να κάνω τη melkat06 ή Ιέρεια, κατά κόσμον Κατερίνα να μείνει άλαλη.

Για όσους τη γνωρίζουν πραγματικά, θα καταλάβουν το μέγεθος της επιτυχίας.

Το θαύμα διετελέσθη εχθές λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Λόγω των επικείμενων γενεθλίων της φιλενάδας μου και λόγω της οικειότητας που έχουμε, την έβαλα να διαλέξει μεταξύ των δώρων που είχα κατά νου.

Τελικά διάλεξε θέατρο, στο έργο "οι Παίκτες" του Γκόγκολ. Το δώρο όμως δεν περιοριζόταν στο εισιτήριο. Ήταν πακετάκι που περιλάμβανει και τη βόλτα στα καμαρίνια για να πάρει αυτόγραφο από τον αγαπημένο της ηθοποιό, Αλέξανδρο Λογοθέτη. Τι το ήθελα και συναίνεσα;

Πήραμε τα εισητήρια ανα χείρας και περιμέναμε υπομενετικά στο φουαγιέ να παρακολουθήσουμε την παράσταση. Ωραίο το έργο, αν και για τις μέρες μας αναμενόμενο το τέλος. Σκηνικά λιτά. Ερμηνείες πολύ καλές ως εκπληκτικές σε ρόλους δύσκολους.

Με το που κάτσαμε στις θέσεις μας αναγνώρισε η Ιέρεια με τη μία, ποιος από τους ηθοποιούς, που ήταν ήδη πάνω στη σκηνή και φορούσαν μάσκες ήταν ο Λογοθέτης. Εκστασιάστηκε...

Όλη τη διάρκεια της παράστασης την άκουγα να αναστενάζει δίπλα μου. Εδώ μέχρι και γυμνά οπίσθια εμφανίστηκαν στη σκηνή, το Κατερινιώ να κοιτάει στην άλλη άκρη...τον Αλέξανδρο.

Τελειώνει η παράσταση χειροκροτάμε...

-Τι έγινε Κατερίνα, πάμε στα καμαρίνια;

- Μπα. Μήπως να μην πάμε; Μη σε σέρνω.

-Όλα κι όλα στο έταξα, θα πάμε!!!

Σχεδόν σέρνωντας την, την οδήγησα με το ζόρι στα καμαρίνια των ηθοποιών. Μπαίνοντας ήταν όλοι οι συντελεστές της παράστασης μαζεμένοι. Όλοι εκτός από τον "Άδωνη" μας. Η Κατερίνα, παγωμένη. Κάτι πρέπει να πω. Δεν γίνετε να το παίζουμε μουγκοθόδωροι.

-Ωραίο έργο. Δύσκολο...λέω εγώ.

-Δεν το καταλάβατε; ρωτάει ένας ηθοποιός

Βλέπω με την άκρη του ματιού μου τη Κατερίνα χαμένη στην κοσμάρα της. Υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες ο εν λόγω κύριος θα είχε ακούσει τόσα σχόλια από τη φιλενάδα μου, που στην καλύτερη απλά θα έβαζε τα κλάμματα, στην χειρότερη θα παρατούσε την ηθοποιία και θα γινόταν τσαγκάρης. Αλλά τίποτα άκρα του τάφου σιωπή.

Μόλις συνήλθα από το σοκ από την στάση της Νίνας απάντησα στον κατά τα άλλα ευγενέστατο κύριο, πως λέγοντας δύσκολο εννοώ ερμηνευτικά δύσκολο...(είπαμε είμαστε ξανθιές, αλλά το παράκανε)

Προχωράμε και σε πέντε βήματα στεκόμαστε μπροστά από τον κύριο Λογοθέτη.

Είπαμε και οι δύο εν χωρώ καλησπέρα σας, συγχηρητήρια και σταμάτησε η καλή μου πάλι (λέτε να την πέτυχα σε περίεργη μέρα;). Οπότε αρχίζω πάλι τις μπούρδες, μπας και ξεκολλήσει το καμάρι μου. Τίποτα. Μηδέν εις το πηλίκο. Είδα και απόειδα το άμοιρο τέκνο, που τραβάει τα πάνδεινα στο βωμό της φιλίας και ζητάω αυτόγραφο.

Αισθάνεται άβολα ο ηθοποιός γιατί δεν έχει στυλό. Προσφέρομαι να του δώσω γιατί...

-Κουβαλάω τα συμπράγκαλα από το γραφείο (κατά λέξη όπως το ακούτε. φτου μου να μη με ματιάσω)

Και το τότε το καμάρι μου είχε καλύτερη έκλαμψη από τη δική μου...

-Εγώ τα αφήνω στο γραφείο...

Τι έγινε; Ποιος ήρθε; Όχι δεν μπορεί να μίλησε η Κατερίνα. Κάποιος μου κάνει πλάκα. Αλλά δυστυχώς για την αντοχή μου στο να μη γελάσω δε μου έκανε...Έπεσε και δεύτερη ατάκα απανωτή.

Πάει ο άνθρωπος να υπογράψει και ψάχνει σελίδα στο πρόγραμμα...τσιριχτή

-Όχι, όχι εκεί. Στη φωτογραφία σας...διευκρινίζει η μικρή μου κορασίδα!!!

Όλη αυτή την ώρα να μην βγάζει τα μάτια της από πάνω του και εγώ να προσέχω μη γλυστρήσω στα μέλια...

Καληνύχτα σας και φύγαμε...

Όσο ώρα ακόμα ήμασταν μαζί...δεν είχε συνέλθει. Σκέφθηκε όμως τις θανατηφόρες, αν και περιορισμένες στον αριθμό ατάκες της και γέλαγε. Γέλασα και εγώ επιτέλους, που κόντεψα να κατουρηθώ πάνω μου από το σφίξιμο. Στο κλου της ιστορίας γυρνάει με το ένα φρύδι σηκωμένο, με ειρωνία στο βλέμμα και λέει:

-Έχω δει "το Γάλα"...

Δεν κατάλαβα και την κοίταζα σα χάνος (σειρά μου τώρα).

-Έπρεπε να είχα πει στο τυπάκι που μας θεώρησε ηλίθιες...

"Κατερινάκι πολλά έπρεπε να είχες πει που δεν είπες. Δεν πειράζει την επόμενη φορά. Γιατί δεν τη γλιτώνεις. Όλο και κάπου θα παίζει και του χρόνου. Τώρα που πήρα το κολάϊ...Σόρρυ για τη φώτο. Τον αδικεί αλλά δεν βρήκα καλύτερη!"