Ένα όνομα και μια δήθεν γνωριμία που με έκανε να αποπροσανατολιστώ από τον κόσμο μου για λίγο. Μετά κατάλαβα πως το όνομα δεν είχε σχέση με τον αποπροσανατολισμό, μόνο ο αποπροσανατολιστής ήθελε να δείξει για δικό του κάτι που δεν είχε: το όνομα. Μαγκιά; Έληξε αναίμακτα. Ύστερα από μήνες το όνομα μού στέλνει μήνυμα με την υπογραφή Fontaine για κάτι άσχετο που αφορούσε το ΜusicΗeaven. Κουβέντα, γέλιο και σκέψεις από κοινού και ξέχωρα ο καθένας. Έπειτα έρχεται η αναγνώριση από μέρους μου. Α, είσαι η «εγώ πατώ στον ουρανό». Χαμόγελο. Τραγούδια πάνε κι έρχονται, πληροφορίες, ανέκδοτα και στίχοι που είναι απαραίτητοι. Άμα δεν ξέρεις αυτόν τον στίχο… Ύστερα το μπλογκ. Ανδρομέδα, μια τρελή του φεγγαριού που γράφει και γράφει και γράφει. Τηλέφωνα τα πρωινά, τηλέφωνα το απόγευμα, τηλέφωνο πριν τον ύπνο. Χτυπήματα στην πλάτη που μου έδωσαν ορμή για παραπάνω. Μια συμπάθεια για τα όσα της έδινα και διάβαζε που άλλος δεν την είχε νιώσει ποτέ ως τότε. Κι άλλα τηλέφωνα. Και η Άρκτος να μην ανακοινώνει αποτελέσματα. Χάσαμε, της έλεγα. Θα δεις όταν βγουν, μου έλεγε. Κι άλλα τηλεφωνήματα για το πώς και το γιατί. Κι άλλο, τρία δευτερόλεπτα μετά, για μια συμβουλή που ξέχασε ή ένα στιχάκι που μόλις σκάρωσε. Και η Μ. να θυμώνει κι ο ΟΤΕ να χτίζει γραφεία με τα δικά μας πολύωρα τηλεφωνήματα. Δεν παρεξηγώ.

Μια παύση από μέρους μου, μια απόσταση χωρίς καλά- καλά να έχω ζυμώσει λόγους κι ένα αιφνίδιο τηλεφώνημα πέρσι τέτοια εποχή, την ώρα που ανέβαινα στο καραβάκι για Πειραιά. Υπέροχη ημέρα. «Δυστυχώς δεν μπορώ το βράδυ στον Σταυρό του Νότου…». Όχι, δεν είχα τίποτα κανονισμένο μήτε κούραση να με δένει στο νησί μου. Είχα μόνο την εντύπωση πως θα έρθουν κι άλλες βραδιές να βγούμε κι άλλα γενέθλια να γιορτάσουμε. Μαλακία. Της το χρωστάω. Έπειτα το καλοκαίρι κι όλα γρήγορα. Όλα. Τα όχι και τα μη. Ο Σ. να μην μιλάει για το πού και το πώς πανάθεμά τον. Και να μην ξέρω άλλον κανένα και να φέρνω βόλτες γύρω μου και μέσα μου. Κι άλλα τηλεφωνήματα και «είμαι καλά τώρα, σε λίγο βγαίνω και τα λέμε». Κι ένα μήνυμα από τον αποπροσανατολιστή, καυτό μεσημέρι ενώ σκαρφάλωνα τις άνυνδρες πέτρες της Κύθνου μου, λες και ήταν μοιραίο εκείνος που με έφερε κοντά, εκείνος να με στείλει. Με θέα το πέλαγο και κάτω αριστερά την Παναγιά την Κανάλα.

Γυρνώ και ξαναγυρνώ στα ίδια και συλλογίζομαι πως αν ο Θεός θέλει να σε δοκιμάσει για δικό του, σου δίνει κάτι που σε ξεχωρίζει από το κοπάδι. Αυτό που δεν ξέρω είναι τι γίνεται αν περάσεις τη δοκιμή. Σε παίρνει κοντά του βιαστικά να μην σε χάσει;

Το τραγούδι δίπλα θα άρεσε πολύ στην Πηγή μας.
Ίσως να της αρέσει κι έτσι.