Δεν ξέρω το γιατί. Είναι από τις ιδιοτροπίες που μας ακολουθούν μια ζωή χωρίς να βλάπτουν κανένα, χωρίς να είναι βάρος, χωρίς ουσιαστικά να ωφελούν σε κάτι. Είναι από τα χαρακτηριστικά που μας συγκροτούν και κάπου μέσα μας βαθειά αγαπάμε και συντηρούμε με έναν δικό μας τρόπο. Λατρεύω τα σημειώματα στους δίσκους. Τα κειμενάκια αυτά που συνήθως γράφονται μαζί με ευχαριστίες, αποδίδοντας τα εύσημα σε εκείνους που ανήκουν, δίνοντας κάτι από το στίγμα της δημιουργίας, κάτι από το στίγμα της ψυχολογίας εκείνου που καρπώνεται την ικανοποίηση να ακούει τη δουλειά του ολοκληρωμένη. Από τις φλυαρίες και τα φιλοσοφικά τσιτάτα του Θάνου Μικρούτσικου, την ψιλοαλήτικη ματιά του Μίλτου Πασχαλίδη, την ποιητική πενιά του ’λκη Αλκαίου, τις αστικές διαδρομές των τραγουδοποιών «της γενιάς του 2010»* μέχρι τα ιστορικο-δημοσιογραφικά πεζογραφήματα, κομμένα απότομα σαν από μαχαίρι, του Οδυσσέα Ιωάννου και τη λιτότητα του Φοίβου Δεληβοριά. Κι όλα αυτά, μικρές ανεπάρκειες που απλά συμπληρώνουν, γυαλόχαρτα και λίμες που αμβλύνουν τις κόχες που δημιουργούνται από την ακρόαση του δίσκου και την διαδοχή των νοημάτων, από τον λυγμό της ερμηνείας ενός λαϊκού τραγουδιού και το αχ που άλλοτε δεν ακούς, από τη σκοτεινιά μιας σταυρωτής ομοιοκαταληξίας και την κατάνυξη του δεύτερου κουπλέ που πολλές φορές στα λέει όλα πριν το ρεφραίν.

«Προχωρούμε ανταλλάσσοντας ανεπάρκειες με τους αγαπημένους μας
και το πιο όμορφο παραμύθι είναι εκείνο με το λυπημένο τέλος. Είναι
το μόνο παραμύθι που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις.»

(Από το «Παραμύθι με λυπημένο τέλος» του Μίλτου)

Μια ανεπάρκεια είναι ό,τι ανταλλάζουμε στην καθεμέρα μας. ’σε με να σου δώσω τη δική μου όπως μπορώ. Αλλιώς θα πέσουμε στα βαθειά κι ακόμα δεν μάθαμε κολύμπι.

ΥΓ: μάκια.

*Ο όρος δανεισμένος από το Δίφωνο