Θα περάσουν τα χρόνια γρηγορότερα από τα περασμένα. Θα ασπρίσουν όσα μαλλιά θα έχουν καταφέρει να επιβιώσουν μες  στο χρόνο. Ο κόσμος θα εξακολουθεί να με φωνάζει Χρήστο, πλην κάποιοι θα μου έχουν προσθέσει ένα επίθετο από αυτά που ακολουθούν τους γέρους μέχρι να πεθάνουν. Θα έχω μια μικρή καμπουρίτσα και ένα πρόσωπο που ακόμα και τότε θα βαριέμαι να ξυρίσω. Θα ακούω μουσική και θα διαβάζω. Θα λατρεύω το ελληνικό τραγούδι και την ελληνική λογοτεχνία. Θα φαντασιώνομαι ότι γνώρισα προσωπικά τη Μάρω Δούκα και τον Νίκο Καρούζο, τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Άλκη Αλκαίο για να καταλήγω πάντα πως είμαι ένας φαντασιόπληκτος. Θα αναπολώ συναυλίες και φάλτσες επωδούς. Θα θυμάμαι αλκοολικές διαδρομές με μούσες νυσταγμένες και άλλες από την αρχή στεγνές με ατέλειωτες μουτζουρωμένες σελίδες. Θα περπατάω πολύ και θα προτιμώ τα μέσα μαζική μεταφοράς. Θα απαγορεύεται να πίνω αλκοόλ ή να καπνίζω. Θα απαγορεύεται και το λίπος και η ζάχαρη. Θα απαγορεύονται τα πολλά θαλασσινά. Θα μ’ αρέσει να παρανομώ κρυφά και θα χαίρομαι μόνος μου.

Θα εξακολουθώ να λατρεύω τον ζεστό καφέ, ξημέρωμα μπροστά στη θάλασσα και όλο αυτό το παραμύθι δεν θα το αλλάζω ούτε με τις πιο δελεαστικές επιστροφές των τελευταίων δεκαετιών.