Δ.

Είχε επιτέλους καταφέρει να βρει χρόνο μόνη. Μακριά από τη μαμά να την φωνάζει όλη την ώρα για ανούσιες δουλειές που όσο θυμάται τον εαυτό της τις έκανε. Την αγαπούσε τη μαμά αλλά τώρα που ο χρόνος ξαφνικά έγινε χρήμα, της ήταν δύσκολο να τον αναλώνει σε χαζοπράγματα. Να σερβίρει τα ξαδέρφια της, να πάει το άδειο ποτήρι στην κουζίνα, να φτιάξει καφέ στο μεγάλο της αδερφό..

Βρήκε λίγη ώρα μόνη. Και θα ξεκινούσε την προσπάθεια να συνδεθεί στο Ίντερνετ. Προσπάθεια χρειαζόταν να συνδεθεί από το σπίτι της.. Προσπάθεια και υπομονή.. Κι αλλιώς τα είχε συνηθίσει τόσους μήνες εκεί..

Έπρεπε κι αυτή να ασχοληθεί με τις δικές της ανούσιες δουλειές. Με αυτόν. Σχεδόν ένοιωθε τύψεις τόσο καιρό μακριά του. Μακριά από τις σκέψεις του.. Με το που η σύνδεση θα ήταν επιτέλους επιτυχής θα πήγαινε στο στέκι του με την ελπίδα να έχει γράψει κάτι. Και ίσως αυτό το κάτι να περιείχε κι αυτή κάπου.. Αυτή ή αυτά..

..Είχε καταλάβει την επιρροή που ασκούσαν αυτά πάνω του. Επιρροή. Αυτή –παραδόξως- ήταν η σωστή λέξη. Της είχε δώσει να το καταλάβει άλλωστε. Ουσιαστικά η μόνη της επιρροή ήταν αυτή, προσπαθούσε όμως να μην το πιστέψει.. Και μόνο για λόγους ευγένειας αυτός δε θα το παραδεχόταν ποτέ, και αυτό το έκανε πιο εύκολο γι’ αυτή να μην το πιστέψει.

Πολλές ήταν εκείνες οι στιγμές που σκεφτόταν πόσο όμορφα θα ένοιωθε αν του έδινε ποτέ αυτό που τόσο ήθελε. Αυτά που τόσο ήθελε.. Πρώτα από όλα αυτός.. αλλά και αυτή. Θα το έκανε, αλλά θα το έκανε με χίλιες δυο προϋποθέσεις.. Και ήξερε ότι ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα δεχόταν ποτέ προϋποθέσεις. Ενώ κάποιος άλλος πριν μερικούς μήνες φάνηκε να δέχτηκε, κι έτσι τον προτίμησε. «Πάντα οι σχέσεις που στηρίζονται σε προϋποθέσεις είναι πιο σταθερές» συνήθιζε να επιχειρηματολογεί στον εαυτό της κάθε φορά που αναρωτιόνταν γιατί δεν τα εδωσε όλα για να τον αποκτήσει. Αφού αυτόν ήθελε, αφού μόνο αυτόν ήθελε, έπρεπε να δώσει μάχη. Κι ας την έχανε. Ποτέ δεν έχασε αυτός που αγάπησε έτσι κι αλλιώς.. Και αυτό το ήξερε, μα καθησύχαζε τον εαυτό της «Πάντα οι σχέσεις που στηρίζονται σε προϋποθέσεις είναι πιο σταθερές».. ηλιθιωδώς επαναλάμβανε προσπαθώντας να εξηγήσει στον εαυτό της. Σε εκείνο το κομμάτι της που ακόμα ήταν ερωτευμένο μαζί του. Αλλά που..

Επιτέλους είχε πρόσβαση..! «Έφτασε η τεχνολογία στο σπίτι!», αναφώνησε αστεία, χωρίς καθόλου χιούμορ.. Πάτησε το κατάλληλο link στον υπολογιστή της και η σελίδα άρχισε να εμφανίζεται.. Πάνω πάνω πρώτα, ο τίτλος: «Δεν ξέρω παρά να τραγουδώ. Να γράφω και να σου μιλώ..» Και αφού σιγουρεύτηκε ότι δεν ήταν κανείς γύρω και ότι η στιγμή αυτή ήταν πραγματικά δική της, είπε σχεδόν δυνατά.. «Αυτό το “σου” που γράφεις αγόρι μου, αυτό το “σου” ας ήταν για μένα..!» Η δόση του αστείου δεν έλειπε –ήταν το χαμόγελο στα χείλη της που δύσκολα έφευγε- αλλά ήταν μικρή μπροστά στην σοβαρή της δήλωση..

Ναι! Υπήρχε ένα νέο κομμάτι του εκεί! ’ξιζε ο κόπος της αναμονής.. Εξαλλου με τη δική του σκέψη στο μυαλό πέρασε ευχάριστα..!

Είχε ένα ακόμη κομμάτι του μπροστά της. Σε μια μαύρη οθόνη με λευκά μικρά γράμματα. Δεν ήταν ποίημα αυτή τη φορά. Το ονόμαζε «Πρέπει να συνηθίσουμε – μάλλον- στη μοναξιά μας» Ένα αρκετά μεγάλο κείμενο. Έψαξε να βρει που μπορεί να λέει και γι’ αυτή. Ευχόταν να λέει γι’ αυτή οπουδήποτε, οτιδήποτε ακόμα και κακό.. Αρκεί να την είχε σκεφτεί.. Και την είχε..! Μια μικρή παράγραφος αφιερωμένη σε αυτή.. Καλή κακή δεν ήξερε ακόμη, πάντως ήταν αλήθεια..! Την είχε σκεφτεί. Και μόνο αυτό την συγκίνησε ξανά. Χωρίς να ξέρει πως αυτόν αυτά της θα τον συγκινούσαν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Αληθινά θα τον συγκινούσαν.. Χωρίς να το ξέρει, χωρίς όμως να το αγνοεί κιόλας..:

«Να συνεχίσω έτσι σκληρά.. Πρέπει κι εσύ να συνηθίσεις να μιλώ έτσι σκληρά, έτσι όπως σκέφτομαι για σένα σκληρά πολλές φορές. Όχι όλες.. προς θεού όχι. Δεν είμαι ακόμα τέτοιο ζώο. Αλλά κάποια στιγμή λέω να γίνω. Ελπίζω. Μη σου πω ότι ελπίζεις κι εσύ. Έτσι λοιπόν, η πρώτη μου εντύπωση για σένα ξέρεις ποια θα ήταν. Στο είπα άλλωστε. Η πρώτη μου εντύπωση.. Πρώτη στην αρίθμηση πρώτη και στην επιλογή. Πρώτη και τώρα ίσως.. Ίσως και όχι..»

Κάθεται να καταλάβει την παράγραφό της. Και θα την κοιτάξει ξανά πρόταση πρόταση. Σκέψεις που περνούν με ταχύτητα από το δικό του μυαλό, ολόκληρα αινίγματα που απαιτούν πολύ χρόνο για να λυθούν γι’ αυτή.. Έτσι είναι.. Έτσι κι αλλιώς της αρέσει.. Αγαπημένη της ασχολία να τον σκέφτεται..!

«Σκληρά μιλάει μα και σκληρά σκέφτεται.. Έτσι όπως θέλει κι όπως μπορεί να θέλω κι εγώ.. ζωωδώς σκληρά..» κατάλαβε..!

Κοκκίνισε. Λίγο από θυμό και λίγο από ντροπή. Δύσκολο να του θυμώσει. Ακόμα κι αν εννοούσε αυτό. Πίστευε σε ό,τι έλεγε ακόμα κι αν δεν συμφωνούσε. Και ήξερε ότι αυτό είναι κάτι που την κάνει αξιοπρόσεκτη στα μάτια του. Στη σκέψη του.. Και αυτό.. εκτός από αυτά..

Κάθε λεπτό που περνούσε από κοντά μαζί του πάσχιζε να τον κοιτά συνεχώς μέσα στα μάτια με αυτό το χαμόγελο το αστείο μα χωρίς καθόλου χιούμορ. Αληθινό χαμόγελο πάντως. Ήταν χαρούμενη μόνο που της μίλαγε, μόνο που μπορούσε να τον κοιτά από τόσο κοντά, μόνο που αναφερόταν σε αυτή, μόνο που της αφιέρωνε αυτή την ώρα. Τιμή της ήταν, αλήθεια..! Και το πιο όμορφο σε όλα αυτά ήταν ότι αυτό δεν το έκρυβε.. Συνήθως οι άνθρωποι που θαυμάζουν κάποιον προσπαθούν να του το κρύβουν νοιώθοντας ένα περίεργο φόβο γι’ αυτόν. Ε λοιπόν αυτή δεν ήταν έτσι!

Όλα της.. Τα μάτια, το μυαλό, το κορμί (αν το άφηνες γυμνό εκείνη την ώρα) ήταν μόνο θαυμασμός γι’ αυτόν. Και καταλάβαινε μερικές φορές ότι αυτό τον εκνεύριζε. Αλήθεια τον εκνεύριζε. Δεν ήθελε να δώσει στον εαυτό του τόσο μεγάλη και ψεύτικη αξία. Η ψεύτικη αξία ήταν από τους χειρότερους εφιάλτες του.. Ποτέ δεν πίστεψε κανένα μεγάλο επιστήμονα που του έλεγε πόσο καλός είναι, ποτέ καμιά γκομενίτσα που θαύμασε κάποτε τη φωνή του. Και αυτή το ήξερε.. Ένοιωθε ακόμα ένα μικρό σπουργίτι αν και πολλοί τον ήθελαν αετό.. Και αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος που του έδινε τόσο μεγάλη αξία! Ναι! Ακόμα και στις πρόστυχες σκέψεις, στα βρώμικα “θέλω” του έδινε αξία. Δε συμφωνούσε, μα άκουγε και έδινε αξία.. και πίστευε!

Έμεινε αρκετή ώρα να κοιτά την μαύρη σχεδόν οθόνη με τα μικρά λευκά γράμματα. Και ιδιαίτερα εκείνα που την ενσάρκωναν.. Ήθελε να του ξεφύγει γιατί σιγά σιγά ένοιωθε ξανά να μην αντέχει. Πριν λίγο ζούσε αμέριμνα κάνοντας χαζοδουλειές της βοηθού νοικοκυράς και μετά από αυτό είχε σκεφτεί τόσα πράγματα που φάνταζαν σοβαρά.. «Αφού περιείχαν μέσα αυτόν θα είναι σίγουρα σοβαρά» σκεφτόταν, μάλλον άδικα. Η αφορμή για να επανέλθει ήρθε ξανά από τη μαμά της.. Συχνά, θυμήθηκε, αυτή η μαμά ήταν η αφορμή για να αλλάξει η ατμόσφαιρα στο μυαλό της. Με ένα τηλεφώνημα σε στιγμές που της είχε συγχρονίσει στρατιωτικά ή με ένα φώναγμά της.. όπως τώρα: «Παιδί μου που χάθηκες? Ήρθε ο θείος σου ο Δημήτρης..! Έλα -μια ώρα- να χαιρετήσεις!!», της είπε χαρούμενα και αυστηρά μαζί ανοίγοντας απότομα την πόρτα. Ήταν μια ακόμα σημαντική υποχρέωση που έπρεπε να γίνει από την βοηθό της νοικοκυράς.. Κάτι τέτοιες στιγμές ήλπιζε μόνο να μην μείνει έτσι στην ιστορία, σαν τη βοηθό της νοικοκυράς. Και το φοβόταν τόσο όταν έμενε πολύ καιρό στο σπίτι… και αυτή η κωλοσύνδεση δεν τη βοηθούσε και πολύ για να δει που και πόσο μακριά θα πάει για να σπουδάσει..

«Μάλλον θα πρέπει να συνηθίζουμε στη μοναξιά μας. Είναι δύσκολο να φανταστώ τι εννοείς μοναξιά. Μέχρι και αυτό δύσκολο το βλέπω και ακριβώς γι’ αυτό φτιάχνω δικές μου λέξεις για να σου μιλήσω. Αλλοιώνω λίγο τις λέξεις όταν μιλάω. Και ιδιαίτερα όταν σου μιλάω. Αλλά δεν καταλαβαίνεις ακριβώς γιατί ούτε κι εσύ. Και το θεωρείς ένα αστείο θέμα. Μα για μένα, το πιο σοβαρό. Αλλοιώνκω λίγο τις λέξεις..

Πρέπει νομίζω να συνηθίζουμε. Να συνηθίζουμε να μιλάμε στους ανθρώπους χωρίς να μας μιλούν κι αυτοί. Να συνηθίζουμε να κοιταζόμαστε για διαφορετικούς λόγους. Να λέμε τις ίδιες λέξεις και να μιλούμε για τελείως διαφορετικά πράγματα. Πρέπει. Αλλιώς.. Αλλιώς τίποτα δε θα μείνει.

