Κατηφορίζοντας ο Α. τον Άγιο Σπυρίδωνα στον Πειραιά η στάση τού θύμιζε την είσοδο της τράπεζας κάθε 22 του μήνα, όταν μπαίνουν οι συντάξεις και τρέχουν οι παππούδες να αρπάξουν τα λίγα και πολύτιμα από τον λογαριασμό τους, μην τύχει και αυτοί οι αληταράδες οι τραπεζικοί και τους τα αρπάξουν με καμιά κομπίνα. Τόσα ακούμε, δεν είναι να τους έχεις κι εμπιστοσύνη, για την τράπεζα δουλεύουν…τέλος πάντων. Μεταξύ άλλων κυρίες με σακούλες, εργαζόμενοι γραφείων που μόλις σχόλασαν κι ένα τυπάκι του λυκείου το οποίο στυλιστικά τοποθετούνταν κάπου μεταξύ emo και trendy, με τα ακουστικά από το mp3 player στ’ αυτιά και τα μαλλιά γεμάτα λακ . Τα μάτια του είχαν μια σκοτεινιά που ο Α. δυσκολευόταν με τη λοξή ματιά του να καταλάβει αν ήταν παράγωγο της μόνιμης θλίψης που κουβαλάνε τα «συναισθηματικά παιδιά» ή κάποιας ελαφριάς σκιάς, μεσοφόρι μιας ιδεολογίας που τα θέλει να ξεχωρίζουν στους γύρω. Ήρθε το 843 για Πέραμα, χτύπησε το μισό του, χώθηκε όπως- όπως κι έπιασε παράθυρο. Δίπλα του, ένας συμπαθέστατος μαυρούκος, μάλλον από Πακιστάν. Το ταξίδι ήταν μακρύ, η εφημερίδα ακόμα αδιάβαστη και τα ακουστικά ξεχασμένα. Μακεδονίες, βέτα, Τσίπρες και άλλα.

Σε τρεις- τέσσερις στάσεις κατεβαίνει ο μαυρούκος και την θέση του αναπληρώνει ο emo- τέτοιος. Του φάνηκε δακρυσμένος. Εντάξει, δεν μπορεί να ξέρει την ιστορία του καθενός, ούτε τι μπορεί να έχει περάσει στη ζωή του αυτό το παλικαράκι αλλά είναι λίγο δύσκολο να αντιληφθεί τη μαλακία της emo-θλίψης από το πουθενά. Αν ο κόσμος είναι ντροπιαστικά άδικος ή κακός ή ακόμα και πρόστυχος με αυτούς που δεν έχουν ανοίξει ακόμα τα φτερά του, δεν μένει παρά να τον πιάσεις από το μαλλί και να τον βάλεις κάτω. Κι αν ένας δεν μπορεί, μπορούν πολλοί μαζί. Και αν δεν μπορείς να είσαι εσύ ανάμεσά τους για οποιονδήποτε λόγο, φρόντισε να εμπνεύσεις τους άλλους να το κάνουν προσπαθώντας με τον τρόπο σου. Όχι emo, κλάματα και παπαριές. Το τυπάκι κατάλαβε την προσοχή του Α. που σκεδάζονταν μεταξύ εκείνου και εφημερίδας αλλά έμοιασε να μην δίνει σημασία. Κάποια στιγμή φάνηκαν οι δεξαμενές του Περάματος με τις ξεθωριασμένες ζωγραφιές στη μάντρα, κατάλοιπα κάποιων νέων που θέλησαν απλά να χρωματίσουν ένα κομμάτι δυστυχίας, αφήνοντας τον κόσμο να αναρωτιέται ποιο χέρι τους τράβηξε το χειρόφρενο. Το τυπάκι πήρε μια βαθειά ανάσα και σκέπασε τα μάτια με τις παλάμες του, όπως βλέπουμε να κλαίνε οι δήθεν στις ταινίες. Ο Α. ανέβασε αδρεναλίνη γιατί κατάλαβε τον λυγμό που ερχόταν από δίπλα και μάζεψε αέρα να πει κάτι ή να σηκωθεί και να αλλάξει θέση. Έλεος πια με τα κλαψομούνικα που τρώνε τον πολιτισμό με τις αντιαισθητικές τους μόδες. Το τυπάκι ανέβασε το Volume και γύρισε το κεφάλι προς τα κάτω. Η μουσική έφτασε ως το αριστερό αυτί του Α.

Το τρένο φεύγει στις οχτώ…