Κοντά δυόμιση ώρες πριν το φως και ο καπνός πνίγει κάθε ζωντανό κύτταρο που έχει απομείνει. Θαμώνες κρυφονυσταγμένοι, άλλοι κρυφοζαλισμένοι, άλλοι κρυφομεθυσμένοι. Κάμποσοι από αυτούς κρυφοδυστυχισμένοι. Το πάτωμα κομμένο σε διάφορα μεγέθη να ξαπλώνει σε τετράδες ξύλινα ποδάρια και να στηρίζει το χορό του καθενός με τον ίδιο αναστεναγμό που καταπίνουν τα γκαρσόνια και οι κοπέλες των λουλουδιών. Οινόπνευμα μιας δεκάρας τσακισμένης σε αποχρώσεις ανάλογες της μυρωδιάς των χαρτονομισμάτων. Πορτοφόλια γεμάτα, πορτοφόλια στεγνά, κάρτες, υποσχέσεις, ξύλο. Επιχειρηματικότητα. Μεγέθη που αγγίζουν το ελάχιστο ρίχνουν τον ίσκιο τους στον τοίχο και δείχνουν αστρονομικά. Να ο Μορφέας. Τον είδα σου λέω. Αν μετρήσω σωστά τους εσταυρωμένους απόψε θα μου δώσεις ένα φιλί; Λουλούδια, τασάκια, χέρια απλωμένα που χορεύουν ανάμεσα στα φώτα, χείλη που ψελλίζουν δίστιχα της συμφοράς και μάτια διπλωμένα στα δύο, στα τέσσερα στα οχτώ, μόνο και μόνο να για χωρέσουν στις διαθέσεις μιας ολόκληρης εποχής που μοιάζει να σαπίζει κάνοντας κουλτούρα το ίδιο της το σαράκι. Έρχεσαι στο σπίτι με τον ήλιο ήδη κρεμασμένο και κάθεσαι δυο λεπτά πριν ξαπλώσεις, ίσα να φέρεις να μυαλά σου στη σωστή θέση, να χαζέψεις λίγο τη βιβλιοθήκη, να σκαλίσεις τη δισκοθήκη και να ξαναβάλεις κάποια πράγματα στη θέση που τα είχες αφήσει πριν ξεκινήσει η νύχτα που χαιρετάς.

-Πώς γίνεται γαμώτο;
-Γίνεται.
-Γαμώτο...

Δεν υπάρχουν σύνορα στους ανθρώπους από τη στιγμή που δεν υπάρχουν διακριτά σύνορα στον ίδιο σου τον εαυτό. Πού τελικά κρύβεται η γαμημένη η ουσία; θα πεις. Πάντως όχι στα συρματοπλέγματα που βιάζεσαι να απλώσεις. Σίγουρα.