04 Δεκεμβρίου 2007, 16:58
-life Η μεγάλη νύχτα των πεντακοσίων ετών έφτασε. Μεθύσαμε ώσπου πέσαμε στο πάτωμα ξερνώντας από το μπαλκόνι σε ένα διαμέρισμα του 5ου ορόφου. Είδαμε όλες τις ανατολές του κόσμου μεταφράζοντας τα βιβλία που γράφτηκαν πριν από εμάς για εμάς. Δύουμε κάθε μέρα μαζί με τον ήλιο για να ξυπνήσουμε ένα πρωινό αναφωνώντας ότι "La vie est belle et facile" αντιγράφοντας αυτόν που αντέγραψε τους άλλους, παίζοντας και εμείς τους μικρότερους ρόλους στο παιχνίδι των κινούμενων λέξεων και γραμμάτων αντιστρέφοντας τα σημεία και παραφράζοντας τα όνειρα, υποδυόμενοι ρόλους που ποτέ κανείς δεν μας ανέθεσε. Μάθαμε να κοιτάμε πίσω για να γεμίζουμε, αλλά και να ρίχνουμε ματιές στο μπροστά φλερτάροντας με την τύχη μας. Μεθύσαμε και καπνίσαμε, πολλές φορές σαν να ήταν η τελευταία μέρα, χορέψαμε τόσες φορές αυτόν τον τελευταίο χορό, και για μεγάλη μας πλήξη η τελευταία φορά ακόμα δεν έχει έρθει. Βαρεθήκαμε τους γύρω μας, ψάξαμε μακρυά και ξεφύγαμε. Κυνηγήσαμε αυτές που αγαπάμε, χωρίς όρια, δεν είδαμε τίποτα και μας άρεσε πολύ. Συνεχίζουμε να μην βλέπουμε τίποτα και είναι τόσο ωραία. Τις είδαμε να κοιμούνται στον καναπέ όσο εμείς καπνίζουμε ακόμα lucky strike, πίνοντας κόκκινο κρασί χωρίς πάγο. Είδαμε τον πιο στενό δρόμο της Αθήνας και πειραματιστήκαμε με διαφορετικό αλεύρι κάθε φορά. Ποτέ δεν μείναμε σταθεροί, μια σιωπηλή συνωμοσία μας επέβαλε τη διαρκή μετακίνηση. Οι καφέ κούτες έξω από τα σούπερ μάρκετ μας περιμένουν, για ακόμα μια φορά. Δεν υπάρχει επιστροφή, μόνο όταν αυτό είναι θεμιτό. Θέλουμε να ακούμε Elvis Costello, και να θυμόμαστε μερικά λεπτά αποτυπωμένα σε κινηματογραφικό φιλμ, θέλουμε να ζήσουμε γιατί ποτέ δεν βρήκαμε το λόγο να πεθάνουμε, θέλουμε να πετάξουμε, θέλουμε να αγαπήσουμε, θέλουμε να πεθάνουμε και θέλουμε να ζήσουμε ξανά. Θέλουμε να υποδυόμαστε όλους εκείνους τους ρόλους που βρήκαμε γραμμένους στα βιβλία της νιότης που δεν τελειώνει ποτέ. Μέχρι τα τείχη των μεσαιωνικών πόλεων της Ευρώπης, ως τα λιμάνια του βορρά, μέχρι τη μια και παγωμένη θάλασσα μαζί της. Πάντα. Σε ένα παιχνίδι που ποτέ δεν θα τελειώσει. Που θα τελειώσει μόνο όταν ξεχάσουμε να γράφουμε. Που θα τελειώσει μόνο όταν ξεχάσουμε να σκεφτόμαστε. Που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως να αγαπάμε. Και που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως να κοιτάμε μεθυσμένοι, με μάτια έτοιμα να εκραγούν.
Που τώρα ήπιαμε τόσο πολύ που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως είναι. Που διαμορφωθήκαμε μέσα από τη ζάλη. Τη ζάλη που μας χαρίσατε εσείς. Εσείς που ποτέ δεν θα ξεχάσουμε. Ακόμα κι αν χρειαστούν πεντακόσια χρόνια νύχτας για να σας χάσουμε ή να σας ξεχάσουμε.
Είναι αργά και η νύχτα έχει αρχίσει. Μια νέα συμβατική χρονιά μας βρίσκει να σας κοιτάμε μεθυσμένοι. Και να σας αγαπάμε. Μεθυσμένοι. Για πάντα. Το τσιγάρο τελείωσε, αλλά το πακέτο είναι ακόμα γεμάτο. Και όσο μπορούμε ακόμα να κατέβουμε κάτω για να αγοράσουμε κι άλλα τσιγάρα, κι άλλο κρασί, ποτέ δεν θα φοβηθούμε τίποτα και κανέναν.
Η ζωή τέλειωσε, κάθε αύριο ξεκινάει μια καινούργια ζωή. Πιο μεθυσμένη και πιο τρελή. Με τις πιο όμορφες μυρωδιές στον κόσμο. Με ματιές στα μάτια. Με πτήσεις χωρίς επιστροφή. Μέχρι εκεί που δεν βλέπουμε και τόσο μας αρέσει.
-
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog