Για κανένα δεν είναι εύκολο να συναντιέται με κομμάτια από το παρελθόν του. Ακόμα κι αν οι συναντήσεις αυτές δεν είναι ξαφνικές. Ακόμα κι αν έχουν πάρει τηλέφωνο πολλές ημέρες πριν, ακόμα κι αν ποτέ δεν σταμάτησαν να επικοινωνούν (από μακριά) μαζί σου. Ακόμα και αν δεν κόντεψες ποτέ να τα ξεχάσεις. Κομμάτια από το παρελθόν που, όταν ήταν παρελθόν, ήθελαν πάντοτε να γίνουν μέλλον σου.  Κι εσύ ήθελες και μαζί θέλατε μέχρι που ήρθε αυτός ο σατράπης που λέγεται χρόνος να πετσοκόψει τα θέλω σας, να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη συνιστώσα πολλών συνισταμένων, πολλών διαφορετικών και αμφίδρομων θέλω, πολλών ασπρόμαυρων κι εγωιστικών αντιθέσεων.

Και τώρα πια, χρόνια κάμποσα μετά το τότε, ένα κομμάτι από αυτό το παρελθόν φορτώνεται σε ένα αεροπλάνο κι έρχεται στο παρόν (τότε μέλλον μου) να επιβεβαιώσει ξανά τις ματιές, να ταυτίσει συναισθηματικά ισοζύγια, να λογίσει αποσβέσεις και έσοδα ακαθάριστα από τις δαπάνες της καθημερινής τριβής, να ξεσκαρτάρει τα κόστη, να προσθέσει, να αφαιρέσει, να καταλήξει σε καθαρά κέρδη ή ζημιές μετά φόρων και εν τέλει να υπολογίσει τα μερίσματα που θα καρπωθούμε μέχρι το επόμενο παρόν. Γιατί αν όλο αυτό αποδίδει μερισματικά και δεν νοσεί, έχουμε πολλά συναισθηματικά χρόνια έως το επόμενο παρόν. 

Απόψε πετάγομαι ως το αεροδρόμιο για να ανακτήσω (έστω και για λίγο) μία απ’ τις φτερούγες του παρελθόντος.

photo by Annie