Και δεν πειράζει. Κάθε χρόνος που περνά χωρίς να έχεις γράψει όχι μια φράση, γιατί έτσι στο ζήτησα. Θυμάμαι σου είπα “μη γράψεις μια φράση μόνο, δεν θα μου φτάνει. Αν είναι για μια φράση τυπική μόνο ας μη γράψεις τίποτα.” Τουλάχιστο έτσι ελπίζω ακόμα ότι γράφεις κ γράφεις για μένα και κάποτε όλα θα τα βρω στην πόρτα μου. Στη νέα μου πόρτα που την βρήκες λέει με περίσσεια προσπάθεια. Πρέπει λοιπόν να συνηθίσω σε αυτό.

Πρέπει και σε σε να συνηθίσω που αντί να μιλήσεις, να φερθείς ανθρώπινα, φτύνεις από μέσα σου ότι δικό μου, αντί να το μυρίζεις ακόμα, αφήνεις άλλους να σε προστατεύουν. Και για άλλη μια φορά ξεχνάς ότι υπάρχεις κι εσύ, εκτός από τους άλλους που σε κάνουν ότι θέλουν. Ναι, θέλεις κι αυτούς, τους χρειάζεσαι. Από μικρή, από παιδάκι τους χρειάζεσαι, έτσι μεγάλωσες άλλωστε. Με ανθρώπους που σε κάνουν ότι θέλουν. Αλλά να θυμάσαι που και που ότι υπάρχεις κι εσύ. Κι όταν το θυμάσαι αυτό, τότε -μόνο τότε- θυμήσου κι εμένα. Σκληρό ε? Χμ.. εμένα θα μου πεις? Σκληρό ναι. Όπως ό,τι αισθάνομαι για σένα.. ή και όχι πια..

Να συνεχίσω έτσι σκληρά.. Πρέπει κι εσύ να συνηθίσεις να μιλώ έτσι σκληρά, έτσι όπως σκέφτομαι για σένα σκληρά πολλές φορές. Όχι όλες.. προς θεού όχι. Δεν είμαι ακόμα τέτοιο ζώο. Αλλά κάποια στιγμή λέω να γίνω. Ελπίζω. Μη σου πω ότι ελπίζεις κι εσύ. Έτσι λοιπόν, η πρώτη μου εντύπωση για σένα ξέρεις ποια θα ήταν. Στο είπα άλλωστε. Η πρώτη μου εντύπωση.. Πρώτη στην αρίθμηση πρώτη και στην επιλογή. Πρώτη και τώρα ίσως.. Ίσως και όχι..

Πρέπει να συνηθίσω επιτέλους.. Πρέπει όλοι μας να συνηθίσουμε. Στην αδιαφορία του άλλου. Στις μικρές λέξεις που μας απαντούν κοφτά όταν όλο τον κόσμο μας τους δώσαμε. Και πρέπει να συνηθίσουμε γιατί δεν ξέρουν. Δεν ξέρουν τίποτα. Αλλά μερικές φορές δεν είναι έτσι. “Είναι μικροί που ξέρουν πολλά και με τρομάζουν” Μερικές φορές, όπως αυτή, δεν είναι έτσι.. Συνήθως όμως.. μπορώ κι εγώ να συμφωνήσω. Συνήθως δεν ξέρουν ότι γκρεμίζουν τον κόσμο μας. Συνήθως δεν ξέρουν ότι φτιάχνουμε παλάτια για να ζήσουμε μέσα μαζί αγαπημένοι για πάντα, συνήθως δεν βλέπουν και ποδοπατούν ενστικτωδώς πάνω σ’ όλα αυτά. Πάνω στις μνήμες, στις ακριβές γνώσεις, στα όμορφα παραμύθια που τους φτιάξαμε.. Ναι, και είμαι σίγουρος. Το κάνω κι εγώ αυτό. Αλίμονο. Δε θα μουν άνθρωπος αλλιώς. Αλλιώς δε θα ανήκα εδώ, ούτε να γράψω δε θα ήξερα.

Κι εμείς αυτό το συνηθίσαμε, και παλάτια θα συνεχίσουμε να χτίζουμε. Κι εγώ θα φτιάχνω αγάλματα από πάγο να λάμπουν, από άμμο να πετρώσουν.. Μα ο πάγος λιώνει και η άμμος ποδοπατείται εύκολα. Μα δεν το ξέρω τώρα. Τώρα άσε με, τώρα χτίζω.. Και ξέρεις τι? Δεν σε έχω πια ανάγκη ούτε και γι’ αυτό. ’σε. Ξέρω μόνος να χτίζω. Μα να γκρεμίζω μόνος έχω μάθει πλέον καλύτερα..

Πρέπει να συνηθίσω στη μοναξιά μου. Στη μοναξιά σου..»

Αλέξης Π.