Αυτός, ένας τραπεζικός υπάλληλος με κάποιες εσωτερικές ανησυχίες άνευ σημασίας και πέρα από τη μυρουδιά των χρημάτων που μετράει κάθε μεσημέρι δύο φορές κλείνοντας ταμείο. Αυτός, μετρά τους φακέλους του ΑΤΜ τα μεσημέρια στις τρεις, κάνει και κανένα δάνειο, πουλάει δήθεν αποταμιευτικά προϊόντα που είναι της μόδας, τρέχει να φωτοτυπήσει τις ταυτότητες. Ενίοτε, αυτός, φτιάχνει καφέ στην ομορφούλα πλην παντρεμένη συν εγκυμονούσα υπάλληλο του δίπλα ταμείου. Αυτός, ιδρώνει το πουκάμισο στο δεκάωρο που δουλεύει, το πλένει και το σιδερώνει μόνος του και μακριά από τις γκρίνιες γυναίκας, παιδιού και σκυλιού. Αυτός, πίνει νερό το μεσημέρι και μπύρα το βράδυ και πλένει πιάτα και ποτήρια μόνος του. Αυτός, κάποιες καθημερινές φοράει μια τσάντα «ταχυδρόμου» χιαστί, βγαίνει βόλτα στο Θησείο παρόλο που είναι καθημερινές, χαζεύει με τρυφερότητα τα κορίτσια που δείχνουν τον εαυτό τους, χτυπάει το εισιτήριο στον ηλεκτρικό, αγοράζει παλιά βιβλία στο μοναστηράκι και τρώει ένα «σουβλάκι στο χέρι» από του Μπαϊρακτάρη.

Αυτός, γράφει ημερολόγιο κι ένα πεζό που τελειωμό δεν έχει εδώ και χρόνια. Αυτός, γράφει και ποιήματα που δεν τα δείχνει σε κανέναν· τα καθαρογράφει με πένα σε κιτρινισμένα φύλλα οικολογικά και τα διαβάζει μισομεθυσμένος τα βράδια της Παρασκευής μπροστά στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας. Αυτός, ακούει τραγούδια που δεν ακούνε στο γραφείο, τραγούδια που ακούνε τα γυμνασιόπαιδα και κλαίνε, γι’ αυτό ο υποδιευθυντής του είπε να μην αυτοκτονήσει πριν πιάσει τους στόχους του τριμήνου. Αυτός, μιλάει με τους ανθρώπους για όλα τα άλλα εκτός από αυτόν.

Αυτή, γυρνάει τους δρόμους χαμογελαστή τραγουδώντας από μέσα της κάνοντας παρέα με φίλους. Αυτή, τα Σαββατοκύριακα παίζει θέατρο και αποσπά πολλά χειροκροτήματα. Αυτή, στα καμαρίνια αποσπά φιλοφρονήσεις, συγχαρητήρια και ίσως κάποια τηλέφωνα. Αυτή, απολαμβάνει την προσοχή ενός μυημένου στον χώρο φιλοθεάμονος κοινού που ξέρει τι βλέπει και γιατί. Αυτή, έχει ένα βλέμμα που καρφώνει στο σταυρό και τους πιο αθώους περαστικούς, μη αφήνοντας τους περιθώρια σκέψης. Αυτή, ξέρει τι κάνει και πώς. Αυτή, παίζει επικοινωνιακά με τον κόσμο που συναναστρέφεται και κερδίζει στα σημεία.

Αυτή, του έκλεισε μια νύχτα Σαββάτου το μάτι από το σανίδι, όταν αυτός καθόταν πίσω δεξιά. Αυτός, ήξερε πως ήταν γι’ αυτόν παρόλο που δεν μπόρεσε ποτέ να το δικαιολογήσει. Αυτός, ξεκίνησε να τρέφεται με αυταπάτες, να πίνει μπύρα το μεσημέρι, να ηχογραφεί τις παραστάσεις και να τις ακούει στη δουλειά υπό τα ειρωνικά σχόλια και τους χλευασμούς της ομορφούλας του δίπλα γραφείου, να κατεβάζει φωτογραφίες της από το ίντερνετ και να χαμογελά αμήχανος κάθε φορά που την βλέπει περιμένοντας αυτή να του κλείσει ξανά το μάτι.

*To post κοσμεί
το "Jeanne Hebuterne" 
του Amedeo Modigliani.