε το βάζο, (κινδυνεύει και το μωρό και το πόδι μου).

Κιν δυνεύουν και τα καινούργια σου παπούτσια, με το λάστιχο από κάτω που δεν γλυστράνε στη βροχή, στις λεωφόρους με τις 10 λωρίδες. Θα τα τρυπήσεις και μετά θα ξαναγλυστράς όταν πηγαίνεις σούπερ μάρκετ και θα σου πέφτουν τα πράγματα. (για Παρίσι ξέχνα το. Μία Πλάκα και πολύ σου πάει .. με ταξί. Ουτε καν με το μετρό.)

(το παράκανα λίγο στο τέλος, αλλά είχα κουραστεί με την εναλλαγή μεταξύ ποίησης και καθημερινότητας ...)


Και οι δύο γραφές, αυτή η ποιητική και αυτή τόσο πεζή, για τη λεωφόρο και βάζο είναι το ίδιο. Η μάλλον είναι ΓΙΑ το ίδιο, αλλά τελείως διαφορετικές. Αναγκαίες για τη ζωή μας. Και οι δύο. Μόνο η πρώτη έχει θύματα. Μόνο η δεύτερη, έχει σάπισμα και ακινησία.

Υπάρχει αρμονία ? Μια αναμέτρηση και αυτή.

υποενοχή 1. Το "ρομαντικό" της ιστορίας, ήταν αποτέλεσμα εξαιρετικά λογικής σκέψης κλπ. θα μπορούσε να είχε γραφτεί κατόπιν παραγγελίας έναντι αμοιβής. Ουδεν συναίσθημα λειτούργησε. Δηλ κάποιος μπορεί να γράψει κείμενα πως να το πουμε ... προς το αφαιρετικό, το ρομαντικό, το ποιητικό, παίζοντας απλά με λέξεις και προτάσεις ? Χωρίς να νοιώθει τίποτα ? Ναι μπορεί.

υποεχνοχή. 2. Δυστυχώς δεν είναι προσωπικο - συναισθηματικού τύπου (και μόνο) αυτές οι σκέψεις. Είναι και επηρεασμένες από το γενικότερο κλίμα. 

Ενα εμβόλιμο ποστάκι, ώστε αντί για ευχή (που έχουμε υπερπροσφορά τις μέρες αυτές), να μοιραστώ μία πολύ πρακτική ιδέα. Για το 2009. Λοιπόν.

Μιά χαρά είναι οι πρωτοχρονίες. Χρειάζονται. Ορίστε ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους.

Μηδενίζεις το κοντέρ. Θες δε θες. Και έρχεσαι αντιμέτωπος με χρόνους και ημερομηνιες. Θες δε θες. Είναι η 1/1. Επομένως.... 

Αν πάρεις κάποιες αποφάσεις την 1/1. Πχ.

Θα αντικαταστήσεις το δίπλωμα οδήγησης που έχει καταστραφεί. Την επόμενη φορά που σε σταματήσουν δεν σε γλιτώνει τίποτα. Θα σου φύγει και η ανασφάλεια που έχεις όταν τρέχεις. Ε, το πήρες απόφαση την 1/1, αν το θυμηθείς στις 23/1, θα ξέρεις πως είσαι off για 23 μέρες και ντροπή μου και φτού μου. Ενώ, αν το αποφασίσεις γενικώς κάποια μέρα του χρόνου, μετά άντε να κρατάς σημειώσεις, να κάνεις αφαιρέσεις κλπ. Κόβεις τσιγάρο (λέμε τώρα). Την 7/1 , δεν αντέχεις και τσακίζεις στην τράκα τον πρώτο που θα συναντήσεις. Θα έχει να λες. "7 μέρες αντίστασης και αγώνα". Κράτησες 7 μέρες. Χωρίς πολλά - πολλά

Βγάζεις ή βάζεις στη ζωή σου ανθρώπους, καταστάσεις, αλλάζεις πλαίσια, ότι νάναι.  Μπορεί και να μην οφείλονται σε σένα. Εξωτερικοί παράγοντες ...Οποιαδήποτε στιγμή θέλεις να κάνεις ψιλο-απολογισμούς, αναθεωρήσεις, ενδοσκοπήσεις και όλα αυτα ...

αμέσως έχεις τον χρόνο και τις διάρκειές του στη διάθεσή σου. 1 μήνας, 2 μήνες και 18 μέρες, όσες είναι.

Αρκεί να μη κλέβεις.Συνήθως κλέβουμε στην αίσθηση και την ερμηνεία.

Λόγω εορτών, το να σου ξεφύγουν και 2 - 3 μέρες, δεν είναι σημαντικό. Τα ανάγεις όλα σε 1/1. Εξ άλλου, αυτά που θέλεις να ρίξεις στην αναμέτρηση του χρόνου, έχουν διάρκεια. Δεν χάνεται ο κόσμος για 2 - 3 μέρες.

Γιατί καμμιά ημερομηνια δεν υπάρχει από μόνη της. Είναι όλες γατζωμένες σε εικόνες και εμπειρίες της ζωής μας, σε παραστάσεις, σε τόπους καθημερινούς και μη. Από το δωμάτιο του σπιτιού μας, μέχρι μία τυχαία στάση σε ένα ταξίδι μας. Και είναι σημαντικά. Για τα γεμίσματα και τα κενά μας.

Η 1/1 πάντα θα βοηθάει λοιπόν, ώστε να ζωγραφίσουμε στο τετραδιάκι μας και να κάνουμε στη συνέχεια τις σχετικές αναμετρήσεις. Χωρίς ανάγκη για αφαιρέσεις.

Καλή χρονιά